ตอนที่ 2-2

เมื่อได้ยินแม่หนูตัวอวบกลมเอ่ยว่าอยู่ซอยแปด ความหลังก็เหมือนจะพังประตูเข้ามาหาเขาอีกครั้ง ทั้งเรื่องของคุณหญิงย่ากับ... ใครอีกคน

พชรตีสีหน้าเรียบขรึม เขาไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา พอกลับมาไทยก็ไปอยู่ที่เชียงใหม่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของมารดานานหลายปีเพราะต้องไปดูแลกิจการให้คุณแม่ จนกระทั่งคุณย่าเสีย เขาซึ่งได้รับบ้านหลังนี้เป็นมรดก คิดว่าจะทำการรีโนเวตเอาไว้ก่อน ส่วนจะทำอย่างไรต่อไปค่อยว่ากัน ทว่าก็ยังไม่มีเวลาจะจัดการกับมันเป็นเรื่องเป็นราวเสียที เพียงแต่จ้างให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดอยู่เรื่อยๆ แล้วปิดทิ้งไว้

คิดถึงตรงนี้ คนชอบกินชมพู่ยิ่งมองดูเด็กน้อยก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจปนขนลุก นอกจากโครงหน้าที่คล้ายกับเขาและคุณหญิงย่าแล้ว ดวงตาของแม่หนูก็ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

ส่วนคนดีใจที่จะได้ชมพู่กลับบ้านเต็มถุงเงยหน้าขึ้นมองชมพู่พวงโต แล้วชี้นิ้วป้อมๆ ให้พชรดู

“พวงนั้นลูกใหญ่จังค่ะ”

ชายหนุ่มหลุดจากห้วงความคิด แหงนมองตามทิศที่แม่หนูชี้ “แต่มันอยู่สูง”

“เสียดายจังค่ะ”

แม่จอมแสบทำหน้าม่อย น้ำเสียงบ่งบอกอย่างที่พูดจริงๆ พชรเห็นแบบนั้นก็ถอนใจยาวออกมา

“ฉันต้องปีนไปเก็บชมพู่ให้หนูสินะ”

เท่านั้น แม่ขนมสามชั้นในสายตาพชรก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานจ๋อยให้เขา

“ขอบคุณค่ะ”

ร่างสูงส่ายหัวยิ้มๆ พลางถกแขนเสื้อพับไปถึงศอก พาตัวเองขึ้นไปบนกำแพงแล้วก้าวเท้าเหยียบกิ่งชมพู่ ปีนขึ้นไปบนต้นเก็บชมพู่ให้แม่หนูที่ชี้จะเอาลูกโน้นลูกนี้ไม่หยุดเลย

“ทำไมฉันต้องมาปีนรั้วบ้าน เสี่ยงตกต้นไม้เก็บชมพู่ของตัวเองให้เธอด้วยนะ” บ่นแต่ก็ตามใจ เก็บชมพู่สีแดงสดให้ทุกลูกที่แม่หนูชี้จะเอา

อีกฟากหนึ่ง วราลีนั่งทำงานด้วยสายตาจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ เธอกำลังทำรายงานสรุปการจัดเก็บค่าส่วนกลางของลูกบ้าน ทว่าพอนึกขึ้นได้ก็รีบหันไปที่แผงคอนโทรลด้านซ้ายของโต๊ะทำงานซึ่งควบคุมกล้องวงจรปิดทุกตัวในหมู่บ้าน

วราลีมองไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมซึ่งจะแสดงผลภาพรอบๆ สวนสาธารณะ แต่ไม่ว่าจะมองไปที่หน้าจอไหนก็ไม่มีลูกสาวตัวอ้วนและจักรยานสีชมพูคู่ใจ

“ขนมชั้นหายไปไหนลูก!”

วราลีหลุดเสียงสูงด้วยความตกใจ เธอทำงานจนเผลอลืมชำเลืองไปที่หน้าจอมาเกือบค่อนชั่วโมงแล้ว

คนเป็นแม่เห็นลูกหายไปรีบผุดลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ทางเข้าออฟฟิศ ผลักประตูออกไปมองและเดินหาจนทั่วบริเวณสวนสาธารณะอันร่มรื่น กวาดตามองไปรอบๆ สวนก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาที่คุ้นเคย พาให้รู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก ใจคอไม่ดี

“ขนมชั้นหายไปไหน แม่บอกให้ขี่จักรยานรอบๆ สวนนี่นา” วราลีรู้สึกโมโหตัวเองที่ปล่อยให้ลูกคลาดสายตาไปได้ “บ้าจริง!”

แล้วรีบวิ่งกลับไปออฟฟิศเพื่อโทรให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในหมู่บ้านที่ขี่รถจักรยานยนต์ลาดตระเวนทุกๆ ชั่วโมงช่วยขับดูตามซอย ตามหาว่าขนมชั้นหายไปเล่นอยู่ที่ไหน

มือบางเย็นเฉียบหลังวางโทรศัพท์แล้วก็รีบล็อกประตูสำนักงาน ก่อนออกตามหาแม่จอมแสบที่เธอเคยคาดโทษแล้วว่าไม่ให้หนีไปเล่นที่ไหนถ้าไม่ได้ขออนุญาตก่อน

คนเป็นแม่รีบสาวเท้าเดินไปยังซอยหก เพราะขนมชั้นมีเพื่อนชื่อหวันยิหวาอยู่ในซอยนั้น แล้วแม่ตัวแสบเคยแอบหนีไปเล่นบ้านเพื่อนโดยไม่บอก แต่พอถูกไม้ก้านมะยมต้นหน้าบ้านฟาดก้นไปสองที พร้อมสอนว่าไปไหนให้ขออนุญาตก่อน ขนมชั้นก็ไม่เคยปั่นจักรยานแอบไปเล่นบ้านใครโดยไม่บอกก่อนอีกเลย

พอจอดจักรยานที่ใช้เป็นยานพาหนะขี่ในหมู่บ้านที่หน้าบ้านซึ่งปลูกต้นทองอุไรออกดอกสีเหลืองบานสะพรั่ง วราลีก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงเด็กหัวร่อต่อกระซิกดังออกมาจากในบ้านเหมือนเล่นกันอยู่หลายคน

คงเพราะว่า ‘พลอยใส’ แม่ของหวันยิหวาที่แก่กว่าวราลีสักสี่ห้าปีทำเบเกอรีส่งที่ร้านกาแฟในละแวกหมู่บ้าน และส่งให้กับร้านกาแฟชื่อดังที่ตั้งร้านในปั๊มน้ำมันเกือบทุกแห่ง อีกทั้งยังใจดีชอบเอาขนมแจกเด็กๆ ทำให้เด็กๆ ในหมู่บ้านชอบมารวมกลุ่มที่บ้านนี้

รวมถึงขนมชั้นที่ชอบขอลูกชุบฝีมือของวราลีที่ทำเป็นรายได้เสริมขายออนไลน์ในไลน์กลุ่มหมู่บ้านเอามาแบ่งให้หวันยิหวา เพราะหวันยิหวาชอบลูกชุบสีสวย รูปทรงประณีตเหมือนผลไม้จริงของวราลี

แต่ใช่ว่าขนมชั้นจะใจดีเสมอไปทุกครั้ง บางครั้งแม่ตัวกลมจอมเจ้าเล่ห์ก็วางแผนการอ่อยเหยื่อโดยเอาขนมลูกชุบมาฝากหวันยิหวา ส่วนตอนกลับขนมชั้นก็มักจะมีบราวนี เมอแรงก์ หรือคุกกี้ต่างๆ ที่แม่ของหวันยิหวาใส่ถุงให้เอากลับไปกิน จนวราลีเห็นแล้วเกรงใจ ขนมชั้นก็จะทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วบอกผู้เป็นแม่ว่า

‘เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ’

และวราลีก็จะดีดหน้าผากโหนกนูนที่ถูกปกคลุมด้วยผมม้าของลูก

“ขนมชั้น ขนมชั้น”

วราลีส่งเสียงหวานๆ เรียกลูกสาวแทนการกดกริ่งหน้าบ้าน เพราะวันก่อนพลอยใสเพิ่งไปที่สำนักงานให้เธอหาช่างมาซ่อมกริ่งหน้าบ้านที่เสียให้ แล้วช่างก็บอกว่าจะมาวันพรุ่งนี้

สักพักก็ได้ยินเสียงเด็กๆ ดังออกมาก่อนตัว เป็นเสียงของหวันยิหวา

“มีลูกชุบไหมคะน้าลี”

หวันยิหวากับแพทริเซียวิ่งตามติดกันมาถึงหน้ารั้วระแนงสีขาว ตามด้วยพลอยใสที่กำลังอบคัปเค้กก็เดินตามเด็กๆ ส่งยิ้มละไมมาให้วราลีที่คุ้นเคยกันดี

วราลีรีบบอกเด็กๆ “วันนี้น้าลีไม่ได้มาขายขนมค่ะ น้าลีมาตามขนมชั้น ไปบอกขนมชั้นให้น้าลีทีว่าน้าลีจะไม่ตีถ้าออกมารายงานตัวเดี๋ยวนี้” แม่คนเจ้าเล่ห์เคยแอบมาบ้านนี้แล้วซุกซ่อนจักรยานไว้หลังบ้านเพื่อไม่ให้แม่ตามเจอ

“น้องลี ขนมชั้นไม่ได้มาที่นี่นะ” พลอยใสที่สวมผ้ากันเปื้อนสะอาดตาเดินมาเกาะรั้ว แล้วรีบเปิดประตูต้อนรับแม่ของเพื่อนลูกสาว “น้องลีเข้ามาก่อน”

พอพลอยใสพูดแบบนี้ หัวใจของวราลีก็ดิ่งวูบ