บทที่ 2

“นะลูกเล็ก หนูเองก็รู้ใช่ไหมว่าแม่อยากได้หนูเป็นลูกสะใภ้แค่ไหน แม่ขอแค่เดือนเดียวเท่านั้นเอง ถ้าเกิดไอ้ลูกบ้านั่นมันไม่สนใจตัวเล็กของแม่จริงๆ แล้วล่ะก็แม่จะรีบให้คนไปรับตัวหนูกลับมาบ้านเราทันที” คุณหญิงอุสาเอ่ยยืนยันหนักแน่น นางไม่เคยมองใครอีกเลย นอกเสียจากพิมพ์พิมลคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น…

ที่อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้

ส่วนเรื่องกิริยามารยาทหรือแม้แต่ความเป็นแม่บ้านแม่เรือนนี่แทบไม่ต้องห่วง นางสอนมาเองกับมือจนหญิงสาวสามารถทำทุกๆ อย่างได้อย่างไรที่ติมีทุกอย่างที่คู่ควรกับบุตรชายมากกว่าใครคนไหน นั่นจึงเป็นสาเหตุทำให้เธอถูกส่งตัวมาที่นี่ ที่ๆ ซึ่งไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าจะมีโอกาสได้มาเยือน มันเป็นที่ต้องห้ามสำหรับใครหลายๆ คนที่เจ้าของคนใหม่นั้นเคยกำชับว่าไม่ให้มา และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ คนที่เขาเคยตราหน้าว่าช่างประจบแม่ของตัวเอง

ผู้ชายที่ชื่อรังสิมันต์คนนั้น

หญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่ท่ารถเพื่อรอการมารับของใครบางคน แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ดูเหมือนความหวังของเธอมันจะยิ่งลางเลือนมากขึ้นเป็นเท่าทวี กระทั่งเมื่อมีเสียงหนึ่งเอ่ยเรียก

“คุณเล็กใช่ไหมครับ”

พิมพ์พิมลหันไปตามเสียงเรียกพร้อมรอยยิ้มด้วยนึกว่าเจ้าของเสียงที่เรียกกันนั้นจะเป็นใครบางคนที่คุณแม่บอกว่าท่านกำชับเขาเอาไว้แล้วว่าให้มารับเธอด้วยตัวเอง หากแต่ใบหน้าอ่อนหวานก็ต้องพาลพบเข้ากับความผิดหวังเมื่อพบเพียงชายวัยกลางคนคนหนึ่งเท่านั้นกำลังเดินเข้ามาหากัน พร้อมรอยยิ้มสดใส