บทที่ 3

“พี่คงไปไม่ได้ เพราะมีงานด่วนเข้ามา พี่ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบปกเกล้าก็แกะมือของวรดาที่คล้องแขนเขาอยู่ออก ก่อนจะหมุนตัวกลับออกไปจากห้องทำงานผู้เป็นบิดา ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้ดิลกจัดการต่อ

“คุณลุง! ดูพี่ปกทำสิกับดาสิคะ” วรดาเต้นเร่าๆ บ่งบอกถึงความไม่พอใจ ดิลกได้แต่ลอบส่ายหน้าให้กับคู่นี้ เพราะดูท่าจะไม่มีวี่แววจะลงเอยกันได้จริงๆ

“เอ่อ... ปกมีงานด่วนต้องไปสะสางน่ะหนูดา ใจเย็นๆ ก่อนนะ”

“แต่พี่ปกทำเหมือนไม่ให้เกียรติดาเลย ทั้งๆ อีกไม่กี่เดือน เราก็จะแต่งงานกันแล้วแท้ๆ”

“อย่าคิดมากแบบนั้นสิหนูดา”

“อย่าให้ดารู้นะคะว่าพี่ปกมีคนอื่น ดาจะจัดการให้หมด ใครก็มายุ่งกับพี่ปกของดาไม่ได้” ประโยคนี้ของวรดาทำให้ดิลกถึงบางอ้อกับคำพูดของบุตรชายเมื่อครู่ ถ้าวรดารู้ว่าตอนนี้ปกเกล้ามีลูกมีเมียอยู่แล้ว คงเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่ คิดแล้วดิลกก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ

ส่วนคนที่อยู่ๆ ก็กุเรื่องลูกเมีย มาเป็นข้ออ้างเพื่อตัวเองไม่ต้องแต่งงานกับวรดาก็นั่งกุมขมับอยู่ในห้องทำงาน เขาผูกเงื่อนตายให้ตัวเองชัดๆ เมื่อเรียนผูกไปแล้วปกเกล้าก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเอง แต่วิธีแก้นี่สิ ที่ยังคิดไม่ออกว่าจะหามาจากไหน

“เจ้านายสีหน้าเครียดมาก มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” สุพลอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“เปล่า” ปกเกล้าบอกปัด เพราะเรื่องที่เขาต้องแก้ ยังไงสุพลก็คงช่วยไม่ได้แน่ สิ่งที่ปกเกล้าคิดออกตอนนี้คือการหาผู้หญิงที่ไหนสักคนที่กำลังตั้งท้องมาอุปโลกน์ว่าเป็นเมียเขา ตอนนี้ทางเดียวที่ทำได้คือการขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนแล้วกัน เพราะคนอย่างบิดาเขาคงต้องสั่งให้ลูกน้องตามสืบแน่ๆ ว่าเรื่องที่เขาพูดไปจริงหรือโกหก

ไหนจะปวดหัวกับเรื่องของวรดาอีก เขาอยู่ไกลจนถึงระยองแต่หญิงสาวก็ยังไปมาหาสู่ ราวกับคาสิโนเขาอยู่แค่ชานเมืองกรุง วันดีคืนดีก็หอบผ้าหอบผ่อนมานอนค้างที่บ้านด้วย วิธีเลี่ยงของปกเกล้าคือเลี่ยงการพบหน้า โดยมานอนที่บ้านพักริมทะเลอีกหลัง บ้านหลังนี้แม้กระทั่งผู้เป็นบิดาก็ไม่รู้ว่าเขาสร้างขึ้นมา เพราะมันอยู่ท้ายรีสอร์ต แบบส่วนตัวของเพื่อนสนิทเขานั่นเอง

หลังจากกลับมาจากคาสิโน ภวัตรก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องทำงานภายในบ้านโอภาสกุล บ้านหลังที่เขาโตมาในฐานะบุตรบุญธรรม แต่เมื่อขาดเสาหลักผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวอย่างศกลไป บุตรสาวที่ยังไม่สำเร็จการศึกษาจากต่างประเทศ ไม่มีประสบการณ์เรื่องการบริหารงานด้านโรงแรมเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้บุตรชายบุญธรรมที่ครอบครัวโอภาสกุลรับมาอุปการะเลี้ยงดูอย่างภวัตร ได้ขึ้นมาบริหารงานแทนในฐานะกรรมการผู้จัดการ

แต่ภวัตรก็ทำไปเหมือนกับรอเวลาให้ทายาทตัวจริงกลับมาเท่านั้น แม้จะสำนึกในบุญคุณที่ครอบครัวโอภาสกุลชุบเลี้ยงมา แต่ความหวังสูงก็ทำให้ภวัตรเลือกที่จะลืมบุญคุณนั้นไปเสียหมดสิ้น แถมยังต้องการที่จะฮุบทุกอย่างไว้เสียเอง

ภวัตรพยายามถ่ายเททุกอย่างที่สมควรเป็นของน้องสาวต่างสายเลือดมาเป็นของตัวเอง แต่ของเหล่านั้นกลับต้องตกไปเป็นของ ปกเกล้า เพราะเขาพ่ายแพ้ในวงพนัน สีหน้าของภวัตรเคร่งเครียดเป็นที่สุด เพราะกำลังคิดหาอะไรก็ได้ เพื่อเอาไปพนันกับปกเกล้าครั้งต่อไป

“ในเมื่อมันมีทุกอย่างทั้งเงิน ทอง ทรัพย์สมบัติ แล้วจะเอาอะไรไปพนันกับมัน” ภวัตรคิดไม่ตกว่าจะหาอะไรไปเดิมพันกับปกเกล้า หุ้นบริษัทส่วนของภู่แก้ว เขาก็โกงเพื่อเอาไปเดิมพันจนตกเป็นของปกเกล้าหมดแล้ว จะเหลือก็ส่วนของเขาแต่ต่อให้เกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่มีวันเอาหุ้นส่วนนี้มาเดิมพันเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เหลืออะไรเลย

แต่อยู่ๆ ชายหนุ่มก็หันไปมองโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงเรียกเข้าอยู่บนโต๊ะ ภวัตรก้าวยาวๆ ไปหยิบ ก่อนจะเพ่งมองเบอร์ที่ไม่คุ้นตา และเหมือนจะเป็นสายจากต่างประเทศ นิ่งไปครู่หนึ่งจึงกดรับสาย

“ภวัตรครับ”

“พี่กร นี่แก้วนะคะ” น้ำเสียงสดใสเพราะการที่จะได้กลับบ้านในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วของภู่แก้วเอ่ยบอก เธอมาร่ำเรียนที่อังกฤษต้องห่างอกมารดามาไกล แรกๆ หญิงสาวร้องไห้คิดถึงบ้านทุกวัน กระทั่งต้องอยู่ที่อังกฤษคนเดียวให้ได้จึงฮึดสู้ทนอยู่กับความเหงา และในที่สุดเธอก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้

“แก้ว ว่าไงครับ” ภวัตรปรับน้ำเสียงให้ฟังดูอบอุ่น ราวกับพี่ชายที่แสนดีเข้าไว้

“แก้วจะโทร.มาบอกพี่กร ว่าอีกสองวันแก้วจะบินถึงเมืองไทยนะคะ ถ้าว่างก็รบกวนมารับแก้วที่สนามบินหน่อย”

“อีกสองวัน ไม่ใช่อีกสองเดือนหรอกเหรอ” น้ำเสียงของภวัตรแฝงไปด้วยความสงสัย เขารู้ว่าภู่แก้ว กำลังจะเรียนจบและเธอก็ตั้งใจจะกลับมาเมืองไทยทันที แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“แก้วจัดการทุกอย่างเสร็จเร็วกว่าที่กำหนดน่ะค่ะ ก็เลยอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด อยากเจอแม่ อยากเจอพี่กร คิดถึงใจจะขาดแล้ว”

“บอกแม่หรือยัง”

“ยังค่ะยัง พี่กรอย่าเพิ่งบอกแม่นะคะ แก้วตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์” ปลายสายยิ้มหวาน ภู่แก้วนั้นหน้าตาน่ารัก ผมดำสนิทยาวจนถึงเอวคอด รูปรางสะโอดสะอง คิ้วสวยได้รูป ดวงตากลมโตน่ามอง ผิวขาวๆ ในวัยเด็กตอนนี้ออกจะมีสีแทนนิดหน่อย เพราะมาอยู่เมืองหนาวจึงชอบแสงแดดเป็นพิเศษ

“ได้สิ”

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไร” ทั้งคู่สนทนากันอีกไม่นานก็วางสายไป ภู่แก้วตั้งใจจะกลับมาจากอังกฤษก่อนกำหนด นั่นก็เพื่อเซอร์ไพรส์ผู้เป็นมารดาโดยเฉพาะ ยิ่งใกล้ถึงวันเดินทางหญิงสาวก็ยิ่งตื่นเต้น ผิดกับภวัตรเพราะเขาไม่ได้ยินดียินร้ายกับข่าวนี้สักเท่าไหร่นัก ยิ่งรู้ว่าภู่แก้วกำลังจะกลับมาก็ยิ่งเครียด เพราะไม่อยากให้เวลานั้นมาถึง หากภู่แก้วกลับมาแบบนี้ทุกอย่างคงจบเห่ ความได้แตกแน่ๆ เพราะถ้าภู่แก้วยังอยู่ที่ต่างประเทศ เขาก็ยังเป็นกรรมการผู้จัดการ คอยดูแลทุกอย่างทั้งหมดต่อไปแบบสบายๆ แม้จะไม่มีหุ้นแล้วก็ตามที

เมื่อความเครียดเข้าครอบงำจนภวัตรต้องหาทางออกให้ตัวเอง และจะมีอะไรที่ทำแล้วคลายเครียดได้เท่ากับการออกไปบ่อน แม้จะไปคาสิโนของปกเกล้าไม่ได้ แต่ก็มีบ่อนเถื่อนให้ภวัตรเข้าไปวัดดวงแก้เครียดอีกมาก ชายหนุ่มหายเข้าไปในบ่อนตั้งแต่หัวค่ำ ก่อนจะกลับออกมาใกล้ๆ รุ่งเช้า และก็เป็นเหมือนเดิมคือภวัตรเดินออกมาด้วยมือเปล่าเท่านั้น

“โธ่เว้ย” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเห็นหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยโบกมือให้ในเงามืด เขารู้ว่าผู้หญิงเหล่านี้ทำงานอะไร งานง่ายๆ แค่นอนก็ได้เงินมายาไส้ ภวัตรไม่เคยคิดจะใช้บริการผู้หญิงเหล่านี้มาก่อน แต่วันนี้ด้วยความที่ดื่มหนักมากไปหน่อยทำให้เขาเปลี่ยนใจ เดินปรี่เข้าไปหาหญิงสาวคนที่หมายตาเอาไว้ จากนั้นก็พาเธอขึ้นห้อง เพื่อทำกิจกรรมอย่างว่า