บทที่ 3

ทีมงานที่มาถ่ายแบบทยอยกันกลับจากฟาร์มของอโณทัย ทุกคนขอบคุณชายหนุ่มที่ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เจ้หมวยไม่ได้กลับไปพร้อมทีมงานด้วย บอกว่าคืนนี้อยากอยู่ค้างที่บ้านเขาต่อเพราะมีเรื่องมากมายจะคุยกับแม่เขา

“นี่จ้ะผลไม้เย็นๆ กินรองท้องก่อน” มณีวางจานผลไม้ให้หมวยซึ่งเป็นญาติของเธอ แต่ไม่ค่อยได้พบหน้ากันสักเท่าไหร่ก็คงตั้งแต่หมวยเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ จริงจังนั่นแหละ งานคงยุ่งจนไม่มีเวลากลับบ้านซึ่งก็อยู่ไม่ไกลกันนัก

“ขอบใจจ้ะพี่มณี” เจ้หมวยส่งยิ้มให้ ก่อนจะมองไปรอบๆ หาอโณทัย แต่ก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มในบ้านหรือจะยังไม่กลับมาจากฟาร์มทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็ตะวันตกดินไปแล้ว

“ไปทำงานกรุงเทพฯ เป็นยังไงบ้างล่ะ เห็นว่าเจอดาราเยอะแยะ” ที่ถามไม่ใช่เพราะเห่อดาราอะไร แต่มันคืองานของหมวยที่เลือก จากเด็กผู้ชายเมื่อก่อนตอนนี้เปลี่ยนเป็นสาวเต็มตัวแล้ว หมวยคงรู้ตัวมาตั้งแต่เด็กเพราะเห็นอาการตุ้งติ้งออกตั้งแต่ตอนนั้น พ่อแม่ก็คงกลัดกลุ้มแต่ทำไงได้ในเมื่อลูกเลือกเดินทางนี้ แต่ถ้าเป็นเธอสงสัยได้ตัดแม่ตัดลูกกันแน่ เพราะเธอรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริงๆ

“จ้ะพี่ ดาราบางคนก็น่าคบไม่หยิ่ง แต่บางคนนี่วัวลืมตีนชัดๆ”

“ว่าไปนั่น แล้วตอนนี้เจอใครที่พอจะนำมาปั้นเป็นดาวหรือยัง เห็นบ่นเรื่องนี้ให้พี่ฟังตั้งนานแล้ว” มณีเอ่ยขึ้น เพราะเมื่อก่อนตอนหมวยอยากเข้าไปทำงานตรงนี้ ชอบพูดให้เธอฟังบ่อยๆ ว่าต้องหาดาวเด่นปั้นขึ้นมาประดับวงการบันเทิงสักคน จะได้มีชื่อขึ้นมาบ้างว่าเป็นนักปั้นมือทอง

“ยังเลยพี่ พอจะเจอคนที่ใช่เขาก็มีสังกัดไปหมดแล้ว” เจ้หมวยแอบถอนหายใจ เพราะความหวังของเธอก็อย่างที่มณีรู้นั่นแหละ แต่มันก็ยากเสียเหลือเกิน แต่ถ้าสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ไปได้สวยก็ดีน่ะสิ

“อย่าท้อล่ะ” น้ำเสียงของมณีที่เอ่ยให้กำลังใจ ทำให้หมวยยิ้มออกมา เธอมองหน้ามณีที่ปีนี้เธอก็คงจะอายุเกือบห้าสิบปีแล้ว แต่ยังดูสวยสมวัยคงเป็นเพราะได้อยู่ในที่ที่อากาศดีๆ อาหารดีๆ อย่างที่อยู่ปัจจุบันนี้ก็เป็นได้ ไม่ต้องไปใช้ชีวิตแข่งกับเวลาในเมืองกรุงที่มีแต่ตึกสูงๆ รถเยอะแยะแข่งกันปล่อยมลพิษให้สูดดมในอากาศเหมือนเธอ

“ไม่หรอกพี่ นี่ก็มืดแล้วโอ๊คยังไม่กลับอีกเหรอ” เจ้หมวยสอดส่ายสายตามองหาอโณทัย วันนี้อยากถามชายหนุ่มด้วยว่าสนใจถ่ายแบบหรือเปล่า ถ้าสนก็เข้าทางเธอ หุ่นล่ำบึ้กกล้ามเป็นมัดๆ แบบนั้นเก็บไว้กับตัวเสียดายแย่

“อีกหน่อยก็กลับ รายนั้นชอบทำงานตอนหัวค่ำ แต่จะกลับมาทันกินข้าวเย็นตรงเวลาทุกวัน” มณีมองไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่ริมผนังบ้าน อีกสิบนาทีก็จะทุ่มป่านนี้อโณทัยก็คงออกจากฟาร์มมาแล้ว บ้านเธอกินข้าวเย็นค่อนข้างช้าเสียหน่อย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะลูกชายตัวดีที่ชอบทำงานจนเพลิน ลืมเวลาเธอจึงให้เดินทางสายกลาง แม่ลูกพบกันคนละครึ่งทาง จึงมาจบที่เวลาหนึ่งทุ่มตรง

“พูดถึงก็มานู่นแล้วพี่มณี” เจ้หมวยหันมายิ้มให้ เพราะเห็นไฟหน้ารถส่องมาแต่ไกล บ้านพักของสองแม่ลูกอยู่ด้านหน้าทางเข้าฟาร์ม มีรั้วและต้นไม้กั้นสูงให้มิดสายตาผู้คน ถัดไปก็เป็นฟาร์มโคนมและรีสอร์ตตามลำดับ

“ อ้าว!เจ้หมวย ยังไม่กลับเหรอ อยู่นานๆ ระวังจะผื่นขึ้น เพราะน้ำที่นี่เป็นน้ำบาดาลไม่ใช่น้ำประปา” ชายหนุ่มเอ่ยทักแบบยียวนกวนประสาทอโณทัยคนเดิมที่เจ้หมวยได้สัมผัสกลับมาสิงร่างแล้ว ช่างแตกต่างจากมาดเจ้าของฟาร์มเมื่อตอนที่เข้าไปดูความเรียบร้อยของกองถ่ายแบบลิบลับ

“ย่ะ ทีอยู่ต่อหน้าสาวแล้วเก๊กหล่อ เวลาอยู่ต่อหน้าเจ้กลับกัดจิกนะ”

“ อ้าว! ก็นั่นเป็นแขกให้ผมไปปากหมาใส่ เดี๋ยวเขาก็ไม่เอารีสอร์ตไปลงหนังสือกันพอดีน่ะสิ แต่เจ้หมวยคนกันเอง กัดจิกได้ตามแต่ละโอกาส” อโณทัยเอ่ยยิ้มๆ ที่จริงเขานั้นถือว่าเป็นคนขี้อายเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ออกสื่อให้แขกได้เห็นหน้าหรือรู้จักง่ายๆ ชอบเก็บตัวเงียบ แต่มันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง

“พอเลยโอ๊ค คู่นี่เป็นอะไรเจอหน้ากันไม่ได้ ขึ้นไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วลงมากินข้าว แม่กับเจ้หมวย รออยู่” มณีเอ่ยห้ามก่อนจะไล่ลูกชายที่บางครั้งไม่รู้จักโตขึ้นไปอาบน้ำ ชายหนุ่มเดินผิวปากขึ้นไปบนห้องอย่างคนอารมณ์ดี

“ลูกพี่มณีนี่นะ มีสองบุคลิกแน่ๆ”

“พี่ก็ว่าอย่างนั้นเหมือนจะโตนะ แต่เวลาอยู่กับคนที่เขาสนิทเขาก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ” ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าให้ลูกชาย บางมุมอโณทัยก็โตเกินตัว คงเป็นเพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ แต่บางครั้งก็ขี้เล่น ปากร้ายเป็นผู้ชายดิบเถื่อน ไม่มีความอ่อนโยนสักนิด ไม่รู้ชาตินี้จะมีแฟนกับเขาหรือเปล่า จะมีผู้หญิงคนไหนทนอยู่กับลูกชายเธอได้บ้างนะ

“เหรอพี่ โดยเฉพาะฉันใช่ไหม กัดจิกกันมาตล้อด ตลอด” เจ้หมวยทำเสียงสูง มณีได้แต่ยิ้มให้กับท่าทางของญาติ ไม่นานหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย อโณทัยก็เดินลงมาจากห้องชายหนุ่มตรงไปห้องครัวทันที ซึ่งตอนนี้มีแม่และเจ้หมวยนั่งรอก่อนแล้ว ชายหนุ่มลงไปนั่งข้างๆ แม่ ก่อนจะหยิบโถข้าวมาตักใส่จานแม่ เจ้หมวยและเขาเรียบร้อย

“ขอบใจลูก” มณียิ้มให้ลูกชาย แม้จะบอกว่าอโณทัยเป็นผู้ชายแมนๆ หวานไม่เป็น แต่เวลาจะกินข้าวในทุกๆ มื้อชายหนุ่มมักดูแลเธอแบบนี้เสมอ

“ทำตัวน่ารักเป็นด้วยเหรอเราน่ะ” เสียงแหลมๆ ของ เจ้หมวยเอ่ยแซวขึ้น

“มีบ้างน่ะเจ้ แล้วนี่เมื่อไหร่เจ้จะแต่งงานมีลูกล่ะ” คำพูดตรงๆ ออกห่ามของชายหนุ่ม แทบทำให้เจ้หมวยสำลักน้ำแกงที่ซดเข้าไปเมื่อครู่

“โอ๊ค ” มณีส่งสายตาเขียวปัดมายังลูกชาย ที่ชอบพูดเล่นเรื่องนี้กับหมวย

“มีได้ฟ้าคงถล่ม แผ่นดินสะเทือนน่ะสิ ฉันเป็นกะเทยไม่มีมดลูกนะยะ” เจ้หมวยเบ้ปากให้ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเย็นต่อไป เธอไม่สนใจคำพูดห่ามๆ ของอโณทัยหรอก ขืนเก็บมาคิดก็บ้าพอดีเพราะแต่ละคำที่ชายหนุ่มหน้าหล่อคนนี้เอ่ยช่างขัดกับใบหน้าเสียเหลือเกิน