บทที่5

นั่นซินะ พี่สาวของเธอ...กลับมาแล้ว..สัญญาต้องเป็นสัญญา

“ฉันอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่อีกหนึ่งอาทิตย์ ระหว่างนั้นฉันจะให้ทนายร่างเงื่อนไขการหย่า”

“....”

“แล้วถึงคุณลุงคุณป้าจะขอร้องไม่ให้ฉันเอาผิดเธอทางกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะไม่ได้ทำผิด!”

“พี่..ภัทร..เชื่อจริงๆ เหรอคะ ว่าพลอยเป็นคนทำ”

เรารู้จักกันมา..ไม่ใช่วันสองวัน แต่เรารู้จักกันมายี่สิบกว่าปี..

เขาเชื่อจริงๆ เหรอว่าเธอกล้าทำเรื่องต่ำช้าขนาดนั้น และคำตอบที่เธอถามสะท้อนกลับมาจากดวงตา

ใช่..เขาเชื่อ

คุณาภัทรทั้งรักทั้งแค้นผู้หญิงตรงหน้า เขาดูคนผิดไป..

เขารู้พลอยพิชารักเขามาก สมัยเด็กๆ ก็คอยแต่เดินตามหลังต้อยๆ แม้หลายๆ ครั้งเขาจะแสร้งทำตัวไม่สนใจ..แต่ยัยเด็กดื้อก็ไม่คิดจะยอมแพ้

จวบจนเขากับพี่สาวของเธอตกลงคบกัน..คนตัวเล็กถึงค่อยๆ ปลีกตัวออกห่าง..จากที่เข้านอกออกในเอาขนมอร่อยๆ ที่ทำเองมาฝากที่บ้านบ่อยๆ เจ้าหล่อนถึงกับหายไปเลย กลับกลายเป็นเขาที่คอยแวะเวียนไปที่บ้านเธอแทน

ไม่ได้กะไปเจอหน้าเธอหรอกนะ แค่ตั้งใจไปเจอแฟน!

ความคิดวูบหนึ่งที่ไม่ควรเกิดปะปนกับความรู้สึกสับสนไม่เข้าใจในตัวเอง ก่อนจะรีบปัดความคิดนั้นทิ้งซะ..

เขาไม่ได้รักพลอยพิชา..คนที่เขารักคือไพลิน

คุณาภัทรพยายามตอกย้ำตนเอง

เขาจะไม่มีวันรัก ‘ผู้หญิงสารเลว’ คนนี้

ไม่มีวัน!

ทว่าทำไมนะเมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ เริ่มไร้สีเลือด..ภายในใจกลับบิดเป็นเกลียวราวกับจะหลุดออกจากขั้ว

"เธอจะไม่ได้อะไรจากฉัน...แม้แต่บาทเดียว” เขาย้ำเสียงเข้มเต็มไปด้วยอารมณ์ ก่อนจะทิ้งบรรยากาศแย่ๆ ให้คนตัวเล็กเผชิญ

ในอดีตเธอไม่เคยได้อะไรจากเขา..วันนี้ก็ยังไม่ได้..โดยเฉพาะ ‘หัวใจ’ ของเขา

คืนวันนั้นหญิงสาวทำได้เพียงขดตัวลงนอนบนเตียงพลางลืมตาตื่นแทบทั้งคืน ภาพที่สามีลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกจากห้องยังคงติดตา

เธอไม่รู้ว่าเขาไปไหน..เธอไม่กล้าแม้แต่จะห้ามไม่ให้เขาไป เพราะรู้ตัวว่า ‘ไม่มีสิทธิ์’

แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นไม่หวาน..ก็คงเป็นแบบนี้ซินะ?

เขาไม่เคยรัก..ในอดีตไม่รัก...วันนี้ก็ยังไม่รัก

ความพยายามตลอดระยะเวลาหลายปี ทั้งในฐานะ ‘น้องสาวข้างบ้าน’ หรือแม้แต่ในฐานะการเป็น ‘ภรรยาที่ดี’ ไม่ได้ทำให้เขาหวั่นไหวได้เลย หรือเธอควรจะยอมแพ้และหย่าดี?

เมื่อท้องฟ้ากลับมาสว่างพลอยพิชาพยายามฝืนประคองตนเองลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตพร่าเลือน..ปวดแสบปวดร้อนไปตามกระบอกตา วิงเวียนศีรษะจนแทบอยากอาเจียน ซึ่งเป็นอาการที่เกิดขึ้นบ่อยในระยะหลังๆ

ร่างบอบบางในชุดนอนฝืนโซซัดโซเซไปจนถึงอ่างล้างมือ..เศษอาหารที่มีเพียงน้อยนิดจะถูกขับออกมาพร้อมน้ำลายเหนียวๆ มือเล็กวักน้ำเย็นใส่หน้าเพื่อเรียกสติ

พี่ไพลินกลับมาแล้ว..

อีกทั้งยังกลับมาพร้อมข้อกล่าวหาว่าเธอเป็นคนจ้างลักพาตัว แถมพ่อกับแม่ยังยืนยันกับพี่ภัทรอีกว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง?

โกหก..ในสมการนี้ต้องมีอะไรที่ผิดไป

เพราะเธอไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยเลย..เป็นพวกท่านเสียอีกที่ขอร้องอ้อนวอนให้เธอต้องแต่งงานแทน..

ดวงตากลมโตบวมแดงหลุบมองลิ้นชักด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อย

เธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกเขา..แต่เขาดันหาเรื่องทะเลาะเสียก่อน

มือเล็กเปิดลิ้นชัก..พลางหยิบเอาที่ตรวจครรภ์ที่ตอนนี้กำลังโชว์ขีดแดงสองขีด

เธอท้อง..เรากำลังจะมี 'ลูก' ทว่าเขากับไม่อยู่รับฟัง..ความรู้สึกเศร้าหดหู่เข้าโจมตีอีกครั้ง

แน่ละ ครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน..อาจเป็นความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจของเราสองคน แต่หลังจากนั้นเป็นเขาเองไม่ใช่เหรอที่เรียกร้องตักตวงความหวานเอาจากเธอ

พลอยพิชากำที่ตรวจครรภ์ในมือแน่น..จนเจ็บ ดวงตากลมโตที่สะท้อนภาพในกระจกเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

เธอจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง และจะเป็นโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียว

แล้วถ้าเขา 'ไม่ต้องการ' เธอก็จะไม่ให้ 'โอกาส' ในการเป็นพ่อของลูกกับเขาเช่นกัน!