ตอนที่6อยากพบหน้า

ประเทศอังกฤษ

" พริก พริก หลับหรือยัง อาคริสโทรมา " พิมพ์ส่งเสียงเรียกลูกอยู่หน้าห้องนอน ไม่มีเสียงโต้ตอบจากคนข้างใน

"เฮ้อ..." พิมพ์ถอนหายใจยาวๆก่อนจะยกโทรศัพท์ส่งเสียงถึงคนรอพูดคุยอีกฟากฝั่ง

[ฮัลโหล คุณคริสคะ ยัยพริกหลับแล้วล่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ พี่จะปลุกก็...]

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมโทรมาใหม่ก็ได้ เอ่อ... แต่ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะครับ ผมหมายถึง สุขภาพร่างกายของยัยพริกกับคุณพิมพ์ "

[ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง ขอบคุณที่ช่วยดูแลยัยพริกมาตลอด ถ้ายังไงพรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ให้ยัยพริกโทรหาคุณคริสนะคะ ]

"ขอบคุณครับคุณพิมพ์ "คริสวางสาย แววตาฉ่ำแอลกอฮอล์ดูเวลาตีสองจากโทรศัพท์มือถือแล้วเดินกลับเข้าไปในผับโซนวีไอพีต่อ เสียงเพลงดังจังหวะเร้าใจก็ค่อยๆช้าลง ลูกค้าระดับไฮโซ ก็ทยอยออกจากผับเหลือเพียงไม่กี่โต๊ะที่ยังคงดื่มด่ำกับบรรยากาศเสียงเพลงคลอเบาๆเคล้าแสงไฟสลัวๆ คริสโตเฟอร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างหมดหวัง เวลานี้เลขาส่วนตัวอย่างดีนร์ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทเคียงบ่าเคียงไหล่ ดีนร์ยื่นแก้วที่ผสมเครื่องดื่มสีอำพันให้คริส

" ฉันว่านายดื่มแก้วนี้แก้วสุดท้ายแล้วกลับบ้านดีกว่า นายเมามากแล้วนะ"

"อะไรนะ!! คนอย่างฉันเนี้ยะนะเมา ฮ่าๆๆ ฉันไม่เมาง่ายๆหรอกน่า นี่ดีนร์!! นายรู้อะไรมั้ย "

"ไม่ ฉันไม่รู้ " ดีนร์ยกแก้วขึ้นดื่มแล้วทอดสายตามองเจ้านายในฐานะเพื่อนอย่างเป็นห่วง

" ก็ยัยพริกน่ะสิ ฉันโทรไปหายัยพริกที่อังกฤษตั้งหลายครั้ง ยัยพริกก็ไม่เคยโทรกลับมา ยัยพริกไม่ยอมพูดกับฉันเลย ยัยพริกนะแสบชะมัด(เสียงคร่ำครวญ ) พริกคงเกลียดฉันแล้วแน่ๆ นายคิดว่างั้นมั้ย ดีนร์ฉันควรทำยังไงให้ยัยพริกหายโกรธฉัน " เขา ยกมือทั้งสองข้างปิดหน้า

"เฮ้อ...น้องเช็คบิล " ดีนร์สายหน้า แล้วตะโกนเรียกพนักงาน หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยเขาก็แบกร่างสูงขึ้นรถขับไปส่งที่คฤหาสน์ ตลอดเส้นทางได้ยินแต่เสียงคร่ำครวญของคนเมา

"พริก อาขอโทษ อาแค่อยากจะปกป้องพริก อาขอโทษ... "เสียงเพ้อหาค่อยๆจางหาย กลายเป็นความเงียบ คริสใช้ชีวิตวนเป็นเข็มนาฬิกาในแต่ละวันจวบจนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนหลานสายที่เขาเคยดูแลนั้นโตเป็นสาวสะพรั่ง แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอหรือแม้แต่ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์แม้กระทั่งสื่อโซเชียลทั้งหลายคริสก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ

หญิงสาวร่างเล็ก ผมยาวสลวย ดวงตากลมโตดำขลับ บุคคลิกสดใส เดินผ่านชาวต่างชาติหลายสิบคน เธอส่งเสียงทักทายมาตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน

"กลับมาแล้วค่ะ" เสียงเล็กตะโกนดัง ใบหน้าแย้มยิ้มให้กับครูส หลังจากที่เธอใช้ชีวิตในต่างแดนกับครอบครัวจนโตเป็นสาววัยใส

" อืม วันนี้ลุงทำของโปรดพริกไว้แล้วนะ ถ้าหิวก็เอามาอุ่นกิน " ครูสลุกจากโซฟาแล้วเดินไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก

"ขอบคุณค่ะ เอ่อ...ลุงครูสจะไปเลยเหรอคะ "

"อืม...ลุงไม่อยากทิ้งให้พิมพ์อยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว "

" วันนี้ให้พริกไปเฝ้าคุณแม่ด้วยนะคะ พริกเป็นห่วงคุณแม่ "

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี พริกตั้งใจเรียนเถอะ พิมพ์ก็คิดเหมือนกับลุง" ครูสก้าวขาอย่างเร่งรีบ

"คุณแม่อาการดีขึ้นใช่มั้ยคะ " แววตากลมใสดูกังวลหลังจากที่มารดาของเธอล้มป่วยอย่างกระทันหัน

"อืม..ลุงไปก่อน" ครูสหันมายิ้มให้แล้วเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง เขารีบวิ่งไปที่รถแล้วขับออกจากบริเวณบ้านไปที่โรงพยาบาลทันที ริมฝีปากหยักได้รูปเม้มแน่น

"พิมพ์ คุณจะทิ้งผมกับพริกไว้แบบนี้ไม่ได้นะ คุณสัญญากับผมแล้วไงว่าคุณจะอยู่รอดูพริกแต่งงาน "

หลังจากที่ครูสออกไปได้สักพัก ร่างเล็กก็เดินไปเปิดตู้เย็น นำอาหารที่ครูสทำไว้ให้ออกมาอุ่น เทใส่จานแล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะ พริกขยับเก้าอี้นั่งแล้วกวาดสายตามองอาหารจานโปรด

"เอ๊ะ! ลุงครูสรู้ได้ยังไงว่าพริกชอบกินสปาเก็ตตี้ครีมซอส พริกไม่เคยบอก คุณแม่"

ภาพในอดีตระหว่างเด็กสาวกับอาหนุ่มที่กำลังช่วยกันทำสปาเก็ตตี้ลอยเข้ามาภายในใจ คนตัวเล็กกำลังหัดทำอาหารจนวัตถุดิบและจานชามล่วงหล่นเต็มพื้นจนคุณอาเดินเข้ามาเห็นก็ช่วยเด็กสาวทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสออกมาได้อย่างน่ากิน

"ไม่!!ไม่มีทาง คนที่ไล่เรามาก็คืออาคริส มันก็แค่บังเอิญ ลุงครูสเป็นคุณพ่อ ฮิฮิ เป็นหน้าที่ของคุณพ่อ "ดวงหน้าหวานๆส่ายไปมาแล้วสนใจกับอาหารจานโปรดตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

"อร่อยที่สุด"

ร่างระหงส์เดินเข้ามายังห้องผู้บริหารของแอนเดอะสันอย่างสง่างาม แววตาคู่สวยกวาดสายตาไปทั่วห้องปะทะกับคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าตาเคร่งขรึม

"ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าครับ "

" ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้นัดไว้ คุณคงเป็นเลขาของคุณคริสใช่มั้ยคะ คุณทราบใช่มั้ยคะว่าคุณคริสอยู่ที่ไหน "

"ไม่ทราบครับ"

"อะไรนะ!! ไม่ทราบ !! คุณเป็นเลขาแบบไหนกัน ถึงได้ไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปไหน คุณบกพร่องต่อหน้าที่ " ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นอย่างโมโหที่ได้รับคำตอบไม่น่าพอใจ

" ผมเป็นเลขานะครับ แค่เลขา ตัวไม่ได้ติดกันกับเจ้านายสักหน่อย "

"นี่!!นายกำลังกวนประสาทฉัน นายคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใครและมีความเกี่ยวข้องยังไงกับคุณคริส " เคทเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง เธอกอดอกอย่างเย่อหยิ่ง

"ไม่รู้ครับ ก็คุณไม่ได้บอกผมว่าคุณเป็นใคร "

ดีนร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ดวงหน้าเรียวเล็กทีละนิด จนร่างระหงส์ค่อยๆหงายหลังทรุดตัวลงบนโซฟา มือบางยกขึ้นดันบ่ากว้างไว้

"ไอ้บ้า!นายจะทำอะไรฉัน ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณคริสนะ" "คุณเคทสินะครับ " เขายิ้ม แล้วถอยออกห่างยืดตัวตรง

" ใช่!! ฉันชื่อเคท ว่าที่คู่หมั้นและอนาคตเจ้านายของนายด้วย ฉันจะไล่นายออกคอยดู ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้!!ไอ้!!" คนตัวเล็กลุกเดินอย่างว่องไวออกไปจากห้อง~ ป่าเถื่อนที่สุด คุณคริสไม่อบรมลูกน้องเลยหรือไงนะ ดีล่ะฉันจะอบรมเอง ~

ทันทีที่สาวสวยเดินหายออกไปจากห้อง ดีนร์ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาเจ้านายรายงานผล

[ ทำแบบนี้จะดีเหรอครับ คุณคริส]

"นี่ๆ ดีนร์ นายไม่ต้องสุภาพหรือแสดงละครลูกน้องกับเจ้านายเวลาคุยกับฉันได้มั้ย "

[ไม่ได้ครับ เวลาทำงานผมก็ต้องเป็นลูกน้อง ว่าแต่ ให้ผมทำแบบนี้มันจะดีเหรอครับ ยังไงคุณเคทก็เป็นว่าที่คู่หมั้นคุณคริสนะครับ คุณคริสไม่ควรหนีหรือหลบหน้าเธอ ]

" เฮ้อ เลิกบ่นเถอะน่าดีนร์ ฉันรู้ว่าควรทำยังไงกับว่าที่คู่หมั้น เพียงแต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องของครอบครัวสำคัญกว่า เอ้อ เดี๋ยวนายจองตั๋วเครื่องบินให้ด้วยนะ ฉันจะไปเยี่ยมคุณพิมพ์ "

[ครับ คุณคริส ]

หลายปีต่อมา ข่าวคราวอาการป่วยอย่างกระทันหันของพี่สะใภ้ทำให้คริสโตเฟอร์ตัดสินใจเดินทางไปประเทศอังกฤษ

ส่วนครูสไปเฝ้าภรรยาที่โรงพยาบาลได้สามวันเท่านั้น เขาก็รีบกลับจากโรงพยาบาลมาถึงบ้าน ร่างสูงเดินเข้ามาอย่างคนไร้จิตวิญญาณ ใบหน้าคมคายนั้นหม่นหมอง แววตาคมเข้มอิดโรยและอ่อนล้า ครูสสัมผัสถึงความหนาวเย็นยะเยือกรอบกาย เขากลายเป็นคนตัวใหญ่ไร้พละกำลัง ร่างสูงทรุดกายลงนั่งบนโซฟา น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งใหลออกมาอย่างโดดเดี่ยว

"พิมพ์ พิมพ์ !! "เสียงทุ้มต่ำดังลั่นบ้าน

ร่างบอบบางที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องได้ยินก็รีบลุกพรวดออกจากเตียงวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่น

"ลุงครูส ลูงครูสเป็นอะไรคะ " แววตากลมโตกังวลและสงสัย เธอรีบเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาท่าทางสิ้นหวัง

"พริกฮือ...ลุงขอโทษ…"ครูสคุกเข่าลงบนพื้น วงแขนใหญ่สวมกอดร่างเล็กแน่น กระชับเอวบางไว้มั่นซึมซับความอบอุ่น ครูสเผยความอ่อนแอออกมาอย่างไม่อาย

"ลุงครูสเป็นอะไรคะ ขอโทษพริกทำไมคะ "

" พิมพ์ "

"คุณแม่หายแล้วใช่มั้ยคะ คุณแม่จะกลับบ้านแล้วใช่มั้ยคะ " พริกย้ำถามจนครูสไม่อาจอดกลั้น เขาปลดปล่อยเสียงร้องไห้ดังออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ฮือ..."

"ลุงครูส!!"

"พิมพ์ พิมพ์ไม่อยู่กับเราแล้วพริก พิมพ์ทิ้งพวกเราไปแล้ว!!"

คริสโตเฟอร์เดินทางมาถึงพอรู้ข่าวก็โศกเศร้าเสียใจในทันที ไม่มีการพูดคุยหรือถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ มีแต่ความเศร้า

งานศพจัดเป็นการส่วนตัวที่วัดไทยในต่างแดน บุคคลสำคัญที่ทราบข่าวต่างมาแสดงความเสียใจกับครอบครัวแอนเดอะสัน จนกระทั่งงานศพเรียบร้อยและผ่านไปด้วยดี วินาทีแห่งความเศร้าสลดก็ยังไม่จางหายไปจากครอบครัว โดยเฉพาะครูสและลูกสาว