ตอนที่ 16 ปลอบประโลม

ภายในห้องอาบน้ำกระจก

ไอของน้ำอุ่นที่ไหลออกจากฝักบัวทำให้กระจกขึ้นหมอกสะท้อนเงาเรือนร่างเล็กถูกประกบหลังด้วยกายกำยำสูงใหญ่ฝ่ามือเรียวยันไว้กับกระจกประสานด้วยมือหนากอบกุมนิ้วมือเรียวเสียงหอบหายใจกระสันปะปนกับเสียงสายน้ำฝักบัวกระทบกับเรือนร่างของชายหญิงแล้วไหลลงพื้นเป็นสาย กายบางโยกไหวถูกเบียดเสียดสีแผ่นหลังนวลเนียนลื่นไปด้วยครีมอาบน้ำและเติมเต็มด้วยอาวุธลับที่ซุกซนเคลื่อนไหวอยู่ในกายสาว

หน้าสวยสะท้านเสียวเผยอปากครางกระเส่าเพลิดเพลินพริ้มไปกับความเร่าร้อนหนักแน่นดุเดือด อุณหภูมิร่างกายลดด้วยสายน้ำแทรกผ่านกายอันร้อนเร่าของคนทั้งสอง ริมฝีปากหนาอ้างับใบหูเรียวมาดูดดุนแล้วซุกไซ้ซอกคอเรียวระหงราวหิวกระหายไปพร้อมกับการสอดใส่เข้าลึกเคลื่อนไหวเป็นจังหวะไม่รู้เหน็ดเหนื่อยเยียวยาใจคนเศร้าให้ลืมเลือนเรื่องแย่ ๆ ที่พบเจอในวันนี้และปลอบประโลมอย่างวาบหวามภายในห้องอาบน้ำต่อเนื่องไปจนถึงฝั่งฝันของกันและกัน..........

เช้าวันรุ่งขึ้นที่สดใส

ห้องครัวมินิมอล

พอลยลดาเปิดเพลงแล้วฮัมอย่างมีความสุข มือเรียวประกบขนมปังกับแฮมและไส้กรอกราดมายองเนสทำแซนด์วิชเตรียมวางบนโต๊ะอาหาร

เจตภพเดินหาวหวอดๆ เปลือยท่อนบนพันผ้าขนหนูรอบเอวออกจากห้องนอนมามองหาหญิงสาวที่ฟัดนัวเนียกันมาทั้งคืน

“โห น่ากินจังเหมือนเมียเตรียมอาหารให้ผัวก่อนออกไปทำงานเลย” เขานั่งลงอมยิ้มปลื้มไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็โดนใจไปหมด

“เหมือนคนรับใช้ทำให้เจ้านายกินต่างหาก”

“ก็ว่าไป” เขายักคิ้วแหย่แล้วหยิบแซนด์วิชเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ เอร็ดอร่อย

“เมื่อคืนมาช่วยพลอยทันได้ยังไงคะ?” พลอยลดาวางแก้วน้ำดื่มและน้ำส้มวางข้าง ๆ เขาแล้วนั่งลงตรงข้ามโต๊ะเพื่อกินแซนด์วิชด้วยเช่นกัน

“ผมอยู่รถบ้านกลางซอยแต่กว่าจะมาถึงพลอยก็น่วมพอตัว”

“แล้วนึกยังไงถึงมาอยู่รถบ้าน?”

เจตภพยักคิ้วแล้วเล่าย้อนกลับไปเมื่อคืนก่อนเกิดเรื่อง

บนถนนห่างจากบ้านของพลอยลดา

รถตู้คันหรูสีดำมาจอดบนถนนห่างจากตัวบ้านมินิมอลแต่สามารถเห็นบ้านได้ชัด เจตภพเปลี่ยนสวมเสื้อผ้าใหม่หลังจากเปียกปอนจากการกระโดดสระน้ำปาร์ตี้กับเพื่อน กายหนานอนเอนพิงเบาะรถผมเปียกมองไปทางบ้านของหญิงสาวแล้วเคลิ้มจะหลับ

“ถ้าคุณเจตหลับให้ผมพากลับเลยไหมครับ?” คนขับรถเอ่ยถามเจ้านายที่นั่งกอดอกห่มผ้าเหมือนจะหลับ

“ไม่! อยู่ตรงนี้จนกว่าจะสั่งให้กลับ”

“ครับ” คนขับรถรับคำสั่ง แล้วเอนเบาะนอนกับเพื่อนข้าง ๆ แล้วนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือดูโซเชียลไปเรื่อย ๆ สลับกันนอนกับเพื่อนอีกคนเพื่อคอยดูแลความปลอดภัยให้เจตภพที่นอนหลับสนิท

เช้าวันรุ่งขึ้น

“คุณเจตครับ คุณภาสโทรมาให้ไปตรวจงานที่โรงงานปุ๋ยกับท่านครับ” คนขับรถหันมาปลุกเจตภพที่เอนตัวนอนหลับอยู่บนรถทั้งคืน

“อื้ม พลอยออกจากบ้านหรือยัง?”

“ออกไปตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วครับ”

“งั้นกลับบ้านเลย” เจตภพลุกนั่งงัวเงียหัวมึนตึบเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ควานหาโทรศัพท์แล้วนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในกางเกงตัวที่ใส่ไปเที่ยวเมื่อคืนเลยรีบหยิบชุดเปียกในถุงพลาสติกออกมาหาโทรศัพท์ซึ่งก็เจออยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนเปียกชื้น

“เมาหนักเลยเหรอวะเนี่ย” เสียงทุ้มลากยาวเบื่อตัวเองเมาไม่รู้เรื่องพอลองกดโทรศัพท์หน้าจอก็นิ่งไม่หือไม่อือ

“ตอนฟ้าสางผมเห็นรถกระบะสีน้ำเงินเก่า ๆ ขับวนหน้าบ้านคุณพลอยสี่รอบด้วยครับ” ลูกน้องข้างคนขับรายงานสิ่งที่เห็นให้เจ้านายทราบ เจตภพตาสว่างขมวดคิ้วสงสัย

“เช็กทะเบียนแล้วตามตัวมันด้วยว่ามายุ่มย่ามหน้าบ้านทำไม” เขาสั่งงานลูกน้องแล้วนึกเป็นห่วงพลอยลดาต้องพักอยู่ในบ้านคนเดียวบนพื้นที่ห่างไกลบ้านคนเป็นกิโล.....

ปัจจุบัน

“หลังจากลูกน้องบอกว่าเห็นรถกระบะขับวนหน้าบ้านหลายรอบพอเช็กทะเบียนก็เป็นทะเบียนปลอม ผมเลยไม่ค่อยวางใจให้คนมาติดกล้องวงจรปิดที่เสารั้วหน้าบ้านเพราะหมาเห่าไม่หยุด พอพลอยมาถึงกล้องจับภาพได้หมดผมไม่คิดว่าพวกมันจะลงมือทำตั้งแต่หน้าประตูบ้าน เลยรีบวิ่งมาไม่ถึงสองนาทีแต่พลอยก็โดนรังแกไปแล้ว ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะเพราะปรางเล่าพวกมันตามรังควานพลอยมานาน ตอนนี้เรามีหลักฐานที่พวกมันบุกรุกทำร้ายร่างกายยัดหลายข้อหาให้ติดคุกกันยาว ๆ จะไม่ต้องมารบกวนพลอยอีก” เขาเล่นเหตุการณ์และแผนต่าง ๆ ที่เตรียมไว้ช่วยเธอ พลอยลดาแอบยิ้มตื้นตันดีใจที่เขาห่วงใยและมาเฝ้าดูเธอตั้งแต่เมื่อคืน

“ว่าแต่คุณไปสนิทกับเพื่อนฉันตอนไหน?” พลอยลดาหรี่ตามองจับผิดไม่รู้มาก่อนว่าเขาสนิทสนมกับปรางถึงขนาดยอมเล่าเรื่องส่วนตัวของเธอให้เขาฟัง

“ก็สนิทไปหลายบาทอยู่นะ ทั้งปรางทั้งกระต่ายนั่นแหละวันที่พลอยโดนรุมที่ร้าน ผมมาช่วยทันเพราะปรางกับกระต่ายโทรมาบอก”

“เห็นหน้าตาไม่เอาไหนแต่ก็ฉลาดดีเหมือนกันนะ ใช้เงินซื้อคนเก่งด้วย” เสียงหวานเอ่ยชมแฝงเหน็บแนมกระแหนะกระแหนไปในตัว

“เขาเรียกรู้จักใช้เงินรู้จักใช้คน ผมเนี่ยสมองระดับจีเนียสนะครับ” หน้าคมหยอกเย้ามั่นหน้าภูมิใจความฉลาดในการจัดการทุกอย่างให้ราบรื่น

“หลงตัวเอง...” พลอยลดาก้มหน้ากินแซนด์วิชซ่อนรอยยิ้มขำคนตัวโตหน้าทรงโหดแต่กลับขี้เล่นทำอะไรก็น่ารัก

“อ้อ ลืมบอกไปว่าคนของผมเอาญาติพลอยส่งให้ตำรวจแล้วนะ พลอยอาจต้องเสียเวลาไปโรงพักกับขึ้นศาลบ่อยหน่อย”

“ได้ค่ะ”

“พวกนั้นเหมือนป่วยไร้จิตสำนึกอยากได้ของคนอื่นไม่สนว่าจะด้วยวิธีไหนเลยเนอะ”

“ตรรกะความคิดผิดเพี้ยนตั้งแต่แม่แล้วส่งต่อความคิดผิด ๆ มาให้ลูกเลยพาลไร้จิตสำนึกกันทั้งครอบครัว”

“พ่อพลอยปล่อยให้เขาทำกับพลอยได้ยังไง?”

“เขาไม่สนใจหรอก แค่ลูกเมียเก่าเลิกกันก็เป็นคนอื่น” หน้าสวยสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ผมพอมีโอกาสที่จะรู้เรื่องของพลอยบ้างได้ไหม” เสียงทุ้มแผ่วลงอยากรู้เรื่องราวในชีวิตของเธออยากซึมซับความเศร้าเพื่อจะระวังไม่ไปแตะต้องจุดที่จะทำให้เธอเสียใจอีก พลอยลดาก้มหน้านิ่งอยู่สักพักก่อนจะเงยมองเขาด้วยสายตาหวั่นไหว

“ถ้าคร่าว ๆ ก็พอได้” เธอพร้อมจะเล่าให้เขาฟังในบางส่วนเพราะหากเจาะลึกลงไปมากก็เหมือนรื้อฟื้นแผลในใจให้เจ็บช้ำขึ้นอีก