บทที่4

“ฮึก..ทำไมคะ? พลอยทำอะไรผิด?” เธอยังคงตั้งคำถาม น้ำตาเริ่มคลอหน่วยตา..มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

ถ้าจะด่าเธอ..ก็ควรให้เหตุผลสักหน่อยไหม? เธอมั่นใจว่าตลอดชีวิตนี้ไม่เคยปิดซ่อนความลับอะไรทั้งนั้น

“อ้อ..พลอยรู้แล้ว..พลอยลืมพูดยินดีกับพี่ทั้งสองใช่ไหมคะ?” ริมฝีปากเล็กที่เขาเคยจูบดูดดื่มเริ่มพูดประชดชัน ดวงตากลมโตวาววับด้วยน้ำตาแต่ยังคงส่องประกายคล้ายกับดาว

“ฮึก..พลอยดีใจด้วยนะคะ ที่คนรักของพี่ภัทรกลับมาแล้ว แต่พี่ภัทรไม่เห็นต้องทำรุนแรงกับพลอยเลยนี่!!”

“เธอคิดว่ามันเรื่องแค่นั้นเหรอพลอย? คนอะไรทำผิดไม่ยอมรับผิด”

“แล้วพลอยทำอะไรผิดละคะพี่ภัทร? พี่ภัทรด่าพลอยปาวๆ ทั้งที่พลอยยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำผิดเรื่องอะไร!?”

“เหอะ ในอดีตฉันอาจจะเคยเชื่อนะ ว่าถ้าเป็นแค่ผู้หญิงใสซื่อ..เคยขนาด..เผลอหลับนอนกับเธอ” ปลายเสียงคนตัวโตเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คนฟังสัมผัสได้ถึงความขยะแขยง..ประโยคที่ตั้งใจพูดให้เจ็บ..กรีดลึกลงกลางใจ และมันได้ผล เพราะคนฟัง..โคตรเจ็บ

ปลายเล็บใสจิกลงบนฝ่ามือ เพื่อเรียกสติ

“เธอมันก็แค่..ผู้หญิงสารเลว..ที่ชอบวางแผนเลวๆ”

“เหรอ? พลอยวางแผนอะไร ทำไมพลอยยังไม่รู้ตัวเองเลยล่ะ” เธอเถียง

“แล้วถ้าฉันบอกว่า..ไพลินเล่าความจริงให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ”

“ความจริง? ความจริงอะไรคะ?”

“ความจริงที่ว่าเมื่อสามปีก่อน..วันที่เจ้าสาวหายตัวไป!” คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ดวงตาคมมองไปยังภรรยาตัวน้อยเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“พี่ภัทร..หมายความว่ายังไงคะ?”

“จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ยอมสารภาพอีก เธอนี่มัน!!”

ทำไมผู้หญิงใจร้ายตรงหน้ายังแกล้งทำเหมือนคนไม่รู้เรื่องว่ะ!!

“ฮึก..พี่ภัทร..พลอยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ พี่ภัทรกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่คะ”

“พลอยเธอเลิกเสแสร้งได้แล้ว!!” สามีตะคอกกลับอย่างเหลืออด ในขณะที่หญิงสาวที่กำลังฝืนประคองตัวนั่งอยู่บนเตียงส่งสายตาตัดพ้อต่อว่ามาให้

“เธอจะไม่ยอมสารภาพออกจากปากจริงๆ ใช่ป่ะ?”

“….”

“ได้..งั้นฉันจะทวงความทรงจำให้เธอฟัง”

“ในวันแต่งงานเธอจ้างวานคนให้ไปลักพาตัวไพลิน” คนตัวโตเอ่ยด้วยน้ำเสียงขมขื่น..ผิดหวังที่สุดคือคนที่นอนด้วยทุกคืนกลับกลายเป็นผู้หญิงสารเลวที่ทำทุกอย่างเพื่อแย่งชิงสิ่งที่ตนต้องการ

ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้..คล้ายกับว่าเขาเหมือนไม่เคยรู้จักตัวเธอจริงๆ

พลอยพิชาทำได้เพียงแต่เบิกตากว้างมองเขา

ลักพาตัว

“เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? ไพลินเป็นพี่เธอนะ”

“....”

“ฉันรู้ว่าเธอรักฉันมาตลอด แต่ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”

“พลอย..พลอยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ พี่ภัทร.. พี่ภัทรเชื่อพลอยเถอะนะคะ” มือเล็กเอื้อมไปจับปลายเสื้อชุดนอนเขาอย่างเว้าวอน

“หึ ผู้ร้ายปากแข็ง พ่อกับแม่เธอเป็นคนสารภาพเองว่าเธอเป็นคนจ้างวานให้คนไปลักพาตัวไพลิน”

“คุณพ่อ..คุณแม่..บอกแบบนั้นเหรอคะ?” หญิงสาวถามกลับด้วยใจวูบโหวง ความหนักแน่นในดวงตาของเขาคล้ายกับเครื่องยืนยันว่าคือเรื่องจริง

“ตะ..แต่พลอย..พลอยไม่รู้เรื่อง..ฮึก..จริงๆ นะคะ พี่ภัทร”

“คำแก้ตัวของเธอมันไม่ประโยชน์แล้วพลอย เราหย่ากันเถอะ”

คำของหย่าที่สุดแสนจะเย็นชาของเขา พาให้มือน้อยที่จับชายเสื้ออ่อนแรงลง อวัยวะฝั่งซ้ายปวดหนึบ..

ทำไมเขาไม่เชื่อเธอ?

เขาทำเหมือนว่าความสัมพันธ์ทางกายตลอดระยะเวลาหนึ่งปี...ความรู้สึกดีๆ ที่เหมือนเราจะปรับเข้าหากันได้คล้ายกับคู่สามีภรรยาทั่วไป..

มันไม่เคยมีอยู่จริง

“ถ้าพลอยไม่หย่า” เพียงเสี้ยวเดียวที่อยากให้ทั้งเขาและพี่สาวเจ็บเหมือนกับที่เธอรู้สึก

ทำไมเธอต้องเป็นฝ่ายถอยด้วยล่ะ!!

“เธอคิดจะผิดคำพูด?”

“พลอย...”

“เธอยังจำคำสัญญาในวันแต่งงานได้ไหม?” ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอย้อนนึกถึงภาพในวันแต่งงาน

'พี่ไม่เคยรักพลอย'

'ถ้าไพลินกลับมา..เธอต้องหย่า'