ตอนที่ 7 อยากจะบ้าตาย

ลานจอดรถบนตึกโรงพยาบาล

พลอยลดายืนกอดอกอยู่ข้างรถบิ๊กไบร์ทที่จอดอยู่ข้าง ๆ รถสปอร์ตสีดำ เจตภพเหล่มองเหวี่ยงแล้วสะบัดหน้างอนเดินขึ้นรถสปอร์ตของตัวเองเมื่อสตาร์ทรถพลอยลดาก็เปิดประตูรถมานั่งข้าง ๆ

“เปลี่ยนใจไปกรุงเทพเหรอ” เขามองหางตาอารมณ์ยังขุ่นมัว

“รถคุณติดฟิล์มทึบมาก มองจากข้างนอกไม่เห็นข้างในเลย” พลอยลดามองกระจกหน้ารถซึ่งเมื่อครู่เธอเดินสำรวจกระจกรอบคันไม่สามารถมองไม่เห็นภายในรถได้เลย

“ก็แน่ละ พ่อให้ทำกันไว้เผื่อมีใครดักยิงจะได้ไม่เห็นว่าผมอยู่นั่งอยู่ตรงจุดไหนของเบาะ”

“งั้นก็ดี” พูดจบพลอยลดาลุกพรวดข้ามมาคร่อมบนกายที่ฝั่งคนขับทันที

“เฮ้ย! อะไร! ยังไง!” หน้าคมเหลอหลาทำตัวไม่ถูกทั้งที่อยากได้เธอแทบแย่แต่พอถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวก็ประหม่าเอนหลังหนีตัวชิดเบาะ

“อ้าปากหน่อย” กายบางนั่งบนตักแกร่งจ้องมองหน้าเขาขึงขัง

“อย่าบอกนะว่าอยากขี่ผมแทนบิ๊กไบร์ท” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเอ่ยถามหยั่งเชิง

“อ้าปาก!” เสียงหวานกระแทกย้ำบ่งบอกถึงความหงุดหงิด คนตัวโตรีบอ้าปากกว้างตามคำสั่งไม่อยากขัดใจกลัวเธอจะลุกออกไปจากตัว พลอยลดาสวมถุงมือยางแตะปลายนิ้วเชยคางเขาขึ้นแล้วส่องดูรอบปากก่อนจะแหวกกระพุ้งแก้มซ้ายขวาเพดานลิ้นเหงือกเขาอย่างถี่ถ้วน เจตภพนิ้วหน้าอ้าปากให้เธอกระทำโดยที่ไม่รู้ว่าเธอทำเพื่ออะไร

“ไม่มีแผลที่ปาก” หน้าสวยผละห่างถอดถุงมือยางใส่ถุงพลาสติกแล้วสวมถุงมือยางคู่ใหม่

“คุณทำอะไรเนี่ย?”

“เช็กแผลในปากจากซิฟิลลิส”

“ฮะ!”

“เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ชนิดหนึ่งฉันแค่ขอดูเบื้องต้น” หน้าสวยนิ่งเฉยพูดเสียงเนิบนาบคล้ายไม่มีอะไรแต่การกระทำสร้างความตกใจให้เจตภพหน้าเหวอพยายามกระเถิบตัวหนีตกใจเพราะเธอกำลังรูดซิปกางเกงของเขาลงแล้วล้วงมือยัดแก่นกายกำยำออกมานอกกางเกงชั้นใน

“เชี้ยอะไรวะเนี่ย!” กายหนาหอบหายใจแรงหน้าแดงก่ำแทบซุกหน้าหนีอายเพราะเธอเล่นหยิบของลับของเขาตอนเป็นหนอนน้อยออกมาแล้วจับกุมเขี่ยลูบไปมาแถมยังจ้องมองไม่ละสายตา

“ไม่ต้องเขินหรอกฉันเคยเห็นมาเยอะแล้ว”

“ต้องจ้องขนาดนั้นเลยเหรอ อยากจะบ้าตาย” แขนแกร่งก่ายหน้าผากหายใจติดขัดไม่กล้ามองหน้าสวยอยู่ใกล้ชิดกับของลับของเขา

“ก็หาแผลอยู่” เสียงหวานเอ่ยอย่างราบเรียบลูบคลำจับเขี่ยจนอาวุธลับของเขาเริ่มผงาดขึ้นต่อหน้าต่อตาหญิงสาว

“พอแล้วมั้ง ของมันสู้มือปึ๋งปั๋งแล้วจะยุ่ง คุณก็ไม่ให้เอาผมต้องลำบากไปหาที่ลงอีก” เสียงทุ้มกระเส่าพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่านแม้กำลังเลือดในกายสูบฉีดอยากกดเธอแทบขาดใจ

“ไปโรงแรมกัน”

“ฮะ!”

“ไม่ต้องไปลงที่ไหน ลงที่ฉันนี่แหละ” คิ้วเรียวยักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหยิบกล่องถุงยางอนามัยที่เธอไปซื้อมาตอนเขาเข้าห้องตรวจเชื้อชูขึ้นมาเขย่าต่อหน้าเจตภพที่ยังคงงุนงงสับสนกับเหตุการณ์ที่เหมือนฝันไป

“เดี๋ยวนะคือคุณจะมีอะไรกับผมทั้งที่ยังไม่ได้ผลตรวจใช่ไหม?”

“ใช่”

“แล้วจะมาตรวจทำไมในเมื่อคุณดูเบื้องต้นแล้วเอากันได้!”

“ก็ฉันลืมไปว่าที่ต่างจังหวัดผลตรวจจะช้า” กายบางเขยิบข้ามมานั่งเบาะข้าง ๆ เขาอมยิ้มโน้มเข้ามาใกล้เธอแล้วส่งสายกะลิ้มกะเหลี่ย

“แหม....ทนไม่ไหวอยากโดนปล้ำแล้วอ่ะดิ”

“มัวแต่แพล่ม จะเอาไม่เอา” หน้าสวยหันมามองสบตาไม่หลบเลี่ยงเขินอาย

“เชี้ย...คุณแม่งสุด พ่อจะจัดให้ถุงยางหมดกล่องเลยวุ้ย” เจตภพยิ้มแก้มปริกระดี๊กระด๊าเก็บอาการตื่นเต้นดีใจไม่อยู่ก่อนจะรีบขับรถสปอร์ตคันหรูออกจากลานจอดรถทันที

พื้นที่โล่งกว้างมีทุ่งนาห่างออกมาจากตัวเมือง

เจตภพบังคับพวงมาลัยมือเดียวส่วนมืออีกข้างวางบนหน้าขาลูบไปมาผ่านกางเกงยีนของสาวเบาะข้าง ๆ

“เอามือไปจับพวงมาลัยรถดีกว่ามั้ย”

“ออเดิฟน่ะ ถึงปุ๊บจะได้ใส่กันปั๊บไม่เสียเวลาบิ้ว”

“รีบร้อนเกิน”

“คุณรีบกว่าผมอีก แอบไปซื้อถุงยางมาเตรียมไว้ก่อนด้วย” เขายิ้มกริ่มเม้มปากขยี้อดใจรอให้ถึงบ้านพักตากอากาศไม่ไหว พลอยลดากระตุกมุมปากยิ้มเพียงเสี้ยววินาทีแล้วมองไปยังรั้วบ้านปูนสูงบนพื้นที่กว้างใหญ่ จนเมื่อมาถึงรปภ.เปิดประตูรั้วต้อนรับ ภายในมีสนามหญ้ากว้างก่อนถึงบ้านสไตล์ลอฟปูนเปลือยผสมโมเดิร์น

“โห บ้านกลางทุ่งสวยจัง ถึงขนาดสร้างบ้านเชือดสาว หื่นใช่ย่อยเลยนะคุณ”

“ใช่ซะที่ไหนล่ะ นี่เป็นบ้านพักตากอากาศลับส่วนตัวคนนอกไม่ได้เข้ามาที่นี่ง่ายๆ ”

“งั้นฉันก็เป็นคนในล่ะสิ”

“ในใจผมไง”

“แหวะ” พลอยลดาทำท่าจะขย้อนความเลี่ยน เจตภพยักคิ้วอมยิ้มชอบใจแล้วแล่นรถเข้าจอดหน้าบ้านซึ่งมีชายฉกรรจ์สองคนนั่งอยู่ เขาลงจากรถบอกให้ชายฉกรรจ์สองคนเดินไปที่อื่นเพราะไม่อยากให้ลูกน้องเห็นว่าเขาพาใครมาก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนนั่งแล้วโน้มลงเชื้อเชิญอ่อนน้อม

“เชิญครับคุณผู้หญิง”

“ลีลาเยอะกับผู้หญิงไปทั่ว”

“ผมทำแค่กับคุณ” สายตาคมวิ้งวับเปี่ยมสุข พลอยลดารีบเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นเสน่ห์ของเขาที่อาจทำให้หลงหัวปักหัวปำเข้าสักวัน

“เร็ว ๆ เหอะ”

“ใครกันแน่ที่ใจร้อน” เจตภพยิ้มร่ารีบเปิดบ้านต้อนรับหญิงสาวที่หมายปองกว่าจะได้แสนยากเย็นจนมาถึงวันนี้ วันที่จะได้แอ้มเธอทั้งตัว