ep 7

ขุนศึก ลับหายไป ร่างสง่าจึงเดินเข้าไปในอาคารแห่งนั้น ภายในเวียงเชียงทองนี้ บ่มีที่ใดที่เจ้านางจะเข้ามิได้ แต่เจ้านางก็ยังให้เกียรติต่อผู้เฝ้า

เจ้านางเฝ้ามองหญิงสาวที่หมายตาเอาไว้อย่างช้า ๆ แววตามีแววอิ่มสุข นางผู้นี้จักเป็นคนนำพานางไปหาสายใยของนาง สายใยที่นางจับต้องได้ด้วยพลังประหลาด รอให้หลับเสียก่อนเถิด นางจะปรากฏตัวให้เห็น

...........................................

เกศมณีสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อผุดจนข้างขมับเปียกชื้น มือเรียวยาวเอื้อมเปิดสวิทซ์โคมไฟข้างเตียง แสงไฟสว่างจ้า หัวใจที่เต้นระรัวค่อยปรับลงสู่ระดับปกติ เธอถอนใจยาว ฝันช่างน่ากลัวนัก ผู้หญิงสูงวัยที่สวยสง่านั้น ถูกรุมล้อมด้วยชายฉกรรจ์ ฉุดลากไปที่ริมน้ำ สายตาที่นางจดจ้องมาคล้ายสะกดให้เธออยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ที่เธอกำลังได้รับ เธอส่งผ่านความทุกข์อันน่าเวทนานั้นมาที่เกศมณี สายน้ำเย็นเยียบถึงปลายเท้า เกศมณีรู้สึกว่า สายน้ำที่ไหลผ่านตัวเธอนั้น ยังเย็นเยียบอยู่แม้กระทั่งบัดนี้ เย็นจนถึงกระดูก

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน แปลกจัง”

นาฬิกาข้อมือที่วางอยู่ข้างหัวเตียง บอกเวลา ๐๒.๐๐ น. ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงเช้า แต่เกศมณีก็หลับไม่ลงด้วยความกังวลของตัวเธอเอง คิดถึงสมศักดิ์ ถ้าเขาอยู่ด้วยเธอคงได้เขาปลอบขวัญในยามที่ไม่มีใคร

“แบตเตอรี่หมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่” เกศมณีพลิกเครื่องโทรศัพท์ดูอย่างแปลกใจ หงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า แบตเตอรี่ของเครื่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดหมดลงโดยที่เธอไม่รู้ บางทีสมศักดิ์อาจโทร.หาเธอ แต่โทร.ไม่ได้ เป็นเธอที่คิดไปเองว่า เขาไม่ใส่ใจดูแลเธอ ว่าเธอจะเดินทางอย่างไร ถึงจุดหมายแล้วหรือไม่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นเธอเองที่คิดไปเองทั้งนั้น ว่าเขาไม่ใส่ใจ

“คุณศักดิ์คะ” เสียงหวานใสของเกศมณีแทรกลงไปในโทรศัพท์ยามดึกทันทีหลังจากรู้ว่า แบตเตอรี่ของเธอหมดจนชายหนุ่มที่คุ้นเคยไม่สามารถติดต่อได้

“เกศ หรอกหรือ คุณอยู่ที่ไหน ผมตามหาคุณแทบแย่ โทรศัพท์คุณติดต่อไม่ได้เลย” น้ำเสียงร้อนรนของคนรับสาย ทำให้อีกปลายสายยิ้มกว้างมากขึ้น สิ่งที่เคืองขุ่นมลายหายไปจนหมด

“โทรศัพท์เกศแบตเตอรี่มันหมดเมื่อไหร่ เกศก็ไม่ทราบค่ะ เกศอยู่ที่หลวงพระบางแล้วค่ะ เดินทางปลอดภัยดีค่ะ คุณศักดิ์”

“โล่งใจไปหน่อย ผมเป็นห่วงคุณนะ” สมศักดิ์ทอดเสียงห่วงใย ขยับตัวลุกขึ้นพิงพนักเตียง ใคร่ครวญคิดหาคำพูดให้ดูดี สำหรับขุมทองของเขา

“เกศ นึกว่าคุณไม่ห่วงเกศ ไม่โทร.หาเกศเลย”

“โธ่ คิดอะไรอย่างนั้นล่ะคนดี ผมนะหรือจะไม่ห่วงคุณ”

“แล้วคุณศักดิ์ จะตามเกศมาหลวงพระบางเมื่อไหร่คะ”

เงาบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมห้อง จับจ้องมายังร่างของหญิงสาวที่กำลังยิ้มแย้มอยู่กับเครื่องโทรจิต นางยิ้มเยาะให้กับหนุ่มปลายสาย

“แม่หญิงอย่างเจ้า น่าจะรู้เท่าทันเจ้าหนุ่มนั่น”

เสียงเจรจาอย่างฉอเลาะของสมศักดิ์ที่เกศมณีฟังเพลินอยู่ขาดห้วงไป แต่ฉับพลันกลับมีเสียงแทรกลงมาอย่างจงใจ แว่วมาจากที่ใดสักแห่ง

“คุณศักดิ์คะ มาอาบน้ำด้วยกันไหมคะ ไม่มีคนถูหลังให้รินเลย”

“คุณศักดิ์คะ เร็ว ๆ หน่อยซิคะ แหมรินรอนานแล้วนะคะ”

สมศักดิ์ยังคงเจื้อยแจ้วกับเกศมณีอย่างไว้ชั้นเชิง โดยไม่รู้ตัวว่า ปลายสายมึนชากับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ กระทั่งเขาสังเกตได้ว่า ปลายสายเงียบเสียงลงไม่ตอบสนองในสิ่งที่คำพร่ำพรรณนา จึงเกิดความรู้สึกผิดปกติ

“เกศ เป็นอะไรจ๊ะ เงียบไปเลย”

“คุณอยู่กับใคร” เสียงที่เคยหวานใส ห้วนกระด้าง

สมศักดิ์ สะดุ้งในใจ หญิงสาวที่ผ่านเกมรักไปหมาดๆ

กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ รบกวนมาเลย เพราะเป็นที่รู้กันว่า สำหรับเกศมณีแล้ว ผู้หญิงของเขา อย่ายุ่ง และอย่าทำตัวเป็นภาระ

“ไม่มีนี่จ๊ะ ผมนั่งทำงานอยู่ เกศเอาอะไรมาพูด”

“เกศไม่ชอบคนโกหกนะคะ ผู้หญิงที่อยู่กับคุณเขาเรียกคุณอยู่ไม่ใช่หรือ”

“โธ่เกศ ผู้หญิงที่ไหนกัน เสียงจากทีวีละมั้ง เกศหูฝาดไปแล้วล่ะ”

“เวลาคุณทำงาน คุณไม่เคยเปิดทีวีนี่คะ”

สมศักดิ์อึ้งไป เกศมณีที่ไม่เคยไล่เขาทัน วันนี้ทำไมมาแปลก เหมือนกับว่าเธออยู่ภายในห้องนี้ด้วย ระรินเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างแผ่วเบา ค่อยๆ ย่องมาสวมชุดนอนแล้วสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มแนบอิงกับเขาอย่างเงียบ ๆ

“ศักดิ์คะ วางหูเถอะค่ะ เรามาหาความสุขกันต่อนะคะ” เสียงออเซาะแว่วเข้าไปในสายชัดเจน จนไม่ต้องถามซ้ำอีก เสียงนั่นแทงเข้าไปในหัวใจของเกศมณีที่กำโทรศัพท์แน่น สมศักดิ์ทรยศต่อเธอ น้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปนานค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างช้า ๆ ความผิดหวังครั้งแล้ว ครั้งเล่า ตามกระหน่ำซ้ำเติมกับเธอ

“ผู้ชาย หาที่ซื่อสัตย์ไม่เคยมี”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

“เจ้า บ่รู้ว่าจะให้มันอยู่ใต้อำนาจเจ้าได้อย่างใดเล่า บ่รู้เท่าทันมัน ก็ถูกมันหลอกใช้เอาเยี่ยงนี้ เอาเถอะ แล้วข้าจะทำให้เจ้าตาสว่าง”

ร่างนั้นยิ้มเย้ย มองดูหญิงสาวร่างระหงอย่างนึกสมเพช หาได้มีใครซื่อสัตย์หรือไม่ซื่อสัตย์ สำหรับตนเองนั้น มีเพียงรู้เท่าทัน หรือไม่รู้เท่าทัน ก็เท่านั้น

เกศมณี ง่วงงุนขึ้นมา แต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ด้วยหวั่นกลัวอยู่เล็กๆ ในใจ เกรงว่า หลับฝันจะดึงเธอไปสู่ที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง แววตาของหญิงสูงวัยที่จดจ้องมายังเธอนั่น ช่างน่าหวาดกลัว จนไม่อาจข่มตาหลับลงได้ แต่ความหวาดกลัวนั้น ก็ไม่ทำให้สังขารที่ล้าแรงมาจากการเดินทางทั้งวัน จะสู้ทนฝืนอีกต่อไป อีกไม่กี่นาทีถัดมา ตาที่พยายามเปิดกว้างก็หรี่ปรือและหลับลงไปในที่สุด