พ่ายรักแรงยั่ว

สามปีก่อนภายในห้องเช่าขนาดสิบหกตารางวา ใบหน้าของหญิงวัยสามสิบสองยังคงอ่อนเยาว์อยู่เสมอ แต่ทว่าสีหน้าของนางนั้นซีดเซียว และอิดโรยเพราะโรคภัยไข้เจ็บรุมเร้า อาการไอจนตัวโยนต่อเนื่องมานาน การรักษาตัวของนางทำให้ ประกายดาวหรือว่า พริกลูกสาวของเธอต้องหยุดเรียนกลางครั้น ด้วยวัยเพียงเก้าขวบ แต่ความขยันไม่อาจปิดกลั้นความรู้ พริกเลือกเรียนการศึกษานอกโรงเรียนจนจบ ม.ต้น แถมสวรรค์นั้นมีตา หรืออาจเป็นฟ้าลิขิตเมื่อประภัรสรแม่ของพริกพบรักครั้งใหม่กับเจ้าของโรงแรมระดับหกดาว

ครูสรับรู้และติดตามชีวิตความเป็นอยู่ของประภัสสรหลังจากที่สามีของเธอพุ่งตัวปกป้องเขาจากกระสุนปืน เนื่องจากมีกลุ่มคนไม่พอใจเมื่อเขาถอนหุ้นและเปิดกิจการธุรกิจโรงแรมในไทยและต่างประเทศตัดหน้าและก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว สามีของเธอเสียชีวิตและฝากฝังประภัรสรและลูกสาวไว้กับครูส เหตุการณ์อันเศร้าหมองผ่านไปนานถึงสามปี ครูสตกหลุมรักประภัสสร เขาขอเธอแต่งงานถึงแม้ว่าเธอจะป่วยกระเสาะกระแสะก็ตาม และนั่นทำให้ครูสยิ่งต้องดูแลเธอและลูกสาวของผู้มีพระคุณ ที่ช่วยครูสให้พ้นจากความตาย

ประภัสสรกำหนดงานแต่งงานและต้องการย้ายไปอยู่ต่างประเทศตามสามีใหม่ปัญหามีตรงที่ลูกสาวของเธอนั้นดื้อดึงไม่ยอมตามไปด้วย ถึงแม้จะหว่านล้อมชักแม่น้ำทั้งห้าหรือมากกว่านั้นมาพูด เดือดร้อนถึงครูสที่จะต้องฝากฝังลูกเลี้ยงที่รักเสมือนลูกแท้ๆไว้กับน้องชาย ครูสโทรศัพท์หาน้องชายทันที

[เฮ้!! คริสนายพอมีเวลาสักครู่มั้ย]

[ก็พอมีอ่ะนะ มีอะไร]

[พริกไม่ยอมย้ายไปกับฉันกับพิมพ์]ครูสบอกเสียงเข้ม

[แล้วไง]น้องชายสุดหล่อย้อนถาม

[ฉันฝากยัยพริกไว้กับนายก่อนได้มั้ย ฉันยกให้นายเป็นผู้ปกครอง สัญญากับฉันว่าจะดูแลยัยพริกให้เหมือนกับที่ฉันและพิมพ์ดูแล]

[อะไรนะ !!ให้ผมเป็นผู้ปกครองยัยเด็กพริกขี้หนู] เสียงเข้มลั่นจนพี่ชายต้องเอาสมาร์ทโฟนออกห่างจากหู แล้วพูดให้คริสเข้าใจอีกรอบ

[ใช่คริส!!ฉันให้นายเป็นผู้ปกครองยัยพริก อย่าลืมไปรับด้วยล่ะ ที่ห้องเช่า Thank!!] สายถูกตัด คริสเรียบเรียงการคุยโทรศัพท์กับพี่ชายอีกครั้งจนกระจ่างแจ้งแล้วสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"ยัยพริกขี้หนู!!ฉันจะเป็นผู้ปกครองเธอเอง!!อย่ามาดื้อกับฉัน!!หึ ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตาหล่อๆของฉันนะ”

คริสขับรถออกไปจากคฤหาสน์แอนเดอะสัน ตรงดิ่งไปเขตชานเมืองเพื่อเจรจารับหลานสาวมาไว้ในความดูแลของเขาตามคำขอของพี่ชายกระทั่งถึงบ้านเช่าห้องเก่าๆโทรมๆ

เด็กหญิงประกายดาววัยสิบสอง นั่งมองรูปครอบครัวแล้วหันมองฝาผนังสีซีดเพราะความเก่า พริกนึกถึงบิดาที่ล่วงลับไปจากโลกใบนี้ด้วยความเศร้า

"พ่อจ๋าพริกคิดถึงพ่อ พริกจะไม่ยอมไปอยู่กับคนที่ทำให้พ่อต้องตาย" น้ำตาหยดแหมะๆ ขณะที่กำลังเศร้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนนึงบุกเข้ามาในห้องของพริก

"ฮัลโหล้!!มีใครอยู่มั้ย??" เสียงสูงเข้มดุทักทาย แต่เธอก็เงียบกริบเพราะรู้ชะตาว่าจะต้องไปอยู่กับคริสโตเฟอร์ตามคำสั่งของประภัสสร ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือตัวเป็นๆมาก่อน

" บ้านเงียบเชียว สงสัยไม่มีใครอยู่ รีบกลับบ้านดีกว่า

บรรยากาศวังเวง ข้างหน้าตรงปากซอยเห็นเกิดอุบัติเหตุรถชนกัน ตาย!! ผีดุซะด้วย (กระแทกเสียง) ผีดุ" ขายาวกำลังก้าวออกจากห้องเช่าเก่าๆโทรมๆ

"อยู่!!มีคนอยู่"เด็กหญิงวิ่งออกมาจากห้องท่าทางออกอาการกลัวผี ริมฝีปากบางเล็กซีดขาว

"หนูใช่มั้ยชื่อ พริก"

"ใช่"เสียงเล็กตอบห้วนๆ

คริสเดินเข้าไปใกล้ ย่อตัวลงนั่งแล้วกวาดสายตามองร่างน้อย ตัวดำ หน้าตาธรรมด๊าธรรมดาออกแนวพื้นๆที่ไม่ได้ขัดทำความสะอาด

"เวลาพูดกับผู้ใหญ่ต้องมีค่ะ ไหนพูดใหม่สิ "เขาส่งสายตาคมดุให้เด็กหญิงพริก ทว่าคนตัวเล็กนั้นหลบสายตาคมกริบ เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"เอาล่ะฟังนะ ต่อจากนี้ไปหนูต้องฟังฉัน เพราะฉันเป็นผู้ปกครองของหนู และฉันไม่ชอบเด็กดื้อเข้าใจมั้ยไปเก็บเสื้อผ้าซะ ฉันรอ เร็วๆด้วย"

"ก็ไม่เห็นว่าคุณจะดูโตสักเท่าไหร่ ไม่ไป พริกจะอยู่ที่นี่ พริกไม่ไปอยู่กับคนที่ทำให้พ่อพริกตาย พริกจะให้พ่อมาหลอกคุณ" พูดจบก็วิ่งกลับเข้าห้องทว่าไม่ทันมือใหญ่คว้าตัวเอาไว้ได้ คริสยกร่างน้อยพาดบ่า

"งั้นก็ไม่ต้องเก็บอะไรทั้งนั้น ฉันมีธุระต้องทำหลายอย่าง ไปได้แล้วลีลาเยอะจริงๆ”

"ปล่อยหนู!! ปล่อย!!" ศรีษะเล็กแกว่งไกวไปมา ถึงเวลาที่คริสโตเฟอร์จะต้องสวมบทคุณอาสุดโหดผู้ปกครองของประกายดาวด้วยวัยยี่สิบสามยังหนุ่มแน่นฟิตเปรี้ยะ

"อยู่นิ่งๆ ดื้อ นักนะ "~เพี้ยะ~มือใหญ่ฟาดลงบนก้นแบนเรียบ

คฤหาสน์แอนเดอะสัน

คริสโตเฟอร์วางเด็กหญิงพริกลงบนโซฟาราคาแพง ทันทีที่ร่างเล็กลงมานั่งอยู่บนที่นุ่มๆได้ ร่างน้อยก็ลุกขึ้นยืนแล้วพยายามจะวิ่งออกไปจากบ้านหลังใหญ่ที่มีมากมายหลายห้องจนปวดหัว บอกสถานะทางด้านการเงินและความมั่งคั่งของตระกูลแอนเดอะสันได้อย่างดี

"หนูจะกลับบ้าน คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับหนู..."ตะโกนใส่หน้าร่างสูงแล้วก้าวขาวิ่งใส่เกียร์หมาทว่าคริสคว้าตัวแล้วกดบ่าเล็กลงนั่งที่โซฟาตัวเดิมเหมือนคีมล็อกไม่ให้กระดุกกระดิก

"เฮ!!นี่ฟังนะ ตอนนี้ฉันมีสิทธิ์ ฉันเป็นอา อย่ามาทำให้ฉันต้องโมโหหรือเครียดเข้าใจมั้ย เพราะถ้าฉันหมดความอดทนกับเด็กดื้อๆอย่างหนูล่ะก็...หึ...คลิ๊ก(ทำท่าปาดคอ แววตาดุ)" ใบหน้าเหี้ยมเกรียม

"คิดว่าหนูกลัวคุณ "จ้องใบหน้าหล่อคมตาไม่กระพริบ

"ไม่กลัวรึไง" คริสรู้สึกผิดหวังที่ท่าทางของเขาทำให้เด็กไม่ยำเกรง

"ไม่กลัว" เรียวแขนเล็กกอดอก

"ไม่กลัวก็ไม่กลัว ฉันหมดความอดทนกับเด็กดื้ออย่างหนูแล้ว"จบประโยค คริสคว้าเอวเด็กหญิงแล้วจี้รัวๆจนร่างเล็กขำกร๊าก หัวเราะท้องแข็ง น้ำตาไหลจนทนไม่ได้

"ฮ่าๆๆๆพอแล้ว หนูจักกะจี้ ฮ่าๆ" ดิ้นขลุกขลักลงบนโซฟา ทว่าร่างสูงขยี้นิ้วจี้เอวไปเรื่อยๆ

"ถ้าหนูดื้อ ไม่ฟังฉัน ฉันจะจับเธอจี้เอวอีก”

"ฮ่าๆๆๆ พอแล้ว หนูปวดท้องฮ่าๆๆฟัง หนูฟังคุณ”

คริสหยุดแล้วยกยิ้มมุมปาก หายใจผ่อนยาวเหนื่อยไม่น้อยกับการออกรบ เอ๊ยออกแรงกำหราบเด็กหญิงพริก

"เอมม่า!!เอมม่า!!” คริสตะโกนเรียกแม่บ้าน ที่เป็นถึงหัวหน้าแม่บ้านวัยสี่สิบ

"ค่ะ คุณคริส"นางเดินยิ้มอย่างมีไมตรีส่งให้เด็ก

"เดี๋ยวพาพริกไปห้องที่จัดไว้ แล้วก็เอ่อ หาเสื้อผ้าใหม่ๆให้เด็กด้วย ผมก็ไม่รู้ว่าเลี้ยงเด็กผู้หญิงต้องทำยังไง เอมม่าจัดการแล้วกัน ส่วนเงินอยู่ในซองตรงนั้น ขาดเหลืออะไรบอกผม"เขาชี้ไปบนโต๊ะ

"ค่ะ คุณคริส "นางยิ้มกว้าง ขำให้กับเจ้านายหนุ่มที่กลายมาเป็นคุณอาและผู้ปกครองด้วยวัยที่ไม่น่าจะเป็นผู้นำได้ เอมม่าหันไปหาร่างเล็กที่นั่งเงียบบนโซฟา แล้วยื่นมือเกาะกุมมือเล็กพร้อมยิ้มให้อย่างอบอุ่น

"คุณหนูพริกคะมาค่ะ มากับป้า เดี๋ยวเราไปหาขนมอร่อยๆทานกันนะคะ เสื้อผ้าสวยๆ ในห้องนอนมีตุ๊กตาตัวใหญ่เต็มไปหมดเลยค่ะ"

"ค่ะ"เธอรู้สึกเป็นมิตรกับเอมม่า เลยเชื่อฟังและเดินตามนางไปไม่ออกอาการดื้นรั้นให้ต้องปวดหัวเหมือนอยู่กับคริสโตเฟอร์