ตอนที่4 [เรียกตะปูออกจากท้องยายพร]

มหาภัยไสยศาสตร์

ตอนที่ 4

[เรียกตะปูออกจากท้องยายพร]

 เสียงยายพรที่ร้องครวญครางอยู่ที่กระบะหลังรถทำให้ผู้ใหญ่แสงเหยียบคันเร่งขับรถไปอย่างรวดเร็วเพราะเป็นห่วงยายพร ในที่สุดก็มาถึงบ้านอาจารย์บุญผู้ใหญ่แสงเลี้ยวรถเข้าไปจอด อาจารย์บุญกับทิดจันช่วยกันหามยายพรลงจากรถขึ้นไปบนบ้าน เมื่อชาวบ้านและญาติพี่น้องของยายพรรู้ข่าวว่ายายพรกลับมาจากอนามัยแล้ว ต่างก็พากันมาดูอาการด้วยความเป็นห่วง เมื่อทุกคนรู้ว่ายายพรไม่ได้ปวดท้องธรรมดา ต่างก็พากันลงความเห็นว่ายายพรต้องถูกคนเสกตะปูเข้าท้องแน่นอน อาจารย์บุญรีบเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งขาวห่มขาว สะพายย่ามสีขาวออกมา แล้วนั่งลงจัดเตรียมธูปเทียนใส่พาน ก่อนจะบอกให้ทิดจันไปตัดใบตองและเด็ดดอกไม้ขาวมาเย็บเป็นกรวยทำขันธ์ 5 แล้วยกขันน้ำมนต์มาวางลงบนผ้าขาวที่ปูไว้ อาจารย์บุญจุดเทียนวางลงบนขันน้ำมนต์ จุดธูป 5 ดอกปักลงในกระถาง แล้วหยิบเอาเบี้ยแก้ออกมาจากย่ามแล้วใส่ลงไปในขันน้ำมนต์ ก่อนจะหันไปบอกทุกคนที่กำลังนั่งเงียบดูอยู่ด้วยสีหน้าวิตกกังวลเพราะเป็นห่วงยายพร

"ข้าจะทำพิธีแล้วนะ อย่าส่งเสียงดังให้อยู่กันเงียบ ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ต้องตกใจและห้ามทักหรือพูดอะไรทั้งนั้น" อาจารย์บุญเอ่ยกับทุกคนก่อนจะหลับตาสวดบริกรรมคาถาเป็นภาษาเขมรกับภาษาบาลี งึมงำในลำคอไปเรื่อย ๆ จู่ ๆ ก็เกิดลมพัดกระโชกมาอย่างแรง จนใบไม้ปลิวว่อน เทียนที่จุดอยู่ดับวูบ ทุกคนต่างหันไปมองหน้ากันเลิกลักด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าปริปากทักหรือพูดอะไรออกมาสักคำ ไม่นานลมที่พัดอยู่เมื่อครู่ก็เริ่มเงียบสงบลง ด้านยายพรที่ปวดท้องร้องครวญครางอยู่เมื่อครู่ เสียงค่อย ๆ เริ่มแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ เพราะเริ่มหมดแรง อาจารย์บุญหยิบเทียนที่ดับขึ้นมาจุดแล้วเริ่มท่องคาถาต่อไปเรื่อย ๆ จนเทียนใกล้จะหมด จึงหยิบเอาเทียนจุ่มลงในขันน้ำมนต์แล้วยกขันน้ำมนต์ไปให้ยายพรดื่ม ทิดจันจึงเข้าไปประคองหัวยายพรให้ดื่มน้ำมนต์ ก่อนที่อาจารย์บุญจะเอามัดหญ้าคาจุ่มลงในขันน้ำมนต์แล้วพรมไปที่ท้องยายพรพร้อมกับสวดบริกรรมคาถาไปเรื่อย ๆ พลันที่ท้องของยายพรก็มีอะไรบางอย่างค่อย ๆ โผล่ดันหนังท้องขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ทะลุออกมาจากท้อง ทุกคนพากันจ้องมองวัตถุประหลาดนั้นอย่างไม่กระพริบตา เมื่อทุกคนมองเห็นชัด ๆ ต่างก็พากันตื่นตะลึงและตกใจ เพราะสิ่งที่โผล่ทะลุออกมาจากท้องยายพรมันคือตะปูสีดำละเมื่อมขนาดความยาว 5 นิ้ว เลือดสด ๆ เริ่มไหลออกมาตามรูตะปู ยายพรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วดิ้นพล่านไปมา อาจารย์บุญจึงร้องเรียกให้คนมาช่วยกันจับยายพรไว้

"มาช่วยกันจับยายพรหน่อย!" 

พวกญาติพี่น้องได้ยินก็รีบพากันมาช่วย

จับแขนและขายายพรไว้ อาจารย์บุญ

ค่อย ๆ ดึงตะปูออกมา  แล้วเอาน้ำมนต์ราดลงไปที่รูแผล ยายพรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดดิ้นทุรนทุราย อาจารย์บุญยกมือพนมท่องคาถาต่อไปเรื่อย ๆ  แล้วตะปูตัวที่ 2 ก็ค่อย ๆ โผล่ทะลุหนังท้องออกมาอีก อาจารย์บุญทำพิธี เรียกตะปูออกมาจากท้องยายพรได้ 3 ดอก แล้วท่องคาถาเรียกอีก แต่ก็ไม่เห็นมีตะปูออกมา จึงรู้ว่าตะปูออกมาหมดแล้ว หลังจากที่เรียกตะปูออกมาหมดแล้วยายพรก็หมดแรงแน่นิ่งเงียบไป อาจารย์บุญจึงหยิบเอาผ้ายันต์สีขาวขนาดเท่าผ่ามือออกมาจากย่ามแล้วจุ่มลงไปในขันน้ำมนต์ ก่อนจะเอาไปปิดที่แผลรูตะปูตรงท้องยายพรไว้ พลันเลือดที่ไหลออกมาก็ค่อย ๆ หยุดไหล ทุกคนที่นั่งมองอยู่ต่างพากันตื่นตะลึงและรู้สึกแปลกใจกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทุกคนต่างพากันนั่งดูนิ่งเงียบราวกับว่าถูกมนต์สะกด

"เอาละพิธีเรียกตะปูออกจากท้องยายพรเสร็จแล้ว ข้านึกแล้วว่ายายพรต้องไม่ได้ปวดท้องธรรมดา ดีนะที่ข้าเอะใจรีบพายายพรกลับมาจากอนามัย นี่ถ้าปล่อยให้หมอรักษาป่านนี้ยายพรคงตายไปแล้ว ข้าว่ามันต้องมีคนปล่อยตะปูมาเข้าท้องยายพรแน่นอน ข้าต้องหาตัวไอ้คนที่ทำให้ได้ ว่ามันเป็นใครกันแน่" อาจารย์บุญเอ่ยกับทุกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ 

"ว่าแต่อาจารย์เคยไปมีเรื่องมีราวกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ผู้ใหญ่แสงเอ่ยถามอาจารย์บุญขึ้นมาด้วยความอยากรู้

"ข้ากับยายพรจะไปมีเรื่องมีราวกับใคร อยู่แต่บ้านไม่เคยไปยุ่งกับใครเลย จะมีก็แต่ช่วยเหลือคนที่ถูกคุณถูกของ ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใครเลย" อาจารย์บุญเอ่ยกับผู้ใหญ่แสง

"ก็เพราะอาจารย์ไปช่วยเหลือคนที่ถูกคุณถูกของนี่แหละ มันอาจจะไปขัดผลประโยชน์กับพวกที่มันทำของใส่คน แล้วไม่ได้ผล คนที่มันทำของใส่ไม่ตายมันก็ไม่ได้เงินจากคนจ้าง  พวกมันก็เลยมาแก้แค้นกับอาจารย์ก็ได้" ทิดจันเอ่ยกับอาจารย์บุญขึ้นมาอย่างมีเหตุผล ทำให้อาจารย์บุญถึงกับนิ่งเงียบ ก่อนจะมีสีหน้าเคร่งเครียดและวิตกกังวลขึ้นมาทันที

"ข้าว่าที่ทิดจันมันพูดมาก็มีเหตุผลนะพี่บุญ บางทีอาจจะจริงอย่างที่ทิดจันมันพูดก็ได้" ทิดบิณน้องชายของอาจารย์บุญเอ่ยขึ้นมาอย่างนั้นทำให้อาจารย์บุญเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นจริงอย่างที่ทิดจันกับผู้ใหญ่แสงพูดก็ได้

"คนที่มันเสียผลประโยชน์ก็มีแต่ไอ้อาจารย์เกียง อาจารย์เขมรที่มามันมาจากกัมพูชานั่นแหละ เอาละเรื่องนี้ข้าจะเป็นคนไปสืบเองว่าใครกันแน่ที่มันกล้าทำกับข้าและยายพรแบบนี้ ข้าขอบใจทุกคนนะที่อุตส่าห์พากันมาดูยายพร ใครจะกลับบ้านก็กลับได้นะ ไม่มีอะไรแล้ว" อาจารย์บุญเอ่ยกับชาวบ้านและญาติพี่น้อง ก่อนจะเก็บของที่ทำพิธีเข้าไปไว้ในห้อง แล้วเดินกลับมา พวกชาวบ้านและญาติพี่น้องพากันกลับเกือบหมดแล้ว คงเหลือเพียงทิดจันกับผู้ใหญ่แสงและญาติ ๆ อีก 3-4 คน ที่นั่งรอดูอาการยายพรด้วยความเป็นห่วง ยายพรที่หมดสติไปเริ่มรู้สึกตัวตื่นมาก็มีอาการมึนงง แต่สีหน้าดูสดใสไม่ดำคล้ำเหมือนตอนแรก 

"อ้าว! ยายพรฟื้นแล้ว เป็นไงบ้างแกหายปวดท้องหรือยัง" อาจารย์บุญเอ่ยถามยายพรผู้เป็นเมียด้วยความเป็นห่วง  

"ยังปวดอยู่ แต่ข้าหิวน้ำ ตาบุญเอาน้ำมาให้กินหน่อย" ยายพรบอกอาจารย์บุญด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง อาจารย์บุญรีบตักน้ำในโอ่งมาให้ยายพรดื่ม  ยายพรดื่มน้ำเสร็จก็เอ่ยกับอาจารย์บุญผู้เป็นผัว

"ใครมันทำกับข้าแบบนี้ นี่มันเสกตะปูเข้าท้องข้า มันคงคิดจะฆ่าข้าให้ตายรึไง"

"ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าสงสัยพวกไอ้เดชกับไอ้อาจารย์เกียง  เพราะมันกับข้าเรียนวิชามากันคนละสาย มันเรียนมาทางไสยดำ ทำคุณไสยใส่คนให้เดือดร้อนและตาย แต่ข้าเรียนทางไสยขาว คอยช่วยเหลือคนที่ถูกคุณถูกของ มันอาจจะไปขัดผลประโยชน์กับพวกมันก็ได้"

อาจารย์บุญเอ่ยกับยายพร

"ข้าว่าใช่แน่นอนพี่บุญ ข้าว่าไอ้พวกนี้แหละ มันจะมีใคร จริงไหมผู้ใหญ่" ทิดบิณเอ่ยกับพี่ชาย

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปสืบดูว่าใช่พวกมันหรือเปล่า ถ้าใช่ข้าจะหาวิธีจัดการกับมันเอง ไอ้พวกนี้ปล่อยไว้ก็มีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านไม่จบไม่สิ้น"

"แต่อาจารย์ก็อย่าทำอะไรที่มันผิด

กฏหมายก็แล้วกัน ข้าว่ามันไม่คุ้มหรอกที่คนดี ๆ อย่างอาจารย์จะไปเสี่ยงกับพวกคนเลว ๆ อย่างมัน ปล่อยให้เวรกรรมลงโทษพวกมันจะดีกว่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวกลับก่อนนะอาจารย์ ทิดจันเอ็งจะกลับพร้อมข้ารึเป่ลา" ผู้ใหญ่แสงเอ่ยกับอาจารย์บุญก่อนจะหันไปถามทิดจัน

"กลับสิผู้ใหญ่ ผมต้องกลับไปเอารถมอเตอร์ไซค์ของผมด้วย" 

"ผมกลับก่อนนะอาจารย์" ทิดจันยกมือไหว้ลาอาจารย์บุญ

"เออ ๆ ไปเถอะขอบใจมากนะทิดจันที่อุตส่าห์มาช่วยข้า" อาจารย์บุญเอ่ยกับทิดจันที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถ

"ไม่เป็นไรครับอาจารย์"

"อ้อ! ลืมไป ผู้ใหญ่! ค่าเหมารถไปส่งยายพรเท่าไหร่" อาจารย์บุญตะโกนถามผู้ใหญ่แสงที่กำลังเดินไปที่รถ

"ไม่เป็นไรอาจารย์ ข้าไม่เอาหรอก ถือว่าช่วยเหลือกันไป" ผู้ใหญ่แสงหันไปเอ่ยกับอาจารย์บุญแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถบิดกุญแจสตาร์ทเครื่อง

"ขอบใจมากนะผู้ใหญ่" อาจารย์บุญตะโกนขอบใจผู้ใหญ่แสง

ผู้ใหญ่แสงขับรถออกไปแล้ว พวกญาติพี่น้องก็พากันกลับบ้านไปจนหมด คงเหลือแต่อาจารย์บุญกับยายพรสองคน 

หลังจากเหตุการณ์ร้าย ๆ ผ่านไป

รุ่งเช้าของวันใหม่ เรื่องที่ยายพรไม่ตาย ก็รู้ไปถึงหูไอ้เดช  เมื่อรู้ว่ายายพรไม่ตายมันจึงรีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปหาอาจารย์เกียง 

รถมอเตอร์ไซด์ฮอนด้าคันเก่า ๆ วิ่งเข้าไปจอดที่หน้าบ้านอาจารย์เกียง  

"อาจารย์! อาจารย์อยู่หรือเปล่า?"

ไอ้เดชตะโกนเรียกอาจารย์เกียง อาจารย์

เกียงที่กำลังอยู่ในห้องได้ยินก็จำได้ว่าเป็นเสียงไอ้เดชจึงรีบเดินออกมา

"วันนี้มาหาข้าแต่เช้าเลยนะไอ้เดช" อาจารย์เกียงเอ่ยกับไอ้เดช

"ผมจะมาบอกเรื่องที่อาจารย์เสกตะปูเข้าท้องยายพรนะสิ รู้ไหมยายพรแกไม่ตาย อาจารย์บุญผัวแกทำพิธีเรียกตะปูออกมาได้ เห็นชาวบ้านและญาติพี่น้องมันพากันไปดูเต็มบ้านเลย" ไอ้เดชเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาจารย์เกียงฟัง

"ข้าว่าเราไปคุยกันในห้องดีกว่า คุยตรงนี้เดี๋ยวคนมาเห็น" อาจารย์เกียงเอ่ยกับไอ้เดชก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ไอ้เดชเห็นอย่างนั้นจึงรีบเดินตามไปนั่งลงบนเสื่อกกเก่า ๆ ที่ปูไว้ 

"มันแน่มากไอ้บุญ เพราะมันคนเดียวที่คอยช่วยเหลือชาวบ้าน ที่ข้าทำของใส่ พอคนที่ถูกของไม่ตาย ข้าก็เลยไม่ได้เงินจากไอ้พวกที่มาจ้างเลย แบบนี้ต่อไปใครจะมาจ้างข้า มันทำแบบนี้ก็เท่ากับปิดช่องทางหากินข้าหมดสิวะ" อาจารย์เกียงเอ่ยกับไอ้เดชด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้นขึ้นมาทันที

"ใช่! อาจารย์ต่อไปคนก็จะหันไปเคารพเชื่อถืออาจารย์บุญมากกว่าอาจารย์แน่เลย แล้วทีนี้พวกเราก็จะหมดหนทางหากินกันพอดี"

เมื่ออาจารย์เกียงได้ยินที่ไอ้เดชเอ่ยขึ้นมาอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกโกรธแค้นอาจารย์บุญมากขึ้นกว่าเดิม

"ข้าต้องหาทางกำจัดไอ้อาจารย์บุญให้ได้ จะได้หมดเสี้ยนหนามสักที" อาจารย์เกียงเอ่ยกับไอ้เดชอย่างเคียดแค้น

"แล้วอาจารย์จะทำยังไงต่อล่ะ"

ไอ้เดชเอ่ยถามอาจารย์เกียง ก่อนจะหยิบยาเส้นขึ้นมามวนกับใบตองแล้วจุดไฟดูดพ่นควันโขมง

"ข้าจะทำยาสั่งให้มันกิน ยาสั่งของข้ามันแก้ไม่ได้แน่ เพราะถ้าใครเผลอกินของที่ข้าสั่งเข้าไปแล้ว จะต้องตายภายในไม่กี่ ชั่วโมง ใครที่ถูกยาสั่งของข้ารับรองต้องตายทุกคน โอกาสที่จะรอดยาก"

"เอาอย่างนั้นเลยเหรออาจารย์ แล้วใครละจะเอายาสั่งไปให้อาจารย์บุญกับยายพรกินละ" ไอ้เดชรีบเอ่ยถามอาจารย์เกียงด้วยความอยากรู้

"ก็เอ็งนั่นแหละ พรุ่งนี้เอ็งต้องหาวิธีแอบเอายาสั่งไปใส่ให้มันกิน ข้ารู้ว่าตอนนี้ยายพรยังต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน แต่ไอ้บุญมันต้องออกไปข้างนอก ช่วงที่ไอ้บุญมันไม่อยู่เอ็งก็แอบเอายาสั่งไปใส่ในขันน้ำ พอพวกมันกินก็เรียบร้อย" อาจารย์เกียงวางแผนให้ไอ้เดช

"ได้ครับอาจารย์ แต่อาจารย์อย่าลืมนะ ผมช่วยอาจารย์มาก็เยอะแล้วอาจารย์

ต้องให้ผมเรียนวิชากับอาจารย์นะ" ไอ้เดชเอ่ยกับอาจารย์เกียง เพราะมันอยากเรียนวิชาจากอาจารย์เกียงมานานแล้ว