ตอนที่ 3-1 สงสัย

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ขนมชั้น”

แม่ตัวกลมสีหน้าย่ำแย่สลดไปอีก เอามือป้อมๆ แอบลูบถูก้นอวบๆ ตาก็มองสิ่งที่แม่ถืออยู่ พอเห็นเป็นก้านมะยมก็รู้สึกคันยิบๆ ขึ้นมาทันที เพราะรู้ว่าแม่ลีใจดี แต่เวลาทำผิด แม่ลีก็ตีเจ็บมากเช่นกัน

แม่คนฉลาดแหงนคอมองไปที่เจ้าของต้นชมพู่ร่างสูงอย่างขอตัวช่วย ที่สำคัญ เธอกลัวเขาลืมหยิบถุงชมพู่ออกมาจากรถเพื่อคืนให้ตัวเอง นั่นมันเยอะมากเลยนะ เก็บกันตั้งนานแล้วจะลืมเอากลับบ้านได้ไง

เหมือนพชรจะรับรู้ถึงสายตาเสียดายชมพู่ของแม่หนูขนมสามชั้น ชายหนุ่มจึงคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์แล้วมองตรงไปที่วราลี

“วราลี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตอนนี้ผมจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว เราคงได้เจอกันบ่อยๆ” เขามอบรอยยิ้มเป็นมิตรให้เธอ

คนหน้าสวยหวานทว่าเส้นเสียงนิ่งเรียบสบตาเขาแวบเดียวแล้วตอบห้วนๆ

“ใครถาม” ก่อนจะมองเมินไปยังลูกสาวตัวน้อยที่ทำเป็นยืนก้มหน้า

แม้รู้ว่าวราลีดูจะไม่ได้ยินดีกับการพบหน้าอดีตคนเคยคบหากันอย่างเขา แต่พชรก็ชักจะอยากรู้เรื่องของเธอขึ้นมาแล้ว

“คุณแต่งงานไม่เห็นแจกการ์ดผมเลย”

“ฉันไม่ได้แต่งงาน” วราลีพูดให้สั้นและกระชับที่สุด

เธออยากอุ้มขนมชั้นแล้ววิ่งหนีไปซะตอนนี้ ติดที่ลูกสาวตัวกลมน้ำหนักเกินเกณฑ์จนคุณแม่รูปร่างผอมบางอุ้มไม่ไหว แล้วนั่นอะไร ยัยตัวแสบเอามือป้อมๆ จับมือพชรไว้แน่นราวกับว่าเขาเป็นยันต์กันก้านมะยม วราลีเห็นอาการนั้นของลูกสาวก็เอ็ดเสียงเรียบๆ

“อย่าคิดว่าใครจะช่วยได้ หนีมาไกลถึงนี่ ถ้ารถเฉี่ยวชนไปจะทำยังไง” มือก็กำก้านมะยมแน่น “กลับบ้าน”

น้ำเสียงเด็ดขาด และแววตาดุๆ ของแม่ ทำให้ขนมชั้นไม่กล้าประวิงเวลาอีก

“ค่ะแม่ลี แต่ขนมชั้นขอเอาชมพู่กลับด้วยนะคะ”

“ได้สิ” พชรชิงตอบ แล้วเห็นวราลีมองดุๆ มาทางเขา “ไม่เห็นเป็นอะไรเลยลี ขนมชั้น แกบอกว่าชอบกินชมพู่”

“ขนมชั้นชอบกินทุกอย่างนั่นแหละค่ะ แกพูดไปเรื่อย”

เขาห่างจากวราลีไปหลายปี แล้วยังต้องมาเจอกันในสภาพที่เธอกลายเป็นคุณแม่ไปแล้วทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ เลยพูดไม่ค่อยออก

แต่แม่คนกลัวก้านมะยมหวานแต่ขยันหางานอ้อนก้านมะยมแม่ขยับไปใกล้พชร ส่วนเจ้าของบ้านหลังแพงที่สุดในหมู่บ้านไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงอยากปกป้องหนูน้อยที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกนักหนา เขาก็ไม่ใช่สายรักเด็กเล็ก แต่สองขาขยับมาบังร่างอวบนั้นไว้

“คุณยังใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะลี ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้ อย่าดุขนมชั้นเลย ผมเองที่กวักมือเรียกแกมาเอาชมพู่ ไม่รู้นะว่าเป็นลูกคุณ ถ้ารู้จะเก็บให้ทั้งต้น” พชรยิ้มหล่อกระชากใจสาวส่งให้คุณแม่แสนดุ เขายื่นมือเข้าไปยุ่งแล้วขนมชั้นต้องรอดจากไม้มะยมสามก้านที่กำลังสั่นระริกนั่น

“วันหลังไม่ต้องนะคะ ฉันเกรงใจ”

คำพูดของวราลีทำเอาพชรนิ่งอึ้ง หญิงสาวยังเป็นคนเดิมที่ไม่หลงรูปและทรัพย์ของเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น อยากเห็นจริงๆ ว่าพ่อของขนมสามชั้นหน้าตาเป็นยังไงถึงเอาชนะใจคนใจแข็งเป็นหินอย่างวราลีได้ ขนาดเขาที่เป็นรักแรกของเธอยังเอาชนะใจแข็งๆ นั่นไม่ได้...

“หือ”

พชรนิ่งอึ้งไปเมื่อไล่เรียงระยะเวลาดูคร่าวๆ ถ้าแม่หนูขนมสามชั้นคนนี้เป็นลูกของวราลีจริงๆ เท่ากับว่าช่วงสั้นๆ ที่เขากับเธอเคยคบหากัน

‘วราลีคบซ้อนจริงๆ งั้นหรือ’

‘ร้ายลึกนะนี่’

ซึ่งนั่นดูจะไม่ใช่นิสัยของผู้หญิงเถรตรง สวยใส ไร้แรงดึงดูดในครั้งแรกที่พบหน้ากันอย่างวราลีในความคิดของเขา ตอนนั้นวราลีหว่านเสน่ห์เหมือนผู้หญิงทั่วไปทำกันไม่เป็น เธอซื่อๆ ทื่อๆ ตรงๆ ขัดกับสรีระที่โค้งเว้าได้รูปสุดๆ แต่นั่นก็ทำให้แตกต่างจากคนอื่น และเขาก็ชอบที่หญิงสาวเป็นแบบนี้จึงตัดสินใจแจกขนมจีบเธอเสียเลย

‘หลังจากคืนนั้นที่...’

และเมื่อได้คบหาดูใจกันมาระยะหนึ่งยิ่งรู้สึกดีที่มีเธออยู่ข้างๆ จนพชรคิดว่าจะสานสัมพันธ์กับวราลีไปจนถึงขั้นใช้ชีวิตเป็นครอบครัวร่วมกัน หาก... เธอไม่ขอเลิกราจากเขาไปด้วยเหตุผลที่ว่า

‘เธอ... เจอคนที่ดีกว่าเขา และมีแพลนอนาคตร่วมกัน’

หญิงสาวตัดสินใจแบบนั้น เขาจะทำอย่างไรได้ จำต้องปล่อยมือทั้งๆ ที่ยังอึ้ง งง สับสน ไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่างทั้งของเธอและของตัวเอง

‘ทุกคนมีเหตุผลในทุกๆ การตัดสินใจและการกระทำของตัวเอง ซึ่งบางครั้งมันก็ยากจะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ’

คุณหญิงย่าพูดเอาไว้ในช่วงเวลาที่เขารู้สึกเฟลหน่อยๆ และมีคำถามวนเวียนในหัวที่ยังคิดหาคำตอบไม่ได้ว่า

‘เหตุผลของเธอเป็นแบบนั้นจริงหรือ’

และไม่นาน พชรก็ได้คำตอบ เมื่อบังเอิญไปเห็นวราลีเดินคู่กับผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง เธอส่งยิ้ม พูดคุยกันกะหนุงกะหนิงกับเขา แถมยังมีการจับไม้จับมือกันอีกต่างหาก