ตอนที่7เกินต้าน

คริสตื่นตระหนก แต่ก็ตัดสินใจหลับตา แล้วยื่นมือไปที่เรือนกายบอบบางอย่างเกร็งๆ ฝ่ามือใหญ่คลำไปที่เสื้อตัวหน้าด้านหน้า

~ ทะทำไม มันนุ่มๆ เด้งดึ๋ง~(บีบสองก้อนเนื้อกลม)

"เพี๊ยะ!!" มือเรียวเล็กยกขึ้นตบไปที่ข้างแก้มอาหนุ่ม

"โอ๊ย!! เจ็บ!!"

เขาผงะหงายหลัง ยกมือลูบข้างแก้มอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเข้มกลมโต เมื่อเห็นร่างเล็กลุกนั่ง อีกทั้งยังเห็นมือน้อยอีกข้างของพริกดึงแมสปิดปากหลุดออก

"อาคริสโรคจิต !! ลามก!!ทะลึ่งที่สุดเลย!! " เปล่งเสียงเล็กแหบใส่หน้าอาหนุ่มอย่างสุดกำลัง

"มะมะ ไม่ใช่นะพริก!! พริกกำลังเข้าใจอาผิด อาได้ยินพริกบอกให้ถอด เสื้อผ้าของพริกก็ชื้นด้วย อาก็เลยถอด" เขารีบอธิบายจนลิ้นพันกัน

" ถอยไปค่ะ ถอยออกไปเดี๋ยวนี้ !! "

" ดะเดี๋ยว พริก อาไม่ใช่โรคจิตนะ" คุกเข่า โบกไม้โบกมือปฏิเสธ

"พริกจะถอดเอง "

"ดะเดี๋ยวพริก " อาหนุ่มรีบยกมือปิดดวงตา

คนตัวเล็กไม่สนใจ เธอพยายามเอื้อมมือไปด้านหลังใต้เสื้อตัวหนา แล้วดึงแถบกาวจนสายคาดเอวสำหรับลดหน้าท้องหลุดออก

" ที่แท้ก็ไอ้นั่นนี่เอง " คริสพิมพำออกมาเบา ๆ

" ค่ะ ไอ้นี่เอง อาคริสมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีช่วยออกไปได้มั้ยคะ พริกอยากอยู่คนเดียว " พูดจบเธอก็หันหลังให้อาหนุ่ม

"เอ่อ..อ่า...เอ่อ...พริกดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ "

เขาลุกยืนแล้วจ้องดวงหน้าหวานที่ฉายชัดถึงความสวยและน่ารักถึงแม้เหล็กดัดฟันจะยังอยู่ สีผิวที่เปล่งปลั่งขาวอมชมพูดั่งดอกซากุระ

" ค่ะ"

"เอ่อ...อาเสียใจด้วยนะเรื่องคุณพิมพ์ "

"ขอบคุณค่ะ "

"เอ่อ...ครูสบอกว่าพริกไม่ร้องไห้เลย พริกเข้มแข็งมากเลย "

"ค่ะ" มือเรียวบางกำผ้าปูที่นอนแน่น ทั้งๆที่หัวใจของเธอนั้นร้องไห้

คริสเดินเข้าไปใกล้เตียง แล้วย่อตัวลงนั่งข้างๆร่างอรชรที่นอนหันหลัง เขาวางมือบนลาดบ่าเล็ก

"ร้องไห้ออกมาเถอะนะพริก อย่าเก็บมันไว้แบบนี้เลย ความเจ็บปวดของพริกขอให้อาได้รับรู้ อาจะคอยซับน้ำตาให้พริก อาบอกแล้วไง ว่าอาจะอยู่เคียงข้างพริกเสมอ "

เสียงทุ้มร่าวกับเสียงเพลงกล่อมจิตใจ ทำให้ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียง เธอก้มหน้า มือน้อยทั้งสองข้างปาดหยาดน้ำที่กำลังรินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสาย

"พริก..." อาหนุ่มเดินมาดักหน้า แล้วยื่นมือลูบศรีษะเล็กเบาๆ อย่างอ่อนโยน คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้า

คริสโตเฟอร์ไม่อาจฝืนทนกับท่าท่างเศร้าโศกเสียใจราวกับเด็กน้อยของพริกได้ เขาสัมผัสถึงความเจ็บปวดและเสียงร่ำไห้ภายในจิตใจของเธอ วงแขนใหญ่สวมกอดร่างอรชรไว้แน่น เสมือนกับแบ่งปันและรับความเจ็บปวดของเธอไว้ แต่ทว่าก้นบึ้งของหัวใจดวงโตนั้นกลับโหยหาเพื่อมาเติมเต็ม

"อาคริส ฮือ...คุณแม่ไม่อยู่กับพริกแล้วค่ะ พริกคิดถึงคุณแม่ ฮือ คุณแม่ไม่อยู่แล้ว " เสียงร่ำไห้ดังก้องกังวานอยู่ในห้อง ขณะที่สองเรือนร่างต่างฝ่ายต่างเพรียกหาซึ่งกันและกันนั้น

"คริส! นายอยู่ไหน "

ครูสกลับเข้ามาจากข้างนอกเร็วกว่ากำหนดเพราะลืมของไว้ เขาจึงกลับเข้ามาเอาแล้ว สายตาคมกล้าจ้องมองผ่านประตูสีครีมที่แง้มอ้า ปรากฏภาพของน้องชายกำลังกอดลูกสาวของเขาแน่น

~ คริส ! พริก ! นี่มันอะไรกัน ~เสียงในใจ เขาได้แต่มองดูอยู่เงียบๆแล้วเดินออกไปเมื่อได้ของ

"อาคริส ฮือ...คุณแม่ไม่อยู่กับพริกแล้วค่ะ พริกคิดถึงคุณแม่ ฮือ...คุณแม่ไม่อยู่กับพริกอีกต่อไปแล้ว " เสียงร่ำไห้ เรือนกายสั่นสะท้านถึงแม้จะถูกโอบกอดไว้

คริสโตเฟอร์คลายวงแขน สองมือหนาประคองดวงหน้าเรียวเล็กเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเงยหน้า ปลายนิ้วใหญ่สะอาดเกรี่ยหยาดน้ำใต้ดวงตาคู่สวยจนเหือดแห้งพร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มราวกับเสียงเพลง

" คุณพิมพ์คอยดูพริกอยู่บนฟ้า แต่อาจะคอยอยู่ดูแลพริกตลอดไป "

"อาคริส...อาคริสพูดจริงใช่มั้ยคะ "

"อาสัญญา " เขาเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน คนตัวเล็กยิ้มรับพร้อมกับหลับตาสนิทรอคอยเครื่องหมายแห่งคำมั่น บรรยากาศรอบกายที่เคยอ้างว้างและโดดเดี่ยวเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น เธอได้กลิ่นกายของอาหนุ่มคล้ายมวลดอกไม้ที่ทำให้หัวใจล่ะทิ้งความโศกเศร้า ขณะเดียวกันนั้น คริสโตเฟอร์กลับมองหลานสาวด้วยความรู้สึกประหลาด และพิเศษในเวลาเดียวกัน

" ไหนล่ะคะ สัญญา " เสียงเล็กๆบางใสทำลายความเงียบและสะกดร่างสูงราวกับมีเวทมนต์

คนตัวโตค่อยๆโน้มศรีษะต่ำจนปลายจมูกโด่งได้กลิ่นกายสาวแรกรุ่นอันหอมหวาน

" อ่ะ..อืม อึก (ลอบกลืนน้ำลาย)"

สองมือใหญ่กอบกุมดวงหน้าเนียนขาวอมชมพู สายตาคมกริบกวาดมองริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มอย่างพอใจ ปลายนิ้วใหญ่ค่อยๆลูบและเกรี่ยด้วยความรู้สึกที่กระวนกระวายและกระหาย ภายในไม่กี่นาทีริมฝีปากหยักได้รูปก็จรดทาบลงบนหน้าผากกลมมน

~จุ๊บ~เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแต่เพียงได้จูบหน้าผากเนียนใส

"นี่ไง อาสัญญา " อาหนุ่มรีบถอยห่างจากหลานสาว

" ฮี่ (ริมฝีปากเล็กฉีกยิ้มจนกว้าง) "

พริกเดินเข้าหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว พร้อมคล้องแขนใหญ่ไว้แน่นจนเนินเนื้อหน้าอกเบียดชิดทำให้เขาสัมผัสถึงความนุ่ม ร่างกายของอาหนุ่มกำลังเกิดปฏิกริยาบางอย่างซึ่งต้องรีบขจัดทิ้ง

"ตุบๆๆๆ" ใจเต้นรัว

" เอ่อ...พริก อาว่า..." คริสเปลี่ยนมาจับมือเรียวบางไว้แทนและทิ้งระยะห่างจากคนตัวเล็ก

" อาคริสเป็นอะไรคะ หรือว่าไม่สบาย "

"ปะเปล่า อาสบายดี เอ้อ..นี่เรายังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลย เดี๋ยวอาไปอุ่นของโปรดให้พริกดีกว่า " เขาปล่อยมือน้อยให้เป็นอิสระแล้วก้าวขาออกจากห้องอย่างว่องไว

"พริกไปด้วยค่ะ รอพริกด้วยสิคะอาคริส!! "