ep 9

ร้านกาแฟ ประชานิยม พลุกพล่านไปด้วยผู้คน ใต้ร่มไม้ใหญ่ โต๊ะไม้ยาว มีคนนั่งจองอยู่เต็มไปหมด ใครๆ ก็มาทานกาแฟ โอวัลติน ปาท่องโก๋ ที่นี่

“คนเยอะยังเลยนะคะ”

“ก็อย่างนี้ละครับ ส่วนใหญ่ก็คนไทยล่ะครับ เจ้าของร้านต้อนรับคนไทย จนพูดภาษาไทยได้คล่องเสียยิ่งกว่าคนไทยบางคน”

เกศมณี ยิ้มกับภาพที่เห็น คงเพราะมีคนพูดถึงร้านนี้ ผู้คนจึงเฮละโล มาแต่ที่ร้านนี้ ฝั่งตรงข้ามเป็นโรงแรมสวยจริง เกศมณีมองนิ่งนาน ฝั่งตรงข้ามเป็นริมน้ำโขง น่าพักคนละแบบกับโรงแรมที่เธออยู่

“บริเวณตรงนี้ แต่เดิมก็เป็นบ้านของชาวบ้านนี่ละครับ พอธุรกิจท่องเที่ยวเติบโต พื้นที่ตรงนี้ก็กลายเป็นโรงแรมทันสมัย ค่าที่พักแพงจนแบคแพกเกอร์ไม่อยากจะเหยียบเข้าไป”

วัชรกรอ่านสายตาของ หญิงสาวออก จึงชวนคุยกับสิ่งที่เธอกำลังสนใจอยู่

“เขาสร้างโรงแรมกลมกลืนกับเมืองเขาเลยนะคะ”

“ก็แหงละครับ เขาเป็นเมืองมรดกโลกนะคุณ อาคารที่จะสร้างใหม่ ก็ต้องยึดแบบโคโลเนี่ยนไว้ รายได้ของพวกเขามาจากการท่องเที่ยว ก็ต้องเอาใจนักท่องเที่ยว”

“ดูคุณ ไม่ค่อยชอบการเปลี่ยนแปลงนะคะ”

“ผมดูง่ายขนาดนั้นเลยหรือครับ”

“ก็ ไม่ถึงกับง่ายหรอกค่ะ สำเนียงที่คุณเวลาพูดถึงนักท่องเที่ยวมันแปลกๆ เกศก็เลยเดาเอาน่ะค่ะ”

“มาเถอะครับ ดูเหมือนจะมีที่ว่างแล้ว”

วัชรกรตัดบทสนทนา แตะข้อศอกหญิงสาวเพียงนิดพาเดินข้ามถนนมายังร้านกาแฟยอดนิยมของหลวงพระบาง เขาทำใจเแล้วว่า ทริปนี้ คงต้องบริการหญิงสาวตลอดทริปแต่เป็นการทำด้วยความเต็มใจ

“วันนี้ คุณอยากไปไหนบ้าง ผมจะเป็นไกค์ให้คุณเอง”

“แล้วแต่คุณพลค่ะ เกศก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะวางแผนไว้แค่ว่า มาให้ถึงหลวงพระบาง เพื่อตักบาตรข้าวเหนียวเท่านั้น”

วัชกร พยักหน้ารับ มีคำถามมากมายที่เขาอยากรู้ จากแววตาหม่นเศร้าของเธอที่พยายามปกปิดอยู่ แต่ช้า ๆ ไว้ดีกว่า

“แต่โปรแกรมที่ตั้งใจ ก็ล้มเหลวไปแล้วค่ะเมื่อเช้า” คนพูดหัวเราะเสียงใส กับความผิดพลาดของตัวเอง

“พรุ่งนี้ยังมีครับ” วัชรกรให้กำลังใจ ภายในสมองเขาคิดหาสถานที่เต็มไปหมด ที่จะพาหญิงสาวเที่ยวชม ยังมีเวลาอีกนานที่เขาจะศึกษาผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่น่าสนใจ ดูมีชีวิตชีวาและสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ คงช่วยลบเลือนอดีตของเขาได้

แสงสุดท้ายของดวงตะวันลับขอบโขงไปแล้ว ยอดพูสีที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวค่อยๆ กลับคืนสู่ความเงียบสงบ

วัชรกรนั่งดื่มด่ำกับความงามที่อยู่ตรงหน้า แสงรำไรของขอบฟ้ากำลังจะลาจาก แต่คนตรงหน้ายังอยู่ หลายครั้งที่เขาลอบมองยามเมื่อเธอเหม่อลอย จับกระแสเศร้าลึกได้ เธอไม่ยอมบอกว่าจะอยู่ที่หลวงพระบางแห่งนี้สักกี่วัน แต่บอกกับเขาว่า จะกลับพร้อมเขา ถ้าวัชรกรไม่ใช่คนสังเกต ก็คงดีใจจนเนื้อเต้นที่สาวที่แอบใส่ใจ มีท่าทีทอดสะพานอย่างโจ่งแจ้งขนาดนั้น แต่เพราะเขาถูกฝึกให้มองสิ่งรอบตัวจนเคยชิน จึงจับสังเกตถึงความผิดปกติของเธอได้ ทอดสะพานนั้น จึงกลายเป็นคำพูดธรรมดา ๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่า การมีเพื่อนสักคน

“วันนี้ เที่ยววัดทั้งวันเลยนะคะ หลวงพระบางนี่วัดเยอะมาก ๆ”

“ครับ มาหลวงพระบางก็มาเที่ยวชมวัด ชมวัฒนธรรมของเขานี่ครับ”

“เย็นนี้ เกศขอเลี้ยงคุณนะคะ ทานอาหารเครื่องดื่มที่โรงแรมที่เกศพักเลยก็แล้วกัน” เกศมณีตัดสินใจเสร็จสรรพ คงเพราะล้าจากการเที่ยวทั้งวัน ทำให้เธอไม่อยากไปไหนไกลที่พัก

“ด้วยความยินดีครับผม”

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา วัชรกรนั่งรอที่โต๊ะไม้หน้าร้านที่จัดแต่งไว้อย่างเรียบง่ายแต่มีสไตล์เก๋ ต้นไม้น้ำที่นำมาประดับร้าน บังตัวเขาให้รอดพ้นจากสายตาคนภายนอก แต่ไม่บังทัศนียภาพที่เขาจับจ้องการเคลื่อนไหวของผู้คน

“รอเกศนานไหมคะ”

“ไม่นานหรอกครับ ค่ำนี้คุณเกศดูงามมากเลยนะครับ”

“แหม ชมซึ่งหน้าอย่างนี้ เกศเขินแย่เลยนะคะ”

วัชรกรผงกศีรษะค้อมลง ชุดที่เกศมณีสวมใส่อยู่นั้น เป็นชุดพื้นเมืองของชาวหลวงพระบาง กระทั่งผมเกล้ามวย ที่ดูคล้าย ถ้าห่มสไบเฉียงเข้าหน่อย ก็นึกว่ามางานพิธีสำคัญของประเพณีหลวงพระบางเลยทีเดียว

“ชุดของร้านด้านหน้าโน่นล่ะค่ะ วันนี้เกศก็เลือกซื้อมาอีกหลายชุด ใส่อยู่ที่นี่ล่ะค่ะ กลับกรุงเทพฯ คงไม่ใส่ หรืออาจจะใส่ก็ได้นะคะ เกศชอบจัง”

“ครับ ผมก็ว่าเหมาะกับคุณมาก แต่ว่า ผมชอบคุณเกศเมื่อเช้ามากกว่า”

เกศมณีทำตาโต เหมือนว่าเธอทำสิ่งใดผิดไป

“ค่ำนี้คุณเกศก็สวยครับ แต่ว่าเมื่อเช้านี้ เวลาที่คุณไม่แต่งหน้า คุณดู เอ่อ เหมือนเด็ก ๆ เลยครับ”

“เกศ แต่งหน้าไม่สวยหรือคะ” เกศมณีเริ่มวิตกกับตัวเอง

“โอ้ เปล่าครับ สวยครับ สวยคนละแบบ”

“เกศไม่ค่อยมั่นใจค่ะ เวลาไม่แต่งหน้า”

วัชรกรยิ้มเฉย ขนาดไม่มั่นใจก็ยังเที่ยวกับเขาได้ทั้งวัน

“ทานอะไรดีครับ”

พลเลี่ยงไปถามถึงอาหาร เพราะรู้ว่า เกศมณีน่าจะหิว เพราะตะลอนเที่ยววัดมากับเขาทั้งวันแล้ว

“คุณพลละคะ จะดื่มเบียร์อย่างเดียวหรือคะ”

เกศมณีย้อนถาม เมื่อเห็นเขานั่งจิบเบียร์ โดยที่ยังไม่สั่งอะไรเพิ่มเติม แม้แต่กับแกล้ม

“ผมชินนะครับ ได้เบียร์ก็หายเหนื่อย อย่างอื่นค่อยทานทีหลัง”

เกศมณียิ้ม ก่อนหันไปสั่งอาหารสองสามอย่าง และของทานเล่นให้เป็นกับแกล้มให้กับคนตรงหน้า

“เมื่อเช้า ก็ได้น้องส้มโอนี่ล่ะค่ะ ไปปลุก พร้อมชุดที่ซักรีดมาให้ เรียบร้อย แต่โชคไม่ดีเลย ที่เกศแต่งตัวรีบที่สุดก็ยังช้าไปอยู่ดี” เธอชวนเขาคุยด้วยท่าทีสนิทสนม นึกอยากลองดื่มดูบ้าง แต่ยังไม่กล้า