ตอนที่5เด็กดื้อ

"ค่ะ"เด็กสาวกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงเรียกจากมารดา เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู

"พริก"ร่างสมส่วนเดินเข้ามาในห้องของลูกสาวครั้งแรก นางกวาดสายตามองไปทั่วห้องพร้อมเผยรอยยิ้มอย่างสบายใจ

"คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพริกเหรอคะ" แววตากลมโตประกายสงสัย นางยื่นมือจับลาดบ่าเล็กให้มานั่งบนเตียงและทอดมองลูกสาวด้วยแววตาอันแสนอบอุ่นก่อนจะดึงร่างเล็กมากอดแนบกาย

"ทำไมพริกไม่ลงไปกินข้าวเย็นล่ะลูก หรือว่าพริกไม่สบาย

" นางยื่นมือแตะหน้าผากลมมนเบาๆ

"พริกสบายดีค่ะคุณแม่ ตะแต่ว่า. พริกกินไม่ลง ก็เมื่อตอนกลางวัน พริกกินจนจุกไปหมดเลยค่ะ เพราะอาคริสคนเดียว อาคริสเป็นต้นเหตุ!! "

"เอ๊ ?'อาคริสทำไม อาคริสเป็นต้นเหตุอะไร " แววตาของนางประกายสงสัย

"เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพริกคะ"

"พริก...พริกโกรธแม่มากหรือเปล่าที่แม่ทิ้งพริกไปอยู่กับลุงครูสที่ต่างประเทศ แม่คงเป็นแม่ที่เห็นแก่ตัวมากเลยใช่มั้ย "

"นั่นเป็นเพราะพริกยังเด็กมาก พริกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้พริกเข้าใจแล้วค่ะ พริกดีใจที่คุณแม่มีความสุข ลุงครูสดีกับคุณแม่มาก พริกเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ "

"พริก พริกชอบที่นี่มากหรือเปล่า" นางยกมือลูบศรีษะลูกสาวเบาๆ

"มากสิค่ะ พริกชอบมาก มาก มาก ที่นี่คือบ้านของพริก แล้วคุณแม่ก็กลับมาอยู่กับพริกที่บ้านหลังนี้ อยู่กันพร้อมหน้า พริกมีความสุขที่สุดเลยค่ะ "

"นั่นเป็นเพราะแม่ที่ทิ้งพริกไป "

"คุณแม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ พริกเข้าใจเหตุผลของคุณแม่ค่ะ "

"แม่เองก็เข้าใจที่พริกรู้สึกชอบที่นี่มาก แต่ว่า...พริก..." แววตาแสนอบอุ่นของมารดาทอดมองดวงหน้าเรียวเล็กอันสดใส

"คุณแม่กำลังจะบอกกับพริกว่า คุณแม่กับลุงครูสตัดสินใจอยู่ที่นี่ใช่มั้ยคะ เย้ !! พริกดีใจที่สุดเลยค่ะ พริกรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ "

"พริก! แม่กับลุงครูสตัดสินใจจะพาพริกไปอยู่ต่างประเทศ แม่จะไม่ทิ้งพริกไว้อีกแล้ว แม่จะไม่ยอมห่างจากลูกอีก "

"อะไรนะคะ!! คุณแม่คงไม่ได้หมายความว่า ที่คุณแม่กับลุงครูสมาที่นี่ มาเพื่อพาพริกไปต่างประเทศ

"พริกเข้าใจถูกแล้ว แม่มารับพริก" ร่างบอบบางรีบถอยรูดออกห่างจากมารดา ดวงหน้าหวานไร้สีเลือด

"พริกไม่ไปค่ะ พริกอยากอยู่ที่นี่ "

"พริก พริกต้องไปอยู่กับแม่ ลูกอยู่ที่นี่ไม่ได้ ลูกรบกวนอาคริสมากเกินไป ไม่ว่ายังไง แม่จะพาพริกไปกับแม่ แม่รบกวนคุณคริสมามากพอแล้ว ลุงครูสจัดการเรื่องเรียนให้ลูกเรียบร้อยแล้ว แม่หวังว่าพริกจะเข้าใจในสิ่งที่แม่พูด "ร่างสมส่วนลุกออกจากเตียง นางเดินไปที่ประตูแล้วหันมองลูกสาวยืนนิ่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ก่อนจะเปิดประตูเดินหายออกไป

คนตัวเล็กทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เปลือกตาคู่งามกระพริบถี่ขับไล่หยาดน้ำคลอเบ้า เด็กสาวเริ่มนึกถึงคืนวันก่อนหน้า ใบหน้ายิ้มแย้มของคุณอาที่พาเธอไปเที่ยว ความสนุกสนาน บรรยากาศอันแสนอบอุ่น ดวงไฟตระการตาดุจเทพนิยาย กลายเป็นภาพประทับใจและตราตรึงโอบล้อมหัวใจดวงน้อยไว้ กระทั่งคำพูดทุกคำของคนสำคัญ

~ไม่ว่าพริกจะอยู่ที่ไหน ขอให้พริกรู้ไว้ว่า อาจะอยู่เคียงข้างพริกเสมอ~

"พริกเข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจแล้ว ว่าทำไมอาคริสถึงพาพริกไปเที่ยว"ร่างเล็กวิ่งออกจากห้อง เธอเดินลงไปชั้นล่างและนั่งรออาหนุ่มอยู่ในห้องนั่งเล่นถึงแม้ยามค่ำคืนจะดึกสงัดก็ตาม

เวลาเที่ยงคืน พริกยังคงนั่งสัปหงกรออาหนุ่มอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูทำให้เปลือกตาคู่งามเปิดกว้าง เธอรีบวิ่งไปที่โรงจอดรถ ขณะที่คนตัวโตกลับมาถึง เขารีบเปิดประตูลงมาทันที

"อาคริสคะ " เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง

"นี่เรายังไม่นอนอีกหรือไง เป็นเด็กไม่ควรนอนดึกนะ พริกรีบขึ้นไปนอนดีกว่า"

"ไม่ค่ะ พริกนอนไม่หลับ "

"เป็นอะไรไปถึงนอนไม่หลับ " เขาเดินนำหน้าเด็กสาวเข้าไปในบ้าน จังหวะนั่นมือเรียวเล็กคว้าดึงชายเสื้อเชิ้ตไว้มั่น

"อาคริสเห็นด้วยกับคุณแม่"

"เห็นด้วยอะไร นี่พริก!!มันดึกมากแล้วนะ พริกรีบขึ้นไปนอนดีกว่า ถ้ามีอะไรจะถามอาเอาไว้ถามพรุ่งนี้ เข้าใจมั้ย "

คริสหันมาเผชิญหน้าแล้วถอนหายใจยาวๆ แล้วยื่นมือคว้ามือเรียวบางหวังดึงหลานสาวให้เดินตามเขาเพื่อไปส่งที่ห้องนอน แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับชักมือกลับ เธอเชิดหน้าผสานนัยน์ตาคมกริบด้วยแววตาอันเศร้าหมอง

"พริกเข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจว่าทำไมอาคริสถึงพาพริกไปเที่ยว อาคริสไม่อยากให้พริกอยู่ที่นี่ ไม่อยากให้พริกอยู่ด้วย! " ร่างบอบบางถอยห่าง แล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของเธอปิดประตูแน่น

"พริก!! พริกต้องฟังอา อามีเหตุผล ทุกอย่างก็เพื่อพริกนะ!!"คริสโตเฟอร์มองหลานสาวที่วิ่งหายขึ้นไปข้างบนอย่างกังวล และไม่อาจพูดได้อย่างคล่องปากนัก เพราะใจเขาเองมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ที่อยากส่งพริกไปอยู่ต่างประเทศ

เช้าวันใหม่ทั้งๆที่บรรยากาศสดชื่น แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่คิดแบบนั้น เพราะเมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับเพราะหลานสาว คริสโตเฟอร์ยิ้มจางๆให้กับพี่ชายและพี่สะใภ้ที่นั่งดื่มชากาแฟที่โต๊ะรับประทานอาหารอยู่ก่อน เขาขยับเกาอี้นั่งแล้วส่งสายตาสั่งกาแฟกับเอมม่า

"ได้แล้วค่ะ คุณคริสจะรับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ "

" ไม่ครับ "

"เมื่อวานงานเยอะหรือไง กลับซะดึกเชียว" ครูสยิ้มอ่อนให้

"อืม...ช่วงนี้น้ำขึ้นให้รีบตักตามคำสุภาษิตว่าไว้ เอ่อ...คุณพิมพ์ครับ"

"คะ คุณคริสมีอะไรหรือเปล่าคะ "

"หึ ! คนอย่างเจ้าคริสหรือจะมีอะไร ไม่มีอะไรที่นายจัดการไม่ได้ใช่มั้ย" ครูสยิ้มกว้าง แล้วยื่นมือตบลาดบ่าน้องชายเบาๆ

"คะครับ เอ่อ...แล้วนี่ยัยพริกยังไม่ลงมาอีกหรือไง วันนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่ ให้ตายซิ เอมม่าไปบอกยัยพริกว่าผมจะไปส่ง "เขาตะโกนสั่ง

" คุณคริสคะ ไม่ทันแล้วล่ะคะ ยัยพริกออกไปตั้งแต่เช้า เห็นบอกว่าจะแวะซื้อของก่อนไปที่โรงเรียน " พี่สะใภ้รีบบอกก่อนที่เอมม่าจะพูด

"เหรอครับ " คริสยกกาแฟขึ้นจิบ

"พิมพ์คุยกับยัยพริกแล้วนะคะ เรื่องที่จะไปพายัยพริกไปอยู่ด้วยกัน "

"..."ครูสไม่ถามต่อเพราะภรรยาเล่าให้ฟังแล้ว เขาได้แต่ยกกาแฟขึ้นจิบท่าทางเรียบเฉย

"ยัยพริกว่ายังไงครับ"คริสโตเฟอร์ถามพี่สะใภ้ด้วยความอยากรู้

"ยัยพริกไม่ตอบอะไรค่ะ พี่ไม่รู้ว่ายัยพริกกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเช้าก็ดูร่าเริงดีนะคะ "

"อ่อ..ครับ"

คริสโตเฟอร์ขับรถออกมาจากแอนเดอร์สันได้ก็ดันมาติดอยู่บนท้องถนนในช่วงการจราจรคับคลั่ง ทั้งๆที่วันนี้เขาตั้งใจกลับบ้านให้ทันอาหารเย็น เขามองดูเวลาจากหน้ารถเวลาสามทุ่มกว่า แววตาและสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก

"จะติดอะไรนักหนาวะ โถ่โว๊ย !! น่าเบื่อเป็นบ้า " คริสเอ๊ะอะโวยวายดังอยู่ภายในรถ จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์

[ฮัลโหล คุณพิมพ์เองเหรอครับ ตอนนี้ผมกำลังขับรถกลับครับ คุณพิมพ์มีอะไรหรือเปล่าครับ ฟังจากเสียงดูกังวล ]

"คุณคริสคะ!! คุณคริส!! พี่ไม่สบายใจเลยค่ะ ทำยังไงดีคะคุณคริส !!"

[เกิดอะไรขึ้นครับคุณพิมพ์ ]

"ยัยพริกค่ะ ยัยพริก!!"

[พริกทำไมครับ!!]

"ป่านนี้แล้วยัยพริกยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ พิมพ์โทรไปตั้งหลายครั้งแต่ติดต่อไม่ได้ค่ะ ทำยังไงดีค่ะคุณคริส!!"

[ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมจะไปตามหายัยพริกเอง คุณพิมพ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ]

"ค่ะ ได้เรื่องยังไงโทรบอกพี่ด้วยนะคะ นะคะคุณคริส "

ร่างสูงวางสาย สัญญาณไฟเขียวพอดี เขาเลี้ยวยูเทิร์นข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และขับเข้าเลนซ้ายจนกระทั่งหาที่จอดรถได้อย่างปลอดภัยแล้วคว้าโทรศัพท์โทรหาหลานสาว แต่ทว่าก็ไม่สามารติดต่อได้

" โถ่โว๊ย!! "

ดวงหน้าขาวใส สีหน้าไร้รอยยิ้มหลังจากโรงเรียนเลิก คนตัวเล็กดินทางมาที่สวนสนุก แต่ทว่าขณะที่เธอมาถึงเป็นเวลาที่สวนสนุกใกล้ปิดบริการ ผู้คนมากมายทั้งเด็ก วัยรุ่นแล้วก็ผู้ใหญ่พากันเดินออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม ร่างบอบบางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วก้าวขาอย่างรวดเร็วไปหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า

"เอ่อ...เหลือเวลาอีกกี่ชั่วโมงคะ ถ้าหนูจะเข้าไป " เธอถามเจ้าหน้าที่ขายบัตร

"อีกสี่สิบห้านาทีก็จะปิดแล้ว เข้าไปเล่นเครื่องเล่นอะไรก็ไม่ทันหรอก หนูจะเข้าไปทำไม เอาไว้มาใหม่พรุ่งนี้แล้วกันนะ "

"เอ่อ...หนูไม่เล่นเครื่องเล่นค่ะ เอ่อ...คะแค่ แค่ถ่ายรูปสวยๆลงเฟสอวดเพื่อนน่ะคะ ค่าเข้าเท่าไหร่คะ "

"มาคนเดียว"

"ค่ะ "

"เข้าไปสิ "พนักงานเปิดประตูให้

"แล้วค่าเข้าล่ะคะ เท่าไหร่คะคุณลุง"

"แค่ถ่ายรูปไม่ใช่หรือไง ไม่ต้องห่วงนี่เป็นสิทธิพิเศษสำหรับพนักงาน เข้าไปสิ ความลับนะ"

"ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณลุง" มือบางรีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปในสวนสนุก เธอกวาดสายตาไปทั่วบริเวณที่เคยเดินผ่าน ภาพของเธอกับอาหนุ่มลอยเข้ามาในจิตใจ ทำให้หัวใจดวงน้อยสัมผัสความเศร้าอีกครั้ง~ ฉันคงไม่มีโอกาสมาที่นี่อีกแล้วสินะ ทั้งๆที่มันสนุกมากเลย ~ พริกสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วค่อยๆผ่อนออกมาทางริมฝีปาก เธอหันหน้าไปมามองซ้ายมองขวาไร้ผู้คนสนใจ แล้วก็ตะโกนดังออกมาสุดเสียง

" ที่นี่คือดินแดนแห่งความฝันของฉัน!! "

~ดูเด็กคนนั้นสิ กำลังทำอะไร~

"แฮร่ๆ ซ้อมละครเวทีค่ะ "เด็กสาวรีบยกมือบ๊ายบายเมื่อถูกทัก แล้วก้มหน้าเดินดุ่มไปตามทางเดินโดยไม่ทันระวังก็ชนโครมกับใครบางคนที่กำลังเดินมาเป็นกลุ่มก้อนสามสี่คน

"โอ๊ย!! ตาอยู่ข้างหลังหรือไงเนี้ยะ " ร่างบางล้มลงก้นกระแทกพื้น

"ขอโทษครับ อ้าวพริก!! พริกมาเที่ยวด้วยเหรอเนี้ยะ " เด็กหนุ่มส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร คนตัวเล็กเงยหน้า

"กันย์ นายมาได้ไงเนี้ยะ "

"ลุกขึ้นก่อนเถอะ แป้บนึงนะพริก " เด็กหนุ่มหันหน้าไปบอกเพื่อนๆ

"พวกมึงกลับกันไปก่อนนะ เดี๋ยวกูโทรไป"