ตอนที่ 6 เฉย ๆ มาก

เจตภพก้าวเดินตามพลอยลดาต้อย ๆ ผ่านชายฉกรรจ์หลายคนที่ยืนเฝ้าแต่ละจุดของบ้านหลังใหญ่ซึ่งเดินนานกว่าจะถึงหน้าประตูบ้าน

“คิดถึงผมไหม?”

“ผมคิดถึงคุณทุกวันเลยนะ”

“หน้าบึ้งงอนที่ผมไม่ได้ไปหาล่ะสิ” เขาเอ่ยถามหยอกล้อแม้รู้ว่าจะไม่ตอบกลับมาดี ๆ ก็ยังไม่วายแหย่เล่น พลอยลดาหยุดชะงักหันขวับมาตาขวาง

“ฉันหน้าบึ้งเพราะบังเอิญเจอคนที่ไปเรียกค่าคุ้มครองที่ร้านอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยง” หน้าสวยบึ้งตึงขุ่นเคืองตอนเข้ามาในรั้วบ้านเธอสอดส่ายสายตาเพื่อหวังว่าจะได้เจอเขาแต่กลับเจอนักเลงที่เข้าไปขู่เธอที่ร้านเมื่อสามวันก่อน

“อ้าว เจอตรงไหนล่ะ เขินเลยนะเนี่ย” เขายิ้มแห้งหันซ้ายหันขวาแก้เขินที่ถูกจับได้

“ฉันไม่ใช่ตัวตลกและไม่ชอบถูกมองว่าโง่ด้วย!”

“ใจเย็นอย่าซีเรียส”

“เลิกทำให้ฉันปวดหัวซะที”

“นอนกับผมสิจะได้เลิกตาม” คิ้วเข้มเลิกมองสบดวงตาสวยจ้องเขาตาเขม็งช่างน่ารักน่าเอ็นดูก่อนจะถูกเธอชูนิ้วกลางให้แล้วหันหลังหนี เจตภพรีบคว้าข้อมือเธอฉุดไว้แล้วดึงให้เดินไปตามแรงจนมาที่ห้อง ๆ หนึ่ง เขาเปิดประตูพาเธอเข้าไปแล้วเอื้อมแขนผ่านหน้าสวยเพื่อกดสวิตซ์ไฟในห้องดูหนังสุดหรูหรา พลอยลดาใจเต้นรัวเมื่อได้ใกล้ชิดกายหนาและกลิ่นกายหอมเย้ายวนในตัวเขามันทำให้เธอต้องฝืนทนหายใจไม่ทั่วท้องทุกครั้งที่ใกล้ชิดกัน

“ห้องนี้บรรยากาศดีอยากดูหนังสักเรื่องหรือจะเล่นหนังสดก็ได้ ผมได้หมด” หน้าคมอมยิ้มกรุ้มกริ่มมองทั่วห้องดูหนังสุดโรแมนติค ทว่าพลอยลดากลับเสียงแข็งไม่สบอารมณ์

“คุณไม่ให้เกียรติคนอื่นจนเป็นนิสัย พูดแต่เรื่องบนเตียงดูถูกศักดิ์ศรีฉันให้ด้อยลงทุกครั้งที่เจอหน้า”

“คิดมากน่ะ ผมอาจจะชอบพูดจาสองแย่สองง่ามแต่ช่วยคิดหน่อยถ้าผมไม่ให้เกียรติคิดว่าตัวคุณจะรอดเงื้อมมือผมมาถึงวันนี้เหรอ” เสียงทุ้มอ่อนลงกวาดสายตามองหญิงสาวที่อยากได้ใจจะขาดอย่างเว้าวอนแต่ไม่เคยคิดขืนใจเธอทั้ง ๆ ที่ทำได้

“ไม่มีปัญญาปล้ำฉันมากกว่า” เธอบ่นพึมพำเหน็บเขาเพื่อกลบความประหม่าของตัวเอง

“ผมไม่ใช่คนดีค่อนไปทางเลวด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ปล้ำเลย ถ้าจะกักตัวคุณไว้ในห้องเป็นปีผมก็ทำได้แต่ไม่ทำ” กายหนาเบียดเข้าใกล้ยันแขนแกร่งกับผนังแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ชิดกับใบหน้าสวยที่กำลังช้อนมองสบตา พลอยลดารู้สึกหวั่นไหวและเกรงว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นแรง

“ตอนทำแผลหน้าท้องผม คุณให้เห็นกล้ามท้องแล้วถูกใจไหม” คิ้วเข้มเลิกขึ้นแววตาเป็นประกายแพรวพราวก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ๆ ด้วยมือข้างเดียว พลอยลดาเริ่มกระวนกระวายอยู่ไม่ติดแก้มเนียนแดงระเรื่อใบหูร้อนผ่าวเหล่มองมัดกล้ามอกแกร่งเผยออกมาทีละน้อยจนกระทั่งกระดุมเม็ดสุดท้ายเห็นหน้าท้องแกร่งกร้าวใจส่งผลให้ร่างบางหายใจติดขัดลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“อยากลูบคลำสักหน่อยเปล่าล่ะ” เจตภพแหย่เล่นชอบใจ พลอยลดามองเคืองขบเม้มริมฝีปากพยายามตั้งสติซึ่งเป็นไปได้ยากเมื่อเขาคว้าข้อมือถือขึ้นมาแล้ววางฝ่ามือนุ่มลงอกแกร่งทันที

“เฉย ๆ มาก ไม่รู้สึกทำให้รู้สึกอะไรเลย” หน้าสวยฝืนนิ่งเกร็งตัวสุด ปลายนิ้วเรียวก็คอยแต่จะพยศกระดิกนิ้วอยากแตะสัมผัสเขาให้มากกว่านี้

“อยากให้ส่องกระจกจังว่าตอนนี้หน้ากับหูคุณแดงขนาดไหน” หน้าคมกะลิ้มกะเหลี่ยค่อย ๆ จับมือเธอลูบบนเรือนร่างกำยำทีละมัดกล้ามแล้วยิ้มมุมปากน้อย ๆ ที่มากด้วยเสน่ห์หลอกล่อให้คนปากแข็งลุ่มหลงแทบละลาย

“อยากลองขี่ผมแทนบิ๊กไบร์ทไหม” เสียงทุ้มแหบแห้งโน้มเข้าใกล้หายใจรดที่ข้างหูเธอเบา ๆ พลอยลดาหลับตาพริ้มตัวเกร็งอดทนกับความหวาบหวามแทบไม่ไหว

“คุณใส่ถุงยางทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์หรือเปล่า?”

“ห๊ะ!” เจตภพผงะนิ่วหน้าสงสัยไม่คิดว่าเธอที่หลีกเลี่ยงเขามาตลอดจะถามคำนี้

“ฉันถามว่าคุณใส่ถุงยางทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ไหม มีครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่และกับใคร?”

“เอ่อ...ขอคิดก่อน” เขากลอกตานึกหน้าเครียดใครจะไปจำกับเซ็กซ์ที่ไร้ความหมาย พอโดนจี้ถามกะทันหันก็ถึงกับไปไม่เป็น

“ถ้าจะนอนกับฉันคุณต้องตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์” พลอยลดากอดอกเสียงแข็งกับความต้องการของเธอ

“ผมไม่ติดโรคอยู่แล้ว ไว้ใจได้”

“ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ” ร่างบางหันขวับตาขวางจะเดินออกจากห้อง

“ได้ ๆ ไปเดี๋ยวนี้เลย” กายหนาพุ่งมาดักเลิ่กลั่กราวกับกลัวเธอหนีหาย

“ฉันขอไปที่โรงพยาบาลด้วย เผื่อคุณจะตุกติกเอาผลปลอมมาให้ฉันดู”

“ผมไม่ทำเลวอย่างนั้นหรอก”

“สั่งให้คนมาป่วนร้านฉันยังทำมาแล้วเลย” เธอเหล่มองขุ่นเคือง เจตภพหุบยิ้มหน้าเจื่อนแทบไม่ทัน

“อย่างนี้ถ้าผลออกมาว่าปลอดภัย คุณจะนอนกับผมแล้วใช่ไหม?”

“อื้ม”

“วันไหนจะได้จองโรงแรมไว้เลย” เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มไม่อาจเก็บอาการดีใจ

“ไปตรวจก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เธอตอบห้วน ๆ ไม่แยแสก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปโรงพยาบาลพร้อมกับเจตภพ

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

เจตภพเดินห่อเหี่ยวมาจ่ายเงินค่าตรวจ ก่อนจะถือใบนัดสีขาวยื่นให้พลอยลดาที่ยืนคุมเชิงเขาไม่คาดสายตา

“อีกตั้งห้าวันกว่าจะรู้ผล” เสียงทุ้มอ่อนเรี่ยวแรง

“ฉันจะมารับผลด้วย” เธออ่านวันนัดหมายแล้วยื่นใบนัดรับผลคืนให้กับเขา

“มีโรงพยาบาลไหนที่ผลออกเร็วกว่านี้มั้ย?”

“เท่าที่รู้ในจังหวัดนี้...ที่นี่เร็วสุด”

“กรุงเทพล่ะ”

“ก็มีอยู่นะ ออกผลเร็วสุดภายในสองวัน”

“สองวัน ! จองตั๋วเครื่องบินด่วนจี๋เลย ไปบ่ายกลับค่ำเดี๋ยวโทรหาผู้ช่วยแป็บ” เจตภพตาเบิกกว้างเหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงแล้วดับแสงลงรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงน้อย ๆ ของเธอ

“ฉันไม่ไปนะ ขี้เกียจ”

“แล้วจะให้ทนรอห้าวันเนี่ยนะ!” เสียงทุ้มแข็งขึ้นฉุนเฉียวกลางโรงพยาบาล พลอยลดายักคิ้วหันหลังเดินไปลานจอดรถไม่แยแสคนตัวโตกำลังหน้าง้ำหน้างอ

“ฮือ จะเอาอ่ะ จะเอา ๆ ๆ” เขาโวยวายกระทืบเท้าหนักเดินตามอย่างงอแงซึ่งก็ทำให้ผู้ป่วยญาติและเจ้าหน้าที่หันมามองสงสัย ยกเว้นพลอยลดาที่เดินลิ่วไม่หันกลับมามองเขาสักนิด....