ตอนที่5.2เด็กดื้อ

พริกลุกยืนแล้วกำลังเดินไปยังจุดหมาย แต่ทว่าก็ถูกเพื่อนชายคว้าเรียวแขนไหว

"เดี๋ยวพริก!! ชุดนักเรียน พริกโดดเรียนมาเที่ยวหรือไง"

"เปล่า พริกพึ่งมาถึง แล้วกันย์ล่ะ อย่าบอกนะว่าหยุดเรียนมาเที่ยว คนเรียนเก่งแบบกันย์กล้าหยุดเรียนมาเที่ยวด้วยเหรอ"

" ใช่ กันย์หยุดเรียนมาเที่ยว พอดีว่าเพื่อนจากโรงเรียนเก่ากลับมาจากต่างประเทศน่ะ ก็เลยรวมตัวกันมา "

"ดีจังนะ " ริมฝีปากบางแย้มยิ้ม

[ขณะนี้เหลือเวลาอีกสามสิบนาที ทางสวนสนุกก็จะปิดให้บริการ ขอขอบคุณทุกท่าน...]เสียงประกาศดังทำให้เด็กสาวต้องรีบไปยังที่หมาย

" เอ่อกันย์ พริกไปก่อนนะ " เรียวขาเล็กก้าวเดินอย่างเร่งรีบ

"เดี๋ยวพริก!! พริกจะไปไหน สวนสนุกจะปิดแล้วนะ พริก!! " เด็กหนุ่มรีบเดินตาม

"กันย์รีบกลับไปเถอะ "

"ไม่ดีกว่า กันย์อยากรู้ว่าพริกจะไปไหน "

คนตัวเล็กเดินอย่างว่องไวจนมาถึงบริเวณสระน้ำขนาดใหญ่ เธอกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณหาที่นั่งแล้วหลับตาสนิท นึกถึงวันอันแสนงดงามจนเวลาล่วงเลยท้องฟ้าไร้แสงตะวัน และถูกความมืดปกคลุม จนบรรยากาศรอบกายเงียบสงบ และเมื่อเจ้าหน้าที่ของสวนสนุกเดินผ่าน ร่างบอบบางหาที่แอบซ่อน

"พริกทำแบบนี้มันจะดีเหรอ "

"ชู่วร์ ถ้ากันย์กลัวก็กลับบ้านไปสิ เงียบๆ"

"ไม่มีลูกค้าหลงเหลือแล้ว กูจะไปปิดประตู" หนึ่งในเจ้าหน้าที่บอกกับเพื่อน

"โอเค" เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนเดินหายไปจากบริเวณนั้น

เด็กสาวกับเพื่อนพากันออกมาจากที่แคบ เธอกลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง แล้วปิดเปลือกตาคู่สวยนึกถึงช่วงเวลาอันแสนงดงามที่โอบล้อมหัวใจดวงน้อยไว้อย่างอบอุ่น~ ไม่ว่าพริกจะอยู่ที่ไหน ขอให้พริกรู้ไว้ว่า อาจะอยู่เคียงข้างพริกเสมอ~

"อาคริสโกหก" ริมฝีปากบางพึมพำทำให้เด็กหนุ่มมองคนที่เขาสนใจอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป จวบจนเวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆ

~พริก นี่มันเลยเวลามาหลายชั่วโมงแล้วนะ ~ แววตาคมหวาดหวั่นกับบรรยากาศรอบกายที่เงียบสงัด

"พริก "

"มีอะไรเหรอกันย์ "

"พริกนั่งรออะไร กันย์ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลย"

" มีสิ!ตรงนี้จะมีดินแดนแห่งสรวงสวรรค์และเวทมนต์มาบรรจบกันรู้หรือเปล่า สวยมากเลยนะ "

"ระเหรอ แต่กันย์ว่าคืนนี้ไม่มีหรอก กลับเหอะ"

"นั่นน่ะสินะ นิทานหรอกเด็ก" น้ำเสียงเล็กแผ่วบาง

"วิ่งเถอะ จะสามทุ่มแล้วนะ" หนุ่มน้อยไม่รอคำตอบ เขาคว้าข้อมือเล็กแล้วพากันวิ่งอย่างรวดเร็วไปให้ถึงประตูทางออก ทว่าประตูดันล้อกไว้อย่างแน่นหนา

"ทำไงดีพริก เราออกไปไม่ได้แน่ นี่พริกไม่กลัวเลยหรือไง "

" มีอะไรที่พริกต้องกลัวอีก เดี๋ยวก็มีคนมาน่า "ร่างบอบบางนั่งลงบนโต๊ะตัวยาว ส่วนเด็กหนุ่มได้แต่เกาะประตูเหล็กมองหาพนักงานหรือเจ้าหน้าที่ที่อยู่บริเวณนั้นแต่ก็ไม่เห็นมีใคร "มีใครอยู่มั้ยครับมีคนติดอยู่ในนี้ ฮู้!!"

ทั้งสองคนติดอยู่ในนั้นจนกระทั่งถึงเวลาสี่ทุ่ม อยู่ๆก็มีแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องเข้ามา เด็กหนุ่มยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณพร้อมส่งเสียงเรียก "ช่วยด้วยครับ ผมกับเพื่อนติดอยู่ในนี้ ฮู้!!"

คริสโตเฟอร์ขับรถเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว เขาเปิดประตูรถลงมาท่าทางหัวเสียและโกรธจัดกับสถานการณ์ตรงหน้า เมื่อร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูรั้ว เด็กหนุ่มหน้าซีดขาว กันย์ส่งเสียงเรียกเพื่อน

"พริก"

"มีคนมาช่วยแล้วเหรอ"

"อืม"

"อาคริส”เสียงเล็กเบา

"ทำไมทำแบบนี้พริก!! "คริสโตเฟอร์หันหลังให้แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของสวนสนุก ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ก็มาที่ประตูเพื่อไขกุญแจ ทั้งสามคนจึงเดินขึ้นรถไปด้วยแววตาหวาดหวั่นเกรง กลัวสีหน้าของร่างสูง เขาส่งเด็กหนุ่มไว้หน้าห้างสรรสินค้า

ตลอดเส้นทางบรรยากาศภายในรถครุกรุ่นไปด้วยความอึมครึม แววตาและสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ คนตัวโตจอดรถชิดขอบทางแล้วคว้าโทรศัพท์หาพี่สะใภ้

[คุณพิมพ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมกับพริกกำลังจะกลับ ผมคิดว่าคุณพิมพ์คงเหนื่อยแล้ว พักผ่อนนะครับ เรื่องพริกไม่ต้องเป็นห่วง ]คริสวางสาย แล้วส่งสายตาวาวโรจน์ให้หลานสาวที่นั่งเงียบราวรูปปั้น เขาจัดการทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงกร้าวแข็ง

"เหลวไหลสิ้นดี !! พริกหนีมาเที่ยวกับผู้ชายแบบนี้เนี้ยะนะ ทำไมทำแบบนี้ พริก!! "

" พริกไม่ได้หนีมาเที่ยวนะคะ แต่พริกก็ไม่ปฏิเสธว่าพริกมาเที่ยว กันย์เป็นเพื่อนพริกค่ะ "

"หึ !! แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามสิ่งที่พริกทำมันไม่ถูกต้อง ยิ่งอยู่กับไอ้เด็กนั่นสองต่อสอง ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา คุณพิมพ์กับครูสจะเสียใจมากแค่ไหน "

"แล้วอาคริสล่ะคะ เสียใจหรือเปล่า"

"เอี๊ยด!!" ร่างสูงเหยียบเบรกกระทันหัน

"พริกคิดว่าอาจะไม่เสียใจหรือไง พริกเป็นหลานอานะ! "

คริสโตเฟอร์เปิดประตูลงจากรถ ยืนพิงประตูด้วยท่าทีโมโห แล้วคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันสีขาวล่องลอยไปในอากาศ ทอดสายตาคมกริบไปยังท้องถนนที่คับคั่งไปด้วยแสงไฟรถเบื้องหน้าสักพัก ร่างเล็กก็เปิดประตูลงจากรถ เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอาหนุ่ม

"ลงมาทำไม"

"อาคริสไม่อยากให้พริกอยู่ด้วยจริงๆเหรอคะ "

"...."เขาไม่ตอบ ร่างสูงนิ่งเฉย ริมฝีปากหยักได้รูปสูบบุหรี่ต่อเนื่องจนกระทั่งหมดมวนแล้วทิ้งก้นบุหรี่ขยี้ด้วยเท้าเพื่อดับไฟ คริสโตเฟอร์มองหลานสาวด้วยแววตาที่ยากจะอธิบาย

"อาเหนื่อย และเบื่อที่จะต้องคอยดูแลเด็กดื้ออย่างพริก อาทนพริกอีกต่อไปไม่ไหว”

คำพูดที่เธอได้ยินสัมผัสถึงความโดดเดี่ยว อ้างว้างและเย็นชา ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ในอกพรั่งพรูออกมาจนได้ ใบหน้าเรียวเล็กเปียกชื้น

"ขอบคุณค่ะอาคริส ขอบคุณที่เหนื่อยกับพริกมาตลอด "

"ขึ้นรถเถอะ" คริสโตเฟอร์ก้าวขาอย่างรวดเร็วเข้าไปในรถ ภายในใจครุ่นคิด~ขืนพริกอยู่ที่นี่ ไอ้เด็กนั่นมันคงพาพริกเหลวไหลเข้าสักวัน อาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น~

เช้าวันนี้คริสโตเฟอร์มาทำงานด้วยใบหน้าไร้รอยยิ้ม เขาดูหงุดหงิด ดีนร์มองเจ้านายหนุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดหมุนเกาอี้ไปมาด้วยความรู้สึกเป็นห่วงตั้งแต่เข้ามาถึงนานนับชั่วโมง จนกระทั่งดีนร์หมดความอดทน เขาวางเอกสารตรงหน้าเจ้านาย

"อะแฮ่ม.."

"นายมีอะไร ทำไมมองฉันแปลกๆ "

"ผมนะเหรอครับแปลก "

"อืม...สายตาที่นายมองฉันมันหมายถึงอะไรห๊ะ นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะดีนร์ "

"ผมอยากทราบว่า วันนี้คุณพริกกับครอบครัวเดินทางใช่หรือเปล่าครับ"

"อืม...ใช่ นายถามทำไม "

"นั่นน่ะสิครับ แปลก แปลกที่ทำไมคุณคริสถึงยังนั่งอยู่ที่นี่ "

"เรื่องของฉันน่า นายเห็นมั้ยว่างานฉันล้นมือขนาดไหน ให้ตาย!!" ใบหน้าคมคายเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

"จะดีเหรอครับ อย่างน้อยคุณคริสน่าจะไปส่งคุณพริกนะครับ"

เขาไม่ได้ตอบออกไปทันควัน แต่เลือกที่จะเงียบ แล้วก็เอ่ยตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงบางเบา

" มันอาจจะดีกว่าก็ได้ ที่ฉันนั่งอยู่ที่นี่ "