ep 4

“แล้วคุณล่ะ” เกศมณีเอ่ยถาม ลางสังหรณ์เหมือนว่า เขาจะปล่อยให้เธอไปคนเดียว

“ผมไปเรือเร็วครับ”

“แล้วเกศล่ะ” เธอถามเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

“ก็คุณเกศ จะไปเรือโดยสารไงครับ”

“แล้วคุณไม่ไปเรือโดยสารกับเกศหรือ” เกศมณีท้วง

“ไม่ครับ ผมไปเรือเร็ว ผมใจร้อน เอื่อย ๆ ไปกับเรือโดยสารสองวันถึง ไม่ไหวล่ะครับ”

วัชรกร อธิบายง่าย ๆ เหมือนกับว่า มันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของคนเดินทาง เขาเองก็ไม่เข้าใจเจ้าหล่อนเหมือนกัน เพราะต่างคนก็ต่างมา

เกศมณี เหมือนรู้สึกตัวว่า เธอกับเขาไม่ได้มาด้วยกัน เพียงแต่ว่าบังเอิญมาเจอกัน จะหวังให้เขาเดินทางตามแผนของเธอนั้น ไม่ได้

“เกศขอโทษ เกศคิดว่าคุณพลจะไปกับเกศ”

วัชรกร ยืนมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มน้อยๆ อย่างนึกขัน ความจริงจะตามใจเธอก็ได้ แต่เขาไม่ตามใจ

“ก็ทำไมคุณเกศ ไม่ลองนั่งเรือเร็วไปกับผมละครับ สนุกดีออก เย็นๆ ก็ถึงแล้ว”

“มัน...ไม่อันตรายหรือคะ” เกศมณีเสียงอ่อย คล้ายกับว่า ต้องตามเขาไปอย่างขัดไม่ได้ อย่างน้อย ตอนนี้เธอก็ไม่มีใคร

“ไปกับผม ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมรับรองความปลอดภัยให้คุณ ตลอดการเดินทาง”

วัชรกร ตะเบ๊ะ ที่หางคิ้ว ราวองครักษ์เจ้าหญิงน้อย ๆ ทำให้เกศมณียิ้มออก ผู้ชายตัวโตหน้าเข้มคนนี้ ไม่เลวนักหรอก เชื่อใจเขาสักครั้ง เดินทางแหกกฎตัวเองบ้างก็ดี

วัชรกร ยื่นเสื้อชูชีพให้หญิงสาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ จากนั้นคว้าหมวกกันน็อคยื่นให้

“ต้องสวมหมวกกันน็อกด้วยหรือคะ”

“ครับ เราเดินทางทั้งวันนะครับ คุณมีเสื้อแขนยาวมาหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ ฉันมีแค่ครีมกันแดด”

“งั้นคุณทาครีมกันแดดก่อนนะครับ วันนี้ แดดแรง”

วัชรกร รื้อกระเป๋าเป้ตัวเองหยิบเสื้อแขนยาวเนื้อเบาตัวหนึ่งยื่นให้

“ใส่เสื้อผมคลุมไว้อีกชั้นก็ดีครับ ช่วยได้”

“ไม่ถามเราเลยหรือว่า รังเกียจไหม” เกศมณีอดคิดในใจไม่ได้ เธอค่อย ๆ สะบัดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวแล้วสวมทับเสื้อราคาแพงของเธอ กลิ่นเสื้อสะอาดดี ไม่มีเหม็นหืน แม้ว่าจะมาจากกระเป๋าใบใหญ่ที่เก่าซ่อมซ่อก็เถอะ

ระหว่างที่เกศมณีง่วนอยู่กับการสวมเสื้อชูชีพ วัชรกร หยิบหมวกกันน๊อคที่เกศมณีวางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาสวมศีรษะให้เธอพร้อมล็อคเชือกที่ปลายคาง การปฏิบัติของเขาเป็นไปตามธรรมชาติ เหมือนทำให้คนปกติ ทั่วไป แต่สำหรับเกศมณีแล้ว สิ่งที่วัชรกรทำให้ ทำให้เธอชะงัก

“มีอะไรหรือครับ”

“ไม่มีคะ แล้วกระเป๋าเกศละคะ”

“ขึ้นเรือไปแล้วครับ ตามผมลงมาช้าๆ นะครับทางค่อนข้างลื่น” วัชรกรเดินนำหน้าลงไปยังริมน้ำที่อยู่ต่ำจากท่าเรือลงไป พลางหันมายืนมือให้เกศมณีจับเป็นหลักในบางช่วง ยังดีที่เกศมณีไม่ได้ใส่ส้นสูงมาทำให้ สภาพของเธอไม่ทุลักทุเลมากนัก

“เรือลำนิดเดียวเองนะคะ คุณพล”

วัชรกร หันกลับมาเห็นแววหวาดกลัวอยู่ในแววตาของหญิงสาวก็ยิ้มปลอบใจ พยักหน้าให้เธอก้าวลงเรือ

“เชื่อผมซิ นั่งข้างๆ ผมคุณไม่เป็นไรหรอกน่า”

เกศมณี เม้มปากแน่น ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็ก้าวลงเรือ ไปกับคนอื่น ๆ ที่ทยอยลงไปนั่งอยู่บนเรือแล้ว รออยู่ก็แต่ เธอและเขาเท่านั้น

เรือหางยาวนี้หรือที่จะพาเธอไปถึงหลวงพระบาง ระยะทางไม่ใช่ใกล้ หมวกกันน็อกที่สวมอยู่นี้ ทำให้เธอเข้าใจว่า ทำไมเขาจึงให้เธอสวม เพราะมันทั้งกันแรงลมที่ปะทะใบหน้า และกันแดดที่เริ่มจัดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเสื้อชูชีพก็รู้อยู่ว่า เธอจะปลอดภัยในเหตุจำเป็นที่อาจเกิดขึ้น

ตลอดการเดินทางในช่วงเช้า มือของเขากุมเธอไว้เนิ่นนาน จนเธอเริ่มเพลิดเพลินกับวิวทั้งสองข้างริมโขง เพราะลำน้ำโขงที่เลาะเลี้ยวคดโค้งสลับกับทิวเขาสูงลดหลั่นไล่ระดับ เป็นภาพที่สวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ ทำให้เธอเพลิดเพลินจนลืมหวาดกลัวมืออบอุ่นนั้นจึงปล่อยมือของเธอเป็นอิสระ ทั้งที่เธอเองก็ไม่อยากจะละจากมือนั้นเลย

นานๆ ครั้งเธอจะหันไปมองหน้าเขาภายใต้หมวกกันน็อกนั้น สีหน้าของวัชรกรดูเคร่งขรึม เมื่อเหม่อมองออกไปยังคุ้งน้ำโขง แต่เขาก็รู้สึกเร็ว เมื่อเธอมองเขาไม่กี่วินาที เขาก็จะหันกลับมามองเธอทุกครั้ง จนหลังๆ เมื่อรู้ว่าเธอแอบมองเขาบ่อย ๆ เธอจึงไม่มองเขา จนกระทั่งเรือเทียบท่า เพื่อให้ผู้โดยสารพักรับประทานอาหารกลางวัน

“สนุกไหมครับ คุณเกศ”

“สนุกดีค่ะ เกศไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อนเลย ดูหวาดเสียว แต่ก็ผ่านมาได้นะคะ”

เกศมณี ตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เป็นประสบการณ์ที่เธอไม่เคยลิ้มรสมาก่อนเลย ชีวิตของเธอเรียบๆ เรื่อยๆ และไม่เคยเสี่ยงกับเหตุการณ์ที่ไม่ปลอดภัยมาก่อน เธอระวังตัวเองมาตลอดหลังจากต้องอยู่ตัวคนเดียว ยกเว้นครั้งนั้น

“คนขับเรือเขามาถามเราว่า เราจะแวะถ้ำติ่งกันหรือเปล่า”

“ถ้ำติ่ง.. มีอะไรน่าสนใจคะ”

“ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวของเขาละครับ เป็นถ้ำที่มีหินงอกหินย้อย มีพระแกะสลักด้วยไม้ที่ชาวบ้านนำมาถวายมากมาย เป็นพุทธบูชาบ้าง เป็นการแก้บนบ้าง”

“คนลาวนี่เขาบนกันด้วยหรือคะ”

“ ลาวกับไทยก็พี่น้องกันนี่ครับ วัฒนธรรมความเชื่อมันก็คล้ายคลึงกันนั่นแหละครับ”