ตอนที่ 9

ตอนนี้ฉันหยุดดิ้น หยุดร้องโวยวายแล้ว เพราะว่า..ฉันขอเก็บแรงเอาไว้ และก็ขอประเมินสถานการณ์ตรงหน้าก่อน แต่ว่าตั้งแต่เขาจับฉันไว้แบบนี้ เขาก็ไม่หันมามองฉันอีกเลย.. นอกจากนั่งหลังตรง..จิบไวน์ และมีบ้างที่ยกนาฬิกาข้อมือมาดูบางเป็นครั้งคราว..ก่อนที่ไม่นาน เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น

“อืม..อืม..ผมเข้าใจแล้ว”

และก็ไม่รู้ว่าทำไม ระหว่างที่เขาพูดเขาต้องหันมามองฉันแปลกๆด้วยนะ.. ก่อนที่เขาจะวางสายไป หลังจากพูดออกมาด้วยสำเนียงอังกฤษเพียงไม่กี่คำ

หรือว่าเขากำลังทำงานเป็นทีม..หรือเขากำลังจะส่งฉันไปขาย..และยัยเมย์ น้องของฉันก็โดนแบบนี้เหมือนกัน..

ไม่นะ ไม่จริง..

แต่แล้วอยู่ๆ เขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มตัว..มองหน้าฉันด้วยสายตาเรียบเฉย แต่กลับดูน่ากลัว..และเดินตรงมาหาฉันช้าๆ ก่อนที่จะพูดออกมาเสียงนิ่งสำเนียงเดิม

“ใครส่งเธอมา..”

ใคร..ใครส่งฉันมา..? เควินเหรอ หรือใคร.. บอกตรงๆว่าตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้ว และที่สำคัญ มัดปากแบบนี้ ฉันจะตอบได้ยังไงกัน

“อื้ออืออ”

พรึ่บ!

เมื่อเห็นฉันส่งเสียงแบบนั้น ..เขาก็เอาผ้าปิดปากฉันออกทันที และทำให้ฉันได้อิสระในการพูดอีกครั้ง

“ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น ฉันมาหาน้อ..”

หมับ!!!

“โอ๊ย!..”

แต่แล้วก็เป็นอีกครั้ง ที่ฉันพูดยังไม่ทันจบ..อีกฝั่งก็เอื้อมมือมาบีบหน้าเล็กๆของฉันด้วยความแรง..และมันก็แรงมากจนฉันเจ็บใบหน้าไปหมด..พร้อมกับส่งสีหน้า สายตาที่แน่นิ่ง..เหมือนซาตานมาให้ฉัน

“ใคร..ส่ง..เธอ..มา”

ฟรึบ..

ก่อนที่เขาจะสะบัดข้อมือสุดแรง จนใบหน้าฉันมันทั้งชา และทั้งเจ็บ..ไปหมด

และมันก็ทำให้ฉันเกิดความกลัวขึ้นในใจ..แต่ว่าฉันจะอ่อนแอให้เขาเห็นไม่ได้.. เพราะยิ่งอ่อนแอ ฉันก็จะยิ่งโดนทำร้าย..และฉันก็ต้องปกป้องน้องของฉัน..

และที่สำคัญ..ฉันต้องรู้ให้ได้ก่อนว่า นี่มันเกิดเรื่องบ้าๆอะไรขึ้นกันแน่!

แต่ว่า...บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันกลัวเขามาก.. สายตาเขามันน่ากลัวเกินไป.. และถ้าฉันอยากจะเผชิญหน้ากับความกลัวนี้..ฉันจะต้อง..ทำอะไรที่ทำให้ฉันลดความตื่นกลัวในตัวของฉันเอง ด้วยการ ด่า!!!

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย หน้าตาก็ดีแต่นิสัยโคตรแย่ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้..คนอย่างแก ไม่มีใครอยากเอาทำพันธุ์หรอก!! ”

..สะใจ..โล่งใจ และมันก็ลดความกลัวไปจริงๆ.. เมื่อฉัน ได้ด่าเขา..เป็นภาษาไทย

ฉันไม่กล้าด่าเขาเป็นภาษาที่เขาฟังออกหรอก ถ้าฉันด่าภาษาอังกฤษจริง ฉันก็เตรียมตัวตายคามือเขาได้เลย..

และบอกตรงๆ ฉันไม่เคยด่าใครแบบนี้มาก่อนเลย..และตอนนี้เขาก็ได้แต่นิ่งงันมองฉัน

คงงงละสิ..ว่าฉันพูดอะไร..หึ..อยากรู้ก็ไปเรียนภาษาไทยสิโว้ยย!!

แต่ว่า ฉันก็บอกได้แค่ในใจ เรื่องอะไรจะพูดออกมา แค่เมื่อครู่ที่เสี่ยงชีวิตด่าเขาไปแบบนั้น มันก็มากเกินพอแล้ว

เอาล่ะ.. ในเมื่อหายความกลัวแล้ว ก็ขอพูดภาษาอังกฤษของที่นี่ตอบคำถามของเขาละกัน

หวังว่าคราวนี้ เขาจะไม่ขัดฉันอีกนะ..

“ไม่มีใครส่งฉันมา ฉันมาเอง เพราะแฟนของน้องสาวฉั...”

พรึ่บ!!!

แต่แล้วคราวนี้ก็เป็นอีกครั้ง..ที่ฉันยังพูดไม่จบ.. เขาก็ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องหยุดพูดไป

เขาไม่ได้ใช้ความรุนแรงหรอก...แต่ว่า เขากำลังเดินไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักในบริเวณใกล้ๆที่ฉันยืนอยู่ และเมื่อฉันได้เห็นเต็มตากับสิ่งที่เขาถือในมือ ก็ทำให้ฉันที่ปากกล้าในเมื่อครู่ ต้องนิ่งไปทันที..

เพราะว่าสิ่งที่เขาถือ มันคือ..มีด..

นี่เขา..เขาจะฆ่าฉันจริงๆนะเหรอ!

“ย อย่านะ..ย อย่าเข้ามานะ”

..ภาพผู้ชายตรงหน้า มันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน..ความหล่อที่ฉันชื่นชมไปเมื่อครู่มันก็ยังคงมีอยู่ แต่ว่าใบหน้าเขากลับมีใบหน้าของปีศาจมาซ้อนทับ ราวกับมัจจุราชที่พร้อมกับพรากชีวิตของฉันไป..

เขาไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยซักนิด นอกจากเดินตรงมาหาฉันเรื่อยๆด้วยใบหน้านิ่งเรียบ และสายตาที่ดูดุดัน.. พร้อมกับมีดในมือ..ที่มันดูแหลมคมไม่เหมือนกับมีดปลอมที่ฉันเคยใช้ตอนประกอบฉาก

และตอนนี้เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..

เอือก..

นี่ฉันต้องมาจบชีวิตที่นี่แล้ว..จริงๆเหรอ

“ข ขอร้องล่ะ ย อย่าฆ่าฉันเลย..ฉ ฉันยังมีเป้าหมายอีกมากมาย ฉันยังอยากเป็นสตั้นอันดับหนึ่ง ฉันยังอายุน้อย ฉันยังมีอนาคตอีกไก...ว้าย!!!”

ฉับ!!!!

แต่ทว่า ในขณะที่ฉันพูดด้วยเสียงสั่น และจ้องไปยังแววตาของเขาตลอดด้วยความกลัวที่มันปิดไม่มิด.. รู้ตัวอีกที เขาก็เอื้อมมือที่ถือมีดมา..ตัด...ตัดสายกระเป๋าสะพายของฉันออกไป!

ฮะ! กระเป๋าฉัน!

กรึก..

จากนั้นเขาก็วางมีดลง ก่อนที่จะเทของทุกอย่างในกระเป๋าของฉันโยนลงบนโต๊ะแถวนั้น ในทันที

ครืดๆๆ ตุ๊บๆๆ

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็น บทบู๊ของโฆษณาวันนี้ที่ฉันเพิ่งเล่นจบไป ของประทังชีวิตฉัน อย่างขนมปัง แครกเกอร์ น้ำดื่ม หรือจะอุปกรณ์ป้องกันตัว อย่างสเปรย์พริกไท และยังมี หูฟัง มือถือ กุญแจห้อง กระเป๋าตัง พาสปอร์ตอีกด้วย ซึ่งตอนนี้ ทุกอย่างต่างก็โดนเทมากองรวมกันหมด

เขามัน..เขามันเป็นผู้ชายที่ไร้มารยาทที่สุดที่ฉันเคยเจอเลย!!!

เขาค่อยๆเลื่อนสายตาไปดูทีละชิ้นๆ ก่อนที่เขา..จะหยิบบทโฆษณาวันนี้ที่เป็นภาษาอังกฤษ แต่ฉันเขียนภาษาไทยกำชับเอาไว้มากมายจนเต็มกระดาษไปหมดขึ้นมา ก่อนจะเห็นว่า เขาเองก็ขมวดคิ้วเล็กๆ

ก็คงอ่านที่ฉันเขียนไม่ออกสินะ

แต่แล้วเขาก็วางลง ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบพาสปอร์ตของฉันแล้วก็เปิดดูด้วยสายตานิ่งเหมือนเดิม..

จากนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นไปหยิบกระเป๋าตังสีชมพูของฉัน..และมันทำให้ฉันโพล่งปากทันที

“ไอ้คนไม่มีมารยาท!”

มีอย่างที่ไหน มาดูของส่วนตัวในกระเป๋าคนอื่นแบบนี้!! มาตัดสายประเป๋าขาด แล้วก็มารื้อทุกอย่างแบบนี้ แถมยังจะมาดูของในกระเป๋าตังฉันอีก! เกินไปแล้ว!!

ฉันไม่ยอม..ไม่ยอมให้คนอย่างเขา มาแตะต้องรูปพ่อแม่ที่ฉันรักใบนั้นเด็ดขาด!!!!

“ไม่มีพ่อแม่สั่งสอนหรือไงว่าห้ามดูของส่วนตัวของคนอื่น ฮะ!”

และคำพูดของฉัน ก็ทำให้เขานิ่งไปทันที..ก่อนที่จะโยนกระเป๋าตังค์ฉันทิ้งลงโต๊ะด้วยความแรง จนทำให้ฉันสะดุ้งในทันที..

ตุ๊บ!

และอยู่ๆ เขาก็เดินตรงมาที่ฉัน และก็ทำเหมือนเดิมอีกครั้ง

หมับ!!!

“อื้ออออ..”

นั้นก็คือบีบใบหน้าของฉัน ที่มันยังชาจากแรงบีบก่อนหน้าไม่หาย.. และมันก็เจ็บไปอีกเมื่อเขาบีบมาอีกครั้งด้วยความแรง..จนครั้งนี้ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จนมันต้องก่อเกิดออกมาเป็นน้ำตาเล็กๆ ที่ฉันพยายามเก็บเอาไว้มานาน..

ฮึก...

เขา..น่ากลัวเหลือเกิน.. น่ากลัวเกินไปแล้ว..เพราะตอนนี้สีหน้าเขาไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนก่อนหน้า แต่สีหน้า และสายตาของเขา..มันเหมือนกับมีประกายอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่า..ถ้าเขาจะฆ่าฉัน เขาก็สามารถฆ่าได้เลย โดยที่ไม่ต้องลังเลอะไร

และไม่ว่าน้ำตาของฉันจะไหลออกมาแค่ไหน สายตาของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ไม่ได้รู้สึกสงสารหรือรู้สึกผิด โดยเฉพาะคำพูดที่เขาพูดออกมานิ่งๆเชิงคำถามถัดมา

“อยากตาย?!..”

พรึ่บ!!!

และทันทีที่เขาสะบัดหน้าฉันทิ้งไปอย่างโหดร้าย..ฉันก็หลับตาและข่มอารมณ์กลัว อารมณ์โกรธ และอารมณ์ทุกอย่างเอาไว้..ทันที รวมถึงข่มน้ำตาไม่ให้ไหล เพื่อให้ตัวเองไม่ดูน่าสมเพชไปมากกว่า ก่อนที่จะเงยหน้าช้าๆ แสดงสีหน้าที่นิ่งและตอบเขาออกไปด้วยอารมณ์ที่อยากให้เขารู้ว่า..ฉันเองก็ไม่ยอมเขาเหมือนกัน

“ไม่!!!! ฉันไม่อยากตาย!! ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อที่จะมาตาย !!! ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาหาน้องสาว..และถ้าฉันรู้ว่า ฉันต้องมาเจอคนเถื่อนๆแบบคุณ ฉันจะไม่มีวันมาเหยียบบ้านหลังนี้เด็ดขาด!!”

ฉันยังคงยืนยันคำตอบเดิม ที่ฉันไม่รู้แล้วว่าจะพูดยังไงให้อีกฝั่งเชื่อ..

แต่เมื่อฉันพูดจบ.. เขาก็มองฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะทำอะไรบางอย่างที่ฉันไม่คาดคิด!

กรึก..

เพราะอยู่ๆ เขาก็มาปลดล็อกกุญแจมือของฉัน..

เขาจะปล่อยฉันแล้วเหรอ.. เขาไม่โกรธฉันแล้วเหรอ.. แล้ว..เขาเชื่อฉันแล้วเหรอ?

แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันก่อนหน้า มันก็เกิินไป!

เพราะฉะนั้น..ทันทีที่มือฉันเป็นอิสระ.. ฉันก็พุ่งโจมตีเขาทันที ด้วยการเอาสันมือไปสับคอเขาเหมือนกับที่ฉันทำกับเควินก่อนหน้าไม่มีผิดทันที..แต่ทว่า..

ฟรึบ!!!

เขากลับตั้งรับทัน..และเมื่อฉันจะใช้อีกมือ พุ่งตรงไปบริเวณลิ้นปี่.. เขาก็จับฉันได้อีก แถมคราวนี้..เขายังจับมือฉันบิดไขว้หลังแทน จนฉันต้องร้องออกมาเป็นภาษาไทยในทันที

“โอ๊ยยยย เจ็บบบบบ...”

เร็วมาก.. ความเร็วและความแข็งแรงของการเคลื่อนไหวของเขามันเกินคนทั่วไปแล้ว..เร็ว เหมือนกับอาจารย์ที่สอนการต่อสู้ให้ฉันเลย

เขาคือใครกัน..

แต่ตอนนี้ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน.. เพราะสิ่งที่ฉันต้องสนใจตอนนี้ คือความเจ็บที่แล่นเข้ามาตรงหัวไหล่ ที่เขาจับบิดอยู่

มันเจ็บจริงๆนะ ไม่ใช่เจ็บเล่นๆด้วย..และครั้งนี้ฉันว่าต้องพูดภาษาอังกฤษกับเขาแล้วล่ะ..

“ปล่อยนะ..เจ็บบบ”

พรึ่บ..

ฉันรู้ว่า ถึงร้องแบบนี้ให้ตาย คนอย่างเขาก็ไม่มีทางปล่อยฉันแน่ๆ นั่นเลยทำให้ฉันเอาเท้าตัวเองถอยหลังไปเพื่อที่จะกระทืบเท้าเขาแทน.. แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาหลบทัน.. ก่อนที่เขาจะปล่อยแขนของฉันให้กลับมามีอิสระอีกครั้ง พร้อมกับผลักออกไป

โอ้ะ!!

และฉันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนมองเขาด้วยความเจ็บใจ..และจับหัวไหล่ตัวเอง ที่มันเจ็บสุดๆ...พร้อมกับพึมพำภาษาไทยที่เขาฟังไม่ออก

“ไอบ้า ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยซักนิด..นิสัยไม่ดี”

แต่แล้ว อยู่ๆเขาก็ไปหยิบเครื่องมือสื่อสาร และพูดอะไรบางอย่างออกไป..และถ้าเดาไม่ผิด คงบอกลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ข้างหน้าประตูเป็นแน่

“เข้ามา..”

เขาจะให้ 3 รุม 1 อย่างนั้นเหรอ.. เลว เลวที่สุด

และฉันก็ไม่อยู่ให้โดนกระทำหรอก

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็วิ่งไปยังประตูห้องทันที..

ฟรึบ!

แต่ว่า..เขาก็วิ่งตามมาด้วยความไว..ก่อนจะคว้าตัวของฉันไว้ มันเลยทำให้ฉันต้องเบี่ยงตัวเองออกมาจากเขา แต่ด้วยความที่่ฉันกำลังวิ่งอยู่ก่อนหน้าด้วย เลยทำให้เท้าของฉันมันพันกัน..และ

“ว้าย!!!”

ล้มพร้อมกับคว้าตัวของเขาที่โอบตัวของฉันเอาไว้ก่อนหน้า จนทำให้เราทั้งคู่..ล้มไปนอนกองด้วยกันในทันที

ตุ๊บ!!

และมันจะไม่เป็นไรเลยถ้า..ปากของเรา 2 คนไม่ชนกัน!

“โอ้ะ ไม่นะ.. จูบแรกฉัน..”

และมันเลยทำให้ฉันโพล่งปากเป็นภาษาไทย พร้อมกับยกมือเพื่อจะฟาดไปคนตรงหน้าทันที..แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาจับไว้ทัน

หมับ!!!

ก่อนที่เขาจะจ้องมองฉัน..ด้วยสายตานิ่ง..และฉันแอบเห็นเขากระตุกมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะผลักมือฉันออกไปด้วยความแรง..และลุกขึ้นยืน..

พรึ่บ..

พร้อมกับลูกน้องของเขาที่เดินเข้ามาในห้อง

“เอาไปขังไว้ก่อน”

ฮะ?! อะไรคือขังไว้ก่อน..

และสิ้นเสียง.. ลูกน้องเขาก็เดินมากระชากตัวฉันที่นั่งอยู่ที่พื้นในทันที..

“ป ปล่อยนะ..คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ปล่อยนะ!!!! ”

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจเลย..นอกจากยืนดูเฉย จนกระทั่งประตูห้องนี้ปิดลง..และฉันโดนลากไปไปยังอีกห้อง..โดยที่ไม่ว่าฉันจะดิ้น หรือขัดขืนก็ทำอะไรไม่ได้เลย

กลัว..ฉันยอมรับเลยว่าฉันกลัวมาก..

เขาจะทำอะไร เขาจะเอาฉันไปขังที่ไหน..

ปั่ก!

ปัง!!

และในที่สุด ฉันก็โดนจับโยนเข้าไปยังห้องๆนึง ก่อนที่ประตูห้องนี้จะปิดลงไปทันทีด้วยความไว.. จนฉันลุกขึ้นและวิ่งออกไปยังประตูไม่ทัน

ปังๆๆๆๆ

“ปล่อยฉันไปนะ มาจับฉันทำไม ปล่อยยยย ได้ยินมั้ย..ใครอยู่ข้างนอกบ้าง พรุ่งนี้ฉันมีประชุมม ปล่อยฉันไปนะะะะะะ”

แต่ถึงจะกลัวยังไง..ฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด..ไม่ยอมโดนจับในนี้เด็ดขาด!!

เพราะว่าพรุ่งนี้บ่ายโมง ฉันมีประชุมสำคัญ!! และถ้าฉันหายตัวไป หรือไปสาย ฉันตายแน่ๆ

“ได้ยินมั้ยยย พรุ่งนี้ฉันมีประชุมม ปล่อยนะะะะ”

แต่แล้วไม่ว่าฉันจะเคาะประตูหรือร้องตะโกนทุกอย่างก็เงียบไร้คำตอบ ฉันเลยต้องหยุด..และใช้สติให้มากกว่านี้

อย่างแรก...ฉันต้องหันไปมองดูห้องตัวเองรอบๆก่อนว่ามีหนทางอะไรบางที่ทำให้ฉันออกจากห้องนี้ แต่ฉันกลับพบว่า..

..มันเป็นห้องที่ว่างเปล่าแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากเบาะนอน..กับห้องน้ำในตัว..ไร้ระเบียง และไร้หน้าต่างไว้หนี

..และมันทำให้ฉันค่อยๆนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับคิดว่า..

ฉันจะออกไปได้อย่างไร..แล้ว..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่วะเนี่ย?!