บทที่ 4 เงียบหายไปเลย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.....

จากวันนั้น วันที่ส่งไลน์หานาธานเล่าเรื่องผู้ชายแปลกหน้า นาธานก็ไม่ได้ตอบข้อความหล่อนอีกเลย เขาอ่านแต่ไม่ตอบ มันหมายความว่าไง เขาไม่อยากคุย หรือว่ายุ่ง นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ฟองเบียร์นอนไม่หลับ ทั้ง ๆ ยอดขายอีบุ๊กนิยายเรื่องใหม่ก็กำลังไปได้สวย แต่ทำไมไม่รู้สึกดีใจเลยล่ะ เพราะอะไร เพราะใจจดจ่ออยู่แต่กับเฟซบุ๊กของนาธาน ไลน์ของนาธาน รอว่าเมื่อไหร่เขาจะตอบกลับมา มีแต่ข้อความเธอทักหา เล่าเรื่องราว เขาอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับ

“ยัยลลิ ฉันไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้ นอนไม่หลับเลย” หล่อนมาหาเพื่อนรักกับหลานที่บ้าน เพราะไม่มีอารมณ์จะเขียนนิยายเรื่องใหม่ เพราะนาธานเงียบหายไป

“พี่มาร์คคะ พาน้องหวานไปดูการ์ตูนนะคะ ลลิจะคุยกับฟองเบียร์หน่อยค่ะ”

“ครับที่รัก น้องหวานไปกับพ่อดีกว่าค่ะ” สามีหนุ่มของลลิตาเดินมาอุ้มลูกสาวเดินไปยังอีกห้อง เพื่อเปิดการ์ตูนให้สาวน้อยดู

“ว่ามาสิ ทำไมแกถึงนอนไม่หลับ”

“คุณธานเว้ย! อยู่ ๆ ก็เงียบไป อ่านข้อความฉันแต่ไม่เคยตอบกลับ”

“เขาเป็นแค่นักอ่านไม่ใช่เหรอฟองเบียร์ ทำไมแก...”

“ก็ใช่ไง เป็นแค่นักอ่าน แต่ฉันบอกไม่ถูก คนคุยกันทุกวัน เพื่อนกันอยู่ ๆ มาเงียบไปแบบนี้ฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะลลิ” ฟองเบียร์ไม่รอให้ลลิตาพูดสุดความ หล่อนก็เอ่ยแทรกอีก

“ไม่จริงมั้ง แกลองคิดดูดี ๆ สิว่าแกรู้สึกยังไงกับเขา ไม่ใช่ว่าหลงรักนักอ่านตัวเองแล้วเหรอ”

“ไม่มีทาง! คนอย่างอีฟองเบียร์ไม่มีทางรักเพื่อนรักนักอ่านตัวเองหรอก อีกอย่าง หน้าตายังไงก็ไม่รู้ ใครจะไปรักแก ฉันมาหาแกเพราะต้องการความช่วยเหลือ ไม่ใช่มาให้แกกล่อมให้ฉันรักรักอ่านตัวเองนะลลิ” ฟองเบียร์เบือนหน้าหนีด้วยความหงุดหงิดใจตัวเอง และยิ่งเพื่อนรักมาพูดแบบนี้อีก หัวใจหล่อนก็ดันสะเออะสั่นวูบอีก

ด้านคนที่หายเงียบไป ไม่แม้แต่จะตอบกลับข้อความของฟองเบียร์นั้นกำลังนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ นาธานอ่านทุก ๆ อย่างที่นักเขียนสาวอีโรติกร้อนแรงส่งหาตน เขาอยากจะตอบ แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับสักที พอจะพิมพ์ตอบกลับก็มีคนนั้นคนนี้เข้ามาเยี่ยม พูดคุยจนลืมตอบข้อความหญิงสาว จนตอนนี้เขาว่างแล้ว เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาต้องรับแขกมากหน้าหลายตาที่มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล

‘ผมขอโทษที่เงียบไปนะครับคุณฟองเบียร์ พอดีผมป่วยครับ’

พิมพ์เสร็จก็กดส่งทันที ใช่ เขาเป็นไข้หวัดใหญ่ เป็นไข้ยอดฮิตของฤดูฝนช่วงนี้เลย วันนั้นวันที่เจอกับฟองเบียร์ที่ห้างสรรพสินค้า เขาก็นัดเพื่อนไปเตะบอลกันที่สนามหญ้า แล้ววันนั้นฝนก็ตกรุนแรง เขากับเพื่อนก็ไม่ได้หยุดเตะบอล ยังคงเตะบอลแข่งฝน และนั่นแหละ พอตกดึกก็ป่วยเป็นไข้จนต้องหามส่งโรงพยาบาล และตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว อีกสองวันหมอก็ให้เขากลับบ้านได้แล้ว

ไลน์!

‘คุณเป็นอะไรคะ รู้ไหมคุณทำให้ฉันนอนไม่หลับ’ ฟองเบียร์รีบตอบกลับมาทันที ไม่เห็นหน้า นาธานก็รู้ว่าเจ้าหล่อนตื่นเต้นแค่ไหน ดูจากการตอบข้อความก็พอจะเดาออก

“คุณธานครับ ผมมีรายงานการประชุมที่คุณให้ผมประชุมแทนวันนี้มารายงานครับ” วิทวัสเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารจนผู้เป็นนายต้องละสายตาจากจอโทรศัพท์ที่กำลังจิ้มพิมพ์ตอบฟองเบียร์อยู่หยุดชะงัก

“ด่วนไหมครับคุณเต้” ถามน้ำเสียงนิ่ง แล้วมาสนใจอ่านข้อความที่ฟองเบียร์กระหน่ำส่งมาให้

“ไม่ครับ งานนี้....”

“งั้นก็เอาไว้ก่อนนะครับ วันนี้ผมเหนื่อย ๆ ไม่อยากทำอะไร อ้อ! คุณกลับไปเถอะครับ ผมคิดว่าคืนนี้ผมจะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วครับ” นาธานกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นข้อความล่าสุดของฟองเบียร์ว่า

‘คุณอยู่ รพ.ไหน ฉันจะไปเยี่ยมคุณ’

“ครับผม งั้นผมกลับเลยนะครับคุณธาน” เต้เดินเอาแฟ้มเอกสารมาวางไว้โต๊ะข้างหัวเตียงผู้ป่วยแล้วเดินจากไป

นาธานยิ้มให้กับข้อความล่าสุดของฟองเบียร์ที่ส่งมา ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปว่าตนอยู่โรงพยาบาลอะไร

“แก ฉันไปก่อนนะ พอดีว่า...”

“แกห่วงเขาแบบนี้ไม่ใช่ว่าหลงรักเขาแล้วนะ อีกอย่างแกไม่เปิดเผยตัวตนกับนักอ่านไม่ใช่เหรอฟองเบียร์” ลลิตาเอ่ยทวงเพื่อนรัก

“ไม่รู้เหมือนกันแก แต่ฉันอยากไปเยี่ยมเขา เขาหายไปตั้งอาทิตย์เลยนะแก เขาทำให้ฉันนอนไม่หลับ แกก็รู้” ฟองเบียร์ที่สะพายกระเป๋าพร้อมจะไปหานักอ่านคนสนิทเอ่ยตอบเพื่อนรัก

“งั้นไปเถอะยัยฟองเบียร์ แล้วเขาอยู่โรงพยาบาลอะไร”

“ไปก่อนนะแก ถึงแล้วจะไลน์หา” ฟองเบียร์ไม่บอกว่าโรงพยาบาลอะไร แต่เลือกตอบอีกคำ จนทำให้ลลิตายิ้มขำเพื่อนรัก

“ยัยฟองเบียร์เอ๊ย! ไม่รู้อีกว่าตัวเองหลงรักนักอ่านตัวเอง หลงรักทั้ง ๆ ไม่เคยเจอและเห็นหน้า หรือแม้แต่รูปถ่ายสักใบก็ไม่เคยเห็นเขา”

ลลิตาพึมพำไล่หลังเพื่อนรัก ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปหาสามีกับลูกสาวของตนอีกห้อง เพื่อจะชวนทั้งสองออกไปทานข้าวนอกบ้าน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ฟองเบียร์ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของนาธานตามที่เขาบอกเลขห้องและชั้นในไลน์ ในมือถือผลไม้ และวันนี้ชุดที่เจ้าหล่อนใส่ก็แสนจะสบาย กางเกงขาสั้น เสื้อยืดและเสื้อลายสกอต พร้อมกับกระเป๋าย่ามใบโปรดของตน ผมก็มัดรวบหลวม ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าสวยแต่งแต้มสีสันเล็กน้อย ปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อน ๆ

"เฮ้อ!"