บทที่ 5

“เพ้อแล้วเราน่ะ” ภาณุพงศ์นั่งเท้าคางมองหน้าน้องสาวนิ่ง เพ่งมองซ้ายขวาเหมือนกำลังใช้ความคิด สงสัยฮอร์โมนความสวยของน้องสาวเขาจะไม่ดี หนุ่มๆ ถึงไม่เข้ามาขายขนมจีบ

“พี่ณุ ถามจริงๆ นะ ตรีไม่มีเสน่ห์เหรอรูปร่างหน้าตาน้องพี่ก็ไม่ ขี้เหร่นะ หุ่นเหิ่นสวยหมด หน้าที่การงานก็ดี แต่ทำไมไม่มีผู้ชายเข้ามาจีบ มาสนใจบ้างอ่ะ” แววตาใสซื่อเอ่ยถาม เธอนั้นแทบไม่รู้จักความรักของหนุ่มสาวเลยก็ว่าได้ วันไหนไปทำงานแล้วมีช่อดอกไม้มาส่งให้แอร์โฮสเตสคนนั้นคนนี้ เธอก็พลอยอิจฉาตาร้อน อยากมีกับเขาบ้างเหมือนกัน คิดจะส่งดอกไม้ให้ตัวเองมันก็กระไรอยู่

“ไม่รู้เพราะพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง ตอบไม่ได้” ภาณุพงศ์เอ่ยตอบตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เพราะเขาไม่รู้จริงๆ แต่จะว่าไปศรินภัสร์นั้นถือว่าเป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่ง ความสวยของเธอคงเป็นพิษกับตัวเองเพราะคนอื่นต้องเข้าใจว่าเธอมีเจ้าของแล้วก็เป็นได้ ถึงไม่ยอมเข้ามาจีบ

“โหย คำตอบอะไรของพี่ณุอะ” ศรินภัสร์หน้างอหนักไปกว่าเดิม มีพี่ชายทั้งคนแต่กลับช่วยน้องสาวไม่ได้เลย ภาณุพงศ์เองก็มีกิ๊กเยอะแยะเต็มไปหมด นี่ก็หล่อเลือกได้ไม่ยอมรับใครเป็นแฟนจริงๆ จังๆ สักคน มีแต่บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทกันเท่านั้น

“ก็มันจริงนิ ถ้าไม่มีผู้ชายมาจีบ ตรีก็จีบเขาเองสิ” ภาณุพงศ์เสนอทางเลือก เพราะเขาใช้วิธีนี้บ่อยๆ หากอยากได้เบอร์หนุ่มๆ ที่แอบเกย์เพราะของแค่นี้มองตาก็รู้แบบผีมองผีออก เก๊กแมนสุดๆ ปิดให้ตายยังไงก็ดูออก

“บ้า ไม่เอาหรอก ตรีทำไม่เป็น” ผู้เป็นน้องสาวปฏิเสธทันที เธอทำเรื่องแบบนั้นได้ซะที่ไหนกัน ป่านนี้ก็จีบนักธุรกิจหล่อรวยที่เจอบนเครื่องบินเป็นแฟนไปนานแล้วน่ะสิ

“งั้นก็แห้งเหี่ยวต่อไปน้องเอ๊ย”

“ชิ ก็ผู้ชายพี่ณุเอาไปกินหมดแล้ว จะเหลือถึงน้องหรือไง” ศรินภัสร์หลับหูหลับตาพูดไป โทษพี่ชายเธอไว้ก่อน

“แต่ก็ไม่ได้กินผู้ชายทั้งโลกซะหน่อย ยายน้องติงต๊อง” ภาณุพงศ์เขกมะเหงกลงไปบนศีรษะของศรินภัสร์แรงๆ อย่างหมั่นไส้ อายุแค่ยี่สิบต้นกลัวขึ้นคานมากกว่ากลัวรอยตีนกาไปได้

“ว่าแต่ตรี พี่ณุเมื่อไหร่จะพาแฟนมาเปิดตัวให้น้องรู้จักแบบเป็นทางการบ้าง อยากเห็นพี่เขยหรือพี่สะใภ้ในอนาคตดีนะ” ได้ยินคำพูดของน้องสาวที่ทะลึ่งไปไกล ภาณุพงศ์ก็ทำท่าจะลงมะเหงกอีกแต่ศรินภัสร์ก็ขยับออกห่างเพราะรู้ทัน

“พี่เหรอ ขอโสดบ้างไม่โสดบ้างแบบนี้สบายดีออก เจอผู้ชายหล่อๆ เกย์หน้าใหม่ค่อยเข้าไปตอดขอเบอร์ สนุกดีจะตายไป” ภาณุพงศ์เอ่ยขำๆ ใช่ว่าเขาไม่อยากพบคนที่จริงใจ แต่ก็ยอมรับเถอะว่ามันเป็นเรื่องยาก เขานั้นเคยเห็นเพื่อนเกย์ถูกหลอกจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน เจ็บตัวเจ็บใจสาหัสนับไม่ถ้วน ส่วนเขาขออยู่แบบนี้ไปดีกว่า มีความสุขกว่ากันเยอะ

“ผู้ชายที่เป็นเกย์นี่ดูกันออกง่ายๆ เลยหรือพี่ณุ” ศรินภัสร์เอ่ยถามเธอชักสนอกสนใจวิธีจับผิดเกย์ซะแล้ว

“ก็ไม่มีหลักตายตัว แต่พี่ดูออกก็แล้วกันไม่เคยพลาดด้วย” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยชมทักษะพิเศษของตัวเอง

“หาแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ก่อน ค่อยมาถามพี่ เข้าใจ๋” ภาณุพงศ์เอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกกลับเข้าห้องตัวเองไป ขี้เกียจพูดกับสาวโสด ทึนทึกต่อ

“ชิชะเชอะ ก็ไม่ค่อยอยากมีหรอกผู้ชายน่ะ แต่ถ้ามีบ้างพอให้หัวใจสาวสวยกระชุ่มกระชวย อยากหัดสับรางรถไฟบ้าง ค่าโทรศัพท์พุ่งขึ้นผิดปรกติเพราะเอาไปคุยกับหนุ่มๆ ยังดีกว่ามีโทรศัพท์ไว้ดูเวลากับเล่นเกมแบบนี้” ศรินภัสร์พูดส่งไปให้พี่ชายเธอได้ยิน ซึ่งภาณุพงศ์นั้นได้แต่หัวเราะกับคำพูดของน้องสาว สงสัยจะบ้าเข้าขั้นแล้ว พอมีหนุ่มเข้ามาสนใจจริงๆ ตัวศรินภัสร์เองนั่นแหละที่ชิ่งหนีก่อนคนแรก

ศรินภัสร์นั่งดูรายการโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ เรียกว่านั่งดูคงไม่ถูกเพราะเธอเปลี่ยนช่องไปมาอยู่นั่นไม่ยอมหยุดที่รายการไหนสักที พรุ่งนี้พี่ชายเธอยกเลิกที่จะไปเที่ยวด้วยกันฉะนั้นเธอคงฉายเดี่ยว หวังว่าที่รีสอร์ตจะมีเรื่องอะไรให้ทำสนุกๆ จนลืมความคิดเรื่องงานหรือเรื่องอื่นด้วยยิ่งดี แล้วที่หวังอีกอย่างคือขอให้ทริปเที่ยวครั้งนี้มีแต่สาวโสด หนุ่มโสด ใครเอาแฟนไปเธอไม่ให้ขึ้นรถจริงๆ ด้วย

เช้าวันรุ่งขึ้น ศรินภัสร์ก็หิ้วกระเป๋าลงมารอรถตู้ที่หน้าคอนโดมิเนียม เพราะคุยกันตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะเอารถที่บ้านของนุชนาถไปแค่คันเดียวพอ จะได้ไปด้วยกัน คุยกันไปสนุกสนานตลอดทาง แล้วก็จะแวะหาของอร่อยๆ กินไปจนถึงรีสอร์ตที่สระบุรีกันเลยทีเดียว แต่สิ่งที่ศรินภัสร์คิดเอาไว้เมื่อคืนก็เป็นจริง เมื่อเธอขึ้นมาในรถกลับมีบรรดาแฟนๆ ของผองเพื่อน ยกขบวนตามกันไปเที่ยวคราวนี้ด้วย

“ไหนบอกทริปคนโสดยะ” หญิงสาวเอ่ยถามทันที แต่จะว่าไปบรรดาแฟนของผองเพื่อนและรุ่นน้องที่หิ้วติดมาด้วย เธอนั้นก็คุ้นหน้าเป็นอย่างดีเพราะมีโอกาสทานอาหารทำความรู้จักกันก่อนหน้าซึ่งค่อนข้างบ่อยทีเดียว เนื่องจากกลุ่มเธอใครมีแฟนต้องนำมาแนะนำ

“ไม่ได้ตั้งใจ เห็นว่าว่างตรงกัน ไหนๆ จะออกต่างจังหวัดก็เลยอยากให้เขาไปด้วย” เยาวเรศเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะพาแฟนของตัวเองมาจนครบแบบนี้

“เหรอ ฟังขึ้นมากเลยเพื่อน” ศรินภัสร์เอ่ยทิ้งหางเสียง ทริปนี้ชักไม่อยากไปซะแล้ว เปลี่ยนใจทันไหมเธอ เยาวเรศน่ะพอเข้าใจเพราะเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันตัวติดกันแต่ไหนแต่ไร แต่คนอื่นนี่เธอไม่เข้าใจจริงๆ จะพาแฟนไปทำไมให้เธออิจฉาไม่ทราบ

“ถ้าตรีไม่สะดวกพี่กลับก็ได้นะครับ” วสุแฟนหนุ่มของเยาวเรศเอ่ยขึ้น เพราะถ้าเขาไปแล้วมีคนไม่สนุกก็ไม่อยากทำให้บรรยากาศแบบนั้นเกิดขึ้น

“ล้อเล่นน่ะค่ะพี่วสุ ตรีแค่แซวเพื่อนเท่านั้นเอง” หญิงสาวรีบเอ่ยแย้งทันที ถ้าเธอมีแฟนก็คงอยากพาไปด้วยเหมือนกัน เพราะเหตุนี้จึงมีรถเก๋งอีกคันขับตามไปด้วย

“แล้วนี่พี่ณุไม่ไปเหรอคะพี่ตรี” นุชนาถที่นั่งถัดไปเอ่ยถามศรินภัสร์ เพราะรถจอดรอนานแล้ว แต่ยังไม่เห็นภาณุพงศ์มาขึ้นรถ

“อ้อ พอดีเพื่อนพี่ณุบินมาช่วงนี้พอดี ก็เลยไม่ได้ด้วย” หญิงสาวหันไปตอบ นุชนาถจึงพยักหน้ารับ