ep 10

“ส้มโอ คนที่นี่เรียกหมากเกี้ยง แปลกนะที่เขาตั้งชื่อลูกเขาว่าส้มโอ”

“เปล่าค่ะ เขาชื่อหมากเกี้ยงนั่นแหละค่ะ แต่ว่าเกดเรียกเขาว่าส้มโอ”

“อ้อ” วัชรกรยิ้มเหมือนเคย ลอบมองว่าหญิงสาว ไม่คะยั้นคะยอให้ร่วมดื่ม แต่รอที่จะให้หญิงสาวเอ่ยปากเอง แม้ในใจจะรู้ว่า การเอ่ยปากชวนหญิงสาวที่กระดากในการขอจะรอร่วมดื่มนั้นเป็นมารยาทที่ควรทำ แต่พลคิดว่าไม่จำเป็น ยิ่งเป็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว ถ้าเอ่ยปาก เธอจะปฏิเสธทันที ต้องรอให้เธอตัดสินใจเอง

มุมที่วัชรกรเลือกนั่งทานอาหารกับหญิงสาวอยู่สองต่อสองนั้นหลบมุมบดบังสายตาของผู้ที่สัญจรผ่านร้านได้บ้างพอสมควร หากแต่ไม่รอดสายตาของเพื่อนของเขา เป็นมาร์ค หรือ บารมี ปัจจภาคย์ นักธุรกิจคนหนึ่งที่มีธุรกิจในหลวงพระบางแห่งนี้ เขาเดินทางมาหาวัชรกรอย่างไม่ลังเล ด้วยหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับวัชรกรนั้น สะดุดใจไม่น้อย

“ขอโทษที่เพื่อน มาทั้งทีไม่ได้ต้อนรับ แต่ฉันบอกเด็กไว้แล้วนะว่า ให้นายตามหาฉันได้ที่ไหน เมื่อคืนนี้”

เสียงทักทายที่เจื้อยแจ้วมาแต่ไกล ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะ กระทั่งร่างสูงโปร่ง มายืนตรงหน้าแล้วแสร้งทำเป็นเพิ่งสังเกตเห็น

“โอ๊ะ ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันได้เห็นคุณนั่งอยู่”

“ไม่เป็นไรค่ะ เชิญนั่งด้วยกันซิคะ”

มาร์ค ขยับเก้าอี้มานั่งข้างวัชรกร เหลือบสายตามองเพื่อนเชิงให้แนะนำ

“คุณเกศครับนี่ นายมาร์ค หรือบารมี เพื่อนผม เขาทำธุรกิจอยู่ที่นี่ มาร์ค นี่คุณเกศ เกศมณี เพื่อนใหม่ของฉัน เราเพิ่งรู้จักกัน”

“สวัสดีครับคุณเกศ ยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวงพระบาง เมืองมรดกโลกนะครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณมาร์ค”

เกศมณี ยิ้มรับไม่กล่าวคำใดต่อ ชายหนุ่มคนแรกเคร่งขรึม แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ชายหนุ่มที่มาใหม่ ดูร่าเริง อารมณ์ดี ไม่รู้ว่าอยู่ไปนาน ๆ จะ สบายใจหรือเปล่า

“คุณเกศ ไม่ดื่มอะไรหน่อยหรือครับ ผมสั่งให้เอาใหม่ คอกเทลที่นี่ ก็รสชาติไม่เลวนะครับ เทียบเท่ากับโรงแรมหรู ๆ ในกรุงเทพฯ ได้เลย”

มาร์ค เห็นเพื่อนนั่งดื่มเบียร์ โดยคนตรงหน้ามีน้ำเปล่าตั้งวางอยู่ มันจะสนุกได้ยังไง เพิ่งรู้จักกัน อาจจะมีเขินๆ กันบ้าง ให้เธอดื่มแอลกอฮอล์ซักนิด มิตรภาพจะได้งอกงาม พูดคุยกันได้หลาย ๆ เรื่อง

“นายสั่งของตัวนายเองก่อนเถอะ”

วัชรกรติงเบา ๆ แต่มาร์คก็ยังมีท่าทีผ่อนคลาย ด้วยเขาคุ้นกับสถานที่แห่งนี้ เหมือนเป็นบ้านหลังที่สองของเขา

“น้องเกี้ยง ของผมเหมือนเคย ออนเดอะร็อค”

หมากเกี้ยง ซึ่งยืนบริการอยู่ไม่ไกลนัก รับคำก่อนหันไปสั่งเด็กหนุ่ม ๆ ที่เดินอยู่ในร้าน

เกศมณีชั่งใจอยู่ว่า จะสั่งอะไรมาร่วมดื่มกับพวกเขาดี แต่แรกที่นั่งอยู่กับพล เธอคิดว่า ถ้าหากว่าเขาเอ่ยชวน เธอคงปฏิเสธ เธอไม่ชอบให้ใครที่เพิ่งรู้จักมาชวนดื่ม เพราะเกรงว่าถ้าเธอตกปากรับคำก็จะกลายเป็นว่าเธอง่าย แต่ถ้าเธอเรียกขอเครื่องดื่มเอง ก็แปลว่า เธอตัดสินใจด้วยตัวเองได้ แต่ตอนนี้มีมาร์คเพิ่มเข้ามา ท่าทีของเขาน่าจะคุยสนุก เธอเองก็อยากจะสนุก อยากจะลืมเรื่องแย่ๆ ที่ผ่านมาด้วย จึงหันไปบอก หมากเกี้ยงที่ยังรีรออยู่ใกล้ ๆ

“ขอไวน์ขาวมาด้วยนะคะ ฉันอยากกินกับสเต็กปลาที่สั่งไปเมื่อครู่”

เกศมณีหาทางออกให้กับตัวเอง ความจริงแล้ว สเต็ก

ปลาที่นี่ จัดมาพร้อมกับไวน์ขาว แต่ถ้าชุดเล็ก เจ้าของร้านก็จะตัดไวน์ขาวออกไป เพราะลูกค้ามีหลากหลาย บางครั้งสั่งกับเหล้า เบียร์ หรือแม้แต่น้ำปั่น น้ำอัดลม ทำให้เมนูของที่นี่ แยกชุดเพื่อนให้ลูกค้าสะดวกที่จะสั่งรับประทานได้ตามแต่ความชอบของแต่ละคน

วัชรกรแอบยิ้ม เมื่อเห็นเกศมณีหาทางออกให้กับตัวเองได้อย่างฉลาด คงมีเรื่องทุกข์ใจจริง ๆ การนั่งนิ่งแล้วทอดเวลาให้ผ่านออกไป คงไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่จะให้เธอมาระบายกับคนแปลกหน้า ก็ไม่ใช่วิสัยที่เธอจะทำได้ ทั้งเขาและเธอต่างก็เพิ่งรู้จักกันเท่านั้น

เบียร์หมดไปเพียงสองขวด ส่วนบรั่นดีของมาร์ค นั่นพร่องลงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ไวน์ขาวของเกศมณีพร่องไปจนเกือบหมดขวดแล้ว ตาที่หวานคมซึ้งของเจ้าตัว ดูหยาดเยิ้มมากขึ้น น้ำในตาพราวระยับ และหรี่ต่ำ วัชรกร จับตามองเงียบ ๆ ไม่อยากล่วงละเมิดไปถึงเรื่องส่วนตัวที่เธอกำลังเก็บงำอยู่ ขณะที่มาร์คชวน คุยเรื่องทั่วไปของหลวงพระบางและการท่องเที่ยวต่าง ๆ สนุกสนานและแอบโม้อยู่หลายเรื่อง

“ดูคุณพลเงียบจังนะคะ” เสียงอ้อแอ้เอ่ยน้ำ นัยน์ตาฉ่ำยิ้ม อารมณ์ดี

“ผมมองคุณดื่มไวน์ ผมก็เมาแทนแล้วครับ”

“แหมไวน์ขวดเดียวเองนะคะ ยังไม่หมดเลย คุณพลหันมาดื่มไวน์เป็นเพื่อนเกศไหมคะ” แอลกอฮอล์ในเลือดมีมากขึ้น เกศมณีจึงกล้าชวน

“ผมถนัดเบียร์มากกว่าครับ ดื่มกันแบบนี้ก็ดีนะครับ ไม่ต้องแย่งกัน”

“แหมคุณพล คิดอะไรอย่างนั้นละคะ ร่วมกันดื่ม ไม่ใช่แย่งกันดื่มซะหน่อย”

เกศมณี หยุดนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามเสียงเบา

“คุณพล ทำไมมาเที่ยวที่นี่คนเดียวคะ”

“อ๊ะ นี่คุณกำลังบอกว่า ผมทิ้งเพื่อนให้อยู่คนเดียวใช่ไหมครับเนี่ย”

มาร์คแทรกขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี วงสนทนาวงนี้ มีเสียงคุยของเขาอยู่เกือบจะผูกขาด นาน ๆ หญิงสาวจะพูดคุยบ้าง กลับหันไปถามเจ้าคนที่นิ่งเงียบอยู่นาน