บทที่6

ณ บ้านสิทธินาถ

ภายในบริเวณห้องรับแขกของครอบครัวเวลานี้อยู่กันครบหน้า ทั้งคุณพ่อคุณแม่ พี่เพชรการุญ และลูกสาวคนกลางที่หายไปเกือบสามปี บรรยากาศด้านในเต็มไปด้วยความคะนึงหา แม้แต่พลอยพิชาที่พึ่งเข้ามาก็ถึงกับน้ำตารื้น

“ฮึก..พี่ไพลินหายไปไหนมาคะ?” เสียงหวานสะอื้นถาม ทว่าคนอายุมากกว่ากลับเลือกจะเบะปากใส่ พร้อมหันหน้าหนี

อีกทั้งพ่อกับแม่มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พี่เพชรการุญ..คนที่เอ็นดูเธอที่สุดในบ้านตั้งคำถามขึ้นด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“แกยังกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ..พลอย”

“พี่เพชร...”

“นั่นซิ แกกล้าทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นได้ยังไง” คนเป็นแม่ประสมโรงด่าออกมาเป็นชุด

“ยัยไพลินคือพี่สาวของแกนะพลอย ทำไมแกถึงกล้าจ้างคนไปทำร้ายพี่เขา แกรู้ไหมพี่แกต้องความจำเสื่อมใช้ชีวิตลำบากอยู่ต่างจังหวัดตั้งหลายปี” คำพูดจู่โจมโดยที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้พลอยพิชาถึงกับน้ำตาตก

“แม่..พลอยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ” คุณไข่มุกยังคงไม่สนใจยังคงด่าต่อ

“ผู้หญิงอย่างแกมันหน้าด้าน แย่งผัวพี่!!”

“ทำไมแม่พูดแบบนั้น..เป็นพ่อกับแม่ไม่ใช่เหรอคะ ที่ให้พลอยแต่งงานกับพี่ภัทรแทนพี่ไพลิน” ลูกสาวคนสุดท้องของบ้านแย้ง และอีกเช่นเคยบุพการีทั้งสองไม่รับฟังคำแก้ตัว

พลอยพิชาจึงหันไปขอความเห็นใจจากพี่ชายให้ช่วยคุย ทว่าเวลานี้ใบหน้าหล่อเหลาของพี่มึนตึงจนเธอสัมผัสได้

แม้แต่พี่เพชรก็ไม่เชื่อเธอ..

ดวงตากลมโตหันไปสบกับพี่สาวที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตร..น้ำคำเย้ยหยันจากปากได้รูปไม่ต่างจากน้ำเย็นสาดลง

“พลอย..เธอคงไม่คิดนะ..ว่าพี่ภัทรจะรักเธอแล้วเธอจะกลายเป็นภรรยาพี่เขาจริงๆ”

“….”

“โอ๊ย เธอคิดแบบนั้นจริงๆ ดิ” ริมฝีปากสีสวยบิดยิ้มน่าเกลียด ดวงหน้ารูปไข่ประกอบด้วยเครื่องหน้าอันประณีต

แม้แต่เธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังมองพี่สาวด้วยความชื่นชม

ไพลิน สิทธินาถ

เธอสวยมาก...สวยจนใจเจ็บ

แต่สวยแล้วไงล่ะ? และถึงแม้พ่อกับแม่จะลำเอียงรักพี่มากกว่า ถึงแม้จะโดนเปรียบเทียบตั้งแต่เรื่องหน้าตา..รูปร่างส่วนสูง..ผลการเรียนมาตั้งแต่เล็ก

ทว่าเธอไม่คิดจะอิจฉาพี่สาวเพราะเธอเชื่อมนุษย์ทุกคนเกิดมามี 'คุณค่า' เท่ากัน

และถึงแม้เธอจะแอบรักพี่ภัทรมาหลายปี..แอบรักมานานกว่าที่คนทั้งคู่จะคบกัน แต่เธอเองก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ ‘แย่ง’ ของใคร

ถ้าพ่อกับแม่ไม่ขอร้องอ้อนวอนร้องไห้ทั้งน้ำตาเพื่อให้เธอแต่งงานแทน..เธอก็คงไม่มีวันแต่ง

แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงแสร้งทำเหมือนว่าเธอเป็นคนวางแผนทุกอย่างขึ้นมาล่ะ?

“พลอยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะพี่ไพลิน..พลอยไม่ได้ทำ” เสียงหวานพยายามอธิบายให้ทุกคนฟัง แต่สายตาที่ได้รับพาให้หัวใจคนตัวเล็กบีบแน่น

“พี่เพชร คุณพ่อ คุณแม่ พี่ไพลินคะ ได้โปรดเชื่อพลอยนะคะ พลอยไม่รู้เรื่องจริงๆ พลอยไม่ได้วางแผนเรื่องบ้าๆ นี่”

“พอเถอะพลอย..ไม่ใช่พี่ไม่เชื่อพลอยนะ แต่คนที่พลอยว่าจ้างเขาสารภาพหมดแล้ว”

เธอไปว่าจ้างใครเมื่อไรกัน?

สีหน้าอันมึนงงของคนตัวเล็กเกือบทำให้พี่ชายคนโตใจอ่อน ถ้าไม่มีหลักฐานเชิงประจักษ์เขาเองก็คงไม่เชื่อ

ภายในห้องรับแขกเล็กๆ แห่งนั้นกลับมาอยู่เงียบและกดดันอีกครั้ง ทว่าก่อนที่พลอยพิชาจะทันแก้ตัว ร่างสูงใหญ่ในเสื้อยืดสีเข้ม..กางเกงยีนพอดีตัวก็เดินลงจากบันไดเข้ามาเสียก่อน

คนหน้าหวานหันไปสบตาคมกริบที่กำลังหรี่มองเธออย่างหยามหยัน

เมื่อคืนเขาไม่ยอมนอนที่บ้าน เพราะดิ้นรนมาอยู่กับแฟนเก่า ในขณะที่เธอนอนร้องไห้อยู่ที่ห้องทั้งคืน..

ความรู้สึกเหมือนศักดิ์ศรีถูกทำลาย..ความรู้สึกดีๆ พังยับ

“พลอย..เธอแน่ใจนะว่าไม่รู้เรื่อง?”

“พี่ภัทร..”

“เธอคงอยากได้หลักฐาน งั้นก็ดูซะ” เสียงทุ้มเย็นชาอันคุ้นหูพูดขึ้นพลางเปิดคลิปสารภาพของไอ้โจรเมื่อสามปีก่อนให้ภรรยาตัวแทนดู