ตอนที่6.2 อยากพบหน้า

บรรยากาศภายในบ้านหลังไม่ใหญ่มากนักคลุมเครือไปด้วยความอ้างว้าง ความเหงา และเปล่าเปลี่ยว ครูสยังคงนั่งดื่มน้ำสีเหลืองอำพันหลายแก้วต่อหลายแก้วในยามค่ำคืน คริสมองเขาด้วยความเป็นห่วงและสงสาร

" ครูส ฉันเสียใจด้วยนะ " คริสเดินมาใกล้และตบบ่าพี่ชายเบาๆ

"...." ไม่มีเสียงโต้ตอบจากปากครูส เขายังคงดื่มและทอดสายตามองรอบๆกายที่ไร้ร่างของภรรยา

" ฉันว่านายควรจะไปพักผ่อนนะ ขืนยังดื่มอยู่แบบนี้ ร่างกายนายคงรับไม่ไหวแน่ " คริสแย้งแก้วในมือพี่ชายแล้วดื่มแทน

" คริส นายอย่าห้ามฉันเลย” ครูสพยายามแย้งแก้วของเขาคืน

"เฮ้!! ครูส ถ้านายแย่ลงไปอีกคนแล้วยัยพริกจะเป็นยังไง นายคิดเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า !! ครูส นายยังเหลือ เหลือลูกสาวที่น่ารักอยู่นะ ฉันคิดว่าพิมพ์คงไม่ชอบที่นายเป็นแบบนี้ " แววตาคมเข้มประสานนัยน์ตาอันโศกเศร้า

" ลูกสาว ใช่ ลูกสาว ฉันยังเหลือลูก ขอบใจนะคริสที่ช่วยเตือนสติ " ครูสหันไปมองห้องนอนของพริก แล้วเผยรอยยิ้มออกมาครั้งแรกนับตั้งแต่สูญเสียภรรยา

" พริกเป็นยังไงบ้าง " คริสเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสงสารและเป็นห่วงแทบขาดใจ

" นายยังไม่ได้คุยกับพริกเลยสินะ "

"อืม...ฉันรู้สึกว่าพริกไม่อยากเจอฉัน " คริสตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงเบาบาง

" ไม่หรอก ฉันว่าพริกคงไม่อยากให้นายเห็นความอ่อนแอมากกว่า นายรู้มั้ยว่ายัยพริกร้องไห้แค่วันเดียว วันที่รู้ว่าพิมพ์จากไปยัยพริกคงจะเจ็บปวดมาก ฉันกับพริกก็ไม่ต่างกัน "

"ถ้าเป็นอย่างที่นายบอก ฉันจะต้องพูดคุยและแบ่งเบาความรู้สึกของยัยพริกให้ได้ เอ้อ... แล้วต่อจากนี้ นายคิดจะทำอะไรต่อ นายจะกลับเมืองไทยหรือเปล่า "

"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น คงต้องรออีกสักพักแล้วค่อยถามยัยพริกว่าจะทำยังไง ฉันไปพักผ่อนก่อนนะ นายเองก็ควรจะไปพักผ่อน " ครูสลุกยืนแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง

"นั่นน่ะสินะ "

คริสลุกเดินไปที่ห้องของเขา แต่ทว่าอีกฝั่งของประตูเป็นห้องของพริกที่ปิดเงียบเสมือนไร้ตัวตน คนตัวโตหยุดยืนมอง เขาส่งเสียงดังผ่านเข้าไปข้างใน

" อาอยากเจอพริก ฝันดีนะ "

หลายวันผ่านไป ถึงแม้ความเศร้าจะยังคงอยู่แต่การดำเนินชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปเรื่อยเหมือนวันเวลาที่ผ่านไปทุกวัน เช้าวันนี้ คริสโตเฟอร์ออกมาจากห้องแต่เช้าแล้วเดินมานั่งตรงข้ามครูสที่กำลังนั่งจิบกาแฟหน้าตาสดใสกว่าที่ผ่านมา

" วันนี้นายดูโอเคนะ " คริสรับกาแฟจากครูสที่ชงให้

"อืม...ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อดูแลลูกสาวคนเดียวของฉัน ว่าแต่นายได้คุยกับยัยพริกบ้างหรือยัง หลังจากงานของพิมพ์ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว"

"ยังเลย นี่ฉันคลาดกับยัยพริกตลอดเลยรู้มั้ย เห็นแต่ข้างหลัง พอฉันจะเข้าไปใกล้ ยัยพริกหาเรื่องหนีฉันทุกที เอ้อ นี่ยัยพริกไม่โตขึ้นเลยหรือไง ฉันรู้สึกว่ายัยพริกตัวเท่าเดิมนะ หรือเป็นเพราะเสื้อผ้า อากาศก็ไม่หนาว ใส่เสื้อผ้าอย่างกับหนาวมาก เฮ้ !ครูส!!"

"นี่นายจะเรียกชื่อฉันเสียงดังทำไม " ครูสสะดุ้ง

"ฉันว่ายัยพริกทำตัวแปลกๆ หรือว่ายัยพริกจะช็อคเรื่องคุณพิมพ์จนไม่สบาย นี่นายดูแลพริกยังไงเนี้ยะครูส "

"ฉันว่าคนที่ช็อคน่าจะเป็นนายมากกว่านะคริส จนป่านนี้ นายยังไม่ได้เจอกับยัยพริกจริงๆจังๆซักที เอ้อ ฉันมีธุระต้องไปจัดการ วันนี้ฝากบ้านด้วย ไปล่ะ"

ครูสลุกจากเก้าอี้ และกำลังก้าวขาเดินผ่านพ้นปากประตู เขาหันไปที่น้องชายแล้วส่งเสียงดัง

"นี่คริส!! วันนี้ยัยพริกยังไม่ได้ออกไปไหน นายควรจะใช้โอกาสนี้นะ "

คริสโตเฟอร์รีบลุกจากเก้าอี้ เขาเดินวนไปวนมารอบโต๊ะ แววตาและท่าทางกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคนที่ยังหมกตัวอยู่ในห้อง

"อืม...คิดสิคิด คิดๆ บิงโก " ดีดนิ้ว

ร่างสูงรีบเข้าไปในครัว สายตาเหลือบมองนาฬิกาเวลาเก้าโมง เขาจัดการกับวัตถุดิบในตู้เย็นจนกลายเป็นข้าวห่อไข่ แล้วรีบเดินมาที่หน้าห้องของคนที่อยากพบ

~ก๊อกๆๆ~

"พริก พริกตื่นแล้วใช่หรือเปล่า เอ่อ...อาทำของโปรดพริกเสร็จแล้วนะ พริกน่าจะออกมากินข้าวเช้าด้วยกัน "

"..." เงียบ

"..."เงียบ

"พริก เอ่อ...งั้นอานั่งรอที่โต๊ะนะ "

คริสเดินกลับมานั่งที่เดิม เขาคอยชะเง้อมองประตูห้องสีครีมว่าเมื่อไหร่จะแย้มเปิดและปรากฏคนตัวเล็กเดินออกมา จนกระทั่งผ่านไปเกือบชั่วโมง

"อืม...เฮ้อ...อืม...อืม..."

เขาถอนหายใจยาวๆและจ้องประตูบานนั้นจนหมดความอดทน คนตัวโตลุกยืนแล้วเดินอย่างเร่งรีบไปที่ประตูสีครีม

"พริก!!ๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า อารู้นะว่าพริกตื่นแล้ว พริกไม่อยากพบอา ไม่อยากคุยกับอา อาไม่โกรธพริกหรอกนะ แต่นี่มันเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพร่างกายของตัวพริกเอง พริกต้องออกมากินข้าวนะ พริก!!ๆ"

"....."เงียบ

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน อีกทั้งยังเงียบสงบจนน่าแปลก คริสเลยแนบหูไปที่ประตู

~ปังๆๆ ~มือหนาทุบรัวพร้อมส่งเสียงเรียก

"พริก!! พริก!! "

เขาตัดสินใจพังประตูจนมันเปิดกว้าง เขาเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง แต่ทว่าก็ไม่พบ คริสรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ

"พริก!!"แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปที่คนตัวเล็กสวมแมสปิดปากนอนอยู่ที่พื้น สภาพของเธอชุ่มโชกและเปียกชื้น ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนยุ่งพันและฟูปิดหน้าปิดตา เขาช้อนอุ้มร่างบอบบางลอยขึ้นจากพื้นมาไว้บนเตียง

"พริก!!ๆๆ เกิดอะไรขึ้น พริก!!" มือหนาเขย่าร่างบางอย่างกระวนกระวาย

" อะอึด อึดอัด ร้อน อึดอัด "เสียงแหบแห้งเล็ดลอดออกจากลำคออย่างยากลำบาก

" พริก!! พริก!!"

คริสส่งเสียงเรียกด้วยความตกใจและทำอะไรไม่ถูก สายตาคมเข้มเพ่งมองดวงหน้าที่มีแมสปิดอยู่ เพราะนี่คือการพบกันครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมาสองปี เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงแต่ไม่อาจแน่ใจ

"ถอดออก ถอด อึดอัด ร้อน" เสียงเล็กแหบแห้งทว่าฟังดูทุรนทุราย

"ห๊ะ !!ถะถอด "