ตอนที่3.2จะอยู่เคียงข้างเสมอ

"จับอาให้ได้สิ ถ้าพริกจับอาได้ อามีรางวัลให้"

"จริงๆนะคะ"

"อืม..." คริสวิ่งหนีคนตัวเล็กพร้อมกับเสียงหัวเราะลั่น ใน

ขณะที่เด็กสาวพยายามวิ่งตามจับเขาอย่างสุดกำลัง จนกระทั่ง เธอสามารถคว้าตัวเขาไว้ได้

"จับได้แล้ว พริกจับอาได้แล้ว!! ฮ่าๆๆ" เรียวแขนเล็กกอดเอวร่างสูงไว้แน่น

"เก่งจริงนะเรา เก่งแบบนี้อาคงต้องให้รางวัล"

"ว๊าย!! อาคริส "

ร่างเล็กอรชรลอยอยู่แนบอกหนา เขาอุ้มเธอมาที่เปลตะข่ายใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วค่อยๆวางพริกลง อาหนุ่มคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลานสาวแล้วเกาะกุมมือบางนุ่มไว้อย่างอบอุ่นพร้อมรอยยิ้ม

" พริกอยากได้รางวัลอะไรจากอาคะ"

"อาคริสหลับตาสิคะ "

"อืม...ก็ได้ค่ะ"เรียวแขนเล็กโอบรอบต้นคออาหนุ่ม เธอค่อยๆโน้มใบหน้าชิดกรอบหน้าอันหล่อเหลาแล้วจรดริมฝีปากสีชมพูระเรื่อแนบกลีบปากหยักได้รูป เธอถ่ายทอดความรักให้กับเขาผ่านจูบอันแสนหวานและอ่อนโยน )

ขณะที่ร่างสูงเดินอุ้มเธอไปส่งที่ห้อง เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังฝัน คริสเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของพริกจนชิดขอบเตียง เขาจ้องดวงหน้าเรียวมนอย่างเอ็นดูแล้วแย้มยิ้ม

" พริกจะนอนหลับแบบนี้ที่อื่นไม่ได้นะ มันอันตรายรู้มั้ย

" เขาวางร่างเล็กนอนราบบนเตียงใหญ่ แล้วดึงผ้าห่มคลุมกายไว้ถึงหน้าอก

"ฝันดีนะพริก " ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้เดินห่างลำแขนขาวเนียนก็โอบรอบต้นคอดึงรั้งลงมาจนใกล้ดวงหน้ามน ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อก็ทำปากจู๋ยื่นจูบพร้อมส่งเสียงพึมพำอย่างคนละเมอ

"ขอบคุณสำหรับรางวัลนะคะอาคริส อาคริสขา”

แววตาคมโตเท่าไข่ห่าน เขามิอาจล่ะสายตาไปจากริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มนั้นได้ คริสตกอยู่ในมนต์สะกด

" อาคริสขา...จะจะจูบบบบ..."

"เฮ้ย!!"คนตัวโตรีบดึงแขนเล็กออก เขาถอยห่างขณะที่หายใจถี่เร็ว หัวใจเต้นรัว

"แฮ่กๆๆ" อาหนุ่มยกมือปิดอกข้างซ้ายไว้ ในขณะที่คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่น

"อื้ม...อาคริสกลับมาแล้วเหรอคะ " เด็กสาวลืมตาอย่างคนง่วงนอน เพราะแรงดึงแขนและเสียงตกใจของคุณอา

"อะ..อืม ...อาเข้ามาดูน่ะ ว่าพริกหลับหรือยัง อาไปนอนก่อนนะ "

"แล้วพริกมานอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ พริกนอนรออาคริสข้างล่างนี่นา หรือพริกเดินขึ้นมา ตะแต่ว่า พริกรออาคริส "

"พริกนอนเถอะ อาเข้ามาก็เห็นพริกนอนหลับสนิทแล้ว "

"ที่นี่เหรอคะ ตะแต่พริกรู้สึกว่าพริกกำลัง "

"ชะใช่ พริกนอนที่นี่ อาเข้ามาก็เห็นพริกหลับสนิท เอ่อ อาไปนอนก่อนนะ " ริมฝีปากหยักเม้มแน่น เขายิ้มอ่อนให้คนตัวเล็กแล้วรีบออกจากห้องไปที่ห้องของตัวเองทันที คริสโตเฟอร์ล้มนอนลงบนเตียงด้วยความโล่งใจ พร้อมกับเป่าลมออกปากอย่างกับระบายความร้อนที่กำลังลุกโชติแผดเผากาย

"พู่ๆๆๆ พริก หลาน ผู้ปกครอง ฉันต้องเป็นผู้ปกครองที่ดี ใช่ ฮ่าๆๆ ฉันเป็นผู้ปกครองที่ดี เป็นที่ให้ความเคารพนับถือ ใช่แล้ว!! ฮ่าๆ "

คริสโตเฟอร์นั่งอยู่บนเกาอี้ผู้บริหารทำด้วยหนังชั้นดีสีดำท่าทางเคร่งเครียด แววตาเหม่อลอยจนเป็นที่สังเกตุให้กับเลขาส่วนตัว

" เอ่อ...คุณคริสครับ คุณคริส"

"อืม..เตาะๆๆ (เสียงกระดกลิ้นกระทบไรฟันอย่างเคร่งเครียด) อาควรทำอย่างไรกับพริกดี เฮ่อ..."ยกมือขึ้นบีบขมับ เขาปิดเปลือกตาสนิท

"คุณคริสครับ คุณคริส "

"....."

"บอสครับ!!!"

"เฮ้ย!! อะไรของนายเนี้ยะดีนร์ ตกใจหมด" ท่าทางคริสเปลี่ยนไป นั่งหลังตรงและสง่าผ่าเผย

"ขอโทษครับ ว่าแต่คุณคริสมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ หรือว่าเรื่องคุณครรชิต"

"เปล่า ฉันสบายดี " หลบสายตาคมเข้มของอีกฝ่ายแล้วลุกยืนเดินไปที่ผนังทำด้วยกระจกมองเห็นทรรศนียภาพทั่วกรุงเทพฯ

"แน่ใจนะครับว่าสบายดี ไม่มีเรื่องอะไรที่มารบกวนจิตใจคุณคริส" เลขาส่วนตัวเอ่ยถามอีกครั้งอย่างคนจ้องจับผิด

"อืม...ทำไม คนอย่างฉันต้องมีเรื่องไม่สบายใจด้วยหรือไง ฉัน !!คริสโตเฟอร์ ไม่มีอะไรที่ฉันจัดการไม่ได้ นายก็รู้นี่ หึๆๆ"ยกยิ้มมุมปากอย่างมีชัยไปซะทุกเรื่อง

"อ่อ...ครับ เว้นเรื่องคุณพริก ผมเห็นคุณคริสยอมแพ้เธอตลอด "

"อะแฮ่ม แคร๊กๆๆ อยู่ๆทำไมนายถึงพูดเรื่องยัยพริกขึ้นมา "

"อ่อ ผมคิดถึงคุณพริกน่ะครับไม่ได้เจอซะนาน ป่านนี้คงจะโตเป็นสาวแล้ว ถ้าอย่างงั้นผมขออนุญาติคุณคริสไปเยี่ยมเยือนคุณพริกนะครับ นี่ครับเอกสารการประชุมรอบบ่าย ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"

ดีนร์รีบวางแฟ้มเอกสารกองบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบพร้อมรอยยิ้ม

" เฮ้!! ดีนร์ ดีนร์ !! เดี๋ยว หยุดก่อน นายจะไปบ้านฉันวันไหน เฮ้!! ไอ้บ้าเอ้ย!! "คริสโตเฟอร์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วคว้าโทรศัพท์โทรหาคนที่ต่างประเทศ

[ เฮ้ ครูส ฟังนะ ฉันตัดสินใจแล้ว เรื่องยัยพริก พริกควรไปอยู่กับนาย ฉันจะทำให้ยัยพริกยอมไปอยู่ที่โน่นเอง นายกับคุณพิมพ์ไม่ต้องห่วงนะ ฉันมั่นใจว่ายัยพริกต้องยอมไปแน่ๆ ]

"คุณคริสคะ พิมพ์เองคะ คุณครูสออกไปข้างนอกค่ะ "

[ อ้าว!! คุณพิมพ์เองเหรอครับ ]

"ค่ะ เรื่องยัยพริกที่คุณคริสพูดเมื่อกี้นี้"

[ครับ ผมเห็นด้วย อยากให้พริกไปอยู่ที่โน่น ผมจะพูดกับพริกเอง อาจจะต้องใช้เวลากับเด็กดื้อรั้นอย่างพริกสักหน่อย แต่ผมจะทำให้พริกยอมไปให้ได้ครับ]

"ขอบคุณมากนะคะ พิมพ์รบกวนคุณคริสมานาน เรื่องนั้นคุณคริสไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้พิมพ์กับครูสจะกลับไทยค่ะ พิมพ์จะไปรับยัยพริกเอง"

[อะไรนะครับ!! พะพรุ่งนี้ ]

"ค่ะพรุ่งนี้ "

เขาวางสาย แล้วกลับไปนั่งบนเกาอี้ตัวเดิม ก่อนจะกดอินเตอร์คอมกรอกเสียงไปตามสายถึงเลขาส่วนตัว

"ดีนร์ ฉันยกเลิกประชุมช่วงบ่าย ฉันจะไปรับยัยพริกที่โรงเรียน "

คริสมาได้จังหวะเวลาเลิกเรียนพอดี เขาสอดส่องสายตาไปทั่วมองนักเรียนที่กำลังเดินออกมาเป็นกลุ่มก้อนจากประตูแต่ก็ยังไม่เห็นหลานสาว

"เมื่อไหร่จะออกมานะพริก " มือใหญ่ลดกระจกลง แล้วยื่นหน้าออกนอกรถมองที่หน้าประตูโรงเรียน

"นี่ดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อมากเลยเนาะ "

"โอ๊ยวิวดีอ่ะ ฉันอยากได้เขาเป็นแฟนจังเลย ผู้ชายอะไรเท่ห์ๆ "เสียงคำชมหนาหูของเหล่านักเรียนหญิงวัยเดียวกับหลานสาวส่งเสียงดังให้ร่างสูงได้ยิน เขาแยมยิ้มตราตรึงตอบรับคำชมเหมือนเป็นเรื่องปกติ

" เฮ้อ...นี่ล่ะนะ ฉันถึงไม่ชอบมาในที่แบบนี้ เมื่อไหร่จะออกมานะพริก " คริสโตเฟอร์ปิดกระจก เขาปรับเบาะนั่งเอนนอนเล็กน้อยแล้วกอดอกมองกระจกหน้ารถแทน

"เฮ้!! รอด้วยสิพริกให้กันต์ไปส่งที่บ้านนะ " เด็กหนุ่มส่งเสียงดังหยุดเรียวขากำลังก้าวเดินไปที่ประตูโรงเรียน

"ไม่เป็นไร พริกกลับเองได้ ขอบใจนะ " เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ

" เดี๋ยวสิพริก กันต์อยากไปส่งพริกที่บ้านจริงๆนะ พริกจะได้แนะนำกันต์ให้คุณอาของพริกรู้จักไง "

"ห๊ะ !! แล้วทำไมพริกต้องแนะนำกันต์ให้คุณอาของพริกรู้จักด้วยล่ะ "

"ก็เราสนิทกันไง "

" เดี๋ยวนะ สนิทกันตอนไหน "

"ก็ตอนนี้ไง กันต์อยากคุยกับพริกตั้งนานแล้วนะ อยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันเลย มือเจ็บมากหรือเปล่า เพราะชั่วโมงบาสเลยนะเนี้ยะ กันต์ถึงมีโอกาส "

"ไม่หรอก ขอบใจนะที่ทำแผลให้ พริกไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวพริก!! กันต์ไปส่งนะ" คนสูงกว่ารีบเดินไปดักหน้าเธอทันที

"ไม่ต้องหรอก พริกกลับเองได้ "