ตอนที่ 8

Risa Part

หื้ม..นี่มันทางไปบ้านไอ้บ้านั้นจริงๆนะเหรอ?

ตอนนี้ฉัน..กำลังเดินมาตามแผนที่ ที่นายนั่นปักหมุดเอาไว้ และยิ่งเดิน มันก็ยิ่งหลอน เพราะมันเป็นซอยที่เปลี่ยว ลึก อับ และแคบสุดๆ แคบจนรถยนต์ก็เข้าไม่ถึง เลยทำให้ฉันต้องนั่งแท็กซี่ถึงตรงแค่ปากทางเข้าและเดินตรงเข้ามาต่อแทน..

บรื๋อ...หลอน..

จะไม่ให้หลอนได้ไง ก็ที่ผ่านมา..ฉันเจอแต่ตึกร้าง..และนี่มันก็ 4 ทุ่มกว่าๆแล้วด้วย ฉันเลยพยายามที่จะนึกถึงเรื่องอื่นตลอดทางที่เดิน..เพื่อไม่ให้จิตตัวเองฟุ้งซ่านมากเกินไป..แต่ว่า..บรรยากาศข้างทาง มันก็ทำให้หัวฉันหยุดคิดไม่ได้เลย

...บ้านหลังนี้ จะเคยมีการฆาตกรรมเกิดขึ้นหรือเปล่านะ...

ไม่ๆ แกต้องไม่คิดเรื่องนี้..ริสา เขาอาจจะมีหลายบ้านและตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ก็ได้.. ใจร่มๆ ใจร่มๆ คิดเรื่องงานดีกว่า..

อืม...จะว่าไป เราก็ยังไม่เคยได้เป็นสตั้นแสดงหนังผีเลยนะ.. โลเคชันที่นี่ ก็เหมาะเอามาทำแนวหนังผี ไม่ก็พวกหนังแวมไพร์ ที่อยู่ในซอยร้างๆ แล้วก็โดนฆาตกรรมอย่างโหดร้ายอยู่เหมือนกันนะ..

โอ๊ยยย..ริสา หยุดวกกลับมาคิดเรื่องนี้ซะที..

อืม..มุมมืดข้างหน้านั่น..ถ้าฉันเดินไปจะมีผีโผล่ออกมาหรือเปล่านะ!

อร๊ายยยยยยยย..

ไอ้ริสา แกคิดอะไรของแกเนี่ย!! โอ๊ย ประสาทจะแดก!!!

บอกตรงๆเลยว่า..สมองฉันหยุดคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย!!!

ฉันเลยตัดสินใจต้องโฟกัสกับอะไรบางอย่าง โดยการก้มมองดูแผนที่ในมือถือแทน พร้อมกับเดินตรงไปตามเส้นทางอย่างใจจดใจจ่อ และเอาแต่มองตรงอย่างเดียว ไม่มองข้างๆที่ทำให้ฉันสมองคิดไปไกลมากกว่านี้

จนกระทั่งในที่สุด ฉันเห็นบ้านหลังนึง.. ที่ดูผิดแผกไปจากทางเดินก่อนเข้ามามาก.. และมันก็อยู่ในระยะไม่เกิน 100 เมตรตรงหน้า

เห้อ..โล่ง...!

ในที่สุด ก็มีบ้านที่เปิดไฟ ที่บ่งบอกว่ามีคนอยู่แล้วซักที.. นึกว่าไอ้บ้านั่นมันจะแกล้งปักหมุดบ้านมันผิดแล้วซะอีก..

และดูจากในแผนที่ที่โดนปักหมุดไว้ ก็คือตำแหน่งบ้านหลังนั้นที่ฉันเห็นด้วย..

นี่สินะ บ้านนายเควิน

ว่าแต่..ทำไมบ้านนายนี่มันลึกลับซับซ้อนอย่างนี้วะ?!

หรือว่า!!! บ้านหลังนั้น เป็นบ้านที่เอาไว้ฆ่าคน!!

แล้วอย่าบอกนะ..ว่ามันหลอกยัยเมย์มาฆ่า!!!

ไม่นะ!!!

ด้วยบรรยากาศรอบตัวที่มันชวนให้คิด ให้ขนลุกตลอดทาง มันเลยทำให้ความคิดแบบนี้มันกลับมาอีกครั้ง และความคิดนี้ก็ทำให้ฉันสะบัดความกลัวผีทิ้งไป แล้วรีบจ้ำเท้าเดินตรงไปตามเส้นทางทันที

ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

กรึก..

แต่แล้วทันทีที่ฉันถึงหน้าประตูบ้านหลังนี้..ฉันก็ชะงักไปทันที เมื่อเห็นฝรั่งไซส์ยักษ์ ยืนอยู่ 2 คน ทั้งคู่ต่างก็ใส่เสื้อสูทสีดำ แถมยังใส่แว่นกันแดดทึบ ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีทางที่จะมีแสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาเลยซักนิดเดียว

แสดงว่า..มันต้องมีอะไรในบ้านหลังนี้แน่ๆ.. นี่ยัยเมย์โดนหลอกมาฆ่าจริงๆเหรอ..?

“มาหาใคร..”

แต่แล้ว..ขณะที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าบ้านด้วยความกลัวแต่ทำเป็นไม่กลัว เสียงใหญ่ของบุคคลที่ฉันเห็นก่อนหน้า ก็เอ่ยปากถามออกมา..

นั่นสิ..ต้องบอกว่ามาให้ใคร

มาหาเมย์ เหรอ หรือมาหา เควิน... แต่ว่า..บ้านนี้จะเป็นของเควินจริงหรือเปล่า.. มันอาจจะเป็นบ้านผู้สมรู้ร่วมคิดของมันก็ได้

ถ้าอย่างนั้นตอบแบบนี้ดีกว่า เซฟสุด

“ฉันมาหาเจ้าของบ้านหลังนี้..เขานัดฉันไว้..”

ใช่ๆ เพื่อความแนบเนียน ต้องบอกไปด้วยว่า..เขานัดฉันไว้..

ว่าแต่...ถ้าผู้ชาย 2 คนนี้ไปถามเจ้าของบ้านแล้วไม่ได้นัดไว้ละ จะโป๊ะแตกหรือเปล่า.. อืม..ไว้ถึงตอนนั้นค่อยหลอกถามชื่อเจ้าของบ้าน แล้วค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน...เอาตามนี้แหล่ะๆ

หวังว่า นายยักษ์ทั้งสอง..จะเชื่อฉันนะ..

แต่แล้วระหว่างนั้น 2 คนนั้น ก็หันไปมองหน้ากัน เหมือนสื่อสารทางโทรจิต ในขณะที่ฉันก็ได้แต่ยืนหน้าเชิ่ด ทำทีเป็นมั่นใจ เหมือนไม่ได้โกหกอะไรพวกเขา และก็ไม่กลัวพวกเขาเลยซักนิด.. ทั้งๆที่ในใจฉัน ตอนนี้มันกำลังสั่นสุดๆ

จะไม่สั่นได้ไง ก็สายตาฉันดันเหลือบไปเห็นอาวุธที่ฉันใช้ในการแสดงบ่อยๆ ที่มันกำลังเหน็บอยู่ตรงเอวของผู้ชายทั้ง 2 นั้นอยู่.. วัตถุดำๆ ที่เรียกว่า..ปืน!

เอือก..!

ใจเย็นไว้..ไอ้ริสา อย่ามีพิรุธ อย่ามีพิรุธ อย่ามีพิรุธ

ว่าแต่..นี่มันเป็นปืนจริงหรือเปล่า ถ้าเป็นของจริง..แสดงว่า ในบ้านหลังนี้ มันต้องไม่ใช่บ้านทั่วไปแล้วแน่ๆ ...แล้วแบบนี้ ยัยเมย์จะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่านะ..

ถามว่าฉันกลัวมั้ย..แน่ละฉันกลัว..แต่ถ้าถามว่าฉันจะถอยหรือเปล่า ก็แน่ละ ฉันไม่ถอย เพราะไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องพาน้องฉันออกมาจากบ้านหลังนี้ให้ได้..

และอีกอย่าง ฉันเองก็พอมีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง แม้ว่าจะปลอมๆสำหรับการแสดงก็ตามที

“มาหามิสเตอร์ฟรองค์หรือเปล่า..”

แต่แล้ว 1 ใน คนนั้นก็หันมาถามฉันด้วยใบหน้าเรียบ

มิสเตอร์ฟรองค์เหรอ.. ไอเควินมันนามสกุลอะไรวะ.. คงฟรองค์มั้ง ..

“อืม ใช่ ฉันมาหาเขา..มิสเตอร์ฟรองค์..”

“งั้น..เชิญ..”

ฮะ..ได้ผลแหะ..

และหลังจากที่นายยักษ์นั่นพูดจบ..เขาก็เปิดประตู ให้ฉันเขาไป..ก่อนที่จะใช้เครื่องมือสื่อสารรายงานใครบางคน..

“เธอมาแล้วครับ”

ฮะ....มาแล้ว? นี่เจ้าของบ้านหลังนี้ ก็นัดใครไว้งั้นเหรอ.. หรือว่าจริงๆแล้วฉันจะมาผิดบ้านกัน?

แต่ตามหมุดที่ไอเควินให้ไว้มันก็ถูกนี่นา..

บอกตรงๆว่า ตอนนี้ฉันเองก็สับสนไปหมดว่า.. ฉันมาผิดหลัง หรือว่ามาถูกหลังกันแน่..และถ้าอยากจะรู้ ก็คงต้องเข้าไปในตัวบ้านเท่านั้น

และทันทีที่ฉันเดินเข้ามา มันก็ช่างแตกต่างจากของนอกอย่างสิ้นเชิงไปเลย.. เพราะภายในบ้านมันดูสวยงามสุดๆ แต่ว่า..มันก็ดูน่ากลัวในคราวเดียวกันด้วย..

เพราะว่า..ฉันรู้สึกได้ว่า..บ้านหลังนี้ มันมีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งน้อยชิ้นเอามากๆ โต๊ะและของต่างๆก็โดนวางไว้เหมือนจัดฉาก ไม่มีตรงไหนของบ้านที่เลอะเทอะเลยซักนิดเดียว รวมถึงฝุ่นมากมายที่ฉันแอบเห็นเกาะอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ที่วางในบ้าน ฉันรู้สึกว่า.. มันไม่เหมือนบ้านที่คนอยู่อาศัยจริงๆ แต่เหมือนบ้านในฉากที่ฉันเคยแสดง บ้านที่ถูกจัดข้าวของเอาไว้ มากกว่า

แล้วถ้ามันเป็นอย่างนี้จริงๆ.. แสดงว่าบ้านหลังนี้มันก็มีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆสินะ..

นายเควินนั่นเป็นใครกันแน่..

แล้วนี่ฉัน ควรจะทำยังไงดี....

ฮึบ!!!

แต่แล้ว เมื่อฉันคิดถึงหน้าของน้องสาว.. ฉันก็มีแรงฮึด พร้อมกับกำกระเป๋าสะพายคู่ใจอย่างแน่น และก้าวเท้าเดินไปตามนายยักษ์นั่นไปเรื่อยๆ

ใช่..ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาน้องของฉัน เพราะฉะนั้น..อย่าคิดมาก มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ หรือไม่แน่บางทีฉันอาจจะมาผิดบ้าน แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น.. ฉันก็แค่ขอโทษ และบอกไปว่า..ฉันโดนเพื่อนแกล้ง ก็แค่นั้น..

เพราะฉะนั้น..ใจเย็นๆ ..ใจเย็นๆนะริสา

แต่ถึงฉันจะคิดอย่างนั้น ฉันก็อดที่จะจำเส้นทาง แผนผังของบ้านหลังนี้รวมถึง มองหาอาวุธ หรืออะไรที่สามารถหยิบจับได้..กรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉิน ให้ต้องวิ่งหนีออกมา..ไปด้วยไม่ได้..

กันเอาไว้ก่อน เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน

จนกระทั่งในที่สุด..

“นายอยู่ในห้องนี้ครับ..เชิญ..”

“ขอบคุณ”

แอ็ดดดดด

แต่แล้ว..ทันทีที่ประตูเปิดขึ้น..ฉันก็ค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าไปด้วยความหวังว่า..ฉันจะเจอเควิน..ไม่ก็เมย์

แต่ทว่า..มันกลับไม่ใช่..เลย

เพราะตอนนี้ ฉันกำลังเจอใครบางคนที่นั่งอยู่ภายในห้องแห่งนี้เพียงคนเดียว.. และตอนนี้เขาก็หันหน้ามามองฉันด้วย..ฉันไม่รู้หรอก ว่าเขาคือใคร รู้แต่ว่า....โคตรหล่อเลย!!!!

เขาเป็นใครกัน..พี่ชายเควินเหรอ

แต่คนอย่างนั้นเนี่ยนะ จะมีพี่ชายหล่อและดูดีแบบนี้

เขาเป็นผู้ชายไซส์ใหญ่ เหมือนกับๆฝรั่งทั่วไปที่ฉันเริ่มเห็นจนชินตาในที่นี่..แต่ว่าใบหน้าเขามันกลับไม่ได้ออกแนวทางคนอังกฤษ เหมือนกับว่าเขาผสมกับทางเอเชีย แต่ไม่รู้ประเทศไหน.. แต่โดยรวมเมื่อผสมออกมา..เขางานดีมาก ดีกว่าพระเอกที่ฉันเคยเจอตัวจริงบางคนอีก

ว่าแต่...นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมผู้ชายตรงหน้านะ..ยัยริสา

“เควินอยู่ไหน..”

เมื่อคิดได้แบบนั้น..ฉันก็เลยทำหน้านิ่ง เลียนแบบคนตรงหน้า ก่อนจะโพล่งปากถามออกมา.. ในขณะที่อีกฝั่ง ค่อยๆวางแก้วไวน์ที่เพิ่งเอาเข้าปากหมดลงอย่างช้าๆ.. และยังคงมองหน้าฉันนิ่ง และเงียบ

เขาเป็นใบ้? หูตึง? หรือหูหนวก?

เสียดายความหล่อชะมัด

นั่นเลยทำให้ฉันเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ก่อนจะถามอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังมากกว่าเดิมเล็กน้อย

“เควิน..อยู่ไหนน”

พรึ่บ..

แต่แล้วทันทีที่ฉันเอ่ยปากถามอย่างนั้น..เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที..พร้อมกับมองมาทางฉันด้วยสีหน้าเดิมๆ สีหน้าที่นิ่งเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งนั้น..

“เธอเป็นใคร”

นั่นสินะ..อยู่ๆก็เดินเข้ามาถามแบบนี้ ก็ดูไม่มีมารยาทไปหน่อย...แต่ว่าจะบอกว่าฉันเป็นใครดีละ

“เออ..พอดีฉันมาหาน้องสาวของฉัน..เธอชื่อเม...โอ๊ยย”

หมับ!!!

แต่แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ อีกฝั่งก็เอื้อมมือมาจับแขนของฉันเต็มแรง..ก่อนที่จะพาฉันเดินไปยังจุดนึงของห้องแห่งนี้ แล้วทำอะไรบางอย่างที่ฉันคาดไม่ถึง!!!

เพราะอยู่ๆ เขาก็เอา มือฉันทั้ง 2 ข้างไปโอบเสากลางห้อง ที่มันไม่ควรจะมีให้ห้องนี้ ก่อนจะเอากุญแจมือมาล็อกมือของฉันทั้ง 2 ข้างทันที!!!

กรึก!!!

เฮ้ย!!… นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย..

“ทำบ้าอะไรของคุณ ..ปล่อยฉันนะ..”

ตอนนี้ฉันได้แต่ตาตื่นตกใจกับสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับฉัน.. พร้อมกับมองไปยังใบหน้าคนตรงหน้า ที่ยังคงหน้านิ่ง..แต่ว่า สายตาเขากลับมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของฉันอย่างใช้ความคิด..

อย่าบอกนะ..ว่ากำลังประเมินตัวฉัน เพื่อที่จะขมขืน!!

ไม่นะ!!!!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็จัดการยกเท้าเพื่อที่จะถีบเขาพร้อมกับหลุดเสียงโพล่งโวยวายออกมาทันที..

“กรี๊ด!!!! ไอ้บ้า ไอโรคจิต..ปล่อยฉั..อืออื้ออ!!”

แต่ว่า เขากลับหลบเท้าของฉันได้.. ก่อนที่จะแสดงสีหน้าที่ดูไม่พอใจ และเดินไปหยิบผ้า..มามัดปากของฉันแทนด้วยความรุนแรง!!

“อืออออื้ออออ อ่อออยยยออื้อออออออออออ”

ไม่จริง..นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่วะเนี่ย..

ตอนนี้ฉันทั้งกลัว ทั้งร้องโวยวาย และพยายามเอามือที่โอบเสาอยู่มาแกะผ้าปิดปากของตัวเองตลอดเวลา..แต่ว่ามันก็ไม่ถึง..

ส่วนเขานะเหรอ.. เขาก็เอาแต่มองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนใช้ความคิดอะไรบางอย่างเหมือนเดิม ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของเขาแต่แรก และค่อยๆเทไวน์และยกมาจิบเหมือนเดิม..

นี่ฉันเจอคนประเภทไหนอยู่กันเนี่ย!!

ที่ฉันบอกว่าเขาหล่อฉันขอถอนคำพูดได้มั้ย..

ฮือออ... พ่อคะ แม่คะ.. ช่วยริสาด้วย..