ตอนที่ 13 แบกหน้ามาให้เขาดูถูก

ย้อนไปในช่วงวัยเรียนแพทย์ปีสอง

ข่าวร้ายของแม่ป่วยเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่สาม ทำให้มีปัญหาเรื่องเงินที่ต้องซื้ออาหารและค่าเดินทางนอกเหนือในการรักษาให้แม่จนต้องไปขอเงินพ่อที่มีครอบครัวใหม่

“หนูขอยืมเงินห้าพันเดือนเดียวพอเงินกู้สหกรณ์แม่ออกแล้วหนูจะรีบคืนให้”

“เหอะ หัวสูงดีนักทำเป็นส่งลูกเรียนหมอซื้อบ้านหลังใหญ่สุดท้ายก็ไม่มีเงินรักษาตัว” บงกชกอดอกมองลูกเมียเก่าสามีอย่างรังเกียจ

“แม่เขาเบิกค่ารักษาได้นี่” บารมีหงุดหงิดที่ถูกขอยืมเงินไปให้เมียเก่าที่เลิกราไปนับสิบปี

“มีค่าใช้จ่ายอื่นพวกผ้าอ้อมผู้ใหญ่ อาหารเฉพาะค่าเดินทางไปทำคีโมและอีกหลายอย่างเงินเลยไม่พอ” พลอยลดาเสียงสั่นอึดอัดที่ต้องแบกหน้ามาให้เขาดูถูก

“ก็ดิ้นรนเอาเองญาติพี่น้องแม่ไม่มีบ้างเหรอ?”

“ไม่มีหรอกป่านเขากำพร้า”

“โถ ชีวิตอนาถาไม่น่าล่ะถึงได้หน้าด้านส่งลูกมาขอเงินผัวเก่า อีตอนแม่แกไปตบฉันด่าประจานว่าเป็นเมียน้อยจนต้องออกจากงานไม่เห็นจะสำนึกบ้าง"

“ฉันมาเองแม่ไม่รู้ว่ามา”

“พ่อแกไม่มีเงินให้ยืมหรอก เขาให้เงินเดือนฉันใช้จ่ายดูแลครอบครัวทั้งหมด” บงกชลอยหน้าลอยตามั่นอกมั่นใจในความรักของสามีที่ให้เงินเดือนเธอบริหารทั้งหมดอีกทั้งรถและบ้านก็เป็นชื่อของเธอ

“แค่ห้าพันเองนะคะ พ่อมีเมียน้อยหลอกให้แม่เซ็นใบหย่าได้บ้านได้รถที่เป็นชื่อพ่อแต่แม่ผ่อนไปมีความสุขกับลูกเมียใหม่ตั้งเยอะ แค่เงินห้าพันช่วยกันไม่ได้เลยเหรอพ่อ!” พลอยลดาตะคอกตัดพ้อหน้าแดงระบายความในใจทั้งน้ำตา

“แกไม่รู้อะไรอย่าก็อย่าพูด!” บารมีขึ้นเสียงขึงขังกับลูก

“พ่อแกเขาไม่ได้หุบทุกอย่างมาแต่แม่แกเสนอให้ย่ะ สินสมรสมันต้องแบ่งกันคนละครึ่งส่วนลูกอย่างแกศาลตัดสินให้พ่อเลี้ยงดูเพราะแม่ไม่มีรายได้แน่นอน แต่แม่แกนั่นแหละที่ยอมยกสินสมรสทั้งหมดให้พ่อเพื่อแลกกับตัวภาระอย่างแกไป แม่แกมันโง่ที่เลือกแกเลยต้องทำงานหนักหาเลี้ยงลูกหาเรื่องใส่ตัวเองแล้วจะไปโทษใครได้!” บงกชตวาดลั่นขบเขี้ยวเลี้ยวฟันหมั่นไส้ พลอยลดานิ่งงันน้ำตาไหลไม่เคยรู้ว่าแม่ต้องแลกอะไรเพื่อให้ได้เลี้ยงดูเธอ

“กลับไปเถอะพ่อไม่มีให้ยืมและไม่ต้องมาขอร้องอะไรอีก พ่อกับแม่เหมือนเป็นคนอื่นไปแล้ว ต่างคนต่างเอาตัวรอดกันเองแล้วกัน” บารมีถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับปัญหาของครอบครัวเก่า

“หนูเป็นคนอื่นสำหรับพ่อด้วยเหรอ” พลอยลดามองพ่ออย่างตัดพ้อหัวอกคนเป็นลูกที่เคยได้รับความรักห่วงใยจากพ่อในวันเด็กความทรงจำเหล่านั้นมันแหลกสลายไปหมดแล้ว

“พ่อมีครอบครัวแล้วนะพลอยอย่าทำให้พ่อหนักใจได้ไหม” บารมีส่ายหน้าเครียดเบื่อเต็มทน

“น่าสมเพช” บงกชยิ้มเยาะเย้ยลูกเมียเก่าอย่างสะใจแล้วเดินควงแขนสามีและจูงมือลูกสาววัยเก้าขวบที่หันมาแลบลิ้นเบะปากใส่พี่สาวต่างแม่ พลอยลดามองภาพครอบครัวแสนสุขห่างออกไปอย่างปวดร้าวครอบครัวที่เธอเคยมีพ่อที่เคยให้เธอขี่หลังคอยดูแลเมื่อเธอวิ่งล้มบัดนี้สิ่งเหล่านั้นหลงเหลือเพียงแค่ภาพฝันและจะเป็นความทรงจำเลวร้ายสร้างบาดแผลในใจเธอไปอีกนาน.....

ปัจจุบัน

กลางดึกของค่ำคืนหมางใจ

ปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำบ้านเพื่อน เจตภพนัดรวมตัวกับเพื่อนจัดงานสังสรรค์แก้หงุดหงิดมาเที่ยวเล่นปาร์ตี้เปิดเพลงดังกินดื่มไม่อั้นพร้อมสาว ๆ มากมายรายล้อมหนุ่มสุดล้วนแต่เป็นลูกคนรวยมีธุรกิจและมีอิทธิพลเกือบทั้งจังหมด เสียงเพลงดังเร้าให้นักดื่มที่มึนเมาสนุกสุดเหวี่ยง เจตภพเมานักกระโดดลงสระว่ายน้ำตามาด้วยสาว ๆ ที่กระโดดตามมากอดรัดนัวเนียเอาอกเอาใจเขาไม่ห่าง

บ้านสไตล์มินิมอลชั้นเดียว

พลอยลดานั่งขลุกตัวบนที่นอนนุ่มในห้องไฟสลัวคอยจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรอการตอบรับจากคนที่เธอส่งสติกเกอร์ไปง้อขอโทษแต่ไม่ว่าจะส่งสติกเกอร์ ข้อความเสียงหรือแม้แต่โทรไปเขาก็รับสายไม่อ่านข้อความ หน้าสวยหม่นเศร้าเพราะความบอบช้ำจากคนเหล่านั้นทำให้เธอทำสิ่งแย่ ๆ กับเขาที่ห่วงใยจนรู้สึกผิดขอโทษเขาซ้ำ ๆ

“ขอโทษนะ” เสียงหวานสั่นเครือน้ำตาร่วงบนหน้าจอโทรศัพท์เสียใจที่ทำให้เขาผิดหวังและเสียความรู้สึกในตัวเธอ…

ห้องพักรีสอร์ตเล็ก ๆ

เข้มนอนสำออยอ้อนเมียให้ทายานวดเพราะถูกต่อยหน้าบวมกำลังระบม บงกชนั่งนับเงินที่เหลืออยู่อย่างหนักใจ

“เงินจะหมดแล้ว เราต้องรีบจัดการนังพลอยให้เสร็จเร็ว ๆ ”

“จะไหวเหรอแม่ผัวมันหมัดโคตรหนักแถมยังท้าให้เราไปจะแจ้งตำรวจอีก พ่อมันน่าจะใหญ่เอาเรื่อง” เข้มยังหวาดกลัวโดนต่อยซ้ำแผลเดิม

“ยอมอดตายกันไหมล่ะ ลูกกำลังจะออกมาอีกคนจะเอาอะไรแดก หรือว่าเอ็งจะออกไปทำงานประจำหาเงินมาเลี้ยงลูกเมีย” บงกชฉุนลูกเขยไม่เอาไหนเกาะกินเป็นภาระไม่พอยังขยันปั๊มลูกให้ลำบาก

“ใครเขารับขี้ยาสักเต็มตัวล่ะ แม่พูดไม่คิด” น้ำหวานเสียงเหวี่ยงไม่ชอบให้แม่ต่อว่าผัวตัวเอง

“งั้นก็มีแค่ทางนี้แค่ทางเดียวนี่แหละ แบล็กเมลนังพลอยมันให้ได้”

“อีพลอยมันจะมีสมบัติเหลือให้เราเอาอยู่ไหมแม่?”

“มีสิ มันเดินแบบโกอินเตอร์เป็นหมอก็ต้องมีเงินเก็บบ้างล่ะ ตอนแม่มันตายพี่บารมีบอกว่ามันได้เงินตั้งเยอะ ทั้งประกันชีวิต ประกันบ้านหลังใหญ่กับห้องเช่าพอแม่มันตายได้บ้านมาฟรี ๆ หมู่บ้านนั้นบ้านหลักสิบล้านอย่างน้อยเราได้บ้านมาขายก็ยังดีหรือไม่ก็พวกห้องเช่าเอามากินรายเดือน”

“แม่นังพลอยมันวางแผนไว้ให้ลูกดีเนอะ ทำไมแม่ไม่เห็นมีอะไรให้หนูเลยล่ะ” น้ำหวานเหล่มองแม่ที่ไม่เตรียมสมบัติอะไรไว้ให้ตอนแม่ตายบ้าง

“ก็พวกมึงผลาญกันไปหมดแล้วไง ถามออกมาได้เวรกรรมของกูจริง ๆ มีแต่ปลิงมาเกาะ” บงกชโวยวายหงุดหงิดของขึ้นเมื่อถูกเปรียบเทียบกับอดีตเมียหลวงที่ได้ดีกว่าทุกอย่าง

“พูดความจริงทำเป็นโมโห” น้ำหวานนิ่วหน้าเคืองแม่พอพูดความจริงกระตุ้นว่าด้อยกว่าเมียเก่าพ่อแล้วชอบเหวี่ยงใส่เสมอ.......