ตอนที่ 3-2

ชายหนุ่มยอมรับว่าอยากรู้ความจริงจึงทำตัวเหมือนพวกสตอล์กเกอร์ แอบติดตามดูเธอเพื่อหาคำตอบให้คำถามที่ค้างคาใจ และภาพที่เห็นก็บ่งบอกว่า

‘เธอมีคนใหม่จริงๆ’

เขากับเธอก็เป็นแค่ ‘อดีตคนเคยคบกัน’ และ ‘ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้า’ ในเส้นทางที่แต่ละคนเลือกเดินหรือจำต้องเดินด้วยเหตุผลบางอย่างทั้งของตัวเองและผู้อื่น

ทว่าถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมลูกสาวของอดีตผู้หญิงที่เคยคบหากันในช่วงสั้นๆ ถึงได้ออกมามีเบ้าหน้าเหมือนคุณย่าเขาเปี๊ยบแบบนี้

พชรถึงกับอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะมองหน้าขนมชั้นอีกครั้งด้วยดวงตาลุกวาบๆ สลับกับมองหน้าวราลี อะไรบางอย่างทำให้เขาอยากยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องของแม่ลูกคู่นี้

“เอาล่ะ ในฐานะคนเคยรู้จักกัน คุณกับขนมชั้นจะกลับบ้านยังไง ชมพู่ถุงใหญ่มาก เอาใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยานคงไม่พอ ให้ผมไปส่งขนมชั้นเถอะ ส่วนคุณจะขี่จักรยานกลับบ้านเอง ผมก็ไม่ขัด”

แม่ของเด็กหญิงหรรษายังยืนนิ่งไม่ตอบรับ ทว่าพชรรีบอุ้มขนมชั้นเนื้อแน่นที่กอดคอเขายอมให้อุ้มอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่ายังไงแม่ลีก็ไม่กล้าตีลูกโชว์บุคคลที่สามแน่ๆ

“ดีค่ะคุณลุงเจ้าที่ เอ๊ย... พี่ชายสุดหล่อ ถ้าขนมชั้นปั่นจักรยานกลับ มันเหนื่อยค่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเองจะได้ไม่เหนื่อย แต่ถ้าอุ้มแบบนี้ ฉันเหนื่อยมาก ไปขึ้นรถกันดีกว่า อ้อ แต่อย่าเรียกฉันพี่ชายเลย ฉันแก่กว่าแม่เธอสองปีเรียกว่าลุงดีแล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่เธอจะดุเอา”

แม้จะไม่อยากถูกเรียกว่าลุง แต่จะปล่อยให้ขนมชั้นเรียกพี่คงดูไม่เหมาะ พชรมองแม่คนน้ำหนักยังกับกระสอบข้าวสารที่เขาอุ้ม แล้วแม่หนูถือโอกาสเอาลำคอเกยไหล่ราวกับคนสนิทคุ้นเคยกันมาซะอย่างนั้น

“คุณลุงขา คุณพ่อขนมชั้นไม่ว่าหรอก เชื่อสิ” แม่หนูทำหน้าขึงขังว่าพ่อไม่ดุหรอก “ทำไมรู้ไหมคะ”

พชรหันหน้าไปหาวราลีที่ยังยืนมองเขานิ่งๆ ทั้งที่ความจริงแล้ว หญิงสาวที่ไม่ได้ตั้งรับมาก่อนว่าจะมาเจอเขาเอาวันนี้ขยับเนื้อตัวไม่ออก รู้สึกแขนขาชาไปหมด ยิ่งเห็นภาพที่ยัยตัวแสบไปซบอก เอาคางเกยไหล่เคลียคลอทั้งที่ไม่ค่อยยอมให้ผู้ชายคนไหนอุ้มแกง่ายๆ แบบนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านร่าง

พชรเหลือบมามองยัยตัวกลมอารมณ์ดีในอ้อมแขนพลางเอ่ย “พ่อเธอไม่ดุ เพราะเขาคงใจดี ไม่ตีหน้ายักษ์ถือก้านมะยมกวักเรียกลูกเหมือน...” เขาเหลือบมองไปที่วราลีแล้วยิ้มแห้งๆ ส่งให้ แต่อีกฝ่ายไม่ยิ้มตอบ

“เปล่าค่ะ” ขนมชั้นรีบส่ายหน้า

“อ้าว แล้วทำไม”

แม่คนชินกับการมีแม่คนเดียวไม่ได้มีสีหน้าสลด แต่ยิ้มแล้วหัวเราะชอบใจ

“พ่อขนมชั้นจะดุได้ยังไง ก็ขนมชั้นยังไม่เคยมีพ่อเลยค่ะ แม่ลีบอกว่า ตำแหน่งนี้ว่าง ไม่ต้องมีก็ได้ แม่ลีเป็นให้ได้ทั้งพ่อทั้งแม่”

“หยุด! ขนมชั้นพูดมากเกินไปแล้ว แม่ตั้งใจจะทำโทษเราสามที กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ คราวนี้ไม่ต่ำกว่าห้าทีแน่!”

“หือ” พชรเลิกคิ้ว ส่งเสียงเหมือนสงสัยในลำคอ

“ฮึกๆๆ แงๆๆๆ”

ส่วนแม่ตัวแสบที่คิดว่ารอดพ้นไม้เรียวแล้วปล่อยโฮสะอึกสะอื้น ถ้าโดนห้าทีก้นต้องลาย ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ ใส่ชุดว่ายน้ำกระโดดสระยางไม่ได้ไปหลายวันแน่

พชรเห็นน้ำตาของแม่ตัวอวบในอ้อมแขนก็ใจอ่อนยวบ

“ใจร้ายกับลูกเกินไปแล้วลี”

ชายหนุ่มเขม่นตามองหน้าแม่ใจยักษ์เหมือนตำหนิ ทำเอาวราลีสะอึกไปกับทั้งสายตาและคำว่า ‘ลูก’ ที่ออกจากปากเขา ทั้งท่าทีเหมือนกางปีกปกป้องนั่นอีก เล่นเอาชาไปทั้งร่าง

“ไม่ ผมไม่ยอมให้คุณตีขนมชั้นขนาดนั้นแน่ แกไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายจนต้องโดนตีห้าที” ว่าแล้วก็อุ้มแม่ตัวกลมเขย่าเบาๆ เหมือนปลอบเด็กตัวเล็กๆ ให้หยุดร้อง แต่ด้วยน้ำหนักของแม่หนู ร่างอวบกลมแค่สั่นน้อยๆ เท่านั้น ดีหน่อยที่ลดเสียงสะอื้นลงบ้าง

“ผมจะไปส่งแกเอง” แล้วก็จะทำเหมือนที่พูดจริงๆ

แต่ก่อนที่พชรจะหมุนร่างกลับไปที่รถยนต์ มือเย็นเฉียบข้างที่ว่างจากก้านมะยมก็คว้าแขนเขาเอาไว้

“เดี๋ยว ไม่ต้องไปส่งฉันกับลูก พวกเรากลับกันเองได้ค่ะ...”

ชายหนุ่มหันกลับมามองหน้าวราลีแล้วอดประหลาดใจไม่ได้ ลูกสาวของเธอทำไมหน้าตาไม่เหมือนแม่เท่าไร แม่หนูขนมชั้นทำไมกลายพันธุ์จากต้นกำเนิดเลยเถิดมาหน้าคล้ายคุณย่าของเขาไปได้ แล้วยังไม่มีพ่ออีกต่างหาก

‘ชักสงสัยแล้วสิ’

พชรข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อไปเรียนต่อจนจบปริญญาโทด้านเศรษฐศาสตร์กลับมาแล้วดีกรีความฉลาดพุ่งกระฉูด นี่หากไม่มีธุรกิจของครอบครัว บริษัทน้อยใหญ่คงแย่งกันซื้อตัวเขาไปทำงานกันให้วุ่น

“ผมรู้ว่าคุณกับขนมชั้นกลับบ้านเองได้ แต่ผมอยากไปส่งคุณที่บ้านซะแล้วสิ จำได้ว่าที่บ้านคุณมีต้นจำปีกับลูกจัน ผมเก็บชมพู่ให้ตั้งถุงใหญ่สิบกิโลได้ ถ้าผมจะแวะไปขอดอกจำปีกับลูกจันสักหน่อยคุณคงไม่ใจร้ายมั้ง” สายตาพชรที่นิ่งเรียบเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นดุขึ้น

ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด ถ้าใช่ เขาเล่นงานเธอหนักแน่