บทที่ 3 อิโรติกสื่อรัก

ฟองเบียร์กลับลลิตากลับมาถึงคอนโดฯ ของนักเขียนสาวด้วยความเพ้อฝัน คนที่เพ้อฝันคือนักเขียนสาวนั้นเอง เมื่อคิดถึงใบหน้าหล่อของชายแปลกหน้าที่ตนเดินไปถามเขาในวันนี้นั่นเอง สาวเจ้ามาถึงก็เอาแต่พูดคุยเรื่องของชายหนุ่มไม่หยุด และที่สำคัญ เธอยังทักไลน์ไปเล่าเรื่องราวเปิ่น ๆ ของตนให้กับนาธานฟังด้วย หากเจ้าหล่อนรู้ว่าคนที่ตนกำลังเพ้อถึงนั้นคือคนที่ตนคุยด้วยจะรู้สึกยังไง

“แกคุยกับนักอ่านคนนี้ตลอดเลยเหรอ” ลลิตาถามเพื่อนสนิท

“อือ! ก็คุยด้วยแล้วสบายใจ ฉันรู้สึกว่าคุยกับคุณธานแล้วสบายใจว่ะ” ฟองเบียร์ยิ้มตอบเพื่อน ก่อนจะกดส่งข้อความที่ตนพิมพ์ให้กับนาธาน

“แกไม่ได้หลงรักนักอ่านแกนะ ยัยฟองเบียร์”

“บ้า! ฉันจะไปรักเขาได้ไง เขาแค่เพื่อนเว้ย! อีกอย่างหน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ใครจะไปรักทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้า” ฟองเบียร์วางโทรศัพท์ไว้แล้วเดินไปยังโซนครัว เพื่อจะทำกับข้าวเย็นทานกับเพื่อนรักในคืนนี้ ลลิตาจะมานอนเป็นเพื่อนเธอ เหมือนทุกครั้งที่ปิดต้นฉบับได้

“ใครจะไปรู้ ความรักมันเกิดได้เสมอแหละฟองเบียร์ แล้วนั่นจะทำอะไรอีก”

“กับข้าวมื้อเย็นไงแก”

“บ้าแล้วยัยเพื่อน เพิ่งกินมาเมื่อกี้ยังคิดจะกินมื้อเย็นอีกเหรอ กินก็เยอะด้วยนะแก”

“ก็ฉันมีความสุขที่ปิดต้นฉบับได้ ระว่างรอพิสูจน์อักษรวางอีบุ๊กก็ขอกินให้พุงปลิ้นหน่อยเหอะแก”

“ตัวก็เล็กเท่าชิวาว่าจะกินอะไรเยอะนักหนา เออ...เอาที่แกสบายใจเหอะ ว่าแต่ทำไรกินดีแก” ลลิตาเดินมาหาเพื่อนรักพร้อมมองข้าวของที่ฟองเบียร์นำออกจากตู้เย็น

“อยากกินใช่ไหมล่ะ ฉันจะทำข้าวหน้าเนื้อ กุ้งพันอ้อย ทอดมันปลากราย และเห็ดฝอย”

“แต่ละอย่างผอม ๆ ทั้งนั้นเลย”

“ย่ะ! คืนนี้เราจะกินดูซีรีส์กัน กินให้พุงปลิ้นเลยแก ว่าแต่โทร.บอกผัวยังว่าจะมาค้างกับฉัน” ถามเพื่อนรัก

“บอกแล้ว พี่มาร์คไม่ว่าอะไร ส่วนลูกก็อยู่กับพี่มาร์ค เขาเลี้ยงได้สบาย นาน ๆ ทีเราจะมีเวลาด้วยกัน พี่มาร์คเขาเลยไม่ว่าน่ะ” ลลิตาพูดถึงสามีก็ยิ้มไป หล่อนแต่งงานได้ห้าปีแล้วและมีลูกสาวหนึ่งคนวัยสี่ขวบอยู่กับสามีได้สบาย

“ดีว่ะ! อิจฉาคนมีหลัว”

“แกก็รีบหาซะสิ มาอิจฉาฉันทำไม อีกอย่าง แกก็สวยออกปานนี้”

“หาน่ะหาได้สบาย แต่มันไม่ใช่ไง พวกที่มาจีบ มันไม่เร้าใจเข้าใจป่ะ!"

“จ้ะ แม่คนสวยเลือกได้ ทำกับข้าวกันเถอะ เราต้องดูซีรีส์กันอีกยาว”

“อือ! ทำกันเถอะ”

แล้วสองสาวก็ช่วยกันทำอาหารตามเมนูที่พูดก่อนหน้านี้ด้วยความคล่องแคล่ว แล้วระหว่างทำอาหารอยู่นั้นเสียงไลน์ของฟองเบียร์ดังขึ้น

ไลน์!

ไลน์!

ไลน์!

“แก ๆ ทำทอดมันปลากรายรอฉันนะ สงสัยคุณธานตอบไลน์มาแล้วอ่ะ” รีบวางมือจากทุกอย่างแล้ววิ่งมาหยิบโทรศัพท์เพื่อเปิดดู พอเปิดดูกลับไม่ใช่ชายหนุ่มที่ตนรอการตอบกลับ แต่เป็นพ่อของเธอนั่นเอง

“ใครแก ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“ป๋าน่ะสิ ไลน์มาถามเมื่อไหร่จะมีหลานให้ แกก็รู้ว่าฉันกินนอนกับคอมฯ รักอยู่กับคอมฯ จะไปเอาเวลาที่ไหนมีหลานให้ป๋า” หันไปตอบเพื่อนรัก ก่อนจะมาพิมพ์ข้อความตอบกลับผู้เป็นพ่อแล้ววางไว้เหมือนเดิม เดินกลับไปทอดมันปลากรายต่อ

“แกก็รู้ว่าป๋าแกอยากอุ้มหลาน คนแก่ก็แบบนี้แหละ แกเป็นลูกสาวคนเดียวของผู้ว่าจังหวัดโคราชนะฟองเบียร์ แกก็ต้องเข้าใจป๋าแกบ้างสิว่าอยากมีโมเมนต์อวดลูกเขย อวดหลานแบบนี้อ่ะแก” เพื่อนรักส่งตะหลิวให้เพื่อน แล้วตนก็มาฉีกเห็ดนางฟ้าเพื่อจะทำเห็ดฝอยไว้กินเล่นตอนนอนดูซีรีส์ต่อ

“ฉันก็อยากทำให้ป๋ามีความสุขและสมหวัง แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้แก ฉันยังไม่พร้อม”

“แล้วจะพร้อมตอนไหน 30 ปี 40 ปี ตอนนั้นป๋าแกก็แก่มากแล้วนะฟองเบียร์”

“เหอะน่า...หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ฉันไม่อยากคุยแล้ว อยู่คนเดียวตอนนี้ออกจะสบาย ไม่มีลูกผัวกวนใจด้วย”

“จ้ะ แม่สวยและรวยมาก”

ลลิตาเป็นห่วงเพื่อนรัก กลัวว่าแกตัวไปจะไม่มีคนดูแล อยากให้เพื่อนเจอคนดี ๆ ทำไมคนดี ๆ แบบฟองเบียร์ต้องเป็นแบบนี้น่ะเหรอ เพราะเคยเจอผู้ชายไม่มีดี เพื่อนรักของหล่อนจึงปิดตัวเองอยู่แต่กับนิยาย ไม่ยอมเปิดใจให้ใครได้เข้ามาเลย หวังเหลือเกินว่าในวันข้างหน้าเพื่อนจะเจอคนที่ใช่