ตอนที่ 15 เท่าไหร่ถึงจะพอ

พลอยลดาน้ำตานองหน้าเงยมองครอบครัวซาตานรุมทำร้ายคนไม่ทางสู้

“จะเอาเท่าไหร่! เท่าไหร่ถึงจะพอ!” เธอตะโกนเสียงสั่นเทาเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ

“ครึ่งหนึ่งของที่มึงมีอยู่แลกกับการไม่ตกเป็นเมียของไอ้เข้ม” บงกชกระชากผมให้ลูกสามีแหงนหน้าขึ้นแล้วก้มลงมองเหี้ยม

“ได้ ๆ ฮือ..........” ดวงตาสวยสั่นระริกเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาสะอื้นไห้ไม่ขาดสาย บงกชหัวเราะเยาะก่อนจะนั่งยอง ๆ จ้องตาแข็งแล้วลูบหัวพลอยลดาคล้ายเอ็นดูแต่รอยยิ้มช่างเลือดเย็น

“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะลูก”

“หนูอัดคลิปที่มันบอกว่าจะแบ่งสมบัติให้พวกเราครึ่ง ๆ แล้วนะแม่” น้ำหวานถือโทรศัพท์ถ่ายคลิปครอบครัวรังแกคนไม่มีทางสู้ทั้งที่ตัวเองกำลังท้อง

“ทำดีมากลูก ไหนมึงพาพวกกูเข้าไปนั่งเล่นในบ้านแจงรายละเอียดหน่อยซิว่ามีอะไรที่ต้องได้บ้าง” บงกชเหยียดกายยืนใช้เท้าเขี่ยขาลูกของสามีให้ลุกขึ้น เข้มฉุดแขนพลอยลดาแต่เธอขืนตัวไม่ยอมลุก

“จะไปไหนกัน?” เจตภพเอ่ยทัก ครอบครัวมหาภัยสะดุ้งมองชายฉกรรจ์นับสิบยืนอยู่หน้ารั้วบ้าน เข้มเห็นท่าไม่ดีรีบปล่อยแขนพลอยลดาแล้ววิ่งหนีแต่ถูกคนของเจตภพวิ่งตามไปจับมารวมกับแม่ยายและเมียท้องที่ถูกล็อกตัวไว้ไม่ให้หนี เจตภพเดินมานั่งยอง ๆ ตรงหน้าพลอยลดาสองมือหนาประคองสองแก้มแดงค่อย ๆ เกลี่ยเช็ดน้ำตานองใบหน้าสวยหม่นเศร้าส่งสายตาออดอ้อนคล้ายจะสื่อว่าเธอถูกรังแก

“อะไรกันวะ ปล่อยกู” เข้มกลัวลนลานยืนไม่ติดยังจำรสหมัดหนัก ๆ ของเจตภพเล่นซะเกือบสลบ

“ปล่อยพวกกู ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ!” บงกชตะคอกตัวเกร็งหวาดกลัวจะโดนหมาหมู่

“พวกมึงจะไปกันยังไงโดนหมกป่าเรื่องก็เงียบแล้ว” ลูกน้องเสียงเข้มแสยะยิ้มเหี้ยม บงกชยิ่งกลัวตัวสั่น

“กูท้องอยู่นะโว้ย! ทำคนท้องแม่งหน้าตัวเมียฉิบหาย!” น้ำหวานยังโวยวายปากดีไม่หยุด เจตภพหันมองสาวท้องโต

“น่าสงสารเด็กที่จะเกิดมามีแม่อย่างมึงจริง ๆ” เขามองเหยียดส่ายหน้าระอาสันดานชั่ว ๆ

“พวกกูแค่มาเยี่ยมลูกเลี้ยงเอง” บงกชพยายามข่มความกลัวตีเนียนว่าตัวเองไม่ได้รังแกพลอยลดา

“เยี่ยมแบบไหนเมียกูถึงสภาพยับเยินขนาดนี้” เสียงทุ้มเข้มจัดมองหน้าเธอที่น้ำตายังคงไหลเป็นสายยิ่งทำให้โกรธเคืองไอ้พวกเวรนี่มากขึ้น

“แม่เมียบังคับให้กูทำ กูบอกไปแล้วว่าผัวมันโหดแม่เมียก็ไม่เชื่อ” เข้มโวยวายหลุกหลิกเริ่มโทษกันเอง

“ไอ้เวร ! หาเรื่องให้กูตายหรือไง”

“ไม่ต้องเถียงกันพวกมึงบุกรุกยามวิกาล ทำร้ายร่างกาย ข่มขู่ รีดไถทำให้เสียทรัพย์ โดนหลายกระทงติดคุกสักคนละสิบปีแน่” เจตภพประคองพลอยลดายืนขึ้นแล้วลูบจัดผมยุ่งเหยิงของเธออย่างอ่อนโยน

“ไหนล่ะหลักฐาน?” บงกชขึงขังยังไงก็ไม่ยอมรับ

“คลิปที่อีนั่นถ่ายไว้แถมด้วยกล้องวงจรปิดหน้าบ้านชัดทั้งภาพและเสียง”

“แม่งเอ๊ย! อีควายจะถ่ายไว้เชี้ยอะไรวะ” เข้มพาลตะคอกใส่เมียที่ถูกยึดโทรศัพท์ที่อัดคลิปหลักฐานไป

“งั้นส่งพวกกูให้ตำรวจเลย” บงกชต่อรองเพราะกลัวศาลเตี้ยโดนหมกป่า

“กูให้ตำรวจจัดการอยู่แล้ว แต่ที่พวกมึงทำเมียกูตกใจเสียน้ำตา พวกมึงต้องชดใช้ตอนนี้เลย” น้ำเสียงทุ้มเยือกเย็นจ้องมองครอบครัวมหาภัยกำลังหวาดกลัวอย่างแข็งกร้าว

“ปิดประตูตีแมว คนท้องตบสั่งสอนเบาะ ๆ ส่วนคนที่เหลือตามสบาย” เจตภพโอบไหล่พลอยลดาเดินเข้าบ้าน ผ่านชายฉกรรจ์ที่กำลังลากทั้งสามคนร้องโวยวายขอความช่วยเหลือก่อนจะถูกปิดปากไม่ให้ร้อง

พลอยลดาสีหน้ากังวลน้ำตาไหลเนื้อตัวสั่นเทาจนเขารู้สึกได้และคิดว่าเธอกลัวคนพวกนั้นแต่ไม่ใช่พลอยลดาร้องไห้เพราะกำลังปลื้มปริ่มดีใจที่เจตภพมาช่วยเธอยามลำบากต่างหาก

เจตภพประคองเธอมานั่งบนโซฟานุ่มเขานั่งลงตรงหน้าแล้วหันซ้ายหันขวาทำตัวไม่ถูกเพราะเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในบ้านส่วนตัวของเธอ

“พลอยอยากนั่งพักก่อนหรืออาบน้ำเลย”

“อยาก..ขอบคุณและขอโทษเรื่องเมื่อวาน” พลอยลดาเสียงสั่นน้ำตาไหลพรากสะอื้นตัวโยน เจตภพรีบโผเข้ามาโอบกอดห่วงใย

“ไม่เป็นไรนะ”

“พลอยส่งข้อความกับสติกเกอร์ไปก็ไม่ยอมอ่านเลย คนรอมันเครียดเลยลบข้อความเพราะคิดว่ารบกวนนาย”

“อ๋อ โทรศัพท์ผมพัง”

“อ้าว นึกว่าไม่อ่านเพราะโกรธ”

“ก็ไม่เชิงโกรธ ผมแค่น้อยใจ...” หน้าคมง้ำงอปากยื่นปากยาว พลอยลดาโผกอดลำคอแกร่งซุกหน้าซบบ่ากว้างราวกับต้องการพื้นที่อบอุ่นปลอดภัย

“ขอโทษนะ พลอยเครียดไม่รู้จะทำยังไงให้พวกเขาเลิกระรานสักที ทุกวันนี้พลอยฝืนทำเป็นเข้มแข็งแต่ยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อยหลอกตัวเองว่าสตรองมั่นหน้ามั่นใจว่าอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้พยายามกลบปมของตัวเองปกปิดความอ้างว้างเหงาและหวาดกลัว จริง ๆ แล้วพลอยกลัวมาก กลัวทุกอย่างแทบไม่มีความกล้าเลยสักนิด” เสียงหวานสะอื้นระบายความในใจที่เก็บไว้แน่นเพราะไม่เคยมีใครที่เธอไว้ใจมากพอที่จะทำให้เธอระบายมันออกได้อย่างปลอดภัย

“ยัยขี้แยเอ๊ย! ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย” เจตภพกลอกตาเหลือบไปมาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลสงสารเธอจับใจ แขนแกร่งโอบกระชับกอดปลอบคนอ่อนไหวอยากให้เธอมั่นใจว่าเขาสามารถปกป้องเธอได้

“ต่อไปมีผมก็ไม่ต้องเหงาแล้วแต่รำคาญแทน” เสียงทุ้มสั่นตาแดงก่ำแกล้งพูดหยอกให้เธอสบายใจ

“จะอยู่ให้พลอยรำคาญไปสักแค่ไหนกันเชียว”

“จนกว่าพลอยจะเบื่อแล้วไล่ผมไปดีไหม?”

“งั้นไล่เลยแล้วกัน” กายบางผละห่างแกล้งเอ่ยไล่หน้าตาแดงก่ำตาบวมตุ๋ย

“โห เมื่อกี้ยังซึ้งอยู่เลยพลอยคนเดิมกลับมาแล้ว” เขาแสร้งหน้างอ หยิกแก้มเธอเล่นแล้วกดห่อจนหน้าสวยบู้บี้ก่อนจะฉกจูบปากชมพูไม่ทันตั้งตัว พลอยลดามองสบตาเขานิ่งงันสื่อความในใจลึกซึ้งผ่านสายตาอ่อนละมุน

“ขอได้ไหม อยากปลอบแนบเนื้อพลอยจะได้อุ่นกายสบายทั้งใจ” สายตาคมเคลื่อนมองหน้าอกอิ่มกระดกลิ้นยันกระพุ้งแก้มหื่นกระหาย พลอยลดาหลุดขำที่เขาตีมึนทำเนียนขอร่วมรักตาใส

“คนของนายจะไม่เข้ามาเหรอ”

“ไม่หรอกพวกเขารู้หน้าที่” เขายักคิ้วหลิ่วตากรุ้มกริ่มโผเข้าหาจะเผด็จศึกแต่ถูกสกัดกั้นด้วยมือเรียวที่ยันอกแกร่งไว้เสียก่อน

“ขออาบน้ำก่อนตัวมีแต่เหงื่อ” กายบางเหยียดยืนขบเม้มริมฝีปาก เจตภพลุกพรวดตามอย่างรู้ทัน

“ถ้างั้นอาบน้ำด้วยเลยแล้วกัน เหงื่อชุ่มเลยเนี่ย” กายหนาโอบกอดร่างบางจากข้างหลังแล้วเดินซอยขาตัวติดกันเข้าไปในห้องนอนอย่างกระดี๊กระด๊า.....