ตอนที่ 2-1 รู้แล้วว่าเหมือนใคร

“ลูกเดียว!”

สาวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหนึ่งตกใจ หน้าม่อยลงแต่ไม่ตื๊อขอเพิ่ม พชรเห็นอาการของแม่หนูก็ยิ่งนึกอยากหยอกเด็กน้อยขึ้นมา ทั้งที่จริงเขาชอบหยอกเด็กสาวๆ มากกว่า เด็กตัวน้อยแก้มยุ้ยน่าหยิกยืนลอบถอนหายใจ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชมพู่ที่ลุงเจ้าที่ถืออยู่ในมือตาเขม็งอีกครั้ง

“คุณลุงเจ้าที่ขา ชมพู่มีตั้งเยอะ แล้วคุณลุงเจ้าที่จะกินชมพู่คนเดียวหมดเหรอคะ”

พชรหรี่ตามองแม่ตัวน้อยจอมเจ้าเล่ห์

“เมื่อกี้เรียกฉันว่าลุงก็ตั้งใจจะให้ชมพู่หนูลูกหนึ่ง แต่ยังหาว่าฉันเป็นลุงเจ้าที่อีก...” เขากอดอกแล้วแกล้งถอนใจ “เฮ้อ... แบบนี้เอาไปครึ่งลูกก็พอมั้ง” ดวงตาสีเข้มชำเลืองมองแล้วแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหน้าซีดทันที

พชรใช้มือสองข้างกดชมพู่ลูกโตแก่จัดเพื่อแบ่งเป็นสองซีกเท่าๆ กัน เขารู้ดีว่าบ้านของคุณย่าจะไม่ใช้สารเคมีใดๆ กับไม้ผลและไม้ดอกไม้ประดับ จึงกล้ากัดกินชมพู่หวานกรอบต่อหน้าแม่หนูน้อย ทำให้ขนมชั้นมองตาปริบๆ

จากนั้นก็ส่งชมพู่อีกซีกที่ดูหวานฉ่ำไม่แพ้กันให้สาวน้อยตรงหน้า

“หวาน กรอบ” พชรยิ้มมุมปากพลางลอบสังเกตสีหน้าเศร้าไปถนัดตาแล้วกลั้นขำ “รับไปสิ”

ขนมชั้นเหลือบตามองชมพู่ซีกเดียวอย่างชั่งใจ สายตายัยตัวแสบมองส่วนแบ่งราวกับว่าเขาเป็นคนใจร้าย ขี้งกหวงของ ชมพู่ออกจะดกเต็มต้นแต่แบ่งให้เธอแค่ครึ่งลูก

‘ไหนแม่ลีว่า พระเอกซีรีส์ทั้งหล่อ ใจดี สปอร์ตไงล่ะ’

แต่พอเจ้าของชมพู่เอ่ยขึ้นว่า... “เอาซีกนี้ไปชิมดูก่อน ถ้าหนูชอบ ฉันจะเก็บให้เต็มถุงเลย”

เพียงเท่านั้น แม่หนูขนมชั้นจอมแก่นประจำซอยแปดก็เปลี่ยนท่าที ส่งรอยยิ้มหวานปนเสียงหัวเราะแหะๆ ให้ขณะมองหน้าคุณลุงเจ้าที่ที่ตัวเองเพิ่งคิดว่า ‘ขี้งก’ ไปเมื่อตะกี้

“อ้อ ซีกนี้ให้ชิม” แล้วไม่ลืมทำตามที่แม่ลีสอนเสมอว่าเวลาผู้ใหญ่ให้ของต้องไหว้สวยๆ “ขอบคุณค่ะ พี่ชายใจดี”

พชรมองแม่หนูตัวแสบด้วยท่าทางตะลึงงัน แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ “พอบอกจะเก็บชมพู่ให้เต็มถุง ฉันหนุ่มขึ้นมาทันทีเลยนะ เรานี่มันแสบเกินอายุจริงๆ แต่เรียกพี่ก็ดีเหมือนกัน ฉันยังไม่แก่ อืม... แต่จะว่าไปแล้วก็คงน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อแม่หนูนั่นแหละมั้ง อีกอย่าง ฉันไม่ใช่เจ้าที่ แค่เป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ แล้วก็เป็นเจ้าของชมพู่ต้นนี้ด้วย”

“รับทราบค่ะ วันหลัง ขนมชั้นจะไม่ขอชมพู่กับเจ้าที่ จะมาขอกับพี่ชายนะคะ”

พชรมองแม่คนช่างเจรจาแล้วอดคิดในใจไม่ได้ ‘ลูกใครวะ เป็นงานจริงๆ’

แม่หนูน้อยยื่นมืออวบๆ รับชมพู่อีกซีกเท่ากันไปกัดกิน ความฉ่ำน้ำและหวานกรอบทำให้คนตัวเล็กยิ้มไม่หุบแล้วหยุดกินไม่ได้ จนต้องกินไปชมไป

“หวาน กรอบ อร่อยจัง แบบที่ขนมชั้นคิดไว้ตอนขี่จักรยานผ่านมาเลยค่ะ”

พชรมองยัยหนูแก้มอิ่มช่างฉอเลาะตรงหน้า แล้วนึกเอะใจกับชื่อ แม่ของเด็กช่างตั้งชื่อลูกได้เหมาะสมกับรูปร่างจริงๆ เขานึกขำ ถ้าเปลี่ยนชื่อเป็น... ‘ยัยขนมสามชั้น’ คงจะยิ่งเหมาะกว่าเพราะดูเจ้าเนื้อเหลือเกิน โดยเฉพาะเอวตันๆ ยิ่งใส่ชุดกระโปรงสีเขียวระบายสามชั้นแบบนี้ ทำให้เขานึกอยากกินขนมชั้นใบเตยขึ้นมาเลย

เจ้าของร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานคนเอเชียได้แต่มองแล้วส่ายหน้าเบาๆ อมยิ้มเล็กๆ ดูอบอุ่น ใจดีเหมือนยัยหนูชมเป๊ะ

“หนูชอบกินชมพู่เหมือนฉันเลย” ดวงตาคมแหงนไปมองชมพู่ต้นใหญ่สูงเลยรั้ว แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาและผลที่ดกมาก “ชมพู่ต้นนี้ คุณย่าของฉันท่านเป็นคนปลูก”

เมื่อคิดถึงคนปลูกต้นชมพู่ต้นนี้ เขาก็อดคิดถึงความใจดีมีเมตตาของคุณย่าท่านไม่ได้ ซึ่งคุณย่าของเขาหรือคุณหญิงรำไพ ท่านเสียไปหลายปีแล้ว คงจะพอๆ กับอายุของแม่หนูคนนี้

พชรฉุกคิดแล้วจ้องเด็กหญิงที่กำลังกัดกินชมพู่จนใกล้จะหมด เขานึกออกแล้ว แม่หนูตัวกลมคนที่พกถุงตั้งใจมาเก็บชมพู่ของเขามีเค้าโครงหน้าเหมือนคุณย่ารำไพนี่เอง ท่านมีรูปขาวดำตอนเป็นเด็ก คุณย่าเคยหยิบให้เขาดูแล้วพูดเสมอว่า

‘เขากับท่านมีเค้าหน้าคล้ายกัน ต่างแค่เป็นหญิงกับชาย’

แต่กับยัยเด็กแก้มอิ่มนี่หน้าตาคล้ายคุณย่ารำไพมากยิ่งกว่าเขาเสียอีก ชายหนุ่มที่กำลังคว้าชมพู่แก่จัดพวงโตใส่ลงในถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ขนมชั้นพกมาก็ชะงัก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ ในขณะที่แม่หนูน้อยเอาแต่ก้มหน้าก้มตากัดกินชมพู่ผลไม้โปรดจนคำสุดท้าย

‘เหมือนคุณย่าไม่มีผิด’

‘ชอบกินชมพู่เหมือนกันอีก’

มองเด็กนั่นแล้วก็สลับมองต้นชมพู่ทำให้พชรอดคิดไม่ได้

‘หรือว่า... คุณย่าจะหวงชมพู่ต้นนี้มากจนกลับมาเกิดใหม่ใกล้ๆ ต้นชมพู่ของท่าน’

เขาสังเกตจากจักรยานคันน้อยสีหวานที่เธอขี่มา คิดว่าคงเป็นเด็กในหมู่บ้านนี้ เจ้าของดวงตาสีดำเข้มย่อตัวลงพูดกับแม่หนูน้อย

“ถ้าชอบก็มาเอาไปกินบ่อยๆ ฉันไม่หวง”

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วส่งยิ้มหวานสดใส “ขอบคุณค่ะ แต่ขนมชั้นเกรงใจจังค่ะ”

พชรนึกขำแม่หนูน้อยคนขี้เกรงใจ นี่ถ้าไม่เกรงใจสงสัยคงจะพกถุงพริกเกลือมาด้วย เขาเลยหยอกเล่น

“ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก มันดกมาก ฉันกินไม่ทัน ยังไงคงต้องให้แม่บ้านเก็บแจกเพื่อนบ้านแถวๆ นี้อยู่ดี”

เพื่อนบ้านตัวน้อยรีบยกมือ “ขนมชั้นบ้านอยู่แถวนี้ ก็เป็นเพื่อนบ้านด้วยน่ะสิคะ”

“แล้วบ้านหนูอยู่ซอยไหน”

“ซอยแปดค่ะ”