ตอนที่ 5 นุ่มนิ่มเกินไป

เจตภพมีหน้าที่พาดวงเดือนกับเหมยลี่เที่ยวสถานที่สำคัญในจังหวัดและรับประทานอาหารเพื่อเป็นการต้อนรับหุ้นส่วนของพ่อที่เดินทางมาไกลจากจีน

สามวันผ่านไป

ร้านพลอยลดามีเรื่องผิดปกติที่ทำให้พนักงานแปลกใจมาสองวันแล้วเพราะพลอยลดาออกมาต้อนรับลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์หลังจากทำเค้กและครัวซองเสร็จ ซึ่งพลอยลดาจะอยู่แต่ในห้องครัวไม่ชอบออกหน้าไม่อยากพบปะพูดคุยกับคนใครและไม่ชอบปั้นหน้ายิ้มเป็นมิตร

“พี่พลอยแปลก ๆ นะพี่ปราง” กระต่ายกระซิบกระซาบมองไปทางพลอยลดาที่กำลังจัดขนมในตู้

“ขยันสงสัยนะเรา ไปขยันเก็บเช็ดโต๊ะสิบโน่น ลูกค้าออกจากร้านป่านนี้ถึงบ้านแล้วมั้งจานแก้วยังไม่เก็บเลย” ปรางหน้านิ่วบ่นลูกน้อง กระต่ายยิ้มแห้งรีบหยิบถาดไปเก็บของบนโต๊ะลูกค้าที่กินเสร็จแล้ว

“ออกมารอเจอเขาเหรอ?” ปรางหน้าหันมองเพื่อนตัวเธอก็มีความสงสัยไม่แพ้พนักงานในร้าน

“เปล่า พลอยแค่อยากลองออกนอกเซฟโซน” พลอยลดาน้ำเสียงเย็นชาเรียบนิ่งเหมือนเดิมทั้งที่ภายในใจกำลังหวั่นไหวคิดถึงคนป่วนชีวิตอันสงบสุขของเธอที่อยู่ ๆ ก็หายหน้าหายตาไปเฉย ๆ

ช่วงเย็นอากาศร่มรื่นพลอยลดาคาเฟ่

พลอยลดาก้มเก็บดอกไม้ขึ้นข้างคูน้ำปลอดภัยไร้สารเคมีเพื่อเอาไปตกแต่งบนขนมเค้ก สักพักเธอได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินมาเข้ามาใกล้ในใจหวังว่าจะเป็นเจตภพ ทว่าเมื่อหันไปมองกลับเจอลูกค้าชายหญิงอุ้มลูกน้อยมาเดินเล่นชมสวน หน้าสวยห่อเหี่ยวหันกลับมานั่งเด็ดดอกไม้ทีละดอกอย่างหงอยเหงา ก่อนจะได้ยินเสียงข้อความส่งเข้ามาในสมาร์ตโฟน

“เหยี่ยวจิกต้นไม้ใหญ่” พลอยลดานิ่วหน้าอ่านข้อความเหยี่ยวจิกคือเรียกคุยต้นไม้ใหญ่คือบ้านของพ่อเลี้ยงจิรภาส ริมฝีปากเล็กกระตุกยิ้มมุมปากแววตาสุกใสได้ไปเยือนถึงถิ่นอาจมีหวังที่ได้เจอเจตภพ ทว่าเพียงชั่วครู่เธอก็รีบหุบยิ้มนิ่วหน้าแปลกใจตัวเองทำไมต้องตื่นเต้นมีความสุขเพียงแค่อาจจะได้เจอกับเขาด้วย.....

บ้านหลังใหญ่พ่อเลี้ยงจิรภาส

พลอยลดารวบผมตึงสวมเสื้อยืดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบสะพายกระเป๋าทะมัดทะแมง เดินตามชายฉกรรจ์เข้ามาภายในบ้านแล้วลอบสอดส่ายสายตามองหาเจตภพแต่ก็ไม่เป็นดังหวังเพราะบ้านหลังนี้มีขนาดใหญ่กว้างขวางเดินกว่าจะมองเห็นได้ทั่ว

เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของจิรภาส ซึ่งมีดวงเดือนกับเจตภพนั่งอยู่บนโซฟา พลอยลดาถึงกับชะงักอึกอักดึงหน้าตึงวางฟอร์ม

“นี่ไงหมอฝีมือดีอดีตแพทย์โรงพยาบาลชื่อดังของพวกเรา” จิรภาสเอ่ยแนะนำทันทีที่พลอยลดายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองภายในห้อง

“ดูนุ่มนิ่มเกินไปไหม แน่ใจนะว่ากรีดเนื้อคนเย็บแผลได้ถ้าเห็นเลือดเยอะ ๆ คงจะไม่สลบไปซะก่อนเนอะ” ดวงเดือนนั่งกอดอกปรายตาเหยียด

“หมอพลอยผ่ากระสุนทำแผลลูกน้องที่บาดเจ็บของพวกเรามาหลายคนแล้ว”

“แค่เคสเล็ก ๆ จ้างพยาบาลมือนิ่ง ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องจ้างอดีตหมอจ้องอัพค่าตัวสูงเลย” ดวงเดือนยังคงเชิดหน้าเย่อหยิ่งใส่หมอสาวนุ่มนิ่มแต่สีหน้าแววตาแข็งกระด้าง

“ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะคะและได้ยินที่พวกคุณพูด ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเรียกให้มาทำไม แต่อยากให้พวกคุณทราบไว้ด้วยว่าฉันรับจ้างงานเป็นจ๊อบก็จริงแต่ไม่ใช่ลูกน้องของพวกคุณ ช่วยมีมารยาทและให้เกียรติวิชาชีพของฉันด้วย”

“เย็บแผลและอวัยวะภายในร่างกายไม่ใช่เย็บผ้าที่จะให้ใครทำก็ได้อย่างนี้ถ้าคุณโดนตบปากฉีกก็เรียกแม่บ้านมาเย็บให้ได้ไม่ต้องไปหาหมองั้นสิ เพราะถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเรียนและศึกษาอย่างหนักเพื่อช่วยชีวิตและรักษาคนไข้กันแล้ว”

“หาคนใหม่ให้พี่ด้วย พี่ไม่เอาอีปากดีนี่ไปทำงานที่จีนเด็ดขาด”

“ใครจะไปด้วยไม่ทราบคะ”

“นางเด็กเมื่อวานซืนไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันมีอำนาจมากพอที่จะทำให้แกเป็นบุคคลสูญหายได้ ถึงได้ปากเก่งกับฉัน”

“คุณรวยมีอำนาจเลยเหยียบย่ำคนอื่นเขาได้งั้นเหรอ เวลาเจ็บป่วยต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ยื้อชีวิตไว้ไม่ได้จะอยู่จะตายให้คนเขาสรรเสริญหรือจะด่าทอสาปแช่งตามหลังดีละคะ”

“เป็นไงบอกแล้วว่าตึงเอาเรื่อง” จิรภาสหัวเราะร่วน ดวงเดือนอมยิ้มชอบใจตัวเจตภพก็นั่งยิ้มอยู่ไม่ห่างนั่นทำให้พลอยลดานิ่วหน้างุนงง

“นี่คุณดวงเดือนเป็นพี่ของฉันเอง พี่ดวงเดือนอยากได้แพทย์ฝีมือดีไปร่วมด้วยที่จีนแต่ต้องการคนสายแข็งไม่ยอมคนเพราะที่นั่นนักเลงโหวกเหวกโวยวายไม่ไว้หน้าใคร”

“ฉันไม่ไปค่ะ”

“ฉันให้ค่าจ้างเธอเดือนละห้าแสนและมีค่าต้อนรับน้องใหม่อีกสองล้าน น่าสนใจใช่ไหมล่ะ” ดวงเดือนเสนอรายได้สูงลิ่วหวังจูงใจและมั่นใจว่ายังไงก็ต้องได้

“ไม่สนค่ะ ฉันรับจ๊อบแก้เบื่อไม่ได้ร้อนเงิน”

“น่าเสียดายนะว่าไหม” จิรภาสหันมองไปทางพี่สาว

“ถ้าหาคนใหม่ขอเด็ด ๆ แบบนี้เลยนะพี่ชอบ” ดวงเดือนยืนกอดอกมองพลอยลดาอย่างชอบอกชอบใจ หญิงสาวสวยไร้ที่ติ ฉลาดการศึกษาดีโปรไฟล์เลิศนิสัยเย่อหยิ่งมาพร้อมกับความแข็งกร้าวไม่ยอมคนเหมือนกับเธอ

“หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ” พลอยลดารีบยกมือไหว้เอ่ยลาอึดอัดที่ต้องอยู่ใกล้พวกมีอิทธิพล

เมื่อร่างบางหันหลังเดินไปยังประตู เจตภพก็ลุกพรวดวิ่งมาเปิดประตูให้กับเธอแล้วยิ้มให้พลอยลดายังคงหน้าบึ้งขุ่นเคือง

“เจต” ดวงเดือนหันมองกดเสียงคล้ายตำหนิความเจ้าชู้ของเจตภพเพราะจะหวงเอาไว้ให้เหมยลี่ลูกเลี้ยง

“ผมจะไปเข้าห้องน้ำพอดี” น้ำเสียงทุ้มไม่อาจซ่อนความลิงโลดในใจที่ได้เจอเธอจนเผลอเก็บอาการแล้วเดินตามหลังพลอยลดาออกนอกห้องต่อหน้าพ่อกับป้าที่รู้ดีว่าเขาเจ้าชู้เบื่อง่ายไม่จริงจังกับใครแค่เล่นสนุกชั่วคราวแล้วเขี่ยทิ้งเป็นประจำ........