บทที่ 2 ผมไม่ใช่โคแก่

“จะไปไหนฮึเด็กดื้อ” ปากพูดมือก็คว้าเอวคอดเข้าหาเมื่อเธอทำท่าจะวิ่งหนี เดี๋ยวจะทำโทษให้หลาบจำโทษฐานคิดหนี

“กรี๊ดดด ปล่อยแก้มนะคะคุณทอร์ช” หญิงสาวร้องประท้วง ยิ่งกลัวหนักขึ้นหลังถูกอุ้มจนตัวลอยไปยังโซฟาตัวใหญ่เบื้องหน้า มันช่างพอเหมาะพอดีราวกับถูกตระเตรียมไว้แล้ว

“อย่าทำอะไรแก้มเลยนะคะ” เธออ้อนวอนด้วยความกลัวจับใจ แต่มีหรือที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสู้กับผู้ชายหื่นแถมยังตัวใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว ได้แต่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นเอาตัวรอด

“ว้ายย!” เสียงหวานหวีดร้องอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังกระทบเข้ากับโซฟานุ่ม

“อย่าขัดใจฉัน” ชายหนุ่มบอกเสียงห้วนและตามลงมาทาบทับร่างบางไม่ให้หนีไปไหนได้อีก ก่อนจะกระทำป่าเถื่อนด้วยการถลกเสื้อยืดลายการ์ตูนให้พ้นจากศีรษะเล็ก

“อย่าทำแก้มนะคะ แก้มขอร้อง” มือเล็กพนมขึ้นขอร้องคนตรงหน้า หยาดน้ำใสเริ่มคลอเต็มดวงตาชนิดไม่เสแสร้ง เธอกลัวมากจริงๆ แต่เขากลับไม่คิดสงสารกันสักนิดเดียว

“มันสายไปแล้ว เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน” ธีร์ธัชตอบด้วยรอยยิ้มและสายตาที่มองด้วยความพิศวาส ทรวงอกเต็มตึงที่โผล่พ้นบราเซียร์ทำเอาเขาแทบลืมความผิดชอบชั่วดี แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่เต็มใจและวัยที่ห่างกันอาจจะทำให้ทุกอย่างดูไม่เหมาะสม ความน่ารักของเธอต่างหากที่ทำเอาเขาอดใจไม่ไหว

"สวย เธอสวยมาก” เสียงทุ้มกล่าวคำชมเหมือนคนละเมอ

“คุณทอร์ช” อินทิราเรียกชื่อชายหนุ่มปากคอสั่น รีบยกมือขึ้นมาปกปิดบริเวณทรวงอกอิ่ม ถึงหน้าอกอวบนั่นจะใหญ่เกินกว่ามือเล็กจะปิดได้มิดชิดก็ตาม

"ขอให้ฉันรักเธอนะ” คำว่า ‘รัก’ ในความหมายของเขามีแต่การเอารัดเอาเปรียบเมื่อใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาซุกไซ้บริเวณซอกคอขาวเนียนพร้อมกับขบเม้มจนเกิดรอยราวกับต้องการตีตราจอง ก่อนริมฝีปากหยักลึกจะไล่ต่ำลงมาบริเวณเนินทรวงอย่างคนหื่นกระหาย

“อื้อ” อินทิราส่งเสียงร้องประท้วง เกือบจะเผลอไผลไปกับสัมผัสที่แสนเอาแต่ใจ

“บอกว่าอย่าดื้อ” เขาสั่งเสียงดุพลางเอื้อมมือไปรั้งกางเกงขาสั้นลงด้วยความรีบร้อน เจ้าของร่างบางที่เพิ่งตั้งสติได้ดิ้นหนี ปากก็ร้องห้ามให้หยุดการกระทำและขอให้เห็นใจกัน

“อย่ารังแกแก้มเลยนะคะ แก้มขอร้อง”

“ฉันหรือรังแกเธอ เดี๋ยวจะสอนให้รู้จักระหว่างคำว่ารังแกกับสมยอม” เท่านั้นมือใหญ่ก็จัดการกระชากสิ่งที่ปกปิดของสวยๆ งามๆ ตรงหน้าออก เสียงกรีดร้องตกใจและอาการปัดป้องยิ่งทำให้ธีร์ธัชรู้สึกขัดใจ

ชายหนุ่มรวบมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ ในขณะที่ใบหน้าก็สูดเอาความหอมจากทรวงอกอิ่ม ขบเม้มลงบนยอดถันสีทับทิมสวย ดื่มกินราวกับทารกน้อยจนคนใต้ร่างสะท้านกับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต

อินทิราพยายามแอ่นร่างหนีแต่ก็ไม่พ้น สัมผัสนั้นกลับสร้างความรัญจวนจนเผลอสูดปากครวญครางและแอ่นกายต้อนรับอย่างลืมอาย ใบหน้าคร้ามคมเงยขึ้นมองหญิงสาวที่บิดกายสะท้านจากอารมณ์วาบหวามที่เขาเป็นคนก่อด้วยความพอใจหลังจากใช้สารพัดวิธีปราบอยู่นาน

“อยากให้หยุดหรืออยากเดินหน้าต่อ?” ธีร์ธัชถามในขณะที่มืออีกข้างลดลงมากอบกุมทรวงอกอิ่ม เธอตอบรับเขาได้ดี แม้จะดูไม่ประสาไปบ้างก็ตาม

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธแม้ร่างกายจะต่อต้าน ทว่าเขากลับไม่ฟัง รู้สึกตัวอีกครั้งแพนตี้ชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดร่างก็ถูกรูดลงมาตามปลีขาขาวท่ามกลางสายตาแรงกล้าที่มองมาชนิดอยากจะกลืนกินไปทั้งตัว

“สวย” คำชมดังตามมาติดๆ แต่อินทิรากลับไม่รู้ยินดีกับมันเลยสักนิด

“ยะ...อย่า” เธออ้อนวอนเมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่จะตามมา ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าหวานที่พยายามส่งเสียงร้องห้ามจนกระทั่ง...

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

ดั่งสวรรค์มาโปรดกับเสียงกำปั้นหนักๆ ที่รัวลงบนประตูบานใหญ่ ซึ่งคนด้านนอกก็ใจคอไม่ดีหลังได้ความเงียบแทนคำตอบ

“แก้ม ทำไมยัง...ว้าย ตาเถร!” หญิงสูงวัยอุทานลั่นเมื่อตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูห้องของเจ้านายหนุ่มเข้ามาตามหลานสาวเนื่องจากเห็นว่าขึ้นมานานพอสมควร สิ่งที่เห็นในตอนนี้ร่างของชายหนุ่มยังอยู่ครบทุกชิ้น จะมีก็เพียงแต่หลานสาวตนที่ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย ถ้าขืนมาช้ากว่านี้ไม่อยากจะคิดเลยว่าเหตุการณ์กลัวจากนี้จะเป็นอย่างไร

“ป้าอิ่ม” ธีร์ธัชเรียกชื่อผู้มาใหม่ด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

“แก้ม” แม่บ้านสูงวัยเรียกชื่อหลานสาว

“ป้าอิ่มไปรอข้างนอกก่อนนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยแกมขอร้องเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวใต้ร่าง

“ใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวฉันออกไปคุยกับป้าอิ่มเอง” สิ้นคำสั่งนั้นธีร์ธัชก็เดินตามแม่บ้านสูงวัยออกไป รู้ดีว่านางไม่พอใจ โทษฐานที่ล่วงเกินหลานสาวอย่างไม่น่าให้อภัย

“ตอบป้าได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น?” ทันทีที่เห็นร่างของเจ้านายหนุ่ม นางก็เปิดฉากถามกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่

"ผมผิดเองที่วู่วามเกินไป” เขาสารภาพด้วยถ้อยคำที่ดูไม่ค่อยสำนึกเท่าไหร่นัก

“คุณทอร์ชชอบยัยแก้มหรือคะ?” นางถามตรงๆ เห็นเจ้านายหนุ่มมาตั้งแต่ก้าวเข้าวัยรุ่น มีหรือจะไม่รู้จักนิสัย

“...” ธีร์ธัชมีอาการใบ้กินไปชั่วขณะกับคำถามที่ได้รับ

“หรือแค่คิดเล่นๆ” อีกหนึ่งคำถามตามมาหลังเห็นอาการของชายหนุ่ม ความไม่ประสาเรื่องความรักทำให้นางเป็นห่วงหลานสาว

“ป้าอิ่มน่าจะรู้จักนิสัยผม”

“ก็เพราะรู้น่ะสิคะ ป้าถึงถามคุณทอร์ช ยัยแก้มยังเด็ก” คำพูดจากปากของแม่บ้านสูงวัยทำเอาคนฟังสะอึก นี่เขากำลังโดนด่าอ้อมๆ ว่า 'แก่'

“ป้าอิ่มจะบอกว่าผมแก่งั้นหรือครับ” ธีร์ธัชรู้สึกเสียความมั่นใจไปชั่วขณะ

“ป้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แค่เห็นว่ายัยแก้มน่าจะเด็กเกินไปสำหรับคุณทอร์ช” นางอธิบาย อีกอย่างยังมีผู้หญิงมากมายที่เพียบพร้อมเหมาะสมกับคนตรงหน้ามากกว่าหลานสาวของตน

“หลานสาวป้าอิ่มไม่เด็กแล้วนะครับ” เด็กที่ไหนกัน น่ารัก น่ากอดยิ่งกว่าผู้หญิงที่เคยผ่านมาด้วยซ้ำ ธีร์ธัชบอกตัวเองในใจ

"แต่คุณทอร์ชอย่าลืมนะคะว่าแก้มไม่เคยนอกลู่นอกทาง ป้าไม่อยากหลานสาวของป้าต้องเสียใจ” แม้บุญคุณเจ้านายจะค้ำคอแต่หญิงสูงวัยก็ยังอดไม่ได้ที่จะออกปากขอร้อง

"ผมก็ไม่ได้เลวขนาดนั้นนะครับป้าอิ่ม” เขาบอกเสียงอ้อมแอ้ม

“สัญญากับป้าได้ไหมคะว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

“ครับ ผมสัญญาแต่ผมไม่รับปาก” ชายหนุ่มพยักหน้าแต่คำตอบกลับไม่ได้ดูดีขึ้นกว่าเดิมนัก

"คุณทอร์ช” แม่บ้านสูงวัยร้องเสียงหลงกับคำตอบที่ได้รับ

"ตกลงครับ ผมจะพยายามไม่ยุ่งกับหลานสาวป้าอิ่มอีก” ธีร์ธัชเข้าใจในความห่วงใยของนางจึงรับปากเพราะอยากให้สบายใจและเลิกหวาดระแวง แม้ยากเกินจะทำอย่างที่ปากพูดก็ตาม

“ป้าขอเข้าไปดูยัยแก้มหน่อยนะคะ”

“เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า” ชายหนุ่มรีบร้องห้าม

“แล้วป้าจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าคุณทอร์ชจะไม่ทำอะไรยัยแก้มอีก” นางมองเจ้านายหนุ่มด้วยสายตาไม่ไว้ใจนัก

“โธ่! ป้าอิ่ม เห็นผมเป็นไอ้หื่นไปได้” ธีร์ธัชทำเสียงสูงจนโดนค้อนขวับเข้าให้

"เรื่องจริงนี่คะ ถ้าป้าไม่ขึ้นมาตามป่านนี้หลานสาวป้าคงเสร็จคุณทอร์ชไปแล้ว”

“เชื่อใจผมสักครั้งนะครับ” สิ้นเสียงคนที่เพิ่งเดินออกมาเคลียร์(แบบมึนๆ)ก็กลับเข้าไปในห้องท่ามกลางสายตาของหญิงสูงวัยที่ยังมีแววไม่เชื่อใจให้เห็น

ธีร์ธัชเดินกลับเข้ามาพร้อมกับมองเลยไปยังร่างบางที่นั่งคุดคู้อยู่บนโซฟา ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ซ้ำร้ายพอเห็นหน้าเขาก็ดูตื่นกลัวราวกับเห็นผี

“รีบออกไปได้แล้ว” เขาสั่งเสียงห้วนจนคนฟังเหลือบมามอง ไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือขุ่นเคืองทั้งๆ ที่เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของเขา ไม่ใช่เธอ

"หรือว่าอยากให้ฉันสานต่อ” พอเห็นว่าเจ้าหล่อนยังไม่ยอมลุกก็รีบถามต่อ

“มะ...ไม่ค่ะ” อินทิราลนลานลุกขึ้น ก้มหน้าก้มตาวิ่งออกไปจากห้องไม่ทันได้เห็นผู้เป็นป้าซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกและส่งเสียงเรียก

"แก้ม” พอเห็นว่าหลานสาวไม่ได้หันหลังกลับมาจึงรีบเดินตามลงมาชั้นล่าง เป็นห่วงหลานจับใจและรู้ดีว่าตอนนี้คนถูกรังแกรู้สึกยังไง

หญิงสูงวัยตามลงมาถึงหน้าห้องนอนส่วนตัว เคาะประตูพลางส่งเสียงเรียกอยู่นานก็ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าของห้องจะออกมาเปิด หญิงสาวร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจ แทบไม่กล้าสู้หน้าใคร ถึงไม่ใช่ความผิดของตนก็ตาม

“แก้ม เปิดประตูให้ป้าเถอะลูก” หญิงสูงเรียกอยู่อีกหลายครั้งกว่าคนในห้องจะยอมเปิด ครั้นพอเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาก็ยิ่งสงสาร

“ป้าอิ่มจ๋า” ทันทีที่เห็นหน้าญาติผู้ใหญ่ อินทิราก็ร้องไห้โฮพลางโผเข้าหาอ้อมกอดอย่างคนต้องการไออุ่น ร่างบางสั่นราวกับลูกนกปีกหัก นางไม่เคยคิดถือโทษโกรธหลานสาวเลยเพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวเป็นเด็กดีมาตลอด

“เข้าไปคุยกับป้าข้างใน"

“แก้มขอโทษค่ะ” เธอกล่าวขอโทษและกระพุ่มมือไหว้ผู้เป็นป้าโทษฐานทำให้ผิดหวัง

“ป้าไม่ได้โกรธแก้มเลยลูก” ป้าอิ่มลูบผมหลานสาวด้วยความสงสาร

“แก้มขอออกไปอยู่ข้างนอกได้ไหมคะ” หญิงสาวอ้อนวอน น้ำตายังไหลพรากไม่หยุด นางเข้าใจดีว่าหลานคงจะอึดอัด แต่ครั้นจะให้ออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพังก็กลัวจะเป็นอันตราย หญิงสูงวัยเริ่มคิดหนัก

“แก้มจะอยู่คนเดียวได้หรือลูก?”

“ได้สิจ๊ะ ป้าอิ่มบอกแม่ก็ได้ว่าแก้มไปอยู่กับเพื่อน” เพราะความหวาดระแวงทำให้เธอหยิบยกทุกเหตุผลมาขอร้องผู้เป็นป้า

“แก้มอย่าเพิ่งคิดมากนะ” หญิงสูงวัยพยายามปลอบประโลม

“แต่”

“ป้าสัญญาว่าจะไม่ยอมให้คุณทอร์ชรังแกแก้มได้อีก” น้ำเสียงบวกกับท่าทางจริงจังของป้าอิ่มทำให้อินทิราเริ่มคลายกังวลลงไปบ้าง แม้กลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอย แต่ก็พอเข้าใจว่าป้าลำบากใจไม่แพ้กัน

“ก็ได้จ้ะ” อินทิราพยักหน้าตกลงในที่สุด

“นอนเถอะลูก ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” พูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้นหลังเหลือบไปเห็นนาฬิกาเรือนเล็กบนหัวนอนที่บอกเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว

“จ้ะ” เธอพยักหน้าและล้มตัวลงนอน ไม่นานก็หลับตาลงเพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทางเมื่อช่วงสาย หญิงสาวที่เพิ่งจะผ่านพ้นวัยมัธยมปลายมาไม่ถึงปีก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ นางได้แต่ถอนใจก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องให้ ถึงจะอยู่ในช่วงวัยที่สามารถดูแลตัวเองได้ แต่เด็กที่อยู่ในกรอบของผู้ปกครองยังไงก็ยังเป็นเด็กในสายตา