ตอนที่ 14 ยังไม่เจอคนที่ใช่

เช้าวันรุ่งขึ้น

โรงงานปุ๋ยขนาดใหญ่

รถสิบล้อคันใหญ่ถอยเข้าโรงงานเทส่วนประกอบต่าง ๆ และหลากหลาย มาผสมทำเป็นปุ๋ย เจตภพมาที่โรงงานยังมึนหัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์รีบตรงดิ่งเข้ามาออฟฟิศเพราะพ่อนัด

“สายไปสิบนาที เจ้าของไม่ควรมาสายกว่าลูกน้อง” จิรภาสเหล่มองลูกชายแล้วมองหน้าจอเช็กบัญชีต่าง ๆ

“ขอโทษครับ”

“ปิดเครื่องหรือแบตหมด พ่อติดต่อไม่ได้ต้องโทรไปหาคนขับรถ”

“โทรศัพท์เปียกน้ำพังเรียบร้อยครับ ผมวานลุงจอมซื้อเครื่องรุ่นใหม่ให้หน่อยแล้วโอนย้ายข้อมูลเครื่องเก่าให้เท่าที่จะทำได้นะครับ” เจตภพตอบพ่อแล้วหันมายื่นโทรศัพท์พังให้กับลุงจอมคนสนิทของพ่อ

“เมาหนักสิท่า แกต้องทำตัวดีกว่านี้หน่อยนะ อีกไม่กี่เดือนต้องสมัครแข่งท้องถิ่นและยังต้องหมั้นกับเหมยลี่อีก”

“อย่าพูดถึงเหมยลี่ได้ไหมครับ มันแสลงหู” เขาทำท่าขนลุกขนพองเบื่อหน่าย จิรภาสละหน้าจอมามองหน้าลูกชายคนเดียวของเขา

“ใจคอแกจะเอ้อระเหยไปทั้งชีวิตหรือไง”

“ก็ผมยังไม่เจอใครที่ทำให้ผมรักและมีแค่เธอได้ ผมอยากเหมือนพ่อที่รักและซื่อสัตย์กับแม่คนเดียวทั้งที่มีโอกาสมีคนใหม่แต่พ่อก็ยังภักดีกับแม่ นั่นแหละที่ผมยังไม่เจอ”

“ถ้าแกยังรักไม่เป็น แกไม่มีทางหาเจอผู้หญิงคนนั้นหรอก”

“ก็ถ้าตรงตามสเปคทุกอย่างและเธอก็รักผมมาก แค่นั้นก็ได้แล้ว”

“การที่เราจะรักใครสุดหัวใจไม่ใช่เพราะผู้หญิงเพอร์เฟคตรงตามที่เราต้องการหรือเพราะเธอรักเรามาก แต่เป็นเพราะเรารักเธอคนนั้นแม้ว่าเธอจะมีข้อด้อยไม่เพอร์เฟคมีข้อเสียที่เรารับได้พร้อมปรับตัวเข้าหาเธออยากปกป้องคุ้มครองดูแลเอาใจใส่เคียงข้างไม่ว่าทุกข์หรือสุข เราจะไม่ยอมทนเห็นเธอต้องลำบากและเดียวดาย” จิรภาสร่ายยาวดูเหมือนลูกจะไม่เข้าใจความหมายของคำว่ารัก เจตภพนิ่วหน้าครุ่นคิดนึกค้านในใจก็เขายังไม่เจอคนที่ทำให้เขาอยากปกป้องไง

“อย่างแม่ก็ไม่ได้รักพ่อ แกรู้ว่าแม่ห้าวยิงนกตกปลาลุยป่าลุยเขาแข็งแรงกว่าพ่อที่เดินตามต้อย ๆ แม่เป็นแค่สาวชาวบ้านหาของป่ามีเงินพออยู่พอกินแต่กลับถูกตาต้องใจลูกพ่อค้าร่ำรวยอย่างพ่อเพราะแม่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เจอหน้าแล้วด่าไล่ตะเพิดหาว่าพ่ออ่อนแอและไม่ประจบประแจงพ่อเหมือนคนอื่น” พ่อนั่งคุยไปอมยิ้มไปนึกถึงวันวานที่เคยมีความสุขเหมือนได้จีบภรรยาซ้ำ ๆ

“แม่ด่าจนมึนตกหลุมรักเลยว่างั้น” เจตภพยิ้มหวานภาพจำของพ่อแม่ที่รักกันทำให้เขามีความสุขทุกนึกถึง

“ใช่...แต่จริง ๆ แล้วพ่อเป็นห่วงแม่ตอนคุณตาเสียแม่ต้องใช้ชีวิตคนเดียวหนุ่ม ๆ รุมล้อมจะขอแต่งงานแต่แม่ไม่เอาพ่อเลยหลอกให้มาทำงานที่บ้านเพื่อช่วยแม่”

“อยากช่วยหรืออยากรวบหัวรวบหางแม่กันแน่”

“พ่ออยากช่วยทำดีให้แม่รัก ถ้าเรารักใครเราจะอยากเห็นเธอมีความสุขอยากเป็นฮีโร่ปกป้องเรื่องทุกข์ออกไปให้ไกลเธอ ถ้าแกเจอคนที่ทำให้แกเป็นแบบนั้นได้เมื่อไหร่ก็ลองทบทวนใจดูว่าคือคนที่ใช่หรือยัง”

“พ่อเลี้ยงครับ เครื่องจักรตัวใหม่กำลังจะลงที่โรงงานแล้วครับ” เลขาเข้ามาแจ้งความคืบหน้า จิรภาสพยักหน้ารับรู้แล้วชวนลูกชายไปดูเครื่องจักรติดตั้งและศึกษาการใช้งานพร้อมกัน.....

พลอยลดาคาเฟ่ต์

วันนี้ทางร้านไม่มีขนมเค้กหรือครัวซองเข้าตู้เลยสักชิ้น เพราะคนทำไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรทั้งนั้นตวงแป้งตวงวัตถุดิบก็ผิดสูตร อบเกินเวลาจนแข็งทื่อ ทำเสร็จลืมแต่งหน้าเค้ก แล้วหงุดหงิดวางข้าวของแรง ๆ เสียงดังโมโหตัวเองไม่มีสมาธิทำอะไรนอกจากคอยมองโทรศัพท์เฝ้ารอการตอบกลับจากเจตภพ

“กลับไปพักที่บ้านก่อนไหม?” ปรางเข้าใจว่าเพื่อนอารมณ์ไม่นิ่งเพราะญาติที่มาป่วนเมื่อวานมีผลกับความรู้สึกของเพื่อนมาก

“ไม่อ่ะ ร้อนขี้เกียจขี่มอเตอร์ไซต์”

“งั้นก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ทำผิดสูตรลูกค้าบอกปากต่อปากเรตติ้งร้านจะตกไปด้วย” ปรางทำหน้าดุบ่นเพื่อน

“ไปนอนเล่นที่ศาลาก็ได้” พลอยลดาปากยื่นปากยาวหน้างอคว้าโทรศัพท์เดินออกประตูหลังร้านไปนอนเล่นรอเจตภพยอมให้อภัยแล้วส่งข้อความกลับมาหาเธอ

ช่วงเย็นวันนั้น

เจตภพนั่งรับประทานอาหารเย็นกับพ่อแล้วได้รับโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่โอนถ่ายข้อมูลเรียบร้อย

“เร็วทันใจมากครับลุงจอม เดี๋ยวผมตอบแทนค่าเสียเวลาให้” เขาเอ่ยชมคนสนิทของพ่อทำงานรวดเร็วรู้ใจเป็นที่สุดก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วบนหน้าจอดูรูปภาพอีเมลและโซเชียลต่าง ๆ จนมาดูข้อความในแอพเขียวเห็นพลอยลดาส่งข้อความมาด้านบนสุดพอกดเข้าไปดูมีแต่คำว่ายกเลิกข้อความยาวเป็นพืดรวม ๆ น่าจะเป็นร้อยข้อความ เจตภพขมวดคิ้วสงสัยว่าพลอยลดาส่งอะไรมาให้เขาและด้วยความอยากรู้จึงนั่งไม่ติดต้องเสียมารยาทกับพ่อขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที

พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าในยามเย็น พื้นที่ต่างจังหวัดมีเพียงไฟทางห่างเป็นช่วง ๆ แสงไฟสว่างจากบ้านละแวกนั้นอยู่ไกลริบหรี่

พลอยลดาขี่รถบิ๊กไบร์ทคู่ใจเข้ามาในถนนของซอยบ้านเธอเห็นรถบ้านสามคันมาจอดอยู่ในลานกว้างล้อมรั้วของคนที่ซื้อแล้วพึ่งมาถมดินเมื่อเดือนก่อนจึงเข้าใจว่าน่าจะปรับพื้นที่เพื่อเอารถบ้านมาจอดสำหรับพักผ่อนในวันหยุด

เมื่อมาถึงหน้ารั้วบ้านพลอยลดาลงจากมอเตอร์ไซต์ถอดหมวกกันน็อกวางไว้บนตัวถังเพื่อให้สุนัขได้เห็นหน้าเธอจะได้ไม่เห่า ร่างบางเดินมาไขกุญแจเปิดประตูรั้วพลางมองหาสุนัขตัวใหญ่ที่เลี้ยงไว้สองตัวปกติจะวิ่งมารับหน้ารั้วทำให้เธอชักเอะใจรีบหันหลังกลับมายังรถบิ๊กไบร์ท เจอเข้มดักหน้าทำให้เธอผงะถอยหนีแล้วถูกเข้มพุ่งเข้ารวบตัวทันที

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” พลอยลดากรีดร้องสุดเสียงดิ้นรนหย่อนตัวนั่งยื้อไว้ไม่ให้เข้มลากตัวเธอเข้าไปในบ้าน บงกชมาปรี่เข้ามาช่วยจิกผมลูกสามีฉุดกระชากอย่างแรงเพื่อให้เธอลุกเดินตามลูกเขยไป

“ฤทธิ์เยอะนักนะอีตัวดี กูจะให้เข้มเอามึงให้หนักอีกหน่อยจะได้เป็นดาราหนังสดแล้วนะลูกสาว ฮ่า ๆ ๆ”