ภรรยาเก่าไม่หวนคืน

พลอยพิชานั่งมองภาพสะท้อนจากหน้ากระจก หญิงสาวใบหน้ารูปหัวใจ..ดวงตากลมโตหวานซึ้ง ปากเล็ก..จมูกหน่อย..ให้ความรู้สึกน่ารักปนน่าเอ็นดู มากกว่าจะดูสวยสง่าแบบที่ ‘เขา’ ชอบ

ชุดเจ้าสาวสีขาวที่สวมใส่ติดจะยาวไปสักนิด เนื่องจากเจ้าสาวคนเก่ารูปร่างระหงราวกับนางแบบ กลับกันตัวน้องสาวอย่างเธอกลับดูตัวเล็กบอบบางมากกว่า..

เธอย้อนถามคนในกระจกอีกครั้ง..

วันนี้เธอทำถูกแล้วใช่ไหม?

ใบหน้าเล็กก้มมองหลังฝ่ามือที่แหวนเพชรเม็ดงามกำลังส่องประกายแวววาวสะท้อนแสงไฟดูสวยจับตา

เธอจำได้ว่าพี่ไพลินเคยมาอวดกับแม่ว่ามันคือแหวนเก่าแก่ตกทอดกันมาหลายรุ่น

ความรู้สึกตอนนั้นเธอยินดีกับพี่ทั้งสองมากๆ แม้ลึกๆ จะรู้สึกถึงความเศร้าจางๆ ก็ตาม เพราะคนที่ตนแอบรักตั้งแต่เล็กจะกลายเป็น ‘พี่เขย’

พี่ภัทร

‘พี่ภัทรคะ พลอยชอบพี่ค่ะ’ เด็กหญิงตัวป้อมวัยห้าขวบยื่นลูกอมที่แอบซื้อให้พี่ชายข้างบ้านที่อยู่วัยประถม

ดวงตากลมโตใสซื่อเต็มไปด้วยความชื่นชอบราวกับเห็นฮีโร่ในชีวิตจริง

เพชรการุณผู้เป็นพี่ชายแท้ๆ ถึงกับหลุดหัวเราะ พลางกระเซ้าคนเป็นเพื่อนที่กำลังนั่งหน้านิ่วเจือความไม่พอใจปนหงุดหงิด

‘นายก็รับไปสิ น้องฉันอุตส่าห์เก็บเงินซื้อให้เลยนะ’

‘เราโตแล้วเราไม่กินลูกอมหรอก’

เด็กชายรูปร่างสูงผอมปฏิเสธทันที

ครั้งนั้นไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาปฏิเสธ..แต่เป็น 'ทุกครั้ง' เพราะอะไรที่เธอมอบให้ หรือแม้แต่ ‘ความรัก’ เขาก็ไม่เคย ‘ชอบ’ มันเลยสักอย่างเดียว

ดังนั้นวันที่พี่สาวบอกว่าจะแต่งงานกับคุณาภัทร แม้ลึกๆ ในใจจะวูบโหวง ทว่าเธอก็เตรียมใจไว้แล้วว่าวันหนึ่งเขาต้องแต่งงานกับคนอื่น และเธอจะได้ 'ตัดใจ' ได้สักที

เพียงแต่ 'โชคชะตา' กลับประหลาดนัก เธอไม่คิดว่าตนเองจะกลายมาเป็น 'ภรรยา' ของเขา

เพียงไม่นานชายหนุ่มในชุดเจ้าบ่าวก็ย่างก้าวเข้ามาในห้องหอ

ดวงตาดำคมกริบสีเดียวกับเส้นผมที่ถูกจัดแต่งจนดูหล่อเหลากว่าปกติ และกำลังจ้องมองใบหน้าหญิงสาวผ่านกระจกด้วยสีหน้าเย็นชา ซึ่งก็เป็นเธอเองที่เลือกจะหลบสายตาก่อน

คุณาภัทรโยนเสื้อสูทตัวนอกลงบนโซฟาด้วยแรงอารมณ์ ก่อนจะสาวเท้ามาหาเจ้าสาว ‘ตัวปลอม’ ที่เขาไม่ต้องการ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนชิดแก้มเนียนใส..ใจคนตัวเล็กเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ พอๆ กับพวงแก้มที่ร้อนผ่าวจนรู้สึกได้

“พลอย”

“คะ? พี่ภัทร” เสียงหวานตอบรับเสียงสั่น เธอไม่รู้เลยว่าคืนนี้ต้องทำ ‘หน้าที่’ บนเตียงแทนพี่สาวด้วยไหม?

ทว่าคำพูดที่ตามมาของเขา..ก็คล้ายกับน้ำเย็นสาดรดหัว

“เธอต้องไม่ลืมที่พี่บอกก่อนแต่ง”

“...”

“พี่รักไพลิน”

“…”

“พี่ไม่เคยรักพลอย” เขาย้ำ

“ค่ะ”

“การแต่งงานของเราไม่ได้เกิดจากความรัก”

“…”

“ถ้าไพลินกลับมา..เธอต้องหย่า”

“ค่ะ พลอยรู้” หญิงสาวยังคงรับเสียงหวาน

ยังโชคดีที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง แม้ตอนนี้ด้านในจะซีดเผือด..เขาก็คงไม่รู้

ปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือขาวสะอาดเพียรพยายามเรียกสติ พลางฉีกยิ้มให้ดูละมุนที่สุด

ท่องไว้เขาไม่เคยรักเธอเลย..

พลอยพิชาเงยหน้ามองเขา ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“พี่ภัทรมั่นใจได้เลยค่ะ...พลอยไม่มีทางลืมว่า..ทำไมเราถึงต้องแต่งงานกัน”

หลังงานแต่งจบลงเจ้าสาวหมาดๆ ก็ย้ายมาอยู่บ้านทวีศักดิ์กุล แทนที่จะเป็น ‘เรือนหอ’ ที่คุณาภัทรสร้างขึ้นมาใหม่ ทว่าพลอยพิชาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตัวตึกใหญ่ที่อยู่ตอนนี้อยู่ติดกับบ้านเดิม และเธอก็วิ่งเล่นไปมาที่นี่ตั้งแต่เด็ก

ส่วนเรือนหอเขาจะถนอมไว้ให้พี่ไพลินก็เรื่องของเขา

ทว่าสิ่งที่หญิงสาวพึ่งมารู้หลังงานแต่งก็คือกลุ่มบริษัททวีศักดิ์กุล ตอนนี้กำลังมีปัญหาเรื่องการเงินอย่างหนัก จนอาจถึงขั้นล้มละลายได้

ดังนั้นคุณาภัทรที่พึ่งแต่งงานจึงยุ่งกับเรื่องในบริษัท และช่วงสองปีแรกมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ที่คอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทเป็นหลัก

ซึ่งพลอยพิชาเองก็ไม่รู้ว่าสามีติดงานจริงๆ หรือเขาแค่ ‘จงใจ’ หลบหน้าเธอ