บทที่ 5

ความรู้สึกเกลียดชังที่ภวัตรมีต่อภู่แก้วไม่เคยลดน้อยลง แม้บิดากับมารดาจะบอกเสมอว่ารักเขากับน้องสาวคนนี้เท่าๆ กัน แต่พฤติกรรมหลายสิ่งหลายอย่างก็ทำให้ภวัตรรู้ว่านั่นคือคำพูดที่โกหก เช่นเรื่องที่ภู่แก้วได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่เขากลับไม่ได้ไป ของกิน ของใช้ ของเล่น ล้วนก็เหมือนจะด้อยกว่าเสมอ สิ่งเหล่านั้นปลูกฝังอยู่ในความคิดของภวัตรตั้งแต่เล็กจนโต จนชายหนุ่มคิดจะเอาทุกอย่างที่ควรเป็นของเขาคืนมาจากภู่แก้ว ถ้าไม่มีเธอ ทุกอย่างก็ต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

“รู้ไหม ว่าแกทำอะไรผิดไป” ภวัตรเอ่ยถามกับภู่แก้ว พร้อมกับขับรถมุ่งหน้าไปยังคาสิโนที่จังหวัดระยองทันที “สิ่งที่ผิด คือแกไม่ควรเกิดมาตั้งแต่ต้น” สีหน้าของภวัตรตอนนี้แสดงออกว่าเกลียดชังภู่แก้วอย่างถึงที่สุด ความเก็บกด เจ็บปวดหลายสิบปีที่ได้รับ วันนี้ถึงเวลาได้สะสางเสียที

ภวัตรเดินทางไปคาสิโนด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าครั้งนี้เขาต้องชนะปกเกล้าอย่างแน่นอน ไม่ได้สนใจสิ่งที่นำมาเดิมพันอย่าง ภู่แก้วแม้แต่น้อย ดีไม่ดีปกเกล้าอาจพออกพอใจของชิ้นนี้ จนคืนทุกอย่างกลับมาให้เขาก็เป็นได้ หรือถ้าเขาไม่ชอบ ชีวิตของภู่แก้วก็จบลงเช่นกัน เพราะเขาคงไม่พาเธอกลับ อาจขายต่อให้ซ่องที่นั่นไปจะได้จบปัญหา

เมื่อขับรถมาถึงคาสิโน ภวัตรก็เปิดห้องพักพร้อมกับอุ้มภู่แก้วที่ยังไม่ได้สติมาวางบนเตียง จากนั้นก็ลงไปติดต่อขอพบปกเกล้า ถึงชายหนุ่มจะมีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่รับรองถ้าได้เห็นภู่แก้วแล้วล่ะก็ รับรองปฏิเสธไม่ลงแน่นอน

“นายครับ คุณภวัตรมาขอพบครับ” สุพลรายงาน

“อย่างนั้นเหรอ”

“นายจะลงไปเจอไหม หรือให้ผมไล่กลับไป” เหตุผลที่สุพลจะไล่ภวัตรกลับนั้นมีอยู่แล้ว

“ฉันจะลงไปคุยเอง อยากรู้เหมือนกัน ว่าคราวนี้ภวัตรจะเอาอะไรมาเดิมพัน” สิ่งเดียวที่ปกเกล้าคิดออกตอนนี้ว่าภวัตรจะนำมาเดิมพัน คือหุ้นของโรงแรม ปกเกล้าเดินไปยังห้องรับรองระดับวีไอพี พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าภวัตรนั่งรออย่างอารมณ์ดี

“สวัสดีครับคุณปกเกล้า” น้ำเสียงที่เอ่ยทักทาย ช่างแตกต่างจากครั้งก่อนนัก ภวัตรมาพร้อมความหวังที่ปกเกล้าจะดับแสงนั้นด้วยตัวเอง

“สวัสดีครับคุณภวัตร สรุปวันนี้นำอะไรมาเดิมพันครับ”

“ของดี ที่คุณปกเกล้าต้องตาลุกวาวแน่นอน”

“คุณภวัตรพูดมาซะขนาดนี้ ผมชักจะอยากรู้แล้วสิ ว่าของดีที่ว่าคืออะไร เพราะถ้าไม่ดีจริง ผมไม่รับพนันนะครับ” ปกเกล้ายิ้มมุมปาก พร้อมทั้งกวาดสายตามองหาสิ่งพนันที่น่าจะวางอยู่บนโต๊ะแต่กลับไม่มี

“งั้นเชิญทางนี้” ภวัตรลุกขึ้นพร้อมกับเชื้อเชิญให้ปกเกล้าตามตัวเองไป ด้านหลังทั้งสองคือลูกน้องของปกเกล้าที่เดินตามมาไม่ห่าง กระทั่งมาถึงห้องพักหมายเลข 219 ปกเกล้าหยุดเท้า มองประตูห้องพักเขม็ง ในนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่อย่างนั้นภวัตรคงไม่พาเขามาถึงที่นี่ได้

“เชิญข้างในเลยครับ ของดีเราต้องรีบๆ ดูกันหน่อย” เหตุที่เป็นแบบนั้น เพราะภวัตรกลัวว่ายานอนกลับจะหมดฤทธิ์แล้วภู่แก้วจะตื่นมาทำเสียแผน ภวัตรเปิดประตูเชื้อเชิญคนสำคัญ

“ผมหวังว่ามันจะดีจริงอย่างที่คุณภวัตรว่า”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ” ภวัตรเอ่ยรับ ปกเกล้าก้าวเท้าเข้าไปภายในห้อง แต่จังหวะที่สุพลกำลังจะก้าวตามไปด้วย กลับถูกภวัตรขวางเอาไว้

“รออยู่ข้างนอกก็ได้พล”

“ครับนาย” สุพลเอ่ยรับคำของปกเกล้า ก่อนจะมองหน้าภวัตรด้วยแววตาแข็งกร้าว บ่งบอกว่าไม่พอใจ ถ้าหากภวัตรเล่นตุกติกคิดไม่ซื่อขึ้นมาล่ะก็ เขาไม่เอาไว้แน่ แต่ภวัตรก็หาได้สนใจนัก

เมื่อเดินผ่านฉากกั้นห้องนอนกับส่วนนั่งเล่นมาได้ก็คือเตียงนอนขนาดเล็ก สายตาของปกเกล้าปะทะเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้เธอนอนตะแคงหันหลังให้อย่างจัง หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก หรือนี่คือสิ่งของที่ภวัตรคิดจะเอามาพนัน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงทำให้ปกเกล้าสาวเท้ายาวๆ เดินไปมองหน้าเธอให้ชัดเจนขึ้น ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“ภู่แก้ว” เสียงพึมพำชื่อคนบนเตียงถูกเอ่ยขึ้นมา

“เป็นไงครับ คุณภวัตรชอบของชิ้นนี้ไหม”

“ผมไม่ชอบเอาคนมาพนัน ของชิ้นนี้ไม่ผ่าน” คำปฏิเสธของปกเกล้า ทำให้ภวัตรหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เขามาไกลถึงขั้นนี้แล้วคงถอยไม่ได้แน่ ก่อนจะพูดบีบเค้นความรู้สึกคนฟังอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ถ้าคุณปกเกล้าไม่รับของชิ้นนี้พนัน ผมก็คงต้องเอาเธอไปขายในซ่องที่ไหนสักแห่ง”

“นี่คุณกล้าทำแบบนั้นเลยหรือ ทั้งๆ ที่เธอเป็น...” ปกเกล้าไม่พูดต่อ ทั้งๆ ที่เขาอยากตอกหน้าภวัตรให้หงาย ว่าจะทำแบบนี้กับน้องสาวได้ยังไง

“ต่อให้เธอเป็นใครผมก็ไม่สน ตกลงคุณจะเล่นพนันกับผมไหม” ภวัตรทิ้งประโยคที่ท้าทายให้ปกเกล้าได้คิด สีหน้าคนพูดดูเฉยชากับเรื่องที่กำลังทำอยู่ ผิดกับคนฟังที่ยืนข่มอารมณ์อย่างถึงที่สุด เพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น

“ตกลง”

“ขอบคุณครับ” ได้ยินแบบนี้ ภวัตรก็ฉีกยิ้มทันที เขาคิดไม่ผิดที่เอาตัวภู่แก้วมาเดิมพัน ทั้งคู่เดินกลับมาที่ห้องรับรองอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะแจกไพ่ภวัตรก็เอ่ยอย่างถือดี

“ถ้าผมชนะ ผมขอทุกอย่างของผมคืน”

“มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“แต่ผู้หญิงในห้อง ผมไม่ขอรับคืน ผมจะขายต่อให้คุณปกเกล้า เธอสวย ใส และยังเวอร์จิ้นแน่นอน อันนี้ผมรับประกัน” ประโยคอื่นๆ ปกเกล้าไม่ได้ให้ความสนใจ เท่ากับประโยคแรกที่ภวัตรบอกว่าจะไม่ขอรับตัวภู่แก้วคืน นั่นทำให้ชายหนุ่มสงสัย

“เธอไปทำอะไรให้คุณ ถึงได้เกลียดชังมากมาย แถมยังจับเธอมาขายให้ผมแบบนี้”

“ผมไม่อยากเอ่ยถึงเหตุผลพวกนั้น”

“ตามใจครับ” ปกเกล้าเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความ จน ภวัตรคิดว่าเขานั้นสนอกสนใจในตัวภู่แก้วมากเกินไป เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ภวัตรคงหาเรื่องมาต่อรองเป็นแน่ “แจกไพ่”

“ค่ะ” พนักงานสาวที่รอเวลาแจกไพ่ในมือขานรับขึ้น จากนั้นก็สับและแจกไพ่ให้คนทั้งคู่ ไพ่ที่ภวัตรเลือกที่จะเล่นคือเกมไพ่ง่ายๆ ที่เรียกว่าเก้าเก ใช้ไพ่เพียงไม่กี่ใบ และเวลาเล่นนั้นก็ไม่นานเกินรอ กฎสำหรับวันนี้คือต้องชนะในตาเดียวเท่านั้น