ep 11

“เปล่านะคะ เกศก็แค่สงสัยนะคะ เพราะวันนี้ คุณพลยอมเป็นไกค์พาเกศเที่ยวทั้งวัน” ”

“ตอนนี้ รู้จักผมแล้ว ให้ผมเป็นไกค์แทนเจ้าพลก็ยังได้นะครับ ยังมีสถานที่อีกมากที่เจ้าพลไม่รู้ แต่ผมรู้”

มาร์ค ตีกันวัชรกรไว้ เขาดูว่าเพื่อนไม่ได้สนใจอะไรมากมายกับผู้หญิงคนนี้ หากแต่เขาสนใจ ผู้หญิงคนนี้สวย และมีเสน่ห์ ยิ่งเมื่อสวมชุดพื้นเมืองของหลวงพระบาง เกล้าผมมวยอย่างนี้แล้ว งามอย่างบอกไม่ถูก

“ขอบคุณมากนะคะ เกศว่า สถานที่เที่ยวยังไม่สำคัญเท่ากับเราจะต้องมีใครสักคนที่รู้ใจเราไปด้วยกันหรอกนะคะ น่าเสียดายที่...” เกศมณีเงียบเสียงลง

นั่นไง สุดท้าย หญิงสาวก็ต้องเอื้อนเอ่ยบอกความเศร้าที่เก็บงำไว้ ขอแค่เวลาที่เหมาะสม เรื่องราวก็จะถูกเปิดเผย แต่เธอเลือกเปิดเผยในช่วงเวลาที่ยังไม่เหมาะนัก

“เจ้าพลเขามาเที่ยวปกติครับ ว่างๆ ก็มา คุณเกศละครับ ทำไมถึงมาหลวงพระบางคนเดียว หรือจะมาหาคนรู้ใจแถวนี้”

เป็นมาร์คที่สานต่อความอยากรู้ อยากเห็น

“เกศหรือคะ เกศไม่ได้ตั้งใจมาคนเดียวหรอกค่ะ เกศก็แค่อยากจะพาเขามาปรับความเข้าใจกับเกศ แต่เขาไม่มา เขามีคนอื่น”

ประโยคเดียว แต่ทำให้พลพอจะเดาเรื่องราวออกได้ทั้งหมด

“เกศคิดว่า เกศมีส่วนผิดที่เอาแต่ใจตัวเอง แต่เกศก็ทำทุกอย่างเพื่อเขา”

เมื่อได้พูดแล้วก็ยากที่จะหยุด อยากพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด อยากจะพูด ในสิ่งที่เก็บงำไว้คนเดียวอย่างยาวนาน

เกศมณีมองคนตัวโตที่นั่งขรึมอยู่ตรงหน้าด้วยภาพที่พร่าเลือน หยาดน้ำตาที่ซ่อนไว้มานานไหลพรากลงมาราวทำนบที่พัง ขณะที่มาร์คมองคนทั้งสอง เอ้อ เหมือนกับเขาเป็นคนนอกไปเสียแล้ว

วัชรกร เป็นโรคแพ้น้ำตาผู้หญิง เขาพยายามหลีกเลี่ยงจะเสวนากับผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวย เขาบอกว่าผู้หญิงสวยอันตราย อันตรายเพราะจะทำให้ใจของผู้ชายไขว้เขว และอ่อนยวบเมื่อเจ้าหล่อนยิ้ม หรือร้องไห้ ทำให้พลต้องระมัดระวังเมื่ออยู่กับผู้หญิงมากกว่าอยู่กับผู้ชาย ซึ่งจะอันตรายแตกต่างกัน

มือใหญ่เอื้อมข้ามโต๊ะไปตบมือนุ่มเล็กที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเบา ๆ เชิงปลอบโยน เขาก็ไม่รู้ว่า เหตุการณ์ที่เธอเจอนั้นมันร้ายเลวขนาดไหน เพราะปริมาณน้ำตาของผู้หญิงแต่ละคน ก็ไม่เหมือนกัน เศร้ามาก เศร้าน้อย ตัดสินไม่ได้กับแค่ปริมาณน้ำตาที่พร่างพรูอยู่

“คุณพล รู้ไหมคะ เกศต้องผิดหวังกับผู้ชายที่ไม่ซื่อสัตย์นี้มากี่ครั้งแล้ว เขาอยากได้อะไร เกศก็ไม่เคยขัดใจ ทำไมพวกเขาถึงทำกับเกศแบบนี้”

เสียงคร่ำครวญสะอึกสะอื้น เริ่มคร่ำครวญมากกว่า ๑ เรื่อง วัชรกรรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็สงสารและเห็นใจอยู่มาก เขาไม่ถลำลึก เพราะไม่กล้าแม้แต่จะเปิดใจตัวเองเต็มที่ แต่ก็ไม่ละเลย เพราะตนเองก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ และหยิบฉวยโอกาสจากคนที่กำลังไขว่คว้ากำลังใจ

“เดินไปข้างหน้าเถอะครับ อดีต มันก็คืออดีต อย่าไปใส่ใจอะไรมันนักเลย ถ้ามันไม่ดี มันก็ไม่มีค่าอะไรที่เราจะจดจำ”

“เกศ จะไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ คุณพล ผู้ชายพวกนั้น มันก็แค่ต้องการสมบัติของเกศ พอมันได้ มันก็ทรยศเกศ ฮือ ๆ ๆ”

เอาล่ะซิ ดูเหมือนว่า เรื่องราวจะหนักหนามากกว่าที่เขาคิด

“เอาอย่างนี้นะครับ คุณเกศ คุณลองเล่าให้ผมฝังหน่อยนะครับ ว่า เรื่องมันเป็นมายังไง ผมจะได้จับต้นชนปลายถูก อย่างน้อยคุณจะได้สบายใจขึ้น”

มาร์ค อีกแล้ว ที่อยากให้เกศพูด อะไร ๆ จะได้เคลียร์ เขาไม่ใจเย็นอย่างพล แต่ตอนนี้ เขารู้สึกว่า ผู้ชายคนนั้น มันชั่วจริง ๆ

“เขามีคนอื่น ทั้ง ๆ ที่เกศทุ่มเทให้เขาทุกอย่าง”

“ทุกอย่าง?” มาร์คทวนคำ

“ใช่ค่ะ เกศใช้เงินก้อนสุดท้ายหลายสิบล้านพยุงบริษัทเขาไว้ เพราะเชื่อใจเขา คิดว่าเขาจะไม่ทรยศเกศ นี่เกศต้องเสียทั้งเงิน เสียทั้ง”

“ตัว”

เกศมณี ชะงักเมื่อได้ยินพูดที่หลุดปากออกมาของมาร์ค ขณะที่วัชรกรผงะตัวมาด้านหลังอย่างตกใจ

“ทำไมคะ ถ้าเกศจะเสียตัวให้ใคร เป็นที่น่ารังเกียจนักหรือคะ”

มาร์ค รู้ตัว ผงะหงายหลังพิงพนัก ไม่น่าปากพล่อย ปกติเขาควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกครับ ผมขอโทษ”

“ถ้าคุณไม่คิด คุณจะพูดทำไม ทำไมเหรอคะ เยื่อพรหมจารีมันสำคัญนักหรือคะ ถ้ามันสำคัญนัก ผู้หญิงที่คุณหมายตาไว้ คุณก็ขอให้เธอเก็บไว้นะคะ และคุณอย่าได้ใช้ เพราะมันมีแค่ครั้งเดียว ใช้แล้วมันก็จะไม่มีอีก”

เกศมณี ผุดลุกขึ้นจากโต๊ะ เพ่งมองมาร์คและวัชรกรด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนจะหันหลังออกจากโต๊ะเดินกลับขึ้นห้องพักในทันที ทิ้งไว้ชายหนุ่มสองคนนึ่งอึ้ง ....อารมณ์ผู้หญิง คำเดียวก็ทำลายมิตรภาพที่สร้างมาทั้งวันได้อย่างไม่เหลือเยื่อใย

วัชรกร หันมามองหน้ามาร์ค อย่างไม่สบอารมณ์นัก มาร์คเองก็พอจะรู้ตัว จึงขยับออกไปนั่งฝั่งตรงข้าม

“เออ ฉันขอโทษ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า”

“นายมันก็ดีแต่พูดเล่น ผู้หญิงบางคนเขาถือ”

“พูดก็พูดเถอะวะ ฉันว่าผู้หญิงคนนี้ของแก”

“ไม่ใช่ของฉัน”

“เออ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้ ท่าทางคุณเธอก็ฉลาด แต่งเนื้อแต่งตัวราวกับเจ้าหญิงของเวียงเชียงทอง ทำไม๊ ทำไม ไปโง่ เสียเงินเสียตัวขนาดนั้น”