พ่ายรักเมียบำเรอ

40.0K · ยังไม่จบ
พวงชมพู
28
บท
15.0K
ยอดวิว
7.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“ไม่! เล็กไม่ทำ คุณปัญญ์ปล่อยเล็กนะคะคนบ้า คนลามก” “ลามกที่ไหนกัน นี่มันเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างเธอมาที่นี่เพื่อทำเรื่องลามกกับฉันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง เอาหน่อยน่า! แค่ลูบๆ ชักขึ้นชักลงแค่นี้เอง ไม่ยากหรอกเดี๋ยวฉันสอนให้” คนอะไรปากมอม นี่เขากล้าพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ออกมาทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มได้ยังไงกัน หญิงสาวคิดภายในใจก่อนจะเริ่มต้นส่งเสียงร้องโวยวายไม่ยอมทำอะไรไปทั้งนั้น อย่างน้อยๆ มันก็ต้องไม่ใช่วันนี้! “ปล่อยเล็กเดี๋ยวนี้นะคะคุณปัญญ์ ไม่อย่างนั้นเล็กจะฟ้องคุณแม่!” คำขู่นั้นไม่เพียงแต่ทำให้อีกคนรำคาญเขายังหัวเราะเยาะกันเสียงใส ราวกับคำพูดเมื่อสักครู่ของเธอเป็นแค่เรื่องตลกก็ไม่ผิด “เอาสิ! ฟ้องเลย แม่ฉันคงดีใจจนเนื้อเต้นถ้ารู้ว่าฉันเต็มใจจะยัดเหยียดความเป็นผัวให้ลูกสาวสุดที่รักของท่านถึงขนาดนี้ อย่าลืมสิว่าท่านอยากให้เราสองคนร่วมหอลงโลงกันแค่ไหน เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแล้วพิมพ์พิมล ช่วยฉันเดี๋ยวนี้!!” ครั้งนี้รังสิมันต์ไม่ได้พูดเปล่าให้เสียเวลาอีก เขาอาศัยจังหวะที่หญิงสาวเผลออุ้มเธอขึ้นก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนกว้างพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของผู้ชนะ “ว่าไง! จะช่วยฉันหรือว่าให้ฉันช่วยเธอดี” คำถามที่มาพร้อมใบหน้าคมคายที่ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ทำเอาหญิงสาวร้องไม่ออก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเวลาจะเปลี่ยนรังสิมันต์ยอมเย็นชาให้กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ร้อยหื่นไปได้ถึงขนาดนี้ นี่เขาจะบังคับให้เธอทำเรื่องบ้าๆ นั่นให้กับตัวเองจริงๆ ใช่ไหม ให้ตายสิ! แล้วนี่เธอจะเอายังไงต่อไปดี จะทำให้เขาหรือว่าควรวิ่งหนีออกไปดี “เล็กขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ เล็กไม่เคยทำ” รังสิมันต์ยิ้มเยาะเย้ยให้คนช่างต่อรอง ก่อนจะกระซิบตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น “คนเราย่อมต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น ยิ่งไม่เคยก็ต้องยิ่งฝึกให้ชินมือ เพราะอีกหน่อยเธอคงต้องทำให้ฉันบ่อยๆ ไม่ยากหรอก เธอแค่สัมผัสมัน รักมัน หรือถ้าอยากตั้งชื่อให้มันด้วยก็ยังได้” “ไม่! เล็กไม่ทำ…อื้อ!” สิ้นคำปฏิเสธเรียวปากสวยก็ถูกครอบครองอย่างรุนแรงจากคนเถื่อนที่กำลังนั่งคร่อมร่างของเธออยู่ รังสิมันต์ตระกองจูบแม่ตัวดีอย่างหื่นกระหายเพื่อสั่งสอนให้เธอสำนึกว่าอะไรที่เขาต้องการนั้นห้ามปฏิเสธมันอย่างเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นผลลัพธ์ที่เธอจะได้รับเป็นการตอบแทนมันจะทรมานเจียนตายมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สิทธิ์สร้างความทรมานให้เธอ

นิยายรักโรแมนติก

บทนำ

ท่ารถแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเพรียวลมเฝ้าชะเง้อคอมองหา ‘ใคร’ บางคนที่แจ้งเอาไว้ว่าจะเดินทางมารับเธอด้วยตัวเองนานร่วมสองชั่วโมงเต็ม แต่การรอคอยดูเหมือนจะยิ่งห่างออกไปเมื่อเวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ก็ยังไม่มีวี่แววจะมีใครมารับกันสักที

พิมพ์พิมล ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเองเพื่อขับไล่เอาความร้อนจากอากาศยามบ่ายออกไปจากใบหน้าอ่อนหวาน เธอคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่นะที่ยอมตกปากรับปากคำขอร้อง ‘คุณหญิงอุสา’ ผู้ซึ่งเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่จำความได้ฐานะเด็กในอุปถัมภ์ของท่านกับสามี

ท่านไม่ได้ให้เพียงที่พักแสนหรูหราจนมันผลักดินเด็กที่ถูกทอดทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของตัวเองมีชีวิตที่ดีพร้อมแต่กลับยังมอบความรักความเอาใจใส่ให้กันไม่ต่างอะไรจากแม่แท้ๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เธอเติบโตมาในบ้าน ‘สิรังกาญ’ อย่างมีความสุข ทุกๆ คนดีกับเธอมากยกเว้นเสียก็แต่บางคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องที่มันทำให้เธอจากบ้านมาไกลถึงที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ใครบางคนที่ทิ้งชีวิตสุขสบายแล้วหอบผ้าหอบผ่อนหนีมาเป็นเจ้าของไร่ส้มที่เขาได้รับเป็นมรดกจากผู้เป็นพ่อของตัวเอง และหลังจากนั้น เขาก็ไม่เคยกลับไปดูดำดูดีให้ผู้เป็นแม่ของตัวเองอีกเลย ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน รักแรกในวัยเด็กของเธอ

ผู้ชายร้ายกาจที่มีนิสัยแย่ที่สุด…

คนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมาคนที่ไม่รู้เลยว่าป่านนี้แล้วเขาจะยังจำกันได้อยู่รึเปล่า..