บทที่ 1 แรกพบใจก็สั่นไหว [2]

ทันทีที่เห็นร่างบางก้าวออกไป วงหน้าเรียวสวยก็จ้องพี่ชายอีกครั้งอย่างหาคำตอบ เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พี่ชายบอกจนธีร์ธัชมองเห็นสายตาก็อดไม่ได้ที่จะตรงเข้าไปขยี้ศีรษะเล็กของน้องสาวจอมแสบด้วยความเอ็นดู

"ตอบเทย่ามาก่อนว่าพี่ทอร์ชจะทำอะไรเด็กคนนั้น"

"จะจับผิดพี่ไปถึงไหนฮึคุณแม่คนที่สอง"

"เทย่าไม่ตลกนะคะ" คนถามทำหน้าตูม ทุกอย่างที่เธออยากรู้ล้วนไม่ใช่เรื่องตลกขบขัน

"ไม่เอาน่า เทย่าน่าจะรู้จักนิสัยพี่ดี" เขาบอกยิ้มๆ

"ก็เพราะรู้ไงคะ เทย่าถึงไม่ไว้ใจพี่ทอร์ช คิดจะหาพี่สะใภ้ให้ เทย่าก็ต้องมีส่วนร่วมด้วย" เธอออกคำสั่งอย่างเคยชิน และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรก เขารู้ดีว่าน้องสาวรักและเป็นห่วงตนเองมากด้วยความที่ถูกมารดาและพี่ชายตามใจมาตั้งแต่เด็ก

"คิดอะไรไปไกลขนาดนั้น รับรองว่าพี่สะใภ้ต้องถูกใจเทย่าแน่นอน" ถ้อยคำยืนยันจากปากของพี่ชายทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

"ไม่แน่หรอกค่ะ ของแบบนี้" ธันยาพรส่งค้อนให้พี่ชายด้วยความหมั่นไส้

"พี่ว่าสาวน้อยของพี่อย่าเพิ่งคิดมากดีกว่า เดี๋ยวพี่ขอเคลียร์งานที่ค้างก่อน" ธีร์ธัชตัดบทเพราะรู้ดีว่าจะต้องถูกน้องสาวตัวดีจับผิดไม่เลิกรา

"แหม...ทีน้องตัวเองมานี่รีบไล่เลยนะคะ" เธอต่อว่าพี่ชายด้วยความหมั่นไส้

"ไล่ที่ไหนกัน พี่ต้องทำงานจริงๆ"

ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นเจอกันตอนหกโมงเย็น ห้ามเลตเด็ดขาด" หญิงสาวกำชับอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้อง ปล่อยให้พี่ชายได้มีเวลาเป็นส่วนตัว

"ตกลงเป็นน้องสาวหรือเป็นแม่กันแน่" ชายหนุ่มพึมพำตามหลังน้องสาวไปด้วยอาการขบขันและหันกลับไปจัดการเคลียร์งานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ แต่ทำยังไงก็อดนึกถึงหญิงสาวเพิ่งมาใหม่ไม่ได้ น่ารักน่าทะนุถนอมสำหรับเขาดีจริงๆ

อินทิราเริ่มจัดของเข้าที่ ทำความสะอาดห้องนอนที่ดูกว้างขวางในสายตาตามที่เจ้าของบ้านจัดแจงให้ โดยมีผู้เป็นป้าคอยดูแลและอำนวยความสะดวกทุกอย่าง

"ป้าอิ่ม เมื่อกี้แก้มได้เจอกับน้องสาวคุณทอร์ชด้วยจ้ะ แต่ดูเหมือนคุณเทย่าไม่ค่อยชอบแก้มเท่าไหร่" อินทิราเล่าให้ผู้เป็นป้าฟังจากสายตาที่เห็น

คำบอกเล่าของหลานสาวทำให้หญิงสูงวัยอึ้งไป นางรู้ดีว่าคุณหนูคนเล็กของบ้านขึ้นชื่อว่าหวงพี่ชายยิ่งกว่าอะไร

"ไม่มีอะไรหรอก คุณเทย่าเธอคงหวงพี่ชายตามประสา แก้มอย่าคิดมากล่ะ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ" หญิงสูงวัยกำชับด้วยความเป็นห่วง เป็นแค่คนใช้ก็ต้องเชื่อฟังเจ้านาย

"จ้ะ...แก้มจะจำไว้" อินทิราพยักหน้ารับคำผู้เป็นป้า เธอรู้ดีว่าอะไรควรอะไรไม่ควร

"รีบจัดของเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปช่วยป้าในครัว"

"งั้นแก้มขอไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ รู้สึกเหนียวตัวมาทั้งวัน" อย่างน้อยขอเวลาเตรียมตัวและปรับอารมณ์ที่เพิ่งกระเจิดกระเจิงไปให้กลับคืนมา

"งั้นป้าไปรอในครัวแล้วกัน เสร็จแล้วก็รีบตามไป"

หลังจากจัดของเสร็จเรียบร้อยอินทิราก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมา ตั้งใจจะโทรหามารดาตามที่บอกท่านไว้

"แม่จ๋า ตอนนี้แก้มเจอกับป้าอิ่มแล้วนะ"

"แล้วคนอื่นล่ะลูก เจ้านายป้าอิ่มล่ะ?"

"เจอแล้วจ้ะ ทุกคนดีกับแก้ม" เธอพูดเพื่อให้มารดาสบายใจทั้งที่ในใจรู้สึกตรงกันข้ามเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาคมกริบที่ทำให้หวั่นไหว แต่ก็ไม่กล้าพอจะเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวจะถูกหาว่าคิดไปเอง

"ดูแลตัวเองด้วยล่ะแก้ม ที่สำคัญอย่าทำให้ป้าอิ่มเดือดร้อนหรือไม่สบายใจ" ผู้ให้กำเนิดกำชับผ่านมาตามสาย

"จ้ะแม่" อินทิรารับคำมารดาอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยลาเพื่อไปช่วยผู้เป็นป้าเตรียมอาหารมื้อเย็นให้กับเจ้าของบ้าน

ภายในห้องครัวกว้างสะอาดตา ร่างของหญิงสูงวัยกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารมื้อเย็น ท่าทางคล่องแคล่วเสมือนเป็นเครื่องการันตีรสชาติที่ไม่เป็นสองรองใคร

"แก้มช่วยจ้ะป้า" หญิงสาวขันอาสา

"แก้มไปหั่นผักกับล้างผักให้ป้าหน่อย วันนี้ป้าจะทำน้ำพริกลงเรือให้คุณทอร์ช" นางหันมาสั่งก่อนจะจัดการกับสิ่งของตรงหน้าต่อโดยมีลูกมือที่คล่องแคล่วไม่แพ้กันเพราะถูกฝึกให้ช่วยเหลือทั้งงานบ้านงานครัวมาตั้งแต่เด็ก

"คุณทอร์ชใจดีไหมจ๊ะป้าอิ่ม?" จู่ๆ อินทิราก็ถามในสิ่งที่อยากรู้

“ใจดีสิลูก ทำไมแก้มถึงถามป้าแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรจ้ะ แก้มแค่ถามเผื่อไว้ ถ้าคุณทอร์ชไม่ชอบอะไรแก้มก็จะได้ไม่ทำให้เขาโกรธ” เธอหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม

“อืม จริงๆ แล้วคุณทอร์ชไม่ชอบคนที่เข้าไปวุ่นวายในห้องส่วนตัวนะ โดยเฉพาะห้องนอน ถ้าแก้มมีอะไรก็ถามป้าก่อนแล้วกัน” หญิงสูงวัยตอบอย่างคนรู้ใจและในฐานะที่ทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่มานานพอสมควร

“จ้ะ” เธอพยักหน้ารับรู้และก้มหน้าก้มตาหั่นผักต่อจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยพร้อมตั้งโต๊ะก่อนเวลาอาหารเย็นจะถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“โอ้โห! วันนี้กับข้าวน่าทานทั้งนั้นเลยค่ะ” สมาชิกคนเล็กของบ้านมาถึงโต๊ะอาหารก่อนเป็นคนแรก กวาดสายตามองบนโต๊ะที่มีแต่อาหารหน้าตาน่ารับประทานซึ่งเธอติดใจในรสมือของแม่บ้านคนนี้มาก

“มีของโปรดของคุณเทย่าด้วยนะคะ” นางบอกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

"ป้าอิ่มจะขุนให้เทย่าอ้วนหรือคะ?”

“คุณเทย่าของป้าทั้งสวยทั้งน่ารัก ต่อให้อ้วนขนาดไหนก็ยังน่ารักสำหรับป้าเสมอค่ะ” หญิงสูงวัยชมตามความจริงที่เห็น

“แล้วนี่พี่ชายเทย่ายังไม่ลงมาอีกหรือคะ” ธันยาพรถามหลังไม่เห็นพี่ชายทั้งที่นัดเวลากันไว้แล้วแท้ๆ

“แก้มขึ้นไปตามคุณทอร์ชลงมาทานข้าวทีสิ” ป้าอิ่มหันไปสั่งโดยไม่ทันสังเกตสีหน้ากระอักกระอ่วนของหลานและสีหน้าของผู้เป็นเจ้านายที่ทำท่าจะเอ่ยปากห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“จ้ะป้า” อินทิรารับคำอย่างว่าง่าย

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

กำปั้นเล็กๆ เคาะลงไปบนประตูบานใหญ่พร้อมส่งเสียงเรียกคนในห้องไปด้วย

“คุณทอร์ชคะ อาหารมื้อเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณเทย่ารอทานข้าวอยู่ค่ะ” เธอหวังให้คนข้างในเปิดประตูออกมาตอบรับ จนแล้วจนรอดก็มีแต่ความเงียบตอบกลับมาจนกระทั่งตัดสินใจค่อยๆ แง้มบานประตูออก

“เข้ามาก่อนสิ ยืนนานๆ เมื่อยนะ” เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมาบอกด้วยความหวังดี

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้มก็จะลงไปแล้ว” เธอตอบและหันหลังทำท่าจะกลับลงไป ทว่า...

“ฉันสั่งให้เข้ามา” อินทิราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับคำสั่งเสียงดัง จำใจต้องเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เท้าเรียวก้าวช้าๆ ราวกับภาพสโลว์โมชั่นทำเอาคนมองยิ้มขำ

“เข้ามาใกล้ๆ สิ”

“แต่ว่าคุณเทย่ารอคุณทอร์ชอยู่นะคะ”

“ฉันเคลียร์ได้น่า เข้ามาก่อน ฉันมีอะไรให้เธอช่วย”

“อะไรคะ?” เธอถามซื่อๆ อีกครั้งเพราะไม่คิดว่าเด็กกะโปโลอย่างตนจะมีความสามารถช่วยเหลือนักธุรกิจอย่างเขาได้

“มานั่งตรงนี้” คำสั่งของธีร์ธัชทำเอาหญิงสาวงุนงงไปชั่วขณะ มือหนาตบลงไปบนหน้าขาแข็งแรงของตน นั่นมันไม่ใช่เก้าอี้เสียหน่อย เรื่องอะไรเธอจะต้องลงไปนั่งด้วยเล่า

“มันไม่เหมาะ แก้มขอนั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ”

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ขัดคำสั่ง” คนหื่นเริ่มต่อรองเพราะรู้ดีว่าเธอต้องทำตาม

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า อยากให้ทุกคนสงสัยหรือไงว่าทำไมเราสองคนลงไปช้า”

ขอแค่หอมนิดๆ หน่อยเท่านั้นเอง ผู้ชายหน้ามึนต่อคำท้ายคนเดียวในใจ

สุดท้ายเธอก็ต้องทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย(อีกแล้ว)ด้วยความที่เป็นเด็กหัวอ่อนและกลัวจะไม่มีที่อยู่อาศัยทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธใดๆ ได้แต่พาตัวเองเข้าไปหาคนเจ้าเล่ห์เกินใครจะเทียบ

“นั่งลง” ไม่พูดเปล่า มือหนายังเอื้อมมาคว้ารอบเอวคอดให้นั่งลงบนท่อนขาแกร่งของตนเอง อินทิราสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเพราะไม่เคยถูกใครกระทำแบบนี้มาก่อน

“เป็นอะไร?” ธีร์ธัชถามเนื่องจากอาการสั่นที่รู้สึกได้

“เปล่าค่ะ คุณทอร์ชปล่อยแก้มเถอะค่ะ เดี๋ยวทุกคนสงสัย” แค่นี้ก็รู้สึกว่าตัวเองใจง่ายมากพอแล้ว เข้ามาในบ้านเขาได้วันเดียวก็ปล่อยตัวให้เขาเชยชมโดยไม่คิดปัดป้อง ถ้ามีคนรู้เข้าคงถูกมองไม่ดีแน่

ฟอดด! ริมฝีปากหยักกดลงไปบนพวงแก้มเนียนเต็มแรงก่อนจะจับร่างบางให้ลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้า เมื่อเห็นสีหน้าอึ้งๆ ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“ฉันหิวแล้ว” สิ้นเสียงมือหนาก็จับจูงหญิงสาวที่ยังยืนทำหน้าเหวออยู่ให้เดินตามออกไป ยังไงเขาก็ยังมีเวลาอีกมาก ที่รู้ๆ วันนี้แก้มใสๆ นั่นทั้งหอมทั้งนุ่มมากจริงๆ มันจะไม่มีครั้งนี้แค่ครั้งเดียวหรอกคนสวย