บทที่2

คุณาภัทรไม่ตอบกลับเลือกกระแทกเท้าเดินออกจากห้องอาหาร ทิ้งบรรยากาศอันน่ากระอักกระอ่วนไว้ด้านหลัง

เกิดอะไรขึ้น...เธอทำอะไรผิดอีกนะ?

พลอยพิชาพยายามนึกถึงช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาอย่างตั้งใจ แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

“พลอยอิ่มแล้วเหรอลูก” แม่สามีถามขึ้นเมื่อเห็นลูกสะใภ้รวบช้อนส้อม หมดอารมณ์ทานอาหารตามไปด้วย

“ค่ะ คุณแม่” คนหน้าหวานหันไปตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ พลางลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะขอตัวตามสามีขึ้นห้อง

ฝีเท้าที่ก้าวเดินก้าวข้ามบันไดเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง สัญชาตญาณบ่งบอกว่าวันนี้มีเรื่อง 'ผิดปกติ' เพราะปฏิกิริยาของพี่เขาวันนี้เหมือนกลับไปช่วงแต่งงานแรกๆ

คำพูดคำจาที่เขาใช้ราวกับเราทั้งสองเป็น 'คู่กรณี' มากกว่า 'คู่รัก' ช่างแตกต่างจากช่วงปีที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

พลอยพิชาภาวนาขอให้ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร เพราะว่าวันนี้เธอเองก็มี 'เรื่องสำคัญ' จะบอกเขาเช่นกัน

ภายในห้องเวลานี้ไร้ร่างสูงใหญ่ มีเพียงเตียงนอนที่มีร่องรอยยับยู่เล็กน้อย คนหน้าหวานเข้าไปดึงจนเรียบร้อยพลางยิ้มพอใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ติดกัน

เสียงน้ำไหลแทรกออกมาด้านนอกเป็นเชิงบ่งบอกว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ พลอยพิชาถอนหายใจอย่างโล่งอก

อย่างน้อยถ้าเขาใจเย็นขึ้น..เราอาจไม่ต้องทะเลาะกัน

มือเล็กเลื่อนมาจัดแจงเตรียมชุดนอนสีฟ้า...สีที่เขาชอบให้ด้วยความเคยชิน เพียงไม่นานชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็เดินออกมา..สายตาสองคู่สบกันโดยไม่ตั้งใจ

คนหนึ่งเต็มไปด้วยความรักใคร่เต็มหัวใจ..ส่วนคนหนึ่งคล้ายกับมีก้อนน้ำแข็งบางๆ เคลือบฉาบ

ชั่วขณะหนึ่งเหมือนเวลาหยุดนิ่ง..ใจดวงเดิมของคนตัวเล็กยังคงเต้นไม่หยุด..เต้นแบบที่เคยเต้น

เวลานี้แผ่นอกแกร่งของพี่เขายังคงมีหยาดน้ำเกาะพราว หญิงสาวรีบหลุบตาลงอย่างเขินอาย..ลำคอเริ่มแห้งผาก จึงมองไม่เห็นความไม่พอใจที่เขาส่งมา

พลอยพิชาเสเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตนออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินสวนร่างสูงใหญ่เพื่อจะเข้าห้องไปอาบน้ำบ้าง

กลิ่นสบู่จากตัวเขาและเป็นกลิ่นที่เธอเลือกยังคงส่งกลิ่นหอมเย็นๆ คล้ายกับกลิ่นบนตัวเธอ

พาลให้คิดถึงวันคืนที่แนบชิดกันตลอดหนึ่งปี..ใบหน้านวลขาวถึงกับขึ้นสี

ถ้าเขารู้เรื่องสำคัญที่เธอจะบอกวันนี้..เขาจะดีใจเหมือนที่เธอรู้สึกไหมนะ?

ดวงตากลมโตของคนแอบรัก และยังรักอยู่เหลือบมองเขาหยิบชุดนอนที่เธอเตรียมให้ไปสวมใส่

แค่ได้ดูแลก็ชวนให้รู้สึกดี..ความรักมันก็แปลกแบบนี้ล่ะเนอะ

ริมฝีปากเล็กเผลอยิ้มละมุน ก่อนก้มหน้าก้มตาเข้าไปอาบน้ำชำระกาย

คุณาภัทรเองก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับภรรยาตัวน้อยด้วยเช่นกัน ระหว่างที่นั่งรออยู่ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ

อารมณ์ที่เดิมควรจะเย็นลงเริ่มกลับมาร้อนเมื่อคิดถึงสิ่งเลวๆ ที่พลอยพิชาทำไป

รอจนเกือบครึ่งชั่วโมงคนตัวเล็กในชุดนอนสีขาวสะอาดถึงเดินเข้ามาพลางเช็ดผมที่เปียกชื้นไปด้วย

ใบหน้ารูปหัวใจปากนิดจมูกหน่อยเวลานี้ใสสะอาดน่าเอ็นดูเป็นที่สุด..

หัวใจที่ทำจากเลือดเนื้อเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ทว่าทิฐิมานะยังคงเพียรพยายามบอกตัวเองว่าเขารักเธอในฐานะน้องสาวเพื่อน..หาใช่แบบหนุ่มสาว

เจ้าหล่อนยังคงส่งยิ้มเล็กๆ พร้อมกับยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในมือมาที่เขา อาจเพราะดวงตากลมโตที่มองมาอย่างออดอ้อน เขาจึงเผลอรับมันด้วยความเคยชิน..เพียงชั่วครู่เกือบลืมเรื่องที่ตั้งใจมาคุย

พลอยพิชาหย่อนตัวนั่งตรงปลายเตียงแกว่งขาไปมา หันเพียงแผ่นหลังบอบบางเพื่อให้เขาช่วยเช็ดผมดำสลวย

กลิ่นหอมๆ บนเส้นผมสีดำสนิทพาให้ผู้ชายตัวโตแทบลืมหายใจ ผ้าขนหนูสีหวานผืนน้อยถูกไล้ไปตามเส้นผม