4

ภีมถามด้วยท่าทางสบายๆแบบเดียวกับน้ำเสียงของเขา “พักเที่ยงกันแล้วเหรอ”

พี่วิผู้กล้าตอบรับท่านผู้อำนวยการเสียงสุภาพท่าทีเรียบร้อยผิดวิสัยทันที “ค่ะ”

ภีมยิ้มถามต่อ “แล้ว...จะไปกินร้านไหน ผมไปด้วยได้ไหม”

พี่วิยังคงตำแหน่งผู้กล้าตอบกลับเขาไป “เอ่อ ว่าจะไปร้านส้มตำของป้าดำตรงหน้าโรง’บาลนี่เองค่ะ”

ภีมสรุปให้ทันที แม้ท่าทีจะสุภาพแต่ก็ยังมีรังสีของผู้บริหารอัดแน่นทั่วลิฟต์จนสาวๆต้องกลั้นหายใจขณะคุยด้วย

“ผมไปด้วยนะ เลี้ยงน้องใหม่ใช่ไหม ผมเลี้ยงเอง”

ประตูลิฟต์เปิดออกพอดีที่ภีมพูดจบ เขาผายมือออกด้วยท่าทีสุภาพดังเดิม

บรรดาสุภาพสตรีจึงค่อยๆเดินตัวลีบออกมาทีละคนและมีภีมเดินตามไปจนถึงร้านอาหารอีสานที่ด้านหน้าโรงพยาบาลในที่สุด

ดีที่ว่าพี่วิโทรลงมาสั่งไว้แล้วจึงรอไม่นานแบบโต๊ะอื่น

พี่วิผู้กล้า ถามผู้บริหารเมื่อนั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“ผอ.จะสั่งอะไรเพิ่มไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

คนถามหน้าเจื่อน เพราะกลัวว่าเมนูที่สั่งเอาไว้ ชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะจะกินไม่ได้ เลยถามหน้าแหยๆ

“หมอกินเผ็ดได้เหรอคะ”

“ผมกินได้หมดครับ”

รอครู่เดียวอาหารก็พร้อมเสิร์ฟเต็มโต๊ะ

ภีมเลื่อนจานให้สาวๆก่อน เขาพูดคุยถามตอบด้วยอย่างไม่ถือตัว จนคนที่รู้ตัวในนาทีนั้นว่าหลงใหลในตัวคุณหมอหนุ่มนักธุรกิจอย่างพิมนาราทวีความปลาบปลื้มมากยิ่งขึ้นไปอีก

และรู้สึกแปลกๆชั่วขณะกับสายตาของเขาที่มองสบมา บางคราวตาคมคู่นั้นดู เย็นชาไม่สบอารมณ์ ทั้งยังลึกลับเหมือนบ่อน้ำยามค่ำคืน แต่แล้วพอมองสบอีกคราก็แปรเปลี่ยนเป็นเอื้ออาทรแบบผู้ใหญ่ใจดี หรือเธออาจคิดมากเกินไป อีกฝ่ายจะโกรธเกลียดเธอด้วยเรื่องอะไร ถึงมองมาด้วยแววตาแบบนั้น

ภีมตักอาหารให้เธอบ้างให้คนอื่นบ้างตามมารยาท แต่ทุกคนต่างพุ่งสายตามาที่น้องใหม่อย่างพิมนารา แบบมีเลศนัยเสียด้วย เมื่อกินไปหน้าแดงไปเวลาที่คุยกับคุณหมอผู้บริหารหนุ่มหล่อดีกรีนายแพทย์ชื่อดัง

จนจัดการอาหารเรียบร้อย ภีมควักธนบัตรออกมาชำระค่าอาหารให้อย่างที่บอกและทั้งหมดก็ยกมือไหว้ขอบคุณแทบจะพร้อมๆกัน ขณะออกจากร้าน หญิงสาวสวยเฉี่ยวคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพอดี

“ภีมคะ”

เจ้าของชื่อแวะคุยกับสาวสวยคนนั้นที่เธอมารู้ในลิฟต์ว่านั่นคือแฟนสาวที่มีดีกรีเป็นแพทย์เฉกเช่นเดียวกันกับภีม

“นั่นใช่หมอพา แฟนผอ.หรือเปล่า...น่าเสียดายเนอะ มีแฟนแล้วอ่ะ” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น และทำให้พิมนารารู้สึกผิดหวังอยู่ลึกๆ

“พูดอย่างกับว่าไม่มีแฟน หมอจะมองแกอย่างงั้นแหละ”

“ไม่มองฉันหรอก ฉันรู้ตัวดี แต่บางคนแถวนี้ ไม่แน่นะยะ”

คนพูดเหลือบตามาที่เธอ พิมนาราเลยหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งกระอักกระอ่วนใจกับคำสัพยอกเช่นนั้น อย่างหมอภีมนั่นหรือจะมามองผู้หญิงแบบเธอในเมื่อเขามีแฟนเป็นถึงคุณหมอเหมือนกันแถมยังสวยและคงเก่งมากอีกด้วย

เธอนั้นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น เรียนไม่จบปริญญาสักใบ สวยหรือก็ไม่ เป็นไปไม่ได้เลยสักนิดเดียวที่ผู้ชายเพียบพร้อมขนาดนั้นจะมาสนใจเธอ

ตกเย็นวันนั้น พิมนาราจึงจัดการกับห่ออาหารที่ตั้งใจเอาไว้กินเป็นมื้อเที่ยงเก็บกลับบ้าน ขณะออกมายืนรอที่ป้ายรถประจำทาง รถยนต์คันหนึ่งจอดขนาบทางเท้า เปิดกระจกลงแล้วส่งเสียงตามมา

“พิมนาราขึ้นรถสิ ผมจะไปส่ง”

พอเห็นว่าเป็นใคร พิมนาราหัวใจแทบวาย ตะกุกตะกักบอก “มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...”

‘ปรี้น!’

แต่เสียงแตรดังลั่นทางด้านหลังก็คล้ายจะเร่งให้เธอไปกับเขาแต่โดยดี พิมนาราจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถหรูแล้วขึ้นนั่งในที่สุด ออกไปได้สักพัก เจ้าของรถส่งเสียงทุ้มนุ่มถามเธอว่า

“บ้านอยู่ที่ไหน”

เธอบอกเขาไปแล้วก็ค่อยๆคลายอาการเกร็งลง อดไม่ได้ที่จะลอบมองเสี้ยวหน้าคนขับแต่ก็ยังเป็นไปด้วยความประหม่าอยู่ดี

แค่ด้านข้างของเขายังหล่อเหลาขนาดนี้ แถมยังทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอสั่นไหวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆได้ไม่ยากเลยสักนิด

พิมนาราลอบถอนหายใจ หันกลับไปที่ถนนตรงหน้าตามเดิม เม้มปากที่เอาแต่จะยิ้มอยู่เรื่อยนั่นไว้แน่น จะมีบ้างไหมผู้หญิงที่อยู่ใกล้เขาแล้วไม่รู้สึกแบบเธอ

พิมนาราบอกตนเองว่าแค่ได้มองใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบเช่นนี้ หัวใจของเธอก็เต็มตื้น ตื้อตันไปหมดแล้ว ไม่ต้องได้ครอบครองเป็นเจ้าของเขาแบบที่ได้ยินพวกพี่พี่ในแผนกพูดมาหรอก

จนภีมเลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้าน พิมนาราก็งึมงำขึ้นมาเมื่อเห็นรถคันหนึ่งขับสวนออกไป

“รถพี่โตนี่นา”

ภีมเผลอบีบมือกับพวงมาลัยรถจนข้อนิ้วขาวซีด บดกรามจนเป็นสันนูน พร้อมทั้งนึกหมิ่นหญิงสาวคนข้างๆที่รับขึ้นมาบนรถ

‘ไม่มียางอาย’

ไม่รู้ว่าหน้าบางๆนั่นหลอกตาหรืออย่างไร ถึงได้กล้าแย่งสามีคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ผู้ชายก็เลว ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จนน้องสาวของเขาเกือบไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะชายชั่วหญิงโฉดคู่นี้

ก่อนจะสูดลมหายใจเข้ายาวๆ ถามเสียงห้วน “แฟนหรือ”

พิมนารากำลังจะอ้าปากตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ของภีมดังขึ้นมาขัดก่อน เธอจึงบอกเขาเมื่อถึงจุดหมายแล้ว

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ บ้านพิมอยู่หลังสุดท้ายนี่เองค่ะ”

ภีมมองบ้านที่พิมนาราบอก ถามย้ำอีกที เผื่อคราวหน้านึกเล่นงานหญิงไร้ยางอายคนนี้จะได้ถูกที่ถูกตัว “ตรงนี้เหรอ”

พิมนารายิ้มพยักหน้ารับ

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งพิม”

บอกจบเอียงอายเมื่อสบสายตาคมของเขาเข้าพอดี