บทที่ 1

ย้อนกลับไปเมื่อสามวันก่อน

“คุณแม่ว่าอะไรนะคะ!” พิมพ์พิมล บัณฑิตใหม่ป้ายแดงที่เพิ่งจะเรียนจบหมาดๆ ร้องถามผู้เป็นพระคุณตรงหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินเมื่อสักครู่คือความจริงไม่ใช่แค่เผลอฝันไป

“หนูได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะตัวเล็ก แม่อยากอุ้มหลาน! แต่ไอ้ลูกบ้านั่นมันไม่ยอมมีเมียเสียที วันๆ เอาแต่หมกอยู่ในไร่ บ้านช่องก็ไม่เคยคิดจะกลับ ตัวเล็กยังจำคำสัญญาที่เราเคยให้กันไว้ได้ใช่ไหมลูก ว่าถ้าวันใดวันหนึ่งแม่มีเรื่องอยากให้หนูช่วยหนูจะช่วยแม่ทุกอย่าง” คนได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกลับอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาเสียเฉยๆ หากจะว่ากันตามความจริงถ้าไม่มีหญิงชราตรงหน้าคนนี้ช่วยเหลือ เธอก็คงมีชีวิตไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนน

พ่อของเธอเคยเป็นคนสนิทสามีของคุณหญิงที่ท่านไว้ใจที่สุด แต่เมื่อสิบปีก่อนเกิดอุบัติเหตุขึ้นทำให้เธอต้องสูญเสียทั้งพ่อและนายใหญ่ไปถึงสองคน ความเศร้าโศกในวันนั้นยังคงตราตรึงใจใครหลายๆ คนมาจวนจนถึงทุกวันนี้ แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานคุณหญิงอุสาก็รับเธอมาเลี้ยงดูพร้อมทั้งกำชับให้เธอเรียกท่านว่าแม่มาตลอด แม่ที่อยากมีแต่ทำได้แค่ฝันมาตลอดตั้งแต่จำความได้

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่าน แต่ท่านกลับทั้งรักและเอ็นดูเธอในทุกเรื่องไม่ต่างจากลูกของตัวเองเลย มันจึงทำให้เธอทั้งรักและเคารพท่านมากกว่าใครๆ จนถึงขั้นเคยเอ่ยปากบอกกับท่านเอาไว้ว่าหากวันใดวันหนึ่งท่านมีเรื่องอะไรจะให้เธอช่วยเธอก็พร้อมเสมอที่จะช่วยท่านไม่ว่าเรื่องที่ท่านขอร้องมันจะยากเย็นแสนเข็นสักแค่ไหน เธอจำคำพูดตัวเองได้ ไม่คิดเลยว่าวันนั้นที่ว่าจะมาถึงเร็วนัก หนำซ้ำมันยังเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นกับตัวอีกด้วย

“หนูจำได้ไม่เคยลืมค่ะคุณแม่ แต่ว่าเรื่องแบบนี้นี่มัน…” หญิงสาวขานรับพร้อมก้มหน้านิ่ง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะทำมันได้จริงๆ สู้ให้เธอไปบุกน้ำลุยไฟที่อันตรายที่สุดของโลกยังจะดูง่ายกว่า