บท1

ส่วนพี่ไพลินหลังงานแต่งก็หายตัวไปที่บ้านยังคงเพียรพยายามสืบข่าวคราวแต่ก็ไร้วี่แวว ครั้นเธอแนะนำให้พ่อกับแม่ร้องเรียนออกสื่อเพื่อให้โซเชียลช่วย ท่านทั้งสองก็ไม่ยอมกลัวพี่ไพลินจะเสียชื่อเสียง

เธอเลยจำยอมเป็น 'ภรรยาตัวแทน' จนกว่าพี่สาวจะกลับมา

จวบจนคืนหนึ่งที่ทั้งเขาและเธอต่างเมามายจนมีความสัมพันธ์เลยเถิดเปลี่ยนจากการแต่งงานในนามกลายเป็นแต่งงานที่แท้จริง ชายหนุ่มจึงกลับมานอนที่บ้านเสียเป็นส่วนใหญ่ และใครจะรู้ว่าภรรยาคนนี้จะมี 'สถานะ' จนเข้าปีที่สาม

ณ บ้านทวีศักดิ์กุล

พลอยพิชาในชุดกระโปรงเรียบร้อยกำลังช่วยแม่สามีจัดแจงของสำหรับทำอาหารมื้อเย็น ซึ่งท่านกำลังยืนยิ้มอย่างพอใจ

“เนี่ย..แม่บอกพลอยเราแล้วไง มื้อนี้แม่ขอลงมือเอง..พลอยไม่ต้องช่วยแม่หรอก หนูจะได้พักบ้าง”

“พลอยแค่ช่วยเตรียมของเฉยๆ ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่” คนหน้าหวานส่งยิ้มประจบ มือเล็กยังคงจัดแจงล้างผักไปด้วย

“อีกอย่างนานๆ ทีพี่ภัทรจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน ถ้าพลอยไม่ช่วยทำอะไรเลยก็รู้สึกแปลกๆ ค่ะ”

“นั่นซินะ ลูกทั้งสองแต่งงานกันตั้งนาน ตาภัทรเองก็เอาแต่คลุกอยู่ที่ออฟฟิศแทบไม่สนใจเมียเลย” ประโยคหลังบ่นอย่างหงุดหงิดกับพฤติกรรมลูกชาย

จริงอยู่สำหรับท่านแล้วไม่ว่าสะใภ้จะเป็นไพลิน หรือพลอยพิชา ในอดีตท่านล้วนไม่ติด

ลูกรักใคร ท่านรักด้วย

แถมช่วงแรกใจท่านยังเอนเอียนไปยังคนพี่มากกว่าคนน้อง เนื่องด้วยรูปลักษณ์ภายนอกไพลินดูสวยสง่า เวลาเข้าสังคมก็คล่องแคล่วทะมัดทะแมง..พูดเก่ง กลับกันกับคนน้องติดจะขี้อายพูดน้อย ทว่าพอได้อยู่ด้วยกันมาถึงสามปี สัมผัสนิสัยใจคอ..ท่านก็อดรักลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้

“พี่ภัทรคงงานยุ่งมั้งค่ะคุณแม่”

เนี่ย..ไม่ให้รักได้ยังไงไหว ขนาดตนเองไม่ได้รับความยุติธรรมก็ไม่เคยตัดพ้อต่อว่าให้พ่อแม่สามีไม่สบายใจ

“เฮ้อ ขอโทษทีนะลูก..แล้วขอบคุณหนูมากๆ” แม่สามีกล่าวเสียงอ่อน

บทสนทนาพูดคุยกันอย่างเข้าขาดังออกไปจนถึงห้องนั่งเล่น พาให้คุณาภัทรที่กำลังเดินสาวเท้าเข้ามาเพื่อจะหาเรื่องภรรยาตัวน้อยต้องนิ่งไป

พลอยพิชาสังเกตจากปลายหางตาเห็นร่างสูงในเสื้อเชิ้ตขาว จึงหันหน้าส่งยิ้มหวานไปให้ด้วยความยินดี

“พี่ภัทร กลับมาแล้วเหรอคะ?”

“ถามโง่ๆ ถ้าฉันยังไม่กลับ...เธอจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้เหรอ?” ผู้ชายตัวโตตำหนิเย็นชา พาให้ภรรยาตัวน้อยมีสีหน้าเจื่อนลงทันที

กลับกันหทัยกาญจน์ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจนัก แต่เมื่อลูกสะใภ้ไม่พูดอะไร ท่านจึงสงบปากไม่อยากขัดมากเพราะไม่อยากจุดชนวนให้คนทั้งคู่ทะเลาะกัน ทำได้เพียงส่งสายตาเห็นใจไปให้พลอยพิชา

“เอ่อ พี่ภัทรนั่งรอก่อนนะคะ อีกสักพักกับข้าวจะเสร็จละค่ะ” รอยยิ้มหวานๆ บวกกับน้ำเสียงนุ่มหูที่เคยมีผลให้อารมณ์เย็น เวลานี้ไม่ช่วยให้คุณาภัทรรู้สึกดีแม้แต่นิด

ปากตั้งท่าจะเอ่ยกวนตีน แต่ดันสบกับสายตามารดาที่กำลังมองมาตาเขียว ชายหนุ่มเม้มปากแน่น..เลือกจะไม่พูด ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป

ช่วงเย็นวันนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปความน่าอึดอัด ด้วยลูกชายคนเดียวของบ้านยังคงนั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา จึงมีเพียงหญิงสาวสองวัยนั่งคุยสัพยอกสมานฉันท์ผิดกับแม่สามีกับลูกสะใภ้บ้านอื่น

คุณาภัทรมองภรรยาตัวน้อยด้วยสายตาเขม่น

เสแสร้ง

ทำตัวไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัย..เจ้าหล่อนนะหลอกได้แต่แม่ของเขาเท่านั้นแหละ

ยิ่งคิดถึงสิ่งที่พลอยพิชาทำลงไป ยิ่งพาให้คนตัวโตอารมณ์เสีย

ช้อนส้อมถูกกระแทกลงบนจานด้วยเสียงค่อนข้างดัง เรียกความสนใจของคนร่วมโต๊ะได้ทันทีและก็เป็นพลอยพิชาที่ไถ่ถามขึ้นมาก่อนอย่างใส่ใจ

หรืออาหารไม่ถูกปากเขานะ?

“พี่ภัทรอิ่มแล้วเหรอคะ?”