ep5

วัชรกร สั่งอาหารให้เธอแล้วหายไปชั่วครู่ ก่อนกลับมาอีกครั้ง บอกว่า ผู้โดยสารส่วนใหญ่ที่เป็นนักท่องเที่ยวจะแวะเที่ยวถ้ำติ่งก่อน ทำให้วัชรกรและเกศมณี ต้องตามมติเสียงส่วนใหญ่ไปด้วย

“ถือเสียว่าพักการเดินทางนะครับ ถ้าคุณไม่ขึ้นก็รออยู่ด้านล่าง”

“แสดงว่า ถ้ำติ่งที่คุณพลว่ามา ต้องปีนขึ้นไปหรอกหรือคะ”

“ครับ พระที่นั่นถือกันว่าศักดิ์สิทธิ์มาก”

“แต่ดูเหมือนคุณ จะไม่พยายามชักชวนให้เกศขึ้นไปชมเลยนะครับ”

วัชรกร หัวเราะเบา ๆ ยอมรับกับตัวเองว่า ครั้งนี้ ทำไมเขาดูไม่ค่อยเอาใจผู้หญิงก็ไม่รู้ บอกข้อมูลแต่ไม่คะยั้นคะยอ ก็ผู้หญิงที่เดินทางมาคนเดียวอย่างนี้ จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามแต่ ก็น่าจะมีข้อมูลการท่องเที่ยวมาอยู่แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะชักชวนอะไรมากมาย พูดมากไปก็จะกลายเป็น..เสือ...ก ซะเท่านั้น

“คุณพลจะขึ้นไปไหมคะ” เกศถามเสียงเบา บางทีท่าทางของเขาก็ทำให้เธอเกรงใจขึ้นมาดื้อ ๆ

“ทำไมหรือครับ” วัชรกรถามเรื่อย ๆ พลางตักข้าวเข้าปากเคี้ยว อย่างเอร็ดอร่อย

“ก็ถ้าคุณพล ขึ้นไปบนถ้ำติ่ง เกศก็จะขึ้นไปด้วยค่ะ”

วัชรกรเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวเล็กน้อย มีคำตอบในใจแล้วว่า เขาต้องขึ้นไปอีกรอบ เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ ยังไม่เคยขึ้นไป ขืนเขาไม่ขึ้นไปดูท่าว่า เจ้าหล่อนก็จะผูกติดกับเขาอยู่อย่างนี้ แต่ถ้าถึงหลวงพระบาง เขาจะทำอย่างไรดี ที่จะทำให้เธอเที่ยวของเธอ และเขาเที่ยวของเขา

“ครับ ผมว่าจะขึ้นไปไหว้พระเสียหน่อย”

เท่านั้นล่ะ รอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เปิดกว้าง วัชรกร มองแล้ว ต้องละสายตาไปยังสายน้ำ รอยยิ้มแบบนี้ ละลายใจผู้ชายให้อ่อนยวบได้โดยง่าย น่าแปลกจริงๆ ที่หญิงสาวสวยขนาดนี้ ทำไมเดินทางเพียงลำพัง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ผู้หญิงสาวและสวย มักอันตรายเสมอ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อย่าปล่อยใจไปกับรอยยิ้มนั้นเลย

“พระที่นี่ แปลกตาดีนะคะ คุณพล”

“ครับ เป็นรูปแบบของคนหลวงพระบางที่สร้างพระพุทธรูปลักษณะนี้”

“ผอมเพรียว แล้วก็หัตถ์ยาวถึงเข่าเลยนะคะ”

“ครับเป็นรูปแบบเฉพาะ” วัชรกรตอบสั้น

เกศมณี รู้สึกตัว เหมือนเธอจะเกาะติดเขามากเกินไป เขาอาจจะรำคาญ เธอกลับมาเป็นคนเดิมที่สร้างเกราะตัวเองอีกครั้ง ด้วยการนิ่ง แล้วยกแว่นตากลมโตขึ้นมาสวมอีกครั้ง กล้องที่พกมาด้วย ช่วยได้มาก เพราะเธอยกขึ้นถ่ายบริเวณรอบ ๆ ไปเหมือนสนใจกับสิ่งรอบข้างเสียเต็มประดา ทั้งที่จริงในใจ ไม่มีกะจิตกะใจจะดูข้าวของพวกนี้เลย

เรือเร็วรอรับผู้โดยสารที่ทยอยลงมาจากถ้ำติ่งเมื่อตะวันคล้อยต่ำลงมาก วัชรกรยังคงดูแลหญิงสาวอย่างปกติ แม้จะรู้สึกว่า หญิงสาวแปลกไป แต่เขาก็ละความสนใจ ไม่นำพา กระทั่งเรือเร็วจอดเทียบท่าที่หลวงพระบางเมื่อเย็นย่ำ และยังทันเห็นชาวบ้านลงมาอาบน้ำที่ริมน้ำโขงอยู่เป็นกลุ่ม วัชรกรยิ้มกับภาพที่เห็น รอยยิ้มนั้นเลยไปถึงคนที่นั่งอยู่ข้างด้วย ทำให้เธอยิ้มตอบโดยอัตโนมัติ เรื่องที่ขุ่นเคืองโดยไม่รู้สาเหตุมลายไป

“คุณเกศติดต่อที่พักไว้หรือยังครับ”

ไม่รู้ว่า สาเหตุใดทำให้เกศมณีโพล่งออกไปอย่างเย่อหยิ่งว่า เธอจองที่พักไว้แล้ว

“แถวไหนละครับ”

“คุณล่ะ แถวไหน” เรื่องอะไรจะตอบ ให้เขาตอบก่อน แล้วเธอจะตอบตามเขา

“ผมไปพักด้านหลังเฮือนมรดกนะครับ เป็นเกสเฮาท์เล็กๆ ไม่ค่อยมีคนไปพักเท่าไหร่ เพราะมันไม่ได้สะดวกสบายเหมือนโรงแรมที่เปิดกันอยู่เต็มไปหมด”

“ดีจัง พักอยู่ใกล้ ๆ กับเกศเลยค่ะ”

“คุณเกศพักที่ไหนหรือครับ” วัชรกรถามย้ำ

“เอาน่า แล้วคุณพลก็จะรู้เอง” เกศมณีไม่ยอมบอกชื่อที่พัก จะบอกได้อย่างไร เธอเองก็ยังไม่รู้เอง แต่เขาก็บอกแล้วนี่ว่า โรงแรมเยอะแยะไปหมด หาไม่ยากนักหรอก

วัชรกรยิ้ม หลวงพระบางแค่นี้ เดินไปเดินมาก็คงเจอกันอยู่ดี ลึกๆ ก็อดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้ แต่ในใจหนึ่งก็อดนึกไม่ได้ว่า น่าจะมีชายหนุ่มรออยู่ หรือไม่ก็ คงนัดใครไว้แล้วกระมังจึงไม่บอกเขาให้รู้ว่า พักที่ไหน

วัชรกรว่าจ้างรถตุ๊ก ๆ ที่รออยู่แถวนั้น เกศมณีถือโอกาสเดินตามขึ้นไปนั่งด้วย วัชรกรไม่ได้ว่าอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่า ที่พักของเธอกับเขาอยู่ในละแวกเดียวกัน

รถจอดบริเวณสี่แยกไปรษณีย์กลางเมืองหลวงพระบาง วัชรกรจ่ายค่ารถด้วยเงินกีบ หันมามองหญิงสาวที่นั่งมาด้วย

“ผมต้องเดินเข้าไปในตลาดบ้านเจ๊กนี้แหละครับ ไม่ไกลเท่าไหร่ ทานอาหารกันก่อนไหมครับ หรือว่าคุณอยากเข้าที่พักก่อน”

“ทานอาหารก่อนก็ดีค่ะ เกศหิวจะแย่อยู่แล้ว”

เกศมณี ถ่วงเวลาในการสอดส่ายสายตามองหาที่พักไปด้วย ส่วนวัชรกรแบกกระเป๋าเป้ขึ้นบ่าได้ก็เดินดุ่มไปข้างหน้า เหมือนว่าสถานที่แห่งนี้เขามาเป็นประจำและดูจะคุ้นเคยกับมันมากพอดู

ทางเดินที่วัชรกรเดินผ่านไปนั้น เป็นย่านตลาดบ้านเจ๊ก ซึ่งพ่อค้าแม่ขาย กำลังขายของขายตามพื้น เพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวละลานตาไปหมด เกศมณีเดินตามเขาไปก็อดไม่ได้ที่จะแวะพัก หยิบชมสินค้าไปด้วย ก่อนจะนึกได้ ผู้ชายที่เธอเดินตามมาก็หายไปจากสายตา ทำให้เธอใจเสียไม่น้อย แต่ทิฐิในใจ ทำให้เธอมีแรงฮึด ภาษาลาวกับภาษาไทย ไม่ยากนักหรอก ถามเอาก็ได้ว่ามีที่พักอยู่ที่ไหนบ้าง

“แถวนี้มีโรงแรมใกล้ ๆ ไหมจ๊ะ” เกศมณี หยั่งเชิงถามแม่ค้าที่สายผ้าไหมผืนสวยที่กับพื้น

“เลยพูสีไปจักหน่อยก็ฮอดเจ้า มีหลายบ่อนให้เลือก”

“พูสี?”

“เจ้า ข้างหน้าที่จะถึงนี่ล่ะเจ้า” เสียงอธิบายเนิบช้า แต่เป็นมิตร ทำให้เกศมณีซื้อผ้าคลุมไหล่ลายสวยมาหนึ่งผืน ห่มคลุมไปกับเสื้อเชิ้ตแขนยาว

เชิ้ตแขนยาว...เกศมณีต้องส่งเจ้าของเขา แต่ตอนนี้ ไม่รู้เขาอยู่ไหน เดินเร็วชะมัด เอาเถอะ ถ้ามีวาสนาต่อกัน คงได้เจอกันอีกครั้ง