ep 12

พลนิ่ง แล้วหันไปสั่งเบียร์มาเพิ่ม ขณะที่เพื่อนก็นั่งดื่มบรั่นดี อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่ในใจกลับรู้สึกวิตกกังวลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“แล้วที่ นายทุ่มเงินหว่านเด็ก ๆ ของนาย ทั้งบ้านทั้งรถ นายโง่หรือเปล่า”

มาร์ค ทำตาโต ก่อนหัวเราะเสียงดัง

“ของฉันมันเป็นการกระจายรายได้ เขาก็ไม่ได้ต้องการตัวฉัน ต้องการเงินของฉัน แล้วก็ตอบแทนฉันด้วยเรือนร่างของเธอ มันน่าจะเรียกว่าเป็นการซื้อขายน่าจะเหมาะกว่า”

วัชรกรส่ายหน้า เขารู้ดีถึงพฤติกรรมของเพื่อน ที่มักจะใจดีกับสาว ๆ ที่นำตัวเองมาเสนอ ถ้าถูกตาต้องใจ มาร์คไม่เคยปฏิเสธ แต่มาร์ค ก็ไม่เคยสานต่อให้เรื้อรัง จบก็คือจบ และไม่เคยเล่าให้ใครฟังถึงอดีตของใคร เพียงแต่ว่า วัชรกรรู้มากกว่าคนอื่นเท่านั้น

“ขอพูดอีกสักหน่อยเถอะวะ ฉันน่ะอยากจะรู้จักไอ้ผู้ชายคนนั้น เหลือเกิน มันทำอย่างนั้นได้ยังไงวะ หลอกเอาเงินผู้หญิงนี่มันช่างไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย”

วัชรกรนิ่งเงียบ ไม่อยากต่อความ ไม่อยากให้คนตรงหน้าพูดถึงผู้หญิงที่อยู่ด้านบน หัวใจของเธอมันบอบช้ำมามาก การนินทาแม้ว่าเธอไม่รู้ แต่เขาก็ไม่ควรทำ

“เฮ๊ย พล นายสืบให้ฉันหน่อยซิวะ ว่าไอ้เลวคนนั้นมันเป็นใครวะ”

“นายจะทำไมเขา”

“ฉันจะตั้นหน้ามัน ไถ่โทษให้คุณเกศ ฉันว่าคุณเกศก็อยากเอาคืนมันเหมือนกันละวะ”

“นายพูดอย่างนี้ เหมือนนายไม่รู้จักความรัก ความรักที่ให้ได้ทุกอย่าง ความรู้สึกของคน ที่จะให้สิ่งใด มันไม่ใช่ของเล่น ที่พอทะเลาะกันก็ทวงคืน หรือใช้กำลังเพื่อจะแย่งคืนกลับมา”

“เฮ่อ ฉันมันไม่เคยเฝ้ารักใครเหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงอย่างนายนี่ ทุกอย่างของฉันมันมาด้วยเงิน”

มาร์คตอบเสียงเอื่อย ๆ ใบหน้าขรึมลง ทำไมเขาจะไม่รู้สึกผิดล่ะ ในเมื่อเขาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งสะเทือนใจด้วยคำพูดไม่คิดที่หลุดออกไป

“ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจ ผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์มาหรอกนะ เพราะบางคนฉันก็เข้าใจในความจำเป็นของเขา”

“ฉันว่าเราหยุดเรื่องนี้ไว้แค่นี้ดีกว่า พรุ่งนี้ ฉันจะขอโทษเขาเอง จะบอกให้เขาเข้าใจเรื่องปากพล่อยๆ ของนายด้วย”

“จะให้ฉันไถ่โทษอย่างไรก็ได้นะ พล เพราะฉันก็ผิดจริง ๆ ผิดแบบน่าตบปากตัวเอง”

“เอาขวดบรั่นดีนั่นตบปาก อาจจะดีขึ้น” วัชรกรตอบเรียบ ๆ ทำให้เพื่อนที่ฟังอยู่ถึงกับคอย่น

“เออ ฉันมีบางอย่าง อยากให้นายดู”

วัชรกรล้วงเข้าไปในกระเป๋าหนังที่เขาสะพายมาแบบหนุ่มนักท่องเที่ยว ที่ไม่เกี่ยวกับอายุ หยิบของคู่หนึ่งมาวางตรงหน้าพล สีของมันคล้ำจนแทบมองไม่ออกว่า ทำจากอะไร แต่จากสายตาของมาร์ค ที่กระทบกับเจ้าสิ่งนี้ ทำให้เขาขนลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“นายช่วยดูกำไลวงนี้ให้หน่อย ฉันได้มันมาเมื่อช่วงหัวค่ำนี้เอง”

“ขอฉันดูหน่อยซิ”

มาร์ค เอื้อมมือไปหยิบกำไลขึ้นมาพินิจดูด้วยความสนใจ

“เขาเรียกกำไลหัวบัว เห็นไหมตรงปลายข้อสองด้านเนี่ยเป็นรูปบัว เวลาสวมก็บิดออกแล้วก็สวม”

พล เอื้อมมือไปหยิบกำไลอีกวงขึ้นมาพินิจบ้าง ลูบเบา ๆ แล้วเพ่งด้วยความสนใจ

“นี่มันทองเก่า หนักเสียด้วย”

มาร์คบอกเบา ๆ แววตาแสดงความสนใจเต็มที่ มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ในสายตามีคำถามมากมาย

“ไม่ต้องสงสัยหรอกน่า ก็ทองจริงๆ นี่แหละ แต่ฉันว่า เขาทำให้เก่าน่ะ มาหลอกฉันว่าเป็นของเก่าเพิ่งขุดได้ ได้ที่ไหนก็ไม่ยอมบอก ขายให้ฉันก็ราคาไม่แพงนัก หลักหมื่นเท่านั้น ทองด้านนอกทำเก่าได้เหมือนมาก แต่ด้านในคงเป็นตะกั่ว มันถึงได้หนักไง

“นายคิดว่าใช้ทองหุ้ม”

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น”

“ฉันว่าไม่ใช่ นี่เป็นทอง ทำกลวงแต่มีน้ำหนัก แสดงว่าต้องใช้ทองเยอะมาก”

“นาย คิดว่าอย่างนั้นเหรอ แสดงว่าที่ฉันซื้อมาก็ถูกมาก ๆ เลยน่ะซิ ที่ฉันซื้อ ก็เพราะทนเขารบเร้าไม่ไหว แต่มันใหญ่ เกินกว่าจะเป็นกำไลข้อมือ”

“ฮื้อ.. มันเป็นกำไลข้อเท้า อาจจะเป็นกำไลข้อเท้าเจ้าหญิงโบราณ ฉันว่าเหมาะกับเขานะ”

มาร์ค บุ้ยปากไปที่คนที่พักอยู่ด้านบน

“สมัยนี้ใครเขาใส่กัน” วัชรกรท้วง สายตายังจับจ้อง กำไลทองหัวบัว อย่างไม่วางตา เขามีลางสังหรณ์บางอย่างที่ ไม่อยากไว้ใจกำไลคู่นี้เลย

“ก็คงไม่ใส่หรอก แต่ผู้หญิงน่ะ กับเครื่องประดับ ไม่พ้นกันหรอก อย่างน้อย ก็ทองแท้อย่างที่นายว่า ถ้านายจะให้ผู้หญิงสักคน ฉันว่าให้เขาน่ะเหมาะสุด และฉันฝากแกอีกที ฉันขอโทษฉันขอโทษจริงๆ ว่ะ”

มาร์คเลื่อนกำไลคู่นั้น ไปไว้ที่หน้าพล พลางขยับลุกขึ้น โบกมือลา

“ฉันกลับโรงแรมของฉันดีกว่า กำไลทั้งสองวงนี้ เป็นของเก่าแท้ นายโชคดีที่ได้มันมาโดยไม่ถูกย้อมแมว แต่ฉันก็รู้สึกแปลกๆ นะ ว่ามันหลุดรอดมาถึงนายได้ยังไง หรือว่า มันเป็นกำไลอาถรรพ์”

วัชรกรละสายตาจากกำไลคู่นั้น มองเพื่อนด้วยสายตาคำถาม

“ไม่มีไร เห็นนายกังวล ฉันก็เลยเสริมความกังวลให้ ฉันไปละ โชคดีนะพล ฝากขอโทษจากใจจริงของฉัน ให้คุณเกศเขาด้วย”

.....................................................