บทที่7

บนหน้าจอเล็กๆ นั้นมีภาพชายวัยสี่สิบกว่า ใบหน้ารกด้วยหนวดเครา..บุคลิกค่อนข้างรุกริก

เขากำลัง ‘สารภาพ’ เรื่องราวในวันแต่งงานเมื่อสามปีก่อน..

พลอยพิชาแทบฟังคำพูดคนตรงหน้าไม่รู้เรื่อง

สาบานได้เธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้!!

“ฮึก...พี่ภัทรคะ พลอย..พลอยไม่รู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆ นะคะ”

“หึ...ผู้ร้ายปากแข็ง แล้วนี่อะไร?” เขาพูดพร้อมกับโยนเอกสารที่ได้รับมาจากพ่อกับแม่แท้ๆ ของพลอยพิชา

คนตัวเล็กก้มเก็บขึ้นมา..ภาพในเอกสารแสดงถึงข้อความแชต ระหว่างตัวเธอกับโจรร้าย..พลอยพิชาแทบอยากร้องไห้

“พี่ภัทรเห็นแค่นี้ พี่ภัทรก็เชื่อเลยเหรอคะ ว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง พี่ไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าอาจจะมีใครจัดฉาก..ฮึก..ใส่ความพลอย”

“เหอะ พลอย เธอบ้าหรือเปล่า นี่มันคือชีวิตจริง...ไม่ใช่นิยาย และถ้าจะมีคนจัดฉากก็คงเป็นเธอนั่นแหละ” พี่สาวที่ถูกลักพาตัวโดนทำร้ายจนความจำเสื่อมสบถด่า

ดวงตายาวรีที่เคยเปล่งประกายบัดนี้เต็มไปด้วยความเกลียดปนอิจฉา

“แล้วอย่าคิดนะว่าพวกเราไม่รู้..เธอนะแอบชอบพี่ภัทรมาตั้งหลายปี..ชอบทั้งๆที่ต่อไป..พี่เขาจะกลายเป็นพี่เขย”

“พี่ไพลิน..”

“เธอเป็นคนวางแผนทุกอย่าง..ฮึก..ฉันนะ..ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นน้อง..ฉันจะเอาทั้งเธอ..ทั้งไอ้โจรบ้านี่เข้าคุกไปแล้ว!!”

คนหน้าสวยโวยวายทั้งน้ำตา นางไข่มุกผู้เป็นแม่รีบเข้ามากอดอย่างสงสาร ดวงตาชิงชังเขม่นมองไปยังลูกสาวคนสุดท้อง

“ฉันคิดอยู่แล้ว แกมันขี้แย่ง..ตั้งแต่เล็กแล้วพี่สาวแกมีอะไรแกก็อยากได้!!”

“พลอย..พลอยไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ” คนตัวเล็กยังคงย้ำคำเดิมด้วยน้ำตา

เจ็บเจียนตาย..เจ็บตรงที่ไม่มีใครเชื่อ..

และเจ็บที่สุดที่เป็นเขา..คนที่เธอรักที่สุด..ที่ทำร้ายเธอได้หนักสุด

คุณาภัทรถึงกับสถบกับคำแก้ตัวปากเปล่าที่ฟังยังไงก็สู้หลักฐานที่ปรากฎไม่ได้

“ผู้ร้ายปากแข็ง..งั้นเอาแบบนี้ไหม ถ้าเธอไม่ได้ทำจริง..งั้นฉันจะพาไพลินไปแจ้งความ เราไปสู้กันที่ศาล”

“เหอะ ฮึก พี่ภัทรอยากเอาพลอยเข้าคุก?” คนตัวเล็กยืดตัวขึ้นยืน ตาสบตาภายในนั้น..ต่างคนต่างผิดหวัง

“เธอกล้าไหมล่ะ? ถ้าเธอไม่ได้ทำผิดจริง..ฉันจะพาไพลินไปแจ้งความ” ประโยคท้ายหนักแน่น พาให้ครอบครัวสิทธินาถหน้าเสีย

ในขณะที่ ‘คู่กรณี’ เชิดหน้าขึ้น เกือบจะรับปากเพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้กับตนเอง

ทว่าภาพที่ตรวจครรภ์ซึ่งขึ้นสองขีด..กลับแทงใจ

เธอรู้มีใครบางคนจัดฉากขึ้น เพียงแต่ถ้าเกิดมีคดีจริงๆ ต้องใช้เวลาแค่ไหน?

ที่สำคัญถ้าเขา ‘รู้’ เขาจะ ‘ยื้อแย่ง’ ลูกกับเธอไหม?

แล้วถ้าเธอหาหลักฐานแก้ตัวไม่ได้..เธอต้องติดคุก..แล้วลูกล่ะ?

ความคิดที่ตีอยู่ในหัวทำให้พลอยไพลินนิ่งไปครู่

“ภัทร..ไหนภัทรสัญญากับลุงแล้วไงว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงตำรวจ” พิรุณพูดแทรกเพื่อช่วยลูกสาวคนเล็ก ในขณะลูกสาวคนโตที่กำลังยืนร้องไห้สะอื้นในอ้อมกอดของสามีน้องสาว

ภาพบาดตาตรงหน้าส่งผลให้คนตัวเล็กเบือนหน้าหนี ดวงใจดวงน้อยบีบรัดแน่น..เจ็บจนชา

“พี่ภัทรคะ ยังไงไพลินก็ไม่อยากเห็นน้องสาวติดคุกค่ะ ถือว่าไพลินขอนะคะพี่ภัทรอย่าเอาเรื่องยัยพลอยถึงขนาดติดคุกติดตะรางเลย”

“หึ พลอยเธอนะ โชคดีมากรู้ไหม” คุณาภัทรหันไปเอ่ยกับภรรยา แม้ประโยคที่ใช้ก่อนหน้าเป็นเพียงแค่ 'คำขู่' เพื่อให้เธอยอมรับและขอโทษก็ตาม

ทว่าดวงตากลมโตอมโศกที่เจ้าหล่อนส่งมากลับเต็มไปด้วยคำตำหนิ จนเผลอทำให้ผู้ชายตัวโตร้อนตัว และพึ่งรู้สึกว่ามีหญิงสาวอีกคนกำลังยืนร้องไห้อยู่กลางอก

เขาจึงรีบเบี่ยงตัวออกอย่างสุภาพ..

ไม่ได้แคร์เท่าไรหรอก ก็แค่ทะเบียนสมรสยังคงค้ำคออยู่ก็เท่านั้นเอง

อดีตแฟนสาวเริ่มอารมณ์เสีย แต่ยังคงพยายามเค้นน้ำตาแสร้งทำตัวน่าสงสาร ด้วยสิ่งที่เธอต้องการนั้นคืออีกเรื่องมากกว่า

“ไพลินไม่ขออะไรจากน้องมาก ขอแค่ให้พลอยยอมหย่ากับพี่ภัทร”