บทที่ 12 ฉันคือเจ้าชีวิตเธอ

เจ้าชายได้แต่ครุ่นคิดเพียงลำพัง

นานแล้วที่ไม่รู้สึกเจ็บปวด คงเพราะช่วงหนึ่งเดือนมานี้ต้องเดินทางตลอด ทำให้ร่างกายได้รับการกระทบกระเทือนมากกว่าปกติ ผลจากการบาดเจ็บในกะโหลกศีรษะส่งผลกระทบถึงดวงตาอย่างช่วยไม่ได้

ใครกันนะ...ที่โผล่เข้ามาขัดขวางงานของเขา

มาร์ควิสผู้โด่งดังจะใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดหรือไม่?

เป็นเหตุจงใจหรือว่าบังเอิญ? หรือใครต้องการส่งสาส์นสำคัญบางอย่าง? แต่นอกจากลอร์ดคาวารอนแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่มิใช่หรือ?

หรือวันที่เขาถูกขุดออกมาจากหลุมศพจะมีผู้รู้เห็นคนอื่น?

จดหมายจากมาร์ควิสเซซิลอยู่ในมือของดยุคดาร์มิน ข้างกายผู้ทรงอำนาจสูงสุดในปราสาทหลังงามหรือในเมืองนี้คือเลดี้เกว็นและท่านเคาท์ดาโก้ ผู้เป็นบุตรสาวบุตรชายทั้งสองคน แต่ละคนรู้สึกผิดหวังเหมือนกัน เพียงแต่ความผิดหวังนั้นมีที่ไปที่มาต่างกันอยู่มาก

สตรีที่สวยที่สุดไม่อาจรั้งตัวมาร์ควิสผู้โด่งดังไว้ได้ เขาใช้เวลาอยู่ที่นี่เพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น เรื่องนี้ทำให้เธอค่อนข้างผิดหวังอยู่ไม่น้อย เนื่องจากรู้มาว่าเขาเจตนามาที่นี่เพื่อพักผ่อนระยะยาว และเจตนาของเขาก็คือการมา “ดูตัว” เธอตามคำเชิญของบิดานั่นเอง

เขาสนใจเธอ...แน่นอน! เธอเข้าใจไม่ผิด ทว่ามันยังไม่ถึงขึ้นถูกใจ ชอบพอและตกหลุมรักอย่างที่เธอรู้สึก หรือว่าเธอจะวางมาดสูงส่งเกินไป เย่อหยิ่งเกินไป หรือเพราะผู้หญิงอายุยี่สิบห้าดูน่ากลัวอย่างที่คนอื่นพูดถึง เขาจึงไม่คิดจะสานต่อ

เคาท์ดาโก้เหลือบมองน้องสาวด้วยความขุ่นเคืองแล้วหันไปหาบิดา

“ไม่คิดว่ามาร์ควิสเซซิลจะขี้ขลาดกับเพียงแค่กระสุนนัดเดียว หรือว่าบุตรสาวของท่านจะไร้เสน่ห์จริงๆ บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำตัวสนิทสนมกับคริสให้มากนัก”

“ท่านพี่...คริสคือเพื่อนรักของน้องซ้ำยังเป็นคนเจ็บ จะพูดอะไรก็ให้เกียรติกันบ้าง” เกว็นตอกกลับพี่ชายเบาๆ

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคริส มาร์ควิสเซซิลไม่ใช่คนที่ต้องการอะไรแล้วจะไม่ได้”

คำพูดของบิดาไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเกว็นดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะความหมายของมันยิ่งตอกย้ำว่ามาร์ควิสหนุ่มไม่ได้ “ต้องการ” เธอที่สำคัญเขาไม่ใช่คนขี้ขลาด ที่จะจากไปเพียงเพราะเห็นว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย ความจริงข้อนี้ทำให้จิตใจของเธอหดหู่มากทีเดียว

“อยากไปเปิดหูเปิดตาที่แคปตอลทาวน์บ้างไหมล่ะ?” ดยุคดาร์มินถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ท่านพ่อ!”

เกว็นมองหน้าบิดาอย่างคาดไม่ถึง นี่ท่านเป็นอะไรไปจึงทำท่าราวกับอยากจะขายบุตรสาวเสียเหลือเกิน เธอมีค่าต่ำต้อยถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

“แค่ไปเที่ยวต่างเมืองเท่านั้น ทำตกใจไปได้” ผู้เป็นพี่ชายทำเสียงเหนื่อยหน่ายรำคาญ

“ท่านพ่อ ลูกขอปฏิเสธค่ะ อย่าให้ลูกต้องทิ้งศักดิ์ศรีเพราะผู้ชายคนหนึ่งเลย” เธอโค้งให้บิดา ก่อนจะมองพี่ชายด้วยดวงตาแข็งกร้าวแสดงการต่อต้าน แล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

สองบุรุษผู้สูงศักดิ์สบตากัน ฝ่ายบิดาถอนใจยาว แต่เคาท์ดาโก้กลับเก็บอาการฉุนเฉียวไว้ไม่ได้

“ท่านพ่อให้ท้ายหล่อนเกินไป ผู้หญิงหัวแข็งอย่างนี้ใครจะอยากได้ไปทำเมีย”

“แกเองก็อย่าเพิ่งลำพองใจ ถึงจะแต่งงานกับเลดี้มาร์กาเร็ตก็ใช่ว่าจะทำการใหญ่ได้สำเร็จ หากตระกูล เฟนนิ่งไม่สามารถซัพพอร์ตเราให้ไปสูงกว่านี้ได้ แกก็ต้องยอมเสียเมียไป”

“ท่านพ่อ!” ถึงคราวท่านเคาท์หนุ่มเอะอะบ้าง เพิ่งแต่งงานกับผู้หญิงที่รักมั่นมาได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ ใจคอบิดาจะให้เขากำจัดหล่อนทิ้งหรือ หึ! คนที่ต้องทุ่มเทให้หนักคือน้องสาวตัวดีนั่นต่างหาก ผู้หญิงฉลาดๆ ที่ไหนจะสนใจเรื่องงานมากกว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ บ้าง เพราะอย่างนี้จึงไม่มีใครมาสอยลงจากคาน แล้วเสือผู้หญิงอย่างมาร์ควิสเซซิลมีหรือชายตาแล

“เรื่องเกว็นพ่อจะจัดการเอง แกรีบตามสืบเรื่องมือปืนให้เร็วที่สุด ฉันได้กลิ่นไม่สู้ดีนัก”

“ท่านพ่อเคยพูดว่ามาร์ควิสเซซิลมีศัตรูอยู่รอบทิศไม่ใช่หรือ?”

“ถึงจะใช่ฉันก็ไม่วางใจอยู่ดี ไม่ว่ามือปืนจะต้องการชีวิตเราคริส หรือมาร์ควิสเซซิล ก็อย่าได้ตัดประเด็น” ดยุคดาร์มินสำทับเสียงหนัก

“ครับ”

“อย่าลืมส่งคนตามไประวังอย่าให้พวกเขารู้ตัว”

“ครับ”

เมื่อเหลือตัวเองอยู่ในห้องเพียงลำพัง ดยุคดาร์มินก็เคลื่อนรถเข็นไปหยุดอยู่ริมหน้าต่าง มองหิมะที่โปรยปรายลงมาด้วยใจที่ขุ่นมัวเช่นเดียวกับท้องฟ้าสีหม่น เมื่ออะไรๆ ก็ไม่เป็นอย่างที่ใจคิด

หิมะยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง มาร์ควิสเซซิลยืนพิงกรอบหน้าต่างห้องนอน มองฝ่าสนามสีเทาหม่นไปยังห้องเก็บฟืนหลังน้อยที่เหลือเพียงส่วนหลังคาโผล่ขึ้นมา ครั้นเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ เขาก็หันกลับมามองสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในห้อง

ใช่แล้ว...นี่คือสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอ เพราะนอกจากลูกตาดำขลับกลมโตที่กำลังจ้องเป๋งมาที่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายคู่นั้น อวัยวะส่วนอื่นๆ ก็เหมือนถูกสต๊าฟไว้

เขาอายุสามสิบห้า พบเจอคนมาหลายประเภท มีทั้งเหล่าคนผู้กระหายอำนาจ คนวิกลจริต คนที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เหล่านี้ล้วนหล่อหลอมให้เขาแข็งแกร่งและกลายมาเป็นมาร์ควิสเซซิลในวันนี้

แต่...เพิ่งจะเคยอยู่กับเด็กปัญญาอ่อนเป็นครั้งแรก

อ้อ! เกือบลืม ไม่ได้ปัญญาอ่อนแต่สมองช้าเล็กน้อยเท่านั้น

คีนอซกำลังเตรียมม้า หลังจากทยอยขนสัมภาระที่จำเป็นไปไว้บนเกวียนเสร็จแล้ว รอจนดึกสงัดจึงจะออกเดินทาง เพื่อความปลอดภัยและป้องกันการถูกติดตาม

เขาชี้ไปยังถุงทะเลใบเล็กที่อยู่ตรงมุมห้อง

ลูกตากลมๆ สีดำเหลือบมองตาม

“คิดว่าจะแบกไหวไหม?”

ร่างในเสื้อโค้ทตัวเดิมพยักหน้าหงึก

“พูด...ไหวหรือไม่ไหว”

“ไหว”

แม้เสียงที่ผ่านริมฝีปากออกมาจะฟังดูแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่เขาก็พยักหน้าอย่างพอใจที่เธอมีการตอบสนองที่ดีขึ้น จากเดิมที่คิดว่าต้องรอให้เธอหยุดคิดเสียก่อนถึงจะได้คำตอบเหมือนเมื่อวันก่อน แต่ทฤษฎีการขู่ได้ผลกว่าการชมจริงๆ

จากนั้น เขาก็สั่งให้เธอไปแบกถุงทะเลถุงนั้นขึ้น ร่างผอมเกร็งเสียหลักไปเล็กน้อยก่อนจะพยายามพยุงตัวยืนให้มั่นคง แล้วเขาก็สั่งให้เธอแบกมันขึ้นลงบันได

แม้ถุงทะเลถุงนั้นจะมีน้ำหนักไม่มาก แต่อลิซซึ่งสูงไม่ถึงหน้าอกของเขาซ้ำยังแทบจะเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกก็แบกจนหลังแอ่น เมื่อต้องเดินขึ้นเดินลงบันไดกว่าสิบขั้นอยู่หลายรอบ จึงเซไปเซมาจวนเจียนจะล้มอยู่หลายครั้ง

“เอาล่ะ! พอ” มาร์คควิสหนุ่มยกมือส่งสัญญาณให้หยุด มองร่างที่นั่งหอบลิ้นห้อยด้วยสายตาเหมือนกำลังประเมินสิ่งของเครื่องใช้บางอย่าง

โดยพื้นฐานเธอค่อนข้างจะคล่องแคล่วใช้ได้ เพียงแต่อดอยากหิวโซมานานจึงไม่มีเรี่ยวแรงเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม บาดแผลบนร่างกายบอกว่าเธอเคยผ่านความเป็นความตายมาแล้ว คิดว่าเธอน่าจะสามารถเอาชีวิตรอดในการเดินทางครั้งนี้ได้เช่นกัน

“ฉันเป็นคนช่วยชีวิตเธอ เพราะฉะนั้น...ฉันจึงเป็นเจ้าของชีวิตเธอ ต่อไปนี้เธอจะต้องเชื่อฟังฉัน ฉันให้กิน เธอก็ต้องกิน ให้ทำอะไรก็ต้องทำ เข้าใจที่พูดไหม?”

“อือ...”

“ดี! เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนจะเดินทาง ลงไปหาอะไรกินในครัว กินให้อิ่มมากที่สุดแล้วนอนซะ ถึงเวลาแล้วฉันจะปลุก”

“อือ...”

อลิซยืดตัวขึ้นเกาะราวบันไดไว้แน่น เธอหอบจนซี่โครงบานและหายใจเกือบไม่ทัน ดังนั้นจึงตอบเขาได้เพียงส่งเสียงรับในลำคอ ก่อนจะแบกถุงทะเลกลับไปไว้ที่เดิมแล้วเดินลงไปยังห้องครัว