บทที่3

เขาค่อยๆ ซับมันจนแห้งอย่างบรรจงตามความเคยชินที่ทำให้มาตั้งแต่หญิงสาวตัวเล็กตัวน้อย

‘พี่ภัทรเช็ดผมให้น้องพลอยหน่อยได้ไหมคะ’ หลังเล่นน้ำในสระเสร็จ..เสียงน้องน้อยในวัยเยาว์จะมาพร้อมผ้าขนหนูผืนกระจ้อยแทบทุกครั้ง

“พี่ภัทร ไดร์ผมให้พลอยหน่อยได้ไหมคะ” ภรรยายังคงออดอ้อนด้วยท่าทางที่ทำให้เขาใจอ่อน และถ้าเป็นทุกครั้งคุณาภัทรคงรับคำทำให้แม้จะรำคาญอยู่บ้างก็ตาม

เพียงแต่วันนี้..สิ่งที่รับรู้พาให้ความรู้สึกอ่อนโยนที่มีมากลับเลือนหายไปกับอากาศ

คำพูดของเจ้าสาวตัวจริงคล้ายยังดังก้องในหู

‘ฮึก...พี่ภัทร..ฮือ พี่ภัทรจริงๆ ด้วย’

ร่างนุ่มนิ่มโถมเข้ากอดแนบชิด..ราวกับเตือนเขาว่า ‘เธอกลับมาแล้ว’

ไพลิน...เธอกลับมาแล้วจริงๆ แถมยังกลับมาพร้อมกับความลับอันเลวร้ายของใครบางคน

ผ้าขนหนูผืนน้อยที่อยู่ในมือถูกโยนลงบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นสับสนในใจ

พลอยพิชาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเก็บ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเจือความไม่เข้าใจ

เขากำลังไม่พอใจเรื่องอะไร?

คำถามกับตนเองตอนหัวค่ำลอยเข้ามาในหัว ดวงตากลมโตจึงหันไปจ้องสามี..ในนั้นเต็มไปด้วยคำถามและยังคงเป็นคุณาภัทรที่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน

“เธอมีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังไหม?” คำถามปลายเปิดที่พาให้พลอยพิชาถึงกับงุงงง

เขาบิดยิ้มหยามเยาะ คิดอยู่แล้วว่าเธอคงไม่ยอมพูดจนกว่าจะจำนนด้วยหลักฐาน

“ฉันรู้ความจริงที่เธอพยายามปิดแล้ว แต่ฉันจะให้โอกาสเธอได้สารภาพ”

“...”

“หึ..เธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอพลอย?”

“พี่ภัทร..หมายถึงเรื่องอะไรคะ?” น้ำเสียงคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

เธอยังไม่รู้เลยว่าความจริงที่เขาหมายถึงความจริงเรื่องอะไร?

ทว่าพอสบสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเย็นชา ในใจก็เริ่มกังวล..มือที่ถือผ้าขนหนูเริ่มสั่น

เขากำลังโกรธ?

เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย

มันเหมือนกับความสัมพันธ์ของ 'เรา' กลับไปเริ่มต้นที่ ‘หนึ่ง’ แทนที่จะสานต่อจาก ‘สิบ’

“พี่ภัทรกำลังโกรธพลอยเหรอคะ? โกรธพลอยเรื่องอะไร” คำถามของคนหน้าซื่อ ส่งผลให้คุณาภัทรอารมณ์ขึ้น

ถ้าเขาไม่รู้ ‘ความจริง’ คงจะเชื่อว่าที่พลอยพิชาคือผู้หญิงแสนดีแบบที่กำลังแสดงมาตลอด

“เหอะ งั้นฉันจะบอกเธอให้..ไพลินกลับมาแล้ว”

“….”

“ไพลินกลับมาแล้ว” เขายังเน้นย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อีกทั้งยังยืนกอดอกค้ำหัวร่างบอบบางที่กำลังเบิกตากลมโตกว้าง

เขาหวังจะเห็นความรู้สึกผิดในนั้น แต่เปล่าเลย..สิ่งที่เห็นมีเพียง 'ความเสียใจ'

เธอไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเลยสักนิด!!

“ทำไม? ตกใจเหรอ? หรือ..” เขาเว้นวรรค ก่อนจะเพิ่มประโยคด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เธอคิดว่า..ไพลินคงไม่มีวันได้กลับมา”

“ทำไมพี่ภัทรถึงคิดแบบนั้นละคะ? พลอยแค่..” ไม่ทันที่พลอยพิชาจะได้แก้ตัว ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายตัวโต ก็เข้ามาบีบรัดที่ต้นแขนด้วยน้ำหนักรุนแรง..จนคนโดนกระทำรู้สึกเจ็บจนนิ่วหน้า

ดวงตาคมกริบเหี้ยมเกรียมที่ส่งมา ยิ่งพาให้คนถูกมองถึงกับวูบโหวง

คุณาภัทรอาจรำคาญเธอ อาจจะหงุดหงิด..หรือปากเสียใส่บ้างในบางครั้ง แต่..เขาไม่เคยมองเธอด้วยความ ‘เกลียด’

“พี่ภัทรคะ พลอยเจ็บ..ปล่อยพลอยก่อนได้ไหมคะ?” เธอพยายามฝืนขอร้อง

“เจ็บเหรอ? ผู้หญิงอสรพิษแบบเธอ..รู้สึกเจ็บเป็นด้วย?”

“พี่ภัทรพูดอะไร พลอยไม่เข้าใจ”

ความเจ็บตรงต้นแขน รวมถึงความรู้สึกขมขื่นแทรกซึมเข้ากลางใจ

เพียงแค่คนรักเขากลับมา..ถึงกับต้องทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ?

“ไม่เข้าใจ..หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ หึ”

“....”

“ทำไมเงียบล่ะ ไม่คิดจะแก้ตัวหน่อยเหรอ?” เขาพูดพร้อมสะบัดตัวภรรยาออกจากตัว จนร่างเล็กเซไปล้มบนลงเตียง

ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง..กูตบไปนานแล้ว