บทที่ 2 ผมไม่ใช่โคแก่ [2]

กระทั่งมาถึงบริเวณด้านหน้าห้องอาหารเขาจึงยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แล้วเดินนำหน้าเข้ามาพร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดีจนน้องสาวอดสงสัยไม่ได้ว่ามีเรื่องอะไรน่ายินดีสำหรับพี่ชายขนาดนั้น

“ปล่อยให้น้องรอตลอดเลยนะคะพี่ทอร์ช” ธันยาพรเปิดปากต่อว่าพี่ชายด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก

“ขอโทษค่ะคนดี มากินข้าวกันดีกว่า” ชายหนุ่มเอาใจน้องสาวเสียงหวานและรีบนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับหันไปส่งสัญญาณให้แม่บ้านสูงวัยตักข้าวใส่จาน

“แก้ม” ป้าอิ่มเรียกชื่อหลานสาวที่ยืนก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดจาให้เดินตามออกไปข้างนอกด้วยกัน

“แก้มมีเรื่องอะไรอยากเล่าให้ป้าฟังไหม?” หญิงสูงวัยถามเมื่อเห็นท่าทางของหลานสาวที่แสดงออกมา

“ไม่มีจ้ะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมหลบสายตา แต่ใช่ว่านางจะเชื่อเพราะเห็นแก่หลานจึงไม่อยากซักไซ้ให้มากความ

“ก็แล้วไป จำไว้นะว่าคุณทอร์ชคือเจ้านาย เราเป็นแค่คนอาศัย อย่าคิดทำตัวเสมอนายเด็ดขาด” ถึงจะรู้ว่าคำพูดตนเองฟังดูรุนแรงแต่พูดไปวันนี้ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจภายหลัง เรียกว่า...ตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม

“แก้มจะจำไว้จ้ะป้าอิ่ม” อินทิรารับคำเสียงเบา รู้ดีว่าตนเองไม่มีอะไรคู่ควร เป็นแค่เด็กบ้านนอกหน้าตาธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“ไปกินข้าวได้แล้วล่ะ เดี๋ยวทางนี้ป้าจัดการเอง” หญิงสูงวัยรู้ดีว่าหลานสาวกำลังนึกน้อยใจแต่จะทำยังไงได้ หากไม่เป็นเพราะรักเพราะห่วงคงไม่เตือน

อินทิราเดินเข้ามาภายในห้องครัวพร้อมกับตักข้าวและกับข้าวราดใส่จานนั่งกินเงียบๆ คนเดียว พยายามเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน อย่างที่ป้าอิ่มบอก เธอควรจะเจียมตัวและอยู่ห่างเขาไว้ให้มากที่สุด

“พี่ทอร์ชคะ คืนนี้เทย่าขออนุญาตไปเที่ยวกับดาวนะคะ” หญิงสาวเอ่ยปากขออนุญาตพี่ชายหลังนัดแนะกับเพื่อนสนิทออกไปท่องราตรียามค่ำคืนด้วยกัน

“แล้วจะกลับเมื่อไหร่”

“เทย่าอาจจะค้างที่บ้านดาว” ธันยาพรยิ้มหวานพร้อมคำตอบ

“ตามใจ แต่อย่าลืมเรื่องที่พี่เคยบอกนะ” ชายหนุ่มกำชับ เป็นห่วงแต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถห้ามได้ อีกทั้งวุฒิภาวะของน้องสาวก็โตพอแล้ว

“จำได้แม่นเลยค่ะ” เธอตอบก่อนจะร่ายยาวถึงกฎข้อบังคับที่พี่ชายตั้งไว้ ยังดีหน่อยที่อีกฝ่ายยอมให้เธอออกไปไหนมาไหนได้ ไม่งั้นคงอึดอัดแย่

“ดีมาก” ธีร์ธัชยิ้มกว้างกับคำตอบของผู้เป็นน้องสาวก่อนลุกจากเก้าอี้และนึกขึ้นมาได้ว่าไม่เห็นอีกคนอยู่บริเวณนี้

“แก้มไปไหนล่ะครับป้าอิ่ม?”

“ทานข้าวอยู่ในครัวค่ะคุณทอร์ช" แม่บ้านสูงวัยตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก

“ถามถึงแก้มทำไมพี่ทอร์ช?” ธันยาพรถามพร้อมส่งสายตาจับผิดเต็มที่ ยังไม่ทันลุกไปก็ออกลายเสียแล้วคุณพี่ชาย

“เปล่า...พี่แค่ถามเฉยๆ”

“น่าเชื่อมากก” ธันยาพรเหน็บพี่ชายด้วยความหมั่นไส้

“ไหนว่ารีบไม่ใช่หรือเรา” ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทเมื่อถูกไล่บี้ รีบลุกออกจากโต๊ะกลับขึ้นไปบนห้องท่ามกลางสายตาของน้องสาวขี้หวงที่มองตามมาด้วยท่าทางไม่ไว้ใจนัก

“ป้าอิ่ม ยังไงเทย่าฝากดูแลพี่ทอร์ชด้วยนะคะ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่” หญิงสาวฝากฝังพี่ชายกับแม่บ้านสูงวัยเพื่อความอุ่นใจ

“ได้ค่ะ คุณเทย่าไม่ต้องเป็นห่วง” นางรับคำเป็นมั่นเหมาะ

“ขอบคุณมากค่ะ” ธันยาพรพอเบาใจขึ้นมาบ้าง เอาแค่วันนี้ให้ผ่านพ้นไปก่อน วันอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

อินทิราเห็นผู้เป็นป้าเดินเข้ามาในห้องครัวและเตรียมตัวทำความสะอาดภาชนะที่ใช้แล้วก็แอบคิดว่าเจ้าของบ้านทานอาหารเสร็จเร็วหรือเป็นเพราะตัวเองต่างหากที่ช้า

“คุณทอร์ชกับคุณเทย่าอิ่มแล้วหรือจ๊ะป้า”

“อืม...แก้มออกไปเช็ดโต๊ะให้ป้าที ทางนี้เดี๋ยวป้าจัดการเอง”

“ได้จ้ะ” เธอตอบรับพร้อมกับเดินออกไปจากห้องครัวจัดการทำตามคำสั่งอย่างรู้งาน

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยอินทิราก็รีบกุลีกุจอกลับมาช่วยผู้เป็นป้าล้างจานต่ออีกแรงเพื่อให้งานเสร็จเร็วและไม่ต้องเหนื่อยมาก สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านไร้สายดังขึ้น หญิงสาวทำท่าจะเดินออกไปรับ แต่เจ้าของมืออวบก็ยกขึ้นห้ามไว้

“เดี๋ยวป้ารับเอง แก้มไปเช็ดจานต่อเถอะ”

“บ้านเวชวรรธนะกุลค่ะ” น้ำเสียงสุภาพกรอกลงไปตามสาย

“ผมเองนะครับป้าอิ่ม” เสียงทุ้มปลายสายที่เอ่ยกลับมาทำให้หญิงสูงวัยแปลกใจ

ปกติเจ้านายหนุ่มไม่เคยต่อสายโทรศัพท์ในขณะที่อยู่ภายในบ้านโดยไม่จำเป็น

“คุณทอร์ชต้องการอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ผมรู้สึกง่วง ให้แก้มเอากาแฟขึ้นมาให้หน่อยนะครับ” ธีร์ธัชสั่งเสียงเรียบ ยิ่งสร้างความแปลกใจให้นางเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว ทำไมคุณทอร์ชต้องเจาะจงให้หลานสาวตนเอาขึ้นไปให้ แต่จะค้านอะไรออกไปก็ใช่ที่ ได้แต่รับคำสั่งออกไป

“ค่ะ แล้วป้าจะบอกแก้มให้”

“ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก่อนจะวางสายไป

แม่บ้านสูงวัยเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งพร้อมกับมองหลานสาวอย่างชั่งใจ แม้ว่าเจ้าตัวจะดูเด็กเกินไป ทว่าทรวงอกอวบอิ่มและเรือนร่างเต็มตึงสะดุดตาทำให้ดูไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งจะอายุสิบแปดปี

“แก้ม”

“จ๋าป้า”

“ชงกาแฟขึ้นไปให้คุณทอร์ชที่ห้องทำงานอีกทีนะ” นางสั่งทั้งๆ ที่ข้างในกำลังรู้สึกอึดอัด มิหนำซ้ำยังเป็นแก้วที่สองในเวลาไม่ห่างกันนัก

“ได้จ้ะ” หญิงสาวรับคำและจัดการชงรสชาติที่อีกฝ่ายชอบ แค่ป้าอิ่มสอนเพียงครั้งเดียวเธอก็จดจำได้อย่างแม่นยำ

อินทิราหยุดอยู่บริเวณหน้าห้องเดิมด้วยท่าทางลำบากใจ ลึกๆ แล้วเธอเองก็กลัวชายหนุ่มเจ้าของห้องไม่แพ้ผู้เป็นป้า แต่เพราะคำว่าบุญคุณทำให้ทุกอย่างดูง่ายดายเกินกว่าจะปฏิเสธตรงๆ

“กาแฟค่ะคุณทอร์ช” เจ้าของร่างบางค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือ

“เอามาวางบนโต๊ะสิ ถืออยู่ตรงนั้นแล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กิน” น้ำเสียงและสีหน้าคนสั่งเต็มไปด้วยความยียวน

แก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมและมีไอร้อนพวยพุ่งถูกวางลงตรงหน้าชายหนุ่ม ในขณะที่ร่างบางตั้งใจจะผละออกไป ทว่ากลับสะดุ้งกับเสียงเข้มจากทางด้านหลัง

“จะไปไหน?”

“เอ่อ...แก้มจะไปช่วยป้าอิ่มทำงานบ้านต่อค่ะ” อินทิราตอบเพราะรู้สึกอยากออกไปจากบริเวณนี้ ความกลัวเริ่มครอบงำอีกครั้ง

“โกหก! นี่มันสองทุ่มแล้ว โต๊ะอาหารเธอก็ควรเก็บเรียบร้อยแล้ว” ธีร์ธัชเริ่มพาลกับอาการกลัวเกินกว่าเหตุ เขาไม่ใช่ยักษ์ใช่มารเสียหน่อย

“คือว่าแก้มอยากพักผ่อนค่ะ พรุ่งนี้ต้องรีบออกไปมหา’ลัยแต่เช้า” เธอต้องการเอาตัวรอดจึงโกหกออกไปทั้งที่เวลานี้ยังไม่ใช่เวลานอนของตนก็ตาม

“เดี๋ยวฉันไปส่งให้ก็ได้”

“แก้มไม่บังอาจรบกวนคุณทอร์ชหรอกค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น

“หันหน้ากลับมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้อินทิรา” ให้มันรู้ไปว่าเธอจะก้าวออกจากห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตเสียก่อน

อินทิราจำต้องทำตามคำสั่งของคนเผด็จการอย่างว่าง่าย พยายามสูดลมหายเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะยอมหันมาเผชิญหน้ากับดวงตาคมเข้มที่กำลังจ้องมาไม่ละสายตา

“เป็นอะไร ฉันไม่น่ากลัวขนาดนั้น”

“ค่ะ” เธอตอบรับหวังว่าจะไม่น่ากลัวอย่างเขาว่า

"คิดจะพูดคำอื่นนอกจากนี้บ้างไหม ไม่ได้เอาปากมารึไง” ให้ตายเถอะ คนอย่างธีร์ธัชไม่เคยมีใครแสดงท่าทางหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน

“ไม่มีค่ะ” คำตอบไร้เดียงสายิ่งสร้างความหงุดหงิดให้เขาเพิ่มเป็นเท่าตัว เจ้าของร่างกำยำลุกขึ้นยืนและก้าวฉับๆ เข้าถึงร่างบางในเวลาไม่ถึงสองนาที

“เงยหน้าขึ้นซิ” ธีร์ธัชสั่งพลางเอื้อมมือไปเชยคางมนให้แหงนขึ้นมองหน้าตน นัยน์ตากลมโตสบสายตาด้วยความหวาดระแวงจนคนอยากแกล้งโน้มใบหน้าเข้าหา ยิ่งสร้างความตื่นกลัวจนต้องผินหน้าหนีพัลวัน

“ยะ...อย่าค่ะคุณทอร์ช” เธอร้องห้ามเสียงหลง ทว่าคนหื่นกลับไม่ฟัง มิหนำซ้ำจะทำตามใจตนท่าเดียว

“เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกคนสวย” สิ้นเสียงล้อเลียนนั่นริมฝีปากหยักก้มลงปิดปากเล็กที่เผยอขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความไม่ประสาบวกกับชั้นเชิงที่เหนือกว่าทำให้อินทิราถึงกับเคลิ้บเคลิ้มไปชั่วขณะ กระทั่งได้สติก็ดิ้นหนีจากกรงเล็บของคนหื่นทันที